Celem tej strony internetowej jest udostępnianie bez opłat tekstów kazań i ich nagrań pastorom i misjonarzom na całym świecie, a zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie dostęp do seminariów teologicznych i szkół biblijnych jest bardzo ograniczony lub nie istnieje.

W ciągu roku teksty tych kazań oraz nagrania wideo odbierane są na 1.500.000 komputerów w 221 krajach, ze strony www.sermonsfortheworld.com . Setki ludzi oglądają wideo na YouTube, jednak w niedługim czasie zamiast na YouTube, zaczynają korzystać bezpośrednio z naszej strony internetowej. YouTube kieruje ludzi na stronę internetową naszego kościoła. Każdego miesiąca teksty kazań tłumaczone są na 46 języki, docierając do 120.000 osób. Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi i mogą być używane przez kaznodziei bez uzyskiwania naszej zgody. Naciśnij tutaj, aby dowiedzieć się, w jaki sposób każdego miesiąca możesz pomóc nam w wielkim dziele głoszenia ewangelii na całym świecie.

Pisząc do doktora Hymersa, zawsze podaj nazwę kraju, w którym mieszkasz, gdyż inaczej nie będzie w stanie odpowiedzieć. Adres mailowy doktora Hymersa: rlhymersjr@sbcglobal.net.

W nocy przed ukrzyżowaniem Jezus zabrał uczniów do „przestronnej jadalni” (Ew. Łukasza 22:12), gdzie spożyli razem posiłek paschalny. Pod koniec posiłku Jezus wziął chleb oraz kielich i ustanowił Wieczerzę Pańską. Następnie powiedział: „jeden z was wyda mnie” (Ew. Mateusza 26:21). Wówczas Judasz „natychmiast wyszedł, a była noc” (Ew. Jana 13:30). Kilka minut później uczniowie po raz kolejny zaczęli spierać się, „kto z nich ma uchodzić za największego” (zobacz Ew. Łukasza 9:46). Dr McGee powiedział: „Czy można to sobie wyobrazić? W cieniu krzyża ci ludzie walczyli o pozycję” (J. Vernon McGee, Th.D., Thru the Bible, Thomas Nelson Publishers, 1983, tom IV, str. 345; odnośnie Ew. Łukasza 22:24).

Ciągle nie pojmowali, że Jezus miał zostać ukrzyżowany, chociaż powiedział im o tym pięć razy w Ewangelii Mateusza (16:21; 17:12; 17:22-23; 20:18-19; 20:28). Zgadzam się z doktorem McGee w tym, że uczniowie nie narodzili się na nowo (nie byli odrodzeni), aż do czasu spotkania zmartwychwstałego Chrystus w wielkanocny wieczór (odnośnie Ew. Jana 20:21). (Naciśnij tutaj, aby przeczytać moje kazania – „The Fear of the Disciples”, „Było to słowo zakryte przed nimi” i „The Conversion of Peter”) .

Szczególnie Piotr był przeciwny Ewangelii. Otrzymał pewne oświecenie od Ducha Świętego dotyczące Jezusa (Ew. Mateusza 16:15-17), jednak napomniał Jezusa za to, że powiedział, iż „musi być zabity i trzeciego dnia wzbudzony z martwych”. A zatem Piotr zdecydowanie odrzucał Ewangelię! W Ew. Mateusza czytamy:

„Od tej pory zaczął Jezus Chrystus tłumaczyć uczniom swoim, że musi pójść do Jerozolimy, wiele wycierpieć od starszych arcykapłanów i uczonych w Piśmie, że musi być zabity i trzeciego dnia wzbudzony z martwych. A Piotr, wziąwszy go na stronę, począł go upominać, mówiąc: Miej litość nad sobą, Panie! Nie przyjdzie to na ciebie. A On, obróciwszy się, rzekł Piotrowi: Idź precz ode mnie, szatanie! Jesteś mi zgorszeniem, bo nie myślisz o tym, co Boskie, lecz o tym, co ludzkie” (Ew. Mateusza 16:21-23).

Dr J. Vernon McGee tak skomentował ten fragment:

Po raz pierwszy Pan Jezus ogłosił uczniom swoją śmierć i zmartwychwstanie. Miało to miejsce około sześciu miesięcy przed Jego faktycznym ukrzyżowaniem. Dlaczego czekał tak długo, by powiedzieć coś tak ważnego? Patrząc na reakcję uczniów widać, że nie byli na to gotowi. Pięć razy powtarzał fakt, że idzie do Jerozolimy, aby tam umrzeć (Ew. Mateusza [16:21]; 17:12; 17:22-23; 20:18-29; 20:28). Jednak pomimo tak częstych instrukcji, aż do czasu Jego zmartwychwstania uczniowie nie pojmowali znaczenia tego słów… (J. Vernon McGee, Th.D. Thru the Bible, Thomas Nelson Publishers, 1983, tom IV, str. 93; odnośnie Ew. Mateusza 16:21).

Dr McGee powiedział: „W zasadzie Piotr powiedział: ‘Jesteś Mesjaszem; jesteś Synem Bożym. Nie wolno ci, nie możesz iść na krzyż!’. Jak widać krzyż nie mieścił się zupełnie w [jego] myśleniu…” (jw., odnośnie Ew. Mateusza 16:22). Piotr oczekiwał, że Mesjasz od razu ustanowi swoje królestwo. Nie spodziewał się, że Mesjasz najpierw będzie cierpiał i umrze na krzyżu, jak zapowiedziane to zostało w wielu starotestamentowych proroctwach (zobacz Księga Izajasza 53; Psalm 22; Księga Zachariasza 12:10; 13:6 itp.). Zgadzam się z doktorem McGee, że odrzucenie Ewangelii w wypowiedzianych przez Piotra słowach pokazuje, że nie narodził się na nowo (nie był odrodzony), aż do czasu, gdy Chrystus powstał z martwych. Nikt, kto odrzuca Ewangelię, nie może być narodzony na nowo i nawrócony!

A teraz przechodząc do naszego tekstu widzimy, że uczniowie sprzeczali się, „kto z nich ma uchodzić za największego”. A potem czytamy słowa, jakie Jezus powiedział do Szymona Piotra:

„Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił sobie, aby was przesiać jak pszenicę. Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich. On zaś rzekł do niego: Panie, z tobą gotów jestem iść i do więzienia, i na śmierć. A On rzekł: Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dzisiaj kur, a ty się trzykroć zaprzesz, że mnie znasz” (Ew. Łukasza 22:31-34).

Jezus powiedział: „a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich”. Jednak Piotr nie myślał, że potrzebował nawrócić się! Wierzę, że błędem jest myślenie, iż Chrystus nie mówił tutaj o nawróceniu Piotra. Nie był on nawrócony aż do czasu, gdy Chrystus ukazał się jemu oraz innym uczniom i tchnął na nich Ducha Świętego tego wieczoru, gdy w fizyczny sposób powstał z martwych (zobacz Ew. Jana 20:22). Dr McGee powiedział odnośnie tego wydarzenia, że to wówczas „ci ludzie zostali odrodzeni” (Thru the Bible, tom IV, odnośnie Ew. Jana 20:22). Myślę, że w obecnych czasach „decyzjonizmu” potrzebujemy czytać to z nowym „spojrzeniem”.

Piotr był zbyt pewny siebie, gdy powiedział: „z tobą gotów jestem iść i do więzienia, i na śmierć”. Jednak Jezus wiedział, że w swoim nienawróconym stanie nie mógł tego zrobić. Powiedział do niego: „Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dzisiaj kur, a ty się trzykroć zaprzesz, że mnie znasz”. Oto lekcja dla nas: nie jesteśmy w stanie stanąć przeciwko szatanowi, dopóki nie doświadczymy odrodzenia i nawrócenia!

Następnie Jezus zaprowadził uczniów z górnej izby w ciemności ogrodu Getsemane, gdzie „w śmiertelnym boju jeszcze gorliwiej się modlił; i był pot jego jak krople krwi, spływające na ziemię” (Ew. Łukasza 22:44). Kiedy Jezus powrócił po samotnej modlitwie, znalazł uczniów śpiącymi. Kiedy mówił do nich, do ogrodu weszli strażnicy świątynni, prowadzeni przez zdrajcę Judasza i pojmali Jezusa. Zaprowadzili Go do domu arcykapłana. „Piotr zaś szedł za nim z daleka” (Ew. Łukasza 22:54). Naprzeciwko posiadłości arcykapłana rozpalone było ognisko. Piotr wraz z grupą ludzi zasiadł przy nim. Wtedy młoda dziewczyna powiedziała: „I ten był z nim [Jezusem]” (Ew. Łukasza 22:56). Piotr zaprzeczył, mówiąc: „Niewiasto, nie znam go” (Ew. Łukasza 22:57). Chwilę później ktoś inny zobaczył Piotra i powiedział: „I ty jesteś z nich” – jesteś jednym z uczniów Jezusa. „A Piotr rzekł: Człowieku, nie jestem” (Ew. Łukasza 22:58). Godzinę później inny człowiek powiedział: „Doprawdy, i ten był z nim, jest przecież Galilejczykiem” (Ew. Łukasza 22:59). A Piotr odpowiedział: „Człowieku, nie wiem, co mówisz” (Ew. Łukasza 22:60). „Wtedy [Piotr] począł się zaklinać i przysięgać: Nie znam tego człowieka” (Ew. Mateusza 26:74).

„I w tej chwili, gdy on jeszcze mówił, zapiał kur. A Pan, obróciwszy się, spojrzał na Piotra; i przypomniał sobie Piotr słowo Pana, jak do niego rzekł: Zanim kur dziś zapieje, trzykroć się mnie zaprzesz. I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał” (Ew. Łukasza 22:60-62).

Oto nasz tekst: „I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał”. Możemy z niego zaczerpnąć dwie lekcje. Po pierwsze, źródło przeświadczenia Piotra, a po drugie lekarstwo na nie.

I. Po pierwsze, źródło przekonania Piotra.

Oto widzimy tutaj Piotra, który doświadcza przekonania o grzechu. Dr A. T. Robertson powiedział: „Wybuchnął płaczem. Słowo „gorzko” jest potocznym określeniem łez we wszystkich językach i sercach” (A. T. Robertson, Litt.D., Word Pictures in the New Testament, Broadman Press, 1930, tom II, str. 276; odnośnie Ew. Łukasza 22:62).

Dr R. C. H. Lenski powiedział: „Ewangelie Mateusza i Łukasza [opisują] pokutę [Piotra] dwoma słowami [eklause pikrōs]; czasownik ten określa głośny, słyszalny płacz – „gorzko zapłakał”. Natomiast przysłówek odnosi się nie do fizycznego szlochu, ale do goryczy skruchy z niego wypływającej. Skrucha to uświadomienie sobie, że się zgrzeszyło oraz konsekwentny i szczery smutek z powodu grzechu” (R. C. H. Lenski, Ph.D., The Interpretation of St. Luke’s Gospel, Augsburg Publishing House, wydanie z 1961 roku, str. 1091; odnośnie Ew. Łukasza 22:62).

„I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał” (Ew. Łukasza 22:62).

Był to boży smutek, gdyż

„smutek, który jest według Boga, sprawia upamiętanie ku zbawieniu” (2 Koryntian 7:10).

Było to przekonanie, które Piotr otrzymał od Ducha Bożego.

„A On, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu” (Ew. Jana 16:8).

Iain H. Murray tak powiedział na temat przekonania o grzechu:

Duch Święty przyszedł, aby przekonać o grzechu. Absolutnie konieczne jest, by człowiek został przekonany o grzechu...[Duch Święty] przychodzi celowo, aby przekonywać o grzechu i sprawić, że ludzie poczują się winni, bardzo winni – tak winni, że odczują, iż są zgubieni, zrujnowani, skazani. On przychodzi, by grzech był postrzegany jako grzech i byśmy ujrzeli jego straszne konsekwencje. Przychodzi, by zadać ranę, której żaden ludzki balsam nie uleczy; zabić, a żadna ziemska siła nie ożywi nas... To miażdżące działanie Ducha Świętego, którego musimy doświadczyć, gdyż inaczej nie poznamy Jego rosnącej i odradzającej mocy. To przemożne działanie jest potrzebnym doświadczeniem, i trzeba na to kłaść nacisk w dzisiejszych czasach. Tak wielu jest dzisiaj tych, którzy są zbudowani, choć nigdy nie zostali [najpierw] powaleni; tak wielu napełnionych, którzy nie byli najpierw puści; tak wielu wywyższonych, choć nigdy nie uniżyli się, że z całą gorliwością przypominam wam, iż to Duch Święty musi przekonać o grzechu, gdyż inaczej nie możemy być zbawiony. To miażdżące działanie [przekonanie] jest konieczne, gdyż bez niego ludzie nie będą gotowi otrzymać Ewangelię Bożej łaski... Istnieje dzisiaj pilna potrzeba powrócenia do prawdy o nawróceniu. Szeroko rozprzestrzeniona dysputa na ten temat byłaby zdrowym powiewem, który rozwiałby tysiące pomniejszych spraw. Odczuwana na nowo bojaźń Boża zakończyłaby tak wiele ziemskiego myślenia... (Iain H. Murray, The Old Evangelicalism, The Banner of Truth Trust, wydanie z 2005 roku, str. 66-67).

Naciśnij tutaj, aby przeczytać moje kazanie „The Withering Work of the Spirit”.

„I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał” (Ew. Łukasza 22:62).

Osobiście wierzę, że to wtedy Piotr doświadczył staroewangelicznego przekonania o grzechu. Tak, wiem, że dużo wcześniej Piotr powiedział do Jezusa: „Odejdź ode mnie, Panie, bom jest człowiek grzeszny” (Ew. Łukasza 5:8), jednak inną rzeczą jest myśleć o tym, że jest się grzesznikiem, a inną odczuwać straszny ciężar własnych grzechów przed świętym Bogiem! Jestem przekonany, że Piotr aż do tego czasu nie był w pełni o tym przekonany.

„I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał” (Ew. Łukasza 22:62).

Nie każdy, kto nawraca się, wylewa fizyczne łzy. Jednak Luter, Bunyan, Whitefield, Wesley i tysiące ludzi w czasach przebudzenia gorzko płakało. Myślę, że jedną z ważnych rzeczy, których brakuje w dzisiejszych ewangelizacjach są łzy i „smutek, który jest według Boga, [który] sprawia upamiętanie ku zbawieniu” (2 Koryntian 7:10).

„I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał” (Ew. Łukasza 22:62).

Pewien młody człowiek powiedział: „Kiedykolwiek patrzę na siebie, widzę siebie jako grzesznika”. Jednak „widzenie” to nie wszystko! Czy odczuwasz swoją grzeszność? Czy przygniata cię ona i „miażdży”, jak wyraził to Iain Murray? Czy zmagasz się i odczuwasz ciężar przekonania o grzechu? Czy myśląc o grzechu, odczuwasz przynajmniej smutek w swoim sercu?

„I wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał” (Ew. Łukasza 22:62).

To Duch Boży był tym, który przekonał Piotra.

II. Po drugie, lekarstwo na przeświadczenie Piotra.

Mój czas się skończył i mogę tylko wspomnieć odnośnie tego punktu. Piotr pozostawał w stanie tego przekonania przez trzy dni. W piątek, sobotę i niemalże całą niedzielę (licząc według rzymskiej miary) doświadczał wielkiego niepokoju w duszy. A w niedzielny poranek:

„Piotr… pobiegł do grobu i nachyliwszy się, ujrzał jedynie leżące prześcieradła, i odszedł do siebie, dziwiąc się temu, co się stało” (Ew. Łukasza 24:12).

Piotr ciągle „dziwił się”; ciągle nie rozumiał w pełni ani nie wierzył Ewangelii.

Wierzę, że gdy zmartwychwstały Chrystus ukazał się jedenastu uczniom i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego” (Ew. Jana 20:22), wówczas Piotr w końcu narodził się na nowo i nawrócił się. Dr McGee tak skomentował Ewangelię Jana 20:22:

To prawda, że Szymon Piotr pokazał pewne rozeznanie, gdy powiedział, że Jezus jest Chrystusem, ale zaledwie kilka minut później powiedział Jezusowi, że nie pójdzie na krzyż i nie umrze. Osobiście wierzę, że w momencie, gdy nasz Pan tchnął on nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego”, ci ludzie odrodzili się [narodzili się na nowo]. Wcześniej nie mieszkał w nich Duch Boży (J. Vernon McGee, Th.D., jw., str. 498; odnośnie Ew. Jana 20:22).

Podobnie jak dr McGee, tak i ja wierzę, że Piotr narodził się na nowo w niedzielny, wielkanocny wieczór, gdy Chrystus pojawił się przed nim i innymi. To wtedy Jezus sam zapewnił lekarstwo na odczuwane przez Piotra przekonanie o grzechu.

Czy odczuwasz ciężar swoich grzechów? Czy przekonanie o grzechu obciąża cię i przygniata? Czy chcesz, by twe grzechy zostały oczyszczone cenną krwią Chrystusa?

Druga zwrotka pieśni ewangelizacyjnej doktora Johna R. Rice’a mogłaby być napisana przez Piotra!

Dumne przeświadczenie o mej dobroci zawiodło mnie,
   nie było lekarstwa na mój grzech,
Boży Duch wtedy przekonał mnie, bym me grzechy oddał Jezusowi.
Wszystkie me grzechy przebaczone, złamane łańcuchy winy,
Całe me serce oddałem Jezusowi, tylko Jezusowi.
   („Jesus, Only Jesus”, dr John R. Rice, 1895-1980).

Jeżeli jesteś zasmucony swoim grzesznym sercem i grzeszną naturą, to jedynym lekarstwem na to jest Jezus. Jak powiedział dr Rice: „oddaj [swoje] grzechy Jezusowi”. Amen.

(KONIEC KAZANIA)
Kazania Doktora Hymers'a dostępne są przez internet pod adresem:
www.realconversion.com lub www.rlhsermons.com.
Wybierz: „Kazania po Polsku”.

Z doktorem Hymersem można się skontaktować drogą emailową po angielsku:
rlhymersjr@sbcglobal.net – można także napisać do niego: P.O. Box 15308, Los Angeles,
CA 90015 lub zadzwonić (818)352-0452.

Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi. Można je używać bez powolenia doktora Hymersa.
Jednakże wszystkie kazania dr. Hymersa w formie video objęte są prawami autorskimi,
a używanie ich wymaga uzyskania jego zgody.

Pieśń śpiewana przed kazaniem w wykonaniu Benjamina Kincaida:
„Jesus, Only Jesus” (dr John R. Rice, 1895-1980).