Celem tej strony internetowej jest udostępnianie bez opłat tekstów kazań i ich nagrań pastorom i misjonarzom na całym świecie, a zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie dostęp do seminariów teologicznych i szkół biblijnych jest bardzo ograniczony lub nie istnieje.

W ciągu roku teksty tych kazań oraz nagrania wideo odbierane są na 1.500.000 komputerów w 221 krajach, ze strony www.sermonsfortheworld.com . Setki ludzi oglądają wideo na YouTube, jednak w niedługim czasie zamiast na YouTube, zaczynają korzystać bezpośrednio z naszej strony internetowej. YouTube kieruje ludzi na stronę internetową naszego kościoła. Każdego miesiąca teksty kazań tłumaczone są na 46 języki, docierając do 120.000 osób. Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi i mogą być używane przez kaznodziei bez uzyskiwania naszej zgody. Naciśnij tutaj, aby dowiedzieć się, w jaki sposób każdego miesiąca możesz pomóc nam w wielkim dziele głoszenia ewangelii na całym świecie.

Pisząc do doktora Hymersa, zawsze podaj nazwę kraju, w którym mieszkasz, gdyż inaczej nie będzie w stanie odpowiedzieć. Adres mailowy doktora Hymersa: rlhymersjr@sbcglobal.net.

Izraelici zostali wezwani do opuszczenia Egiptu i udania się do ziemi obiecanej, do Kanaanu. Egipt przedstawiał, czy też symbolizował grzech, a Kanaan stanowił rodzaj nieba. John Gill (1697-1771) powiedział, że Kanaan „to typ raju, odpoczynku od zmagań i pracy, przygotowany dla Bożego ludu, do którego, jak możemy przeczytać, tamto pokolenie nie weszło.” (John Gill, D.D., An Exposition of the New Testament, tom III, The Baptist Standard Bearer, wydanie z 1989 r. str. 391; odnośnie Hebrajczyków 3:11).

„Przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do odpocznienia mego” (Hebrajczyków 3:11).

Matthew Poole (1624-1679) z kolei powiedział: „Nigdy nie wejdą do mojego odpocznienia. Gdyby weszli, to pokazywałoby to, że albo Bóg nie jest prawdziwy, albo nie jest Bogiem. Odpocznieniem w dosłownym sensie miała być ziemia kananejska - V Mojż. 12:9; będąca rodzajem raju... ale nie weszli do niej, lecz doświadczali nieustannego smutku, cierpienia, strapienia, kłopotów i wszystkiego tego, co stanowiło przeciwieństwo odpocznienia” (Matthew Poole, A Commentary on the Whole Bible, tom III, The Banner of Truth Trust, wydanie wznowione z roku 1990 r., str. 821; odnośnie Hebrajczyków 3:11).

To właśnie oznaczają słowa wypowiedziane przez Boga: „przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do odpocznienia mego.” (Hebrajczyków 3:11). Starożytni rabini mówili: „Pokolenie błąkające się na pustkowiu nie miało udziału w nadchodzącym świecie.”

Dlaczego błądzący po pustyni nie mogli wejść do obiecanej ziemi, do Kanaan? W naszym tekście czytamy: „nie mogli wejść z powodu niewiary.” (Hebrajczyków 3:19). Spurgeon powiedział na temat tego wersetu: „Kanaan stanowi dla nas typ wielkich i wspaniałych rzeczy zawartych w przymierzu łaski przynależnym wierzącym. Ale jeśli nie mamy wiary, nie możemy doświadczać żadnego z błogosławieństw przymierza... udziałem niewierzących jest jezioro ognia. Ach, oby Bóg wybawił ludzi od okropnego grzechu niewiary!” (C. H. Spurgeon, „An Earnest Warning Against Unbelief,” The Metropolitan Tabernacle Pulpit, tom LVI, Pilgrim Publications, wydanie wznowione z 1979 r. str. 470; odnośnie Hebrajczyków 3:18-19).

„A komu to przysiągł, że nie wejdą do odpocznienia jego, jeśli nie tym, którzy byli nieposłuszni? Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary” (Hebrajczyków 3:18-19).

Dlaczego powinno obchodzić nas to, co wydarzyło się wiele wieków temu niewierzącym Izraelitom na pustyni? Ponieważ:

„A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze [napomnieniu] dla nas...” (1 Koryntian 10:11).

Opis niewierzących Izraelitów, umierających na pustyni, nie mogących wejść do Kanaanu, został nam dany dla przykładu. Jeżeli oczekujecie, że wejdziecie do zbawienia i nieba, to bez wiary w Jezusa nie uda wam się to. Jeśli nie przyjdziecie do Jezusa przez wiarę, to i o was będzie powiedziane: „nie mogli wejść z powodu niewiary.” (Hebrajczyków 3:19).

Gdzie wieczność spędzić chcesz?
   Pytanie zadaj sobie dziś.
Jaką odpowiedź w końcu dasz?
   Gdzie wieczność spędzić chcesz?
Odkryj to dziś. Odkryj to dziś,
   Gdzie wieczność spędzić chcesz.
(„Where Will You Spend Eternity?” autor Elisha A. Hoffman, 1839-1929;
     zmienione przez pastora).

„Gdzie wieczność spędzić chcesz?” - zaśpiewajmy to!

Wieczność, wieczność,
   Gdzie wieczność spędzić chcesz?

„Nie mogli wejść z powodu niewiary.” (Hebrajczyków 3:19).

Izraelici nie mogli wejść do Kanaanu. Stanowi to obraz ludzi, którzy z powodu niewiary nie mogą wejść do Chrystusa. Niewiara była przeszkodą przed wejściem do odpocznienia w ziemi kananejskiej. Trzy lekcje możemy wyciągnąć z przykładu niewierzących Izraelitów, które odnoszą się do ciebie, jeśli jesteś niezbawiony i jeśli z powodu swej niewiary, nie jesteś w Chrystusie.

I. Po pierwsze, doświadczyli wielkich błogosławieństw, ale nie mogli wejść z powodu niewiary.

Oglądali Boga dokonującego wielkich rzeczy. Byli w Egipcie, gdy Bóg sądził faraona. Widzieli wodę zmieniającą się w krew. Widzieli, jak zaraza padła na bydło Egipcjan, a wielki grad zniszczył ich uprawy. Gdy Egipcjan ogarnęła ciemność, oni mieli światło. Wiedzieli plagę szarańczy i much oraz inne, które w wyniku sądu spadły na faraona i jego lud. Wszyscy spożywali baranka paschalnego i zaznaczyli jego krwią drzwi, aby ocaleć tej nocy, gdy Bóg wytracił wszystkich pierworodnych w domach Egipcjan. Wyszli z Egiptu, z ziemi, w której byli niewolnikami, wyprowadzeni ręką Bożą. Ci sami ludzie byli z Mojżeszem, gdy ścigał ich faraon. Bóg rozdzielił Morze Czerwone i mogli bezpiecznie przez nie przejść. Widzieli, jak wody zamknęły się nad Egipcjanami, topiąc armię faraona. Z ich ust płynęły słowa pieśni: „Zaśpiewam Panu, gdyż nader wspaniałym się okazał: Konia i jego jeźdźca wrzucił w morze!” (II Mojż. 15:1). A jednak „nie mogli wejść z powodu niewiary.”

Niektórzy z was, którzy jesteście tutaj dziś rano, wiedzieliście wielkie błogosławieństwa zesłane przez Boga! Wiecie, w jaki sposób Bóg ochronił nasz zbór, gdy byliśmy pod atakami. Widzieliście Boże wybawienie, gdy szatan ryczał przeciwko nam. Widzieliście wielu ludzi wybawionych i zbawionych poprzez krew Bożego Syna. Byliście obecni, gdy Bóg odpowiadał na modlitwy i błogosławił nasze zgromadzenie. Wasze oczy widziały te wszystkie rzeczy. Słyszeliście starszych członków zboru opowiadających o wspaniałych błogosławieństwach Bożych. A jednak sami nie możecie wejść z powodu niewiary! Boża sprawiedliwość wymaga, abyście zostali osądzeni tak, jak tamci Izraelici, gdyż widzieliście te wszystkie błogosławieństwa, a jednak sami nie możecie wejść z powodu niewiary!

Izraelitom zostały objawione wielkie rzeczy. Bóg nigdy nie mówił do żadnego narodu tak, jak mówił do nich. Dał im Dekalog, przez Niego własnoręcznie spisany. Zamieszkał w miejscu najświętszym w Przybytku. Składane każdego dnia ofiary przebłagalne były zapowiedzią przyjścia Chrystusa. Żaden inny lud nie miał takiego objawienia od Boga! A jednak nie chcieli słuchać i poddać się Jemu. Nie chcieli też uwierzyć. „Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary.” (Hebrajczyków 3:19).

Ty także otrzymałeś wyraźne objawienie. Tak na prawdę, słyszałeś ewangelię wyraźniej, niż oni. Masz Nowy Testament, który jest o wiele większym objawieniem, niż mieli oni. Lecz czy stanie się z tobą tak, jak stało się z nimi? Ich kości pozostały na pustyni, gdyż „nie mogli wejść z powodu niewiary”. Czy tak samo będzie z tobą?

Nie zapominajmy, że Bóg okazywał wielką cierpliwość względem nich: „ojcowie wasi... oglądali dzieła moje” (Hebrajczyków 3:9). Jakże długo znosił ich Bóg i okazywał im cierpliwość przez czterdzieści lat! Z jakąż łagodnością i cierpliwością ich traktował! Dał im dziesięciolecia, by upamiętali się – czterdzieści lat! A jednak nie weszli z powodu niewiary!

Czy tak samo będzie z tobą, który przez tyle miesięcy słyszysz ewangelię, ale nie wchodzisz do odpoczynku w Chrystusie? Czy i w twoim przypadku wyczerpie się Boża cierpliwość? W Biblii zawarte jest wyraźne ostrzeżenie. Bóg mówi: „Nie będzie przebywał duch mój w człowieku na zawsze” (I Mojż. 6:3). Boję się, że niedługo i o was będzie się mówiło: „nie mogli wejść z powodu niewiary”. Tak, Izraelici doświadczali wielkich błogosławieństw, ale nie mogli wejść z powodu niewiary. Czy tak będzie też z tobą?

II. Po drugie, jedyna rzecz, która nie pozwoliła im wejść, to niewiara.

„Nie mogli wejść z powodu niewiary..” Nie stało się tak z powodu ich grzechów. Bóg był gotów przebaczyć im każdy grzech, ale nie niewiarę. Jezus powiedział: „Każdy grzech i bluźnierstwo będzie ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo przeciw Duchowi nie będzie odpuszczone.” (Ew. Mateusza 12:31). To nie ich grzechy i bluźnierstwa nie pozwalały im wejść do odpocznienia w Chrystusie, lecz bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu, odrzucenie Jego działania w sercu, które powstrzymało ich przez zbawczą wiarą: „Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary.” Największy nawet grzech nie stanowi przeszkody, by móc znaleźć się w niebie. Lecz niewiara nie pozwoli nikomu wejść „do odpocznienia”.

To nie trudności powstrzymywały ich przed wejściem. Gdy przybyli do Kanaanu, zastali tam obronne miasta i olbrzymów, którzy stanęli przeciwko nim. Ale nawet te rzeczy nie mogły powstrzymać Boga, by wprowadzić ich do ziemi obiecanej. Bóg sprawił, że padły mury Jerycha. Bóg wysłałby przed nimi szerszenie, by wygonić olbrzymów. To, co mieli tylko zrobić, to wziąć w posiadanie ziemię. A jednak „nie mogli wejść z powodu niewiary”. To wyłącznie z powodu niewiary nie mogli wejść do odpocznienia!

Tylko wierzcie, a wejdziecie do odpocznienia w Chrystusie! Zaufajcie Chrystusowi, a wszystko co niemożliwe zniknie, a trudności rozwieją się. Nic nie może was powstrzymać za wyjątkiem niewiary. Jeśli nie przyjdziecie do Jezusa i nie uwierzycie w niego, nigdy nie wejdziecie do Jego odpocznienia! Jezus powiedział: „Jeśli bowiem nie uwierzycie, że to Ja jestem, pomrzecie w swoich grzechach.” (Ew. Jana 8:24). To grzech niewiary potępia wasze dusze! Jakże modlę się, aby Duch Boży przekonał was „o grzechu, gdyż nie uwierzyliście we mnie” (Ew. Jana 16:9). Jeżeli nie uwierzycie w Jezus, będziecie potępieni. To o was jest tu mowa: „nie mogli wejść z powodu niewiary” Spurgeon powiedział: „To nie synowie Anaka powstrzymali ich przed wejściem, ani ogromna straszna pustynia; żadna z rzeczy, tylko ich niewiara.” (jw. str. 480).

III. Po trzecie, kilku uwierzyło i weszło.

Tych, którzy wyszli z Egipt i weszli do Kanaan było tylko kilku. Naprawdę jednostki! Jozue i Kaleb byli jedynymi z grupy pielgrzymów, którzy weszli, chociaż później na Górze Przemienienia wszedł również Mojżesz. Bóg powiedział:

„Nikt z tych mężów, z tego złego pokolenia nie ujrzy ziemi dobrej, którą przysiągłem dać waszym ojcom oprócz Kaleba syna Jefunnego. On jeden ujrzy ją... Wejdzie tam natomiast Jozue, syn Nuna, który ci pomaga.” (V Mojż. 1:35, 36, 38).

Tylko dwóch spośród tysięcy, którzy opuścili Egipt, weszło do ziemi obiecanej – Kanaanu! Czego nas to uczy? To, że „wielu jest wezwanych, ale mało wybranych.” (Ew. Mateusza 22:14; porównaj z Ew. Mateusza 20:16). Pokazuje nam, jak „wąska [jest] droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują.” (Ew. Mateusza 7:14). Zawsze było ich niewielu. W czasach Noego tylko „osiem dusz, ocalało” (1 Piotra 3:20). W czasach Eliasza Bóg powiedział: „Zachowam w Izraelu jako resztkę siedem tysięcy” spośród niezliczonych tysięcy, którzy wtedy żyli (1 Królewska 19:18; Rzymian 11:4). W czasach Pawła „pozostała resztka według wyboru łaski” (Rzymian 11:5). Jezus powiedział: „Nie bój się, maleńka trzódko!” (Ew. Łukasza 12:32). A zatem nie powinniśmy być zaskoczeni, że spośród tysięcy, którzy wyszli z Egiptu, tylko Kaleb i Jozue weszli do ziemi obiecanej. „Wąska [jest] droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują.” (Ew. Mateusza 7:14).

Czy będziesz jednym z tych niewielu, którzy są zbawieni? Nie zakładaj, że tak będzie! W ciągu prawie 54 lat służby poznałem setki i tysiące ludzi, którzy zakładali, że będą zbawieni. A jednak większość z nich „nie mogła wejść z powodu niewiary.” Ich szczątki pozostały na pustyni!

Kaleb i Jozue „weszli do odpocznienia” nie dlatego, że byli lepsi od tych, którzy pozostali na pustyni. O nie! Weszli, gdyż mieli wiarę. Jak jest powiedziane o wierze: „Boży to dar; nie z uczynków, aby się kto nie chlubił.” (Efezjan 2:8-9). Kaleb i Jozue weszli, ponieważ uwierzyli. Pozostali nie mogli wejść, gdyż Bóg powiedział: ponieważ „nie uwierzyliście Panu, waszemu Bogu” (V Mojż. 1:32).

„A komu to przysiągł, że nie wejdą do odpocznienia jego, jeśli nie tym, którzy byli nieposłuszni? Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary” (Hebrajczyków 3:18-19).

Pomyśl o Kalebie, który obok Jozuego był jednym z dwóch, którzy tam weszli. Współrodacy Kaleba nie uwierzyli. Mówili: „Nie możemy wyruszyć na ten lud” (IV Mojż. 13:31). Lecz Kaleb nie dołączył do ich niewiary. Później powiedział on:

„Lecz moi bracia, którzy poszli ze mną [do Kanaanu], zastraszyli serce ludu, ja natomiast bez zastrzeżeń poszedłem za Panem, Bogiem moim” (Jozuego 14:8).

Kaleb nie pozwolił, by bracia powstrzymali go przed wejściem! Jakaż to lekcja dla ciebie! Nie pozwól, by niewierzący rodzice czy krewni powstrzymali cię przed wejściem! Nie pozwól, by wpłynęli na twe serce tak, że zmięknie pod wpływem wątpliwości i strachu! Chrystus powiedział: „Kto miłuje ojca albo matkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien; i kto miłuje syna albo córkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien.” (Ew. Mateusza 10:37). Nie pozwól niewierzącym, którzy nawet chodzą do kościoła, by powstrzymali cię przed wejściem!

Jozue, obok Kaleba, był drugą osobą, która weszła. W młodości służył razem z Mojżeszem. Kiedy inni Izraelici uczynili sobie złotego cielca i wokół niego tańczyli, Jozue wyznał ich grzech Mojżeszowi (II Mojż. 32:17). Podczas gdy inni oddawali cześć w miejscach, gdzie mieszkali, ten młody człowiek „nie oddalał się z Namiotu.” (II Mojż. 33:11). Przebywał tam sam na sam z Bogiem. Zauważmy, że Jozue stanął po stronie Mojżesza sprzeciwiając się grzechom ludu. Zwróćmy uwagę, że Jozue przebywał blisko Boga w Przybytku. Był młodym człowiekiem, który miał wiarę, by „wejść do odpocznienia” (Hebrajczyków 3:18). Tacy właśnie młodzi ludzie, którzy stają po stronie przywódców kościoła, sprzeciwiając się cielesności „zborowych dzieciaków”, tam wejdą. Ci, którzy szukają Boga w samotności, tam wejdą. Lecz cieleśni, bezmyślni młodzi ludzie tam nie wejdą! „Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary.” Niech każdy młody mężczyzna i każda młoda kobieta, którzy chcą tam wejść razem z Kalebem i Jozue, powiedzą w swoich sercach:

Chociaż samotny tą drogą idę.
   Chociaż samotny tą drogą idę.
Chociaż samotny tą drogą idę.
   Nie wrócę już, nie wrócę już!

Tą pieśń przypisuje się pewnemu młodemu człowiekowi z Indii, który stał się chrześcijaninem. Melodia pochodzi z Indii (źródło: John R. Rice, D.D., Soul-Stirring Songs and Hymns, wydawnictwo Sword of the Lord Publishers, 1972, nr 316). „Pieśń oparta jest na ostatnich słowach wypowiedzianych przez człowieka w Assam, w północno-wschodnich Indiach, który razem ze swoją rodziną nawrócił się na chrześcijaństwo w połowie XIX wieku, w wyniku pracy walijskiego misjonarza. Wezwany przez szefa wioski, by wyparł się swej wiary, ogłosił: „Zdecydowałem pójść za Jezusem”. A odpowiadając na groźby dotyczące jego rodziny, mówił dalej: „Chociaż samotny tą drogą idę, nie wrócę już!

Jego żona została zabita, również i on, gdy śpiewał: „Ten świat jest za mną, a Krzyż przede mną”. Poprzez ten pokaz wiary... szef wioski oraz inni mieszkańcy nawrócili się” (źródło: Wikipedia). Zaśpiewajmy ją!

Ten świat jest za mną, a Krzyż przede mną
   Ten świat jest za mną, a Krzyż przede mną
Ten świat jest za mną, a Krzyż przede mną
   Nie wrócę już, nie wrócę już!

„Nie mogli wejść z powodu niewiary..” A czy ty wejdziesz? Czy zaufasz wystarczająco Jezusowi, by do Niego przyjść? Jego krew oczyści cię z grzechu, a ty wejdziesz i będziesz zbawiony! Czy wejdziesz do Chrystusa poprzez prostą wiarę? Zaśpiewajmy jeszcze raz!

Chociaż samotny tą drogą idę.
   Chociaż samotny tą drogą idę.
Chociaż samotny tą drogą idę.
   Nie wrócę już, nie wrócę już!

Ten świat jest za mną, a Krzyż przede mną
   Ten świat jest za mną, a Krzyż przede mną
Ten świat jest za mną, a Krzyż przede mną
   Nie wrócę już, nie wrócę już!

(KONIEC KAZANIA)
Kazania Doktora Hymers'a dostępne są przez internet pod adresem:
www.realconversion.com. Wybierz: „Kazania po Polsku”.

You may email Dr. Hymers at rlhymersjr@sbcglobal.net, (Click Here) – or you may
write to him at P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015. Or phone him at (818)352-0452.

Pismo Święte czytane przed kazaniem przez dr Kreightona L. Chana: Hebrajczyków 3:8-19.
Pieśń śpiewana solo przed kazaniem w wykonaniu Benjamina Kincaida Griffitha:
„Alas, Alas, How Blind I’ve Been” (autor Nathan Strong, 1748-1816).