Celem tej strony internetowej jest udostępnianie bez opłat tekstów kazań i ich nagrań pastorom i misjonarzom na całym świecie, a zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie dostęp do seminariów teologicznych i szkół biblijnych jest bardzo ograniczony lub nie istnieje.

W ciągu roku teksty tych kazań oraz nagrania wideo odbierane są na 1.500.000 komputerów w 221 krajach, ze strony www.sermonsfortheworld.com . Setki ludzi oglądają wideo na YouTube, jednak w niedługim czasie zamiast na YouTube, zaczynają korzystać bezpośrednio z naszej strony internetowej. YouTube kieruje ludzi na stronę internetową naszego kościoła. Każdego miesiąca teksty kazań tłumaczone są na 46 języki, docierając do 120.000 osób. Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi i mogą być używane przez kaznodziei bez uzyskiwania naszej zgody. Naciśnij tutaj, aby dowiedzieć się, w jaki sposób każdego miesiąca możesz pomóc nam w wielkim dziele głoszenia ewangelii na całym świecie.

Pisząc do doktora Hymersa, zawsze podaj nazwę kraju, w którym mieszkasz, gdyż inaczej nie będzie w stanie odpowiedzieć. Adres mailowy doktora Hymersa: rlhymersjr@sbcglobal.net.

Doktryna Trójcy stanowi podstawę. Prawdziwi chrześcijanie odrzucają wszelkie nauczanie, które jej zaprzecza. Doktryna Trójcy stanowi fundament chrześcijaństwa. W tym wersecie mowa jest o trzech Osobach Trójcy. Czytamy, że Bóg Ojciec jest autorem zbawienia. Posyła On Ducha swego Syna do naszych serc, kiedy nawracamy się. Możemy nie rozumieć w pełni Boga w trzech Osobach, ale widzimy Go objawionego w Biblii. Dlatego też Trójcę przyjmujemy wiarą.

Ten tekst pokazuje, że wszystkie trzy Osoby Boskie są Bogiem. Bóg Ojciec wspomniany jest tutaj dwukrotnie – raz jako „Bóg”, a potem jako „Ojciec”. Ten tekst zakłada także, że Chrystus jest Bogiem. Narodził się w fizyczny sposób z kobiety, ale napisane jest, że został „zesłany”, dlatego też istniał, zanim narodził się. Nazwany jest „Synem”, co w Piśmie Świętym oznacza, że ma to samo życie (czy też esencję życia), co Ojciec. Udowadnia to boskości Chrystusa. A Duch Święty czyni coś, co tylko Bóg potrafi – mieszka w sercach Bożych dzieci. Dlatego mowa jest tutaj o trzech Osobach Trójcy – „Bogu Ojcu”, „Synu” i „Duchu Świętym”.

Prawdziwi chrześcijanie wiedzą, że wszystkie trzy Osoby są konieczne dla naszego zbawienia. Kochamy Ojca, gdyż wybrał nas na Swoje dzieci. Kochamy Syna, gdyż przelał krew na krzyżu, aby oczyścić nas z grzechów. Kochamy Ducha Świętego, gdyż przekonuje nas o grzechu i przyprowadza do Chrystusa. Dlatego też w trakcie każdego naszego nabożeństwa śpiewamy dwie krótkie pieśni. Pierwszą z nich jest „Doksologia” napisana przez Thomasa Kena w XVII wieku.

Niech Boga wielbi każdy twór,
   Niech Mu aniołów śpiewa chór,
Niech świat Mu śpieszy pokłon nieść:
   Najświętszej Trójcy chwała, cześć! Amen.
(„Doksologia” autor Thomas Ken, 1637-1711).

Śpiewamy również „Gloria Patri” nieznanego autora, napisaną w II wieku.

Chwała Bogu Ojcu, i Synowi
   I Duchowi Świętemu,
Jak była na początku,
   Jest teraz i trwać będzie, Po wieków wiek! Amen, Amen.
      („Gloria Patri”, autor nieznany, początek II wieku)

Śpiewamy te dwa krótkie hymny w czasie każdego niedzielnego nabożeństwa, gdyż chwalą one, wywyższają i uwielbiają Świętą Trójcę – naszego Boga!

Mormoni twierdzą, że istnieje trzech osobnych bogów. Jednak mylą się. Jest tylko jeden Bóg w trzech Osobach. Świadkowie Jehowy zaprzeczają bóstwu Jezusa. Jednak mylą się. Jezus jest Bogiem, Drugą Osobą Trójcy. Muzułmanie zaprzeczają temu, że Syn i Duch Święty są Bogiem. Jednak mylą się. Bóg to trzy Osoby Boskie. Teologicznie liberalni protestanci w zasadzie zaprzeczają trzem Osobom Boskim, podobnie jak współcześni unitarianie, co sprawia, że obie te grupy są w najlepszym wypadku agnostyczne, a w najgorszym ateistyczne. Teologiczny liberalizm, czy to w łagodnej formie w Seminarium Fullera, czy też w bardziej zatwardziałej w uczelni Claremont, uważa Trójcę za relikt przeszłości, za teologiczne zakłamanie. Wniosek jest oczywisty – tak liberalne poglądy na temat Boga prowadzą prosto do unitarianizmu, lub co gorsza do ateizmu, otwarcie zaprzeczającego istnienia Boga.

Sama Biblia naucza, że Bóg jest w Trójcy, dlatego też musimy oddawać pokłon Bogu Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu. Musimy pozostać wierni naszemu baptystycznemu i protestanckiemu dziedzictwu. Większość tych, którzy uważają siebie za „chrześcijan”, włącznie z katolikami i prawosławnymi, wyznaje, że Bóg jest w Trójcy. Baptyści i ewangeliczni wierzący zawsze wierzyli w doktrynę Trójcy.

„A ponieważ jesteście synami, przeto Bóg zesłał Ducha Syna swego do serc waszych, wołającego: Abba, Ojcze!” (Galacjan 4:6).

W tym tekście widzieliśmy, że jest mowa o Trójcy. Teraz zobaczmy, czego możemy się nauczyć. Jest to piękny tekst, o głębokiej i bogatej treści.

I. Po pierwsze, ten tekst dotyczy doktryny o usynowieniu.

Czytamy, że „jesteście synami”. Nawiązuje to do poprzedniego wersetu i do słów: „... abyśmy usynowienia dostąpili”. Usynowienie przez Boga jest konieczne, gdyż nie jesteśmy jego naturalnymi dziećmi. Biblia powiada, że jesteśmy „z rodu Bożego” (Dzieje Apostolskie 17:29). Odnosi się to jednak tylko do ciał fizycznych, gdyż zostaliśmy stworzeni przez Boga. Czym innym jednak jest „usynowienie”, o którym mowa w Galacjan 4:5. Odrodzenie, nazywane także nowym narodzeniem, daje nam naturę Bożego dziecka. A usynowienie, które ma miejsce, kiedy jesteśmy już narodzeni na nowo, daje nam prawo do stania się dzieckiem Bożym.

My Ojciec zostawił mnie w wieku dwóch lata. Kiedy miałem trzynaście lat, nie mogłem dłużej mieszkać z matką, gdyż nie było wystarczająco miejsca. W tym wieku przeniosłem się i zamieszkałem u krewnych. Jednak tak bardzo nadużywano tam alkoholu i tak często miały miejsce bójki, że popołudniami wychodziłem przez tylne drzwi, przechodziłem przez trawnik, przeskakiwałem przez starą furtkę i szedłem do domu dr. i pani McGowan. Bawiłem się u nich albo oglądałem program telewizyjny z ich synem i córką.

Zawsze pukałem do drzwi i czekałem, aż ktoś wpuści mnie do środka. Jednak pewnego dnia pani McGowan powiedziała do mnie: „Robercie, nie musisz już dłużej pukać do drzwi. Po prostu wchodź do środka”. Od tamtej pory wchodziłem do ich domu, jakbym był członkiem rodziny. Kilka razy w tygodniu pani McGowan zapraszała mnie do kuchni, gdzie jadłem z nimi posiłek. Sprawiało to, że czułem się bardzo szczęśliwy, prawie jakbym był jednym z ich dzieci. Powiedziałem „prawie” jakbym był jednym z ich dzieci. Przez cztery lata, od trzynastego do siedemnastego roku życia, zabierali mnie nawet na wakacje. Byłem im za to bardzo wdzięczny i często im to powtarzałem. Aż do śmierci wysyłałem im kartki z okazji Dnia Matki i Dnia Ojca. Wysyłałem im też prezenty z okazji Świąt Bożego Narodzenia. Kiedy dr McGowan był już bardzo stary, podarowałem mu parę drogich okularów, korygujących zwyrodnienie plamki żółtej. Kiedy zwiastowałem w czasie jego pogrzebu, miał założone te okulary. Często mówił mi, że byłem dla niego jak syn. Myślę, że wiedział, że on też był dla mnie kimś ważnym, ponieważ jego własny ojciec umarł, gdy był mały, a ojczym był dla niego bardzo niedobry. Byłem prawie jak jedno z jego dzieci – prawie – ale nie całkowicie.

Tak samo jest w przypadku niektórych z was. Przychodzicie do kościoła. Czujecie, że prawie należycie do Bożej rodziny – prawie. Jednak czegoś brakuje. Wyczuwacie, że tak naprawdę to nie należycie do niej. Bóg musi uczynić cię jednym ze swoich dzieci, gdyż inaczej nigdy nie staniesz się prawdziwie częścią kościoła. Nawet, jeżeli urodziłeś się i wzrastałeś w tym zborze, nigdy nie będziesz w pełni usatysfakcjonowany, dopóki nie zostaniesz zaadoptowany do Bożej rodziny. Spurgeon powiedział, że osoba nienawrócona „staje w pozycji kryminalisty, a nie dziecka… buntownika przeciwko [Bogu], a nie dziecka doświadczającego Ojcowskiej miłości”. Musisz nawrócić się, aby stać się dzieckiem Bożym poprzez usynowienie, ciesząc się przywilejami dziecka. W hymnie, napisanym w 1777 roku przez nieznanego autora, jest napisane:

Synami przez Boże usynowienie są ci,
   Którzy w Jezusa Chrystusa wierzą;
Odwiecznie przeznaczeni,
   Suwerenną łaskę otrzymujemy.
(Numer 221 w „Our Own Hymn Book”,
      zebrane przez C. H. Spurgeona, 1834-1892).

II. Po drugie, w tym tekście mowa jest o Duch Świętym, który mieszka w ludziach nawróconych.

„A ponieważ jesteście synami, przeto Bóg zesłał Ducha Syna swego do serc waszych...” (Galacjan 4:6).

Duch Święty zostaje nam dany przez Ojca. Bóg posyła Go do naszych serc, kiedy zostajemy zbawieni.

Zauważcie, że w tym tekście jest napisane, że Bóg posyła Ducha Świętego „do serc naszych”. Nie jest napisane, że posyła Ducha Świętego do naszych umysłów. Duch Święty przychodzi do naszego serca. Serce stanowi centrum naszej istoty. W Biblii czytamy: „Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu” (Rzymian 10:10).

Kiedy stajesz się dzieckiem Bożym, zostajesz zapieczętowany przez Ducha Świętego, którzy przynosi pokój, daje ci poczucie bliskości Bożej oraz społeczność z Nim. Zamiast stać na zewnątrz jak starszy syn, masz społeczność z Bogiem jak syn marnotrawny, który nawrócił się. Są ludzie, którzy twierdzą, że są chrześcijanami, jednak nigdy tego nie doświadczyli. Duch Święty nie mieszka w tych, którzy nie są dziećmi Bożymi. Oni zastanawiają się, o czym w ogóle mówimy. Czasami nawet złoszczą się na nas z powodu tego, że twierdzimy, iż mamy coś, czego oni nie mają. Myślę, że było to jednym z powodów, dla których Kain zabił Abla. Myślę, że dlatego starszy syn był zły, gdy syn marnotrawny radował się, w czasie wydanej dla niego uczty, z bycia przyjętym przez Ojca – „Rozgniewał się więc i nie chciał wejść”. (Ew. Łukasza 15:28). Ojciec wyszedł „i prosił go” (Ew. Łukasza 15:28). Bóg prosi cię, abyś przyszedł do Chrystusa i cieszył się przywilejem Jego zaadoptowanego dziecka! Posłuchajcie tego starego hymnu:

„Oddaj mi swe serce”, mówi Ojciec z nieba,
   Żaden dar nie jest dla Niego cenniejszy od miłości;
Łagodnie szepcze, byś gdziekolwiek jesteś,
   „Z wdzięcznością Mu zaufał i oddał Mu serce.
„Oddaj mi swe serce. Oddaj mi swe serce”,
   Usłysz łagodny szept, gdziekolwiek jesteś:
Z tego świata ciemności On chce cię wyciągnąć,
   Mówiąc z łagodnością: „Oddaj mi swe serce”.
(„Give Me Thy Heart” autor Eliza E. Hewitt, 1851-1920).

Kiedy oddasz Mu swoje serce, będziesz w stanie zaśpiewać:

Jestem dzieckiem Króla, dzieckiem Króla;
Z Jezusem, mym Zbawicielem, jestem dzieckiem Króla.
(„A Child of the King” autor Harriet E. Buell, 1834-1910).

III. Po trzecie, ten tekst pokazuje nowy rodzaj bliskości i miłości do Boga.

„A ponieważ jesteście synami, przeto Bóg zesłał Ducha Syna swego do serc waszych, wołającego: Abba, Ojcze!” (Galacjan 4:6).

Zwróćcie uwagę na trzy ostatnie słowa w tym tekście: „wołającego: Abba, Ojcze”. Zauważcie, że to Duch Święty woła „Abba, Ojcze”. To bardzo interesujące. Również apostoł Paweł pisał o tym w Liście do Rzymian:

„Wszak nie wzięliście ducha niewoli, by znowu ulegać bojaźni, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!” (Rzymian 8:15).

Najpierw Duch Święty woła w nas „Abba, Ojcze”. Później sami jesteśmy w stanie wołać „Abba, Ojcze”. Duch Święty woła, a potem my wołamy – „Abba, Ojcze”. Duch Święty inspiruje nas do wołania w ten sposób, kiedy nawracając się, stajemy się dziećmi Bożymi!

„Abba” to słowo oznacza „ojciec”. Słowo „Abba” jest właściwie zdrobniałą formą słowa „ojciec”. Jest to zwrot pełen czułości, używany przez małe dzieci do ich ojców. Można by je przetłumaczyć jako „tato”, czy nawet „tatuś”. Spurgeon powiedział, że Abba „jest ciepłym, naturalnym, pełnym miłości słowem, odpowiednim dla kogoś, kto jest jak małe, Boże dziecko”. Kiedy Jezus cierpiał w Ogrodzie Getsemane, upadł na ziemię i zawołał: „Abba, Ojcze... oddal ten kielich ode mnie” (Ew. Marka 14:36). Jezus był przepełniony lękiem, że umrze tam w Ogrodzie, zanim pójdzie na krzyż, dlatego też wołał do Swego niebiańskiego Ojca: „Abba, Ojcze... oddal ten kielich ode mnie”. To wołanie pokazuje, jak blisko Jezus-Syn był Boga Ojca!

Kiedy nawrócisz się i zostaniesz zaadoptowany jako dziecko Boże, będziesz mógł modlić się tak, jak robił to Jezus, wołając: „Abba, Ojcze!”

Odwróć się od twych grzechów i zaufaj Jezusowi. W tej samej chwili, kiedy to uczynisz, Jego krew oczyści cię z twych grzechów, a moc Zmartwychwstałego otworzy twe serce i zostaniesz usynowiony przez Boga! Będziesz Jego dzieckiem na wieki! Wtedy będziesz w stanie zaśpiewać pieśń „A Child of the King”:

Byłem kiedyś wyrzutkiem, odrzuconym na tej ziemi,
   Grzesznikiem z wyboru, obcym z urodzenia;
Lecz zostałem usynowiony, me imię zapisane,
   Dziedzicem domu, szaty i korony.
Z Jezusem, mym Zbawicielem,
   Jestem dzieckiem Króla.
(„A Child of the King” autor Harriet E. Buell, 1834-1910).

I będziesz w stanie zaśpiewać z Charlesem Wesleyem:

Z Bogiem pojednany, Jego przebaczający głos słyszę;
   Jestem Jego dzieckiem, nie muszę się już lękać;
Z ufnością do Niego zbliżam się i „Ojcze, Abba, Ojcze!” wołam,
   I „Ojcze, Abba, Ojcze!” wołam.
(„Arise! My Soul, Arise!” autor Charles Wesley, 1707-1788).

Przyjdź teraz przez wiarę do Jezusa. Zaufaj Mu, a od razu staniesz się dzieckiem Bożym! Chrystus oczyści cię z twych grzechów Swoją krwią i da ci życie poprzez swoje zmartwychwstanie. Jeżeli chciałbyś porozmawiać na temat tego, jak stać się prawdziwym chrześcijaninem, proszę wstań teraz z miejsca i przejdź do tyłu sali. Doktor Cagan zaprowadzi cię do spokojnego miejsca, gdzie będziemy mogli odpowiedzieć na twoje pytania i pomodlić się. Zrób to teraz. Doktorze Chan, pomódl się, aby ktoś dzisiaj zaufał Jezusowi. Amen.

(KONIEC KAZANIA)
Kazania Doktora Hymers'a dostępne są przez internet pod adresem:
www.realconversion.com. Wybierz: „Kazania po Polsku”.

Z doktorem Hymersem można się skontaktować drogą emailową po angielsku:
rlhymersjr@sbcglobal.net – można także napisać do niego: P.O. Box 15308, Los Angeles,
CA 90015 lub zadzwonić (818)352-0452.

Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi. Można je używać bez powolenia doktora Hymersa.
Jednakże wszystkie kazania dr. Hymersa w formie video objęte są prawami autorskimi,
a używanie ich wymaga uzyskania jego zgody.

Pismo Święte czytane przed kazaniem przez pana Abla Prudhomme’a: Galacjan 4:3-7.
Pieśń śpiewana solo przed kazaniem w wykonaniu Benjamina Kincaida Griffitha:
„A Child of the King” (autor Harriet E. Buell, 1834-1910).