Celem tej strony internetowej jest udostępnianie bez opłat tekstów kazań i ich nagrań pastorom i misjonarzom na całym świecie, a zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie dostęp do seminariów teologicznych i szkół biblijnych jest bardzo ograniczony lub nie istnieje.

W ciągu roku teksty tych kazań oraz nagrania wideo odbierane są na 1.500.000 komputerów w 221 krajach, ze strony www.sermonsfortheworld.com . Setki ludzi oglądają wideo na YouTube, jednak w niedługim czasie zamiast na YouTube, zaczynają korzystać bezpośrednio z naszej strony internetowej. YouTube kieruje ludzi na stronę internetową naszego kościoła. Każdego miesiąca teksty kazań tłumaczone są na 46 języki, docierając do 120.000 osób. Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi i mogą być używane przez kaznodziei bez uzyskiwania naszej zgody. Naciśnij tutaj, aby dowiedzieć się, w jaki sposób każdego miesiąca możesz pomóc nam w wielkim dziele głoszenia ewangelii na całym świecie.

Pisząc do doktora Hymersa, zawsze podaj nazwę kraju, w którym mieszkasz, gdyż inaczej nie będzie w stanie odpowiedzieć. Adres mailowy doktora Hymersa: rlhymersjr@sbcglobal.net.

Chrystus został pojmany w Ogrodzie Getsemane. Strażnicy przyprowadzili Go przed Sanhedryn – radę kapłanów i nauczycieli Zakonu. Ci przywódcy chcieli potępić Jezusa. Ich nikczemni ludzie kłamali na temat Jezusa. Ich fałszywi świadkowie twierdzili, że Jezus mówił, iż może zniszczyć świątynię i odbudować ją w ciagu trzech dni. Jezus nigdy nie powiedział tego, ale ci kłamcy oskarżyli Go. Chrystus nie odpowiedział im. Wówczas arcykapłan zwrócił się do Jezusa, żądając odpowiedzi. Biblia podaje, że „Jezus milczał” (Ew. Mateusza 26:63). Nie powiedział nic. Nie udzielił odpowiedzi.

Fałszywych świadków wcale nie obchodziło, co powiedział Jezus. Biblia określa takich ludzi słowem „szydercy”. Nie chcieli odpowiedzi. Nie zasługiwali na nią i nie dostali jej.

W Biblii czytamy, że Jezus „wiedział, co było w człowieku” (Ew. Jana 2:25). Wiedział, co myślał każdy człowiek. Zawsze odpowiadał we właściwy sposób. Jednak do tamtych szyderców nie powiedział nic. Innym ludziom udzielał właściwych odpowiedzi. Dzisiaj będę mówił o tym, w jaki sposób Chrystus odpowiedział trzem grupom ludzi.

I. Po pierwsze sposób, w jaki Jezus odpowiedział szydercom.

Niektórzy ludzie rozmawiali z Chrystusem, ale wcale nie chcieli usłyszeć Jego odpowiedzi. Byli wrogo nastawieni. Byli przeciwko Niemu. Niektórzy z nich próbowali poniżyć go. Inni chcieli sprawić, by miał kłopoty. Nazywam tych ludzi szydercami. Posłuchajmy, co powiedzieli niektórzy z nich i jak Chrystus im odpowiedział.

Kilka dni przed ukrzyżowaniem Jezus nauczał w świątyni. W Biblii czytamy: „A uczeni w Piśmie i arcykapłani chcieli go dostać w swoje ręce w tej właśnie godzinie, lecz bali się ludu” (Ew. Łukasza 20:19). „Śledzili go więc, nasłali szpiegów, którzy udając sprawiedliwych, mieli go przyłapać na jakimś słowie, aby go wydać władzy i mocy starosty” (Ew. Łukasza 20:20). Szpiedzy przyszli do Chrystusa i zadali mu pytanie. Nie było ono szczere. Chcieli przyłapać Jezusa. Chcieli, by miał kłopoty. Powiedzieli: „Nauczycielu, wiemy, że dobrze mówisz i nauczasz, i nie masz względu na osobę, lecz zgodnie z prawdą drogi Bożej nauczasz” (Ew. Łukasza 20:21-22). „Czy godzi się nam płacić podatek cesarzowi, czy nie?”. Gdyby Jezus odpowiedział „nie”, miałby kłopoty ze strony Rzymian. Jednak Chrystus przejrzał ich sztuczkę i powiedział do nich: „Pokażcie mi denar. Czyją nosi podobiznę i napis? A oni rzekli: Cesarza. On zaś rzekł do nich: Oddawajcie więc cesarzowi, co jest cesarskie, a Bogu, co jest Boże” (Ew. Łukasza 20:24, 25). Chrystus nie wpadł w ich pułapkę. Następnie skierował rozmowę na nich. Powiedzał: „Oddawajcie... Bogu, co jest Boże” (Ew. Łukasza 20:25). Udzielił im odpowiedzi, a potem przypomniał im ich grzech braku miłości i poznania Boga. W Biblii czytamy: „I nie zdołali go złapać na słowie przed ludem, a nie mogąc wyjść z podziwu nad jego odpowiedzią, zamilkli” (Ew. Łukasza 20:26).

Innym razem uczeni w Piśmie i faryzeusze powiedzieli: „Nauczycielu, chcemy widzieć od ciebie znak” (Ew. Mateusza 12:38). Mówiąc o „znaku”, mieli na myśli cud. Rzucali Mu wyzwanie, by dokonał cudu. Nie chcieli zaufać Jezusowi. Nie byli tym zainteresowani. Dlatego Jezus nie zrobił dla nich cudu. Powiedzał:

„Pokolenie złe i cudzołożne znaku żąda, ale nie otrzyma innego znaku jak tylko znak Jonasza proroka. Albowiem jak Jonasz był w brzuchu wieloryba trzy dni i trzy noce, tak i Syn Człowieczy będzie w łonie ziemi trzy dni i trzy noce” (Ew. Mateusza 12:39, 40).

Jezus skierował rozmowę na ich temat. Nazwał ich „złymi i cudzołożnymi”. Nie pokazał im żadnego znaku za wyjątkiem znaku proroka Jonasza. Tak jak Jonasz przebywał we wnętrzu morskiej istoty i wyszedł na zewnątrz, tak samo Jezus miał umrzeć, zostać złożonym do grobu, a potem powstać z martwych. Śmierć, pogrzeb i zmartwychwstanie Chrystusa było jedynym znakiem. Można go przyjąć lub odrzucić!

Kiedy w Wielki Piątek Jezus został ukrzyżowany, znajdowali się tam szydercy, którzy wołali do Niego. Arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie i starszymi, wyśmiewali się z Niego, mówiąc:

„Innych ratował, a siebie samego ratować nie może, jest królem izraelskim, niech teraz zstąpi z krzyża; a uwierzymy w niego. Zaufał Bogu; niech On teraz go wybawi, jeśli ma w nim upodobanie, wszak powiedział: Jestem Synem Bożym” (Ew. Mateusza 27:42, 43).

Nie jest napisane, by Chrystus im odpowiedział. Nie zasłużyli na odpowiedź, więc Chrystus nie dał im jej.

Kiedy Chrystus został ukrzyżowany, razem z Nim zawisło dwóćh złoczyńców; jeden po jego prawej, a drugi po lewej stronie. Jeden z nich „urągał mu, mówiąc: Czy nie Ty jesteś Chrystusem? Ratuj siebie i nas” (Ew. Łukasza 23:39). Nie wiemy nic o tym, by Chrystus mu odpowiedział. Ten mężczyzna nie chciał zaufać Chrystusowi. Nie chciał odpowiedzi, więc jej nie dostał. Chrystus traktował zdecydowanie i jasno szyderców. Usłyszeli to, na co zasłużyli. A teraz skupię się na tym, jak Chrystus odpowiedział innym grupom ludzi.

II. Po drugie sposób, w jaki Jezus odpowiedział zaciekawionym.

Niektórzy ludzie rozmawiający z Chrystusem nie byli szydercami. Nie ufali Mu, ale byli zainteresowani tym, co mówił. Niektórzy byli bardziej otwarci od innych. Wszyscy z nich byli zaciekawieni. Posłuchajcie, jak Chrystus odpowiedział im.

Pewien bogaty młodzieniec przyszedł do Jezusa. Był religijny. Żył moralnym życiem. Był bardzo dumy z siebie. Rozmawiał z Jezusem. Chciał usłyszeć, co Chrystus miał do powiedzenia. Powiedzał: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby odziedziczyć żywot wieczny?” (Ew. Łukasza 18:18). Jezus przypomniał Mu o Dziesięciu Przykazaniach. Ten młody człowiek mówił o tym, jaki jest dobry. „Tego wszystkiego przestrzegałem od młodości” (Ew. Łukasza 18:21). Wówczas Chrystus wskazał na grzech młodego człowieka. Powiedział do niego: „Jeszcze jednego ci brak. Sprzedaj wszystko, co tylko masz i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, a potem przyjdź i naśladuj mnie” (Ew. Łukasza 18:22). Wskazał dokładnie na sedno jego problemu. Ten młody człowiek kochał pieniądze i nie zrezygnowałby z nich, by pójść za Jezusem. W Biblii czytamy: „A gdy młodzieniec usłyszał to słowo, odszedł zasmucony, miał bowiem wiele majętności” (Ew. Mateusza 19:22). Jezus udzielił mu dokładnie takiej odpowiedzi, jakiej potrzebował. Odpowiedział mu, wskazując na jego grzech.

Któregoś dnia Chrystus przechodził przez Samarię – miejsce, którego unikali religijni Żydzi. Rozmawiał z pewną Samarytanką, czego nie robiłby żaden faryzeusz i poprosił ją o wodę. Kobieta była zaskoczona tym, że Jezus zwrócił się do niej. „Gdybyś znała dar Boży i tego, który mówi do ciebie: Daj mi pić, wtedy sama prosiłabyś go, i dałby ci wody żywej”. Kobieta odpowiedzał: „Panie, daj mi tej wody” (Ew. Jana 4:15). Wówczas Jezus udzielił jej odpowiedzi, której potrzebowała usłyszeć. Był Synem Bożym i znał ją nawet zanim ją spotkał. Powiedzał: „Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża ... Miałaś bowiem pięciu mężów, a ten, którego teraz masz [z którym teraz żyjesz], nie jest twoim mężem” (Ew. Jana 4:16, 18). Wskazał na jej grzech. Kobieta przebudziła się duchowo. Powiedziała do Jezusa: „Wiem, że przyjdzie Mesjasz (to znaczy Chrystus)” (Ew. Jana 4:25). Jezus odpowiedział jej: „Ja, który mówię z tobą, jestem nim” (Ew. Jana 4:26). Zaufała Jezusowi i została zbawiona! Ta kobieta nie miała zatwardziałego serca i nie była dumna jak bogaty młodzieniec. Wiedziała, że była grzesznikiem. Była otwarta na to, co Jezus mówił do niej. Chrystus przemówił bezpośrednio do niej, we właściwy sposób. Sprawił, że zainteresowała się żywą wodą życia wiecznego. Potem powiedział jej o jej grzechach. A na koniec przyprowadził ja do siebie.

A teraz chcę powiedzieć o innym człowieku. Nikodem był faryzeuszem, rabinem, dostojnikiem żydowskim (Ew. Jana 3:1). Jezus nazwał go „mistrzem izraelskim” (Biblia Brzeska, Ew. Jana 3:10). W oryginalnym greckim tekście Nikodem nazwany jest „nauczycielem w Izraelu”. Był największym z żydowskich nauczycieli w tamtych czasach.

Nikodem nie był gotowy, by zaufać Jezusowi. Przyszedł do Niego w ukryciu nocy, aby nikt go nie zobaczył. Jednak był zaciekawiony i chciał dowiedzieć się więcej. Chwalił Jezusa „jako nauczyciela, [który] przyszedł od Boga” (Ew. Jana 3:2). Jezus udzielił mu odpowiedzi, której nie oczekiwał. „Jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego” (Ew. Jana 3:3). Mówił o duchowym narodzeniu się na nowo – „Musicie się na nowo narodzić” (Ew. Jana 3:7).

Następnie Chrystus powiedział mu o zbawienie poprzez ofiarę, którą złoży. Powiedzał: „Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak musi być wywyższony Syn Człowieczy [Jezus], aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Ew. Jana 3:14-15). Chrystus powiedział dokładnie to, co potrzebował usłyszeć ten rabin. Nikodem musiał to dobrze zapamiętać, gdyż po śmierci Chrystusa, to właśnie on z Józefem z Arymateii zabrali ciało Jezusa i zawinęli je w prześcieradła z wonnościami (Ew. Jana 19:38-40). Chociaż kapłani i Rzymianie nienawidzili Jezusa, Nikodem pozostał obok Niego w dniu, w którym został ukrzyżowany. Według tradycji stał się chrześcijaninem.

Jezus zawsze udzielał właściwych odpowiedzi. Zaciekawionych zawsze kierował dalej, wskazując na ich grzechy i na samego siebie. Ale jest jeszcze trzecia grupa ludzi, którym Chrystus odpowiedział w inny sposób.

III. Po trzecie sposób, w jaki Jezus odpowiedział przekonanym o własnej grzeszności.

Jezus był pełen miłości i przebaczenia w stosunku do ludzi przekonanych o swoich grzechach, którzy do Niego przychodzili. Faryzeusze potępiali takich ludzi, jednak nie Jezus. Nie mówił im o tym, co było złego w ich życiu. W zasadzie mało im mówił. Zamiast tego od razu im przebaczał! Niektórzy z was jesteście jak faryzeusze – zaskoczeni i oburzeni, że ludzie mogą zostać zbawieni tak łatwo, od razu, bez żadnego poradnictwa. Ale tak właśnie robił Chrystus. Jezus pokazał, jak bardzo miłuje i przebacza grzesznikom.

Pewnego dnia Jezus udał się do Jerycha. Spotkał tam Zacheusza. Zacheusz stał na czele celników. Wymuszał pieniądze od ludzi, którzy płacili podatki Rzymowi i dużą część zostawiał dla siebie. Zacheusz był grzesznikiem, znienawidzionym przez wszystkich. Ale powiedział do Chrystusa: „Panie, oto połowę majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób” (Ew. Łukasza 19:8). Innymi słowy, Zacheusz przyznał się do swoich grzechów i nazwał Jezusa „Panem”. Nie wymówił słów „modlitwy grzesznika”. Nie powiedział „właściwych słów”. Po prostu był przekonany o swojej grzeszności i zwrócił się do Chrystusa. To wszystko. Zbawiciel powiedzał: „Przyszedł bowiem Syn Człowieczy, aby szukać i zbawić to, co zginęło” (Ew. Łukasza 19:10). Dlatego przyszedł do Jezusa, a On powiedzał: „Dziś zbawienie stało się udziałem domu tego” (Ew. Łukasza 19:9). Celnik został zbawiony.

Kiedy Chrystus został ukrzyżowany, razem z nim ukrzyżowano dwóch złoczyńców, jednego po prawej, a drugiego po lewej stronie. Jeden z nich kpił z Jezusa, mówiąc: „Czy nie Ty jesteś Chrystusem? Ratuj siebie i nas” (Ew. Łukasza 23:39). Nie jest zapisane, czy Jezus cokolwiek odpowiedział mu.

Drugi złoczyńca napomniał go, mówiąc: „Czy ty się Boga nie boisz, choć taki sam wyrok ciąży na tobie? Na nas co prawda sprawiedliwie, gdyż słuszną ponosimy karę za to, co uczyniliśmy, Ten zaś nic złego nie uczynił” (Ew. Łukasza 23:40, 41). Przyznał, że był grzesznikiem i zasłużył na karę, podczas gdy Jezus nie uczynił nic złego. Ten mężczyzna był przekonany o swojej grzeszności. Następnie powiedział do Chrystusa: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy wejdziesz do Królestwa swego” (Ew. Łukasza 23:42).

Ten złoczyńca nie był religijny jak faryzeusze. Nie chodził do synagogi. Bardzo słabo znał Biblię. Był złoczyńcą – a nie jednym z „dobrych” ludzi. Nie wiedział, jak się modlić ani co powiedzieć. Powiedział zatem po prostu: „Panie, wspomnij na mnie, gdy wejdziesz do Królestwa swego”.

W sercu był przekonany o swojej grzeszności. Wiedział, że był zły. Zwrócił się do Chrystusa i powiedział te słowa: „Panie, wspomnij na mnie, gdy wejdziesz do Królestwa swego”. Nie były to słowa „modlitwy grzesznika”. Nie były to „właściwe słowa”. Powiedział to, co powiedział. Ale „Syn Człowieczy [przyszedł], aby szukać i zbawić to, co zginęło” (Ew. Łukasza 19:10). Jezus nie potępił tego złoczyńcy za jego grzechy. Nie sprawdzał jego słów. Nie wymagał niczego od niego. Zamiast tego powiedział: „dziś będziesz ze mną w raju” (Ew. Łukasza 23:43). Złoczyńca został zbawiony w tamtej chwili!

Pewnego dnia Chrystus został zaproszony do domu faryzeusza. Przyszła tam pewna niewiasta. Była „grzesznicą” (Ew. Łukasza 7:37) i wiedziała o tym. „I stanąwszy z tyłu u nóg [Jezusa], zapłakała, i zaczęła łzami zlewać nogi jego i włosami swojej głowy wycierać, a całując jego stopy, namaszczała je olejkiem” (Ew. Łukasza 7:38). Nie prosiła Jezusa o nic. Nie mówiła nic do Niego. Nie była tego godna. Przyniosła swoje łzy, pocałunki stóp Jezusa i olejek, by je namaścić.

Jezus zbawił ją w tamtej chwili. Choć nic nie powiedziała, to przemawiały jej działania. Chrystus o nic ją nie zapytał. Nie powiedział jej, co ma robić. Nie mówił o jej grzechach. Nie próbował sprawdzić, w co wierzyła. Nie udzielał jej porad. Powiedział do niej jedynie: „Odpuszczone są grzechy twoje” (Ew. Łukasza 7:48). Jezus przebaczył jej od razu!

Dr Hymers i ja widzieliśmy ludzi przekonanych o swoich grzechach, którzy przychodzili, by porozmawiać z nami. Prawie nic im nie mówimy. Kiedy zaufają Jezusowi, w jednej chwili zostają zbawieni na wieki.

Pytam się ciebie dziś rano: gdzie jesteś, jeśli chodzi o Jezusa? Mam nadzieję, że nie jesteś szydercą. Niektórzy z was jesteście ludźmi zaciekawionymi. Zastanawiacie się, co wam powiem, czego możecie się nauczyć. Jeżeli przychodzicie tutaj tylko z powodu ciekawości, to nigdy nie znajdziecie Chrystusa, bez względu na to, jak bardzo będziecie się starali ani jak wiele nauczycie się. Ale jeżeli jesteście przekonani o swojej grzeszności, to znajdziecie Go od razu! Zaufaj Chrystusowi, a On obmyje cię z grzechów swoją krwią. Zbawi cię od razu. Jeżeli chciałbyś porozmawiać ze mną o tym, jak zaufać Jezusowi, proszę przyjdź i usiądź w dwóch pierwszych rzędach. Amen.

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

DOSTĘP DO NASZYCH KAZAŃ MOŻLIWY JEST TERAZ
NA TELEFONACH KOMÓRKOWYCH.
WEJDŹ NA STRONĘ WWW.SERMONSFORTHEWORLD.COM.
NACIŚNIJ ZIELONY PRZYCISK Z NAPISEM „APP”.
POSTĘPUJ WEDŁUG POJAWIAJĄCYCH SIĘ POLECEŃ.

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

(KONIEC KAZANIA)
Kazania doktora Hymersa dostępne są co tydzień w Internecie pod adresem:
www.sermonsfortheworld.com
Wybierz: „Kazania po polsku”.

Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi. Można ich używać bez pozwolenia
doktora Hymersa. Jednakże wszystkie nagrania video doktora Hymersa oraz wszystkie
kazania z naszego kościoła w formie video objęte są prawami autorskimi,
a używanie ich wymaga uzyskania zgody.

Pieśń śpiewana przed kazaniem w wykonaniu Jacka Ngann:
„What Will You Do With Jezus?” (A. B. Simpson, 1843-1919).