Celem tej strony internetowej jest udostępnianie bez opłat tekstów kazań i ich nagrań pastorom i misjonarzom na całym świecie, a zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie dostęp do seminariów teologicznych i szkół biblijnych jest bardzo ograniczony lub nie istnieje.

W ciągu roku teksty tych kazań oraz nagrania wideo odbierane są na 1.500.000 komputerów w 221 krajach, ze strony www.sermonsfortheworld.com . Setki ludzi oglądają wideo na YouTube, jednak w niedługim czasie zamiast na YouTube, zaczynają korzystać bezpośrednio z naszej strony internetowej. YouTube kieruje ludzi na stronę internetową naszego kościoła. Każdego miesiąca teksty kazań tłumaczone są na 46 języki, docierając do 120.000 osób. Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi i mogą być używane przez kaznodziei bez uzyskiwania naszej zgody. Naciśnij tutaj, aby dowiedzieć się, w jaki sposób każdego miesiąca możesz pomóc nam w wielkim dziele głoszenia ewangelii na całym świecie.

Pisząc do doktora Hymersa, zawsze podaj nazwę kraju, w którym mieszkasz, gdyż inaczej nie będzie w stanie odpowiedzieć. Adres mailowy doktora Hymersa: rlhymersjr@sbcglobal.net.

Miało to miejsce pod koniec służby Chrystusa. Jezus wzbudził Łazarza z martwych, po czym odszedł z miasta. Do Jerozolimy powrócił dopiero przed swoim ukrzyżowaniem. Można by pomyśleć, że wzbudzenie z martwych Łazarza powinno było przekonać przywódców religijnych, jednak tak się nie stało. Jezus powiedział wcześniej:

„Jeśli Mojżesza i proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, też nie uwierzą” (Ew. Łukasza 16:31).

Cuda zwykle nie przekonują ludzi. Cud, którego ludzie potrzebują, to przekonywujące działanie Bożego Ducha w duszach tych, którzy „umarli przez upadki i grzechy” (Efezjan 2:1). Jeśli człowiek nie jest w cudowny sposób przekonany o grzechach, to nie nawróci się. Nie nawróci się, „choćby kto z umarłych powstał” (Ew. Łukasza 16:31). Przebudzające przekonanie Ducha Bożego sprawia, że człowiek odczuwa swoje grzechy. Jest to cud, który musimy otrzymać, by doświadczyć prawdziwego nawrócenia.

Cuda mogą nawet jeszcze bardziej zatwardzić serca ludzkie przeciwko Bogu. Kiedy arcykapłani i faryzeusze zobaczyli, że Jezus dokonywał „wiele cudów”, zwołali „Radę Najwyższą”, która była zgromadzeniem Sanhedrynu (Ew. Jana 11:47). Dziwne rzeczy miały miejsce w czasie tego zgromadzenia. Arcykapłan Kaifasz przekazał prawdziwe proroctwo dotyczące Chrystusa. The New Testament Commentary opisuje Kaifasza jako „manipulatora, oportunistę, który nie pojmował sprawiedliwego sądu… Nie uciekał przed przelaniem niewinnej krwi. [Postąpił tak], by wyglądało, że tego właśnie wymagało dobro ludzi. Kaifasz zazdrościł Jezusowi. Chciał, aby skazano Jezusa na śmierć, gdyż to było w jego własnym interesie. Potępiając Jezusa, planował użyć sposobu, który był wynikiem jego sprytnych przemyśleń… Był hipokrytą, gdyż w czasie ostatecznego sądu… choć wypełniało go wewnętrzne zadowolenie z tego, że znalazł podstawy, by potępić Chrystusa, rozdarł szaty kapłańskie, udając ogromny smutek! Taki był Kaifasz. Przeczytaj również, co napisał Józef Flawiusz, Starożytności żydowskie – Antiquitates Iudaicae, XVIII, 4:3”. (William Hendriksen, Th.D., New Testament Commentary, Baker Book House, wydanie z 1981 roku, tom I, str. 163; odnośnie Ew. Jana 11:49-50). Zwróćcie uwagę na to, że ten najwyższy kapłan przekazał proroctwo. Podobnie jak Balaam w Starym Testamencie, tak i ten niegodziwy człowiek podał prawdziwe proroctwo.

„A jeden z nich, Kaifasz, który tego roku był arcykapłanem, rzekł do nich: Wy nic nie wiecie i nie myślicie, że lepiej jest dla nas, by jeden człowiek umarł za lud, niż żeby wszystek ten lud zginął. A tego nie mówił sam z siebie, ale jako arcykapłan w owym roku prorokował, że Jezus miał umrzeć za naród. A nie tylko za naród, lecz też, aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boże” (Ew. Jana 11:49-52).

Lecz w Biblii czytamy:

„Od tego też dnia naradzali się, aby go zabić” (Ew. Jana 11:53).

Tydzień później Kaifasz posłał strażników świątynnych, by pojmali Jezusa, gdy modlił się w ogrodzie Getsemane. Strażnicy zaprowadzili Go przed Kaifasza, który zapytał: „czy Ty jesteś Chrystus, Syn Boga” (Ew. Mateusza 26:63). Kiedy Jezus potwierdził to,

„Wtedy arcykapłan rozdarł swe szaty i zawołał: Zbluźnił! Czyż potrzeba nam jeszcze świadków? Oto słyszeliście bluźnierstwo. Co sądzicie! A oni, odpowiadając, rzekli: Winien jest śmierci. Wtedy pluli na jego oblicze i policzkowali go, a drudzy bili go pięściami, mówiąc: Prorokuj nam, Chrystusie, kto cię uderzył?” (Ew. Mateusza 26:65-68).

Najwyższy kapłan nie miał władzy, by skazywać na śmierć. Dlatego Kaifasz zaciągnął Jezusa przed Poncjusza Piłata – rzymskiego namiestnika i wezwał go, by został on ukrzyżowany przez Rzymian.

Trudno jest przygotować biograficzne kazanie jak to, ale myślę, że właściwą rzeczą jest wyciągnięcie dwóch ogólnych wniosków ze słów tego człowieka - Józefa Kaifasz, arcykapłana, który planował ukrzyżowanie Chrystusa.

I. Po pierwsze, Kaifasz był bardzo religijny i nawet wygłaszał głębokie prawdy o zastępczej ofierze Chrystusa.

Kaifasz był zięciem starego arcykapłana Aniasza. Utrzymywał tą pozycję przez 18 lat, dłużej niż ktokolwiek inny w tym okresie.

Niestety, wiemy, jakim był człowiekiem. Gdy dr Hymers był młody, kilkakrotnie usłyszał: „Nie możesz zwiastować o tym”, lub „Nie możesz zwiastować o tamtym”. Wraz z upływem lat uświadamiał sobie, że te porady były złe. Człowiek, który to mówił bardziej troszczył się o swoje stanowisko niż o prawdę znajdowaną w Biblii. Kaznodzieja nie może starać się przypodobać ludziom, których jedyną troską jest utrzymanie swojego stanowiska i nie podpadanie nikomu. A Kaifasz był właśnie takim człowiekiem. Wiedział, że Jezus dokonał „wielu cudów” (Ew. Jana 11:47), jednak jedyne, co go interesowało, to powstrzymanie Go ze względu na swoje własne polityczne korzyści. Myślał: „Jeżeli zostawię go w spokoju, to coś stracimy”.

Jezus powiedział i zrobił to, co powiedział. Wypływało to z miłości i posłuszeństwa Bogu. Kaifasz powiedział i zrobił to, co powiedział, jednak nie uwzględniając w tym Boga. Dzisiaj w naszych kościołach jest wielu takich ludzi – bardzo religijnych. Jednak, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, Kaifasz wypowiedział prawdę o zastępczej ofierze przebłagalnej Chrystusa:

„lepiej jest dla nas, by jeden człowiek umarł za lud, niż żeby wszystek ten lud zginął” (Ew. Jana 11:50).

Powiedział głęboką prawdę o śmierci Chrystusa w miejsce grzeszników, odzwierciedlając słowa Izajasza:

„ Lecz on zraniony jest za występki nasze, starty za winy nasze. Ukarany został dla naszego zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni” (Izajasz 53:5).

Uważaj! Znasz te słowa, lecz nie wypływa z nich żadne błogosławieństwo dla ciebie! Tak stało się z Kaifaszem. Znał te słowa, lecz nie miały one żadnego wpływu na jego życie.

Ten sam arcykapłan groził Piotrowi, gdy ten zwiastował o zmartwychwstaniu Jezusa. Ponieważ bał się ludzi, dlatego tylko zagroził Piotrowi i pozwolił mu odejść (Dzieje Apostolskie 4:21). To również Kaifasz – arcykapłan nakazał uwięzić apostołów (Dzieje Apostolskie 5:17-18). Lecz Bóg posłał anioła, który otworzył drzwi więzienia i uwolnił ich. Wtedy Kaifasz posłał żołnierzy, by przyprowadzili Piotra przed Sanhedryn, lecz „bez użycia siły…aby ich nie ukamienowano” (Dzieje Apostolskie 5:26). Tak wielu ludzi słuchało apostołów, że Kaifasz bał się, że zostanie ukamieniowany, gdyby wyrządził im krzywdę! Jednym z ludzi w Sanhedrynie był Gamaliel, który powiedział do Kaifasz i innych zebranych:

„Odstąpcie od tych ludzi i zaniechajcie ich; jeśli bowiem to postanowienie albo ta sprawa jest z ludzi, wniwecz się obróci; jeśli jednak jest z Boga, nie zdołacie ich zniszczyć, a przy tym mogłoby się okazać, że walczycie z Bogiem” (Dzieje Apostolskie 5:38-39).

Kaifasz i pozostali zgodzili się z Gamalielem. Lecz co zrobili? Czy zaczęli interesować się Bogiem? Nie! Rozkazali pobić apostołów i „zabronili im mówić w imieniu Jezusa i zwolnili ich” (Dzieje Apostolskie 5:40).

„Nie przestawali też codziennie w świątyni i po domach nauczać i zwiastować dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie” (Dzieje Apostolskie 5:42).

Zostawiamy Kaifasza – słabeusza, niezdolnego do zatrzymania zwiastowania ewangelii i rozprzestrzeniania się chrześcijaństwa. Nigdy nie przemknęło mu przez myśl, by pomyśleć o Bogu i pokutować z grzechów. Zajął się polityką – pełen religii, bez bojaźni Bożej – aż kilka lat później w roku 36-tym został wyrzucony z urzędu kapłańskiego przez następcę piłata Witellusa (Starożytności żydowskie – Antiquitates Iudaicae, XVIII:4, 2). Nie wiadomo, co stało się z nim, gdy został zdetronizowany. W 1991 roku odkryto w Jerozolimie skrzynię wapienną z wyrytym napisem „Kaifasz”, którą archeolodzy uznali za jego autentyczną trumnę (Archaeological Study Bible, Zondervan, 2005, str. 1609; odnośnie Ew. Mateusza 26:3). Pamiętany jest jedynie jako „ponoszący wielką odpowiedzialność za zasądzenie morderstwa [Jezusa], niewinnego więźnia” (John D. Davis, D.D., Davis Dictionary of the Bible, Baker Book House, wydanie z 1978 roku, str. 114).

II. Po drugie, Kaifasz, podobnie jak Kain, nigdy nie pokutował i nigdy nie został zbawiony.

Istnieje podobieństwo miedzy Kaifaszem i Kainem. Kain wiedział, że musiał złożyć krwawą ofiarę, jak zrobił to Abel. Jednak Kain nie pokutował. Zamiast tego:

„rzucił się Kain na brata swego Abla i zabił go” (I Mojżeszowa 4:8).

Istnieje nowotestamentowy związek między Kainem i ludźmi takimi jak Kaifasz. Apostoł John powiedział:

„nie jak Kain, który wywodził się od złego i zabił brata swego. A dlaczego go zabił? Ponieważ uczynki jego były złe, a uczynki brata jego sprawiedliwe. Nie dziwcie się, bracia, jeżeli was świat nienawidzi” (1 List Jana 3:12-13).

Kaifasz, podobnie jak Kain, był pod wpływem szatana, „złego”. Podobnie jak Kain, Kaifasz był „ze świata”. Nigdy nie przestał słuchać szatana. Nigdy nie odszedł „ze świata”, by służyć Bogu. Esseńczycy z żydowskiej społeczności Qumran, gdzie znalezione zostały Rękopisy znad Morza Martwego, byli bardzo krytyczni w stosunku do Kaifasza, którego nazywali „podłym kapłanam” (Archaeological Study Bible, jw.).

Kain i Kaifasz to straszne ostrzeżenia dla tych, którzy pozostają religijni, lecz są zgubieni. Zarówno Kain jak i Kaifasz wiedzieli o ofierze z krwi. Zarówno do Kaina jak i do Kaifasz Bóg mówił bezpośrednio. Boży Syn przemówił bezpośrednio do Kaifasza, tak jak przemówił również do Kaina (I Mojżeszowa 4:6-7). Zarówno Kain jak i Kaifasz zlekceważyli Boży głos, przemawiający do ich sumienia i oddali się swoim egoistycznym życiom. Zarówno Kain jak i Kaifasz staną przed Chrystusem w dniu sądu ostatecznego, a On powie do nich:

„Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie” (Ew. Mateusza 7:23).

A potem zostaną „wyrzuceni do ciemności na zewnątrz; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów” (Ew. Mateusza 8:12).

Ostrzegam cię dziś rano – upewnij się, że myślisz o Bogu! Upewnij się, że myślisz o swoich grzechach! Upewnij się, że nie mówisz tylko „właściwych słów”. Upewnij się, że przyznajesz się do swojej grzeszności!

„Biadajcie i smućcie się, i płaczcie; śmiech wasz niech się w żałość obróci, a radość w przygnębienie” (List Jakuba 4:9).

Upewnij się, że doświadczyłeś prawdziwego nawrócenia – że stanąłeś twarzą w twarz z Jezusem Chrystusem i że On „wyzwolił [cię] z grzechów… przez krew swoją” (Objawienie 1:5). Nie zwlekaj! Nie odrzucaj tego, by do Niego przyjść! Nie opóźniaj się, aby Bóg nie zrezygnował z ciebie z powodu zatwardziałości twojego umysłu!

Zbyt długo lekceważyłem Zbawiciela.
   Zbyt długo trwałem w grzechach.
Zbyt długo szukałem wymówek,
   A teraz bez Niego jestem na wieki zgubiony.
Za późno, ach za późno! Lecz On puka do moich drzwi,
   Jezus, słodki Zbawiciel wzywa mnie jeszcze raz.
(„Too Long I Neglected”, Dr John R. Rice, 1895-1980).

Doktorze Hymers, proszę przyjdź i zakończ nabożeństwo.

(KONIEC KAZANIA)
Kazania doktora Hymersa dostępne są co tydzień w Internecie pod adresem:
www.sermonsfortheworld.com
Wybierz: „Kazania po polsku”.

Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi. Można ich używać bez pozwolenia
doktora Hymersa. Jednakże wszystkie nagrania video doktora Hymersa oraz wszystkie
kazania z naszego kościoła w formie video objęte są prawami autorskimi,
a używanie ich wymaga uzyskania zgody.

Pieśń śpiewana solo przed kazaniem w wykonaniu Benjamina Kincaida Griffitha:
„Too Long I Neglected” (Dr John R. Rice, 1895-1980).