Celem tej strony internetowej jest udostępnianie bez opłat tekstów kazań i ich nagrań pastorom i misjonarzom na całym świecie, a zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata, gdzie dostęp do seminariów teologicznych i szkół biblijnych jest bardzo ograniczony lub nie istnieje.

W ciągu roku teksty tych kazań oraz nagrania wideo odbierane są na 1.500.000 komputerów w 221 krajach, ze strony www.sermonsfortheworld.com . Setki ludzi oglądają wideo na YouTube, jednak w niedługim czasie zamiast na YouTube, zaczynają korzystać bezpośrednio z naszej strony internetowej. YouTube kieruje ludzi na stronę internetową naszego kościoła. Każdego miesiąca teksty kazań tłumaczone są na 46 języki, docierając do 120.000 osób. Teksty kazań nie są objęte prawami autorskimi i mogą być używane przez kaznodziei bez uzyskiwania naszej zgody. Naciśnij tutaj, aby dowiedzieć się, w jaki sposób każdego miesiąca możesz pomóc nam w wielkim dziele głoszenia ewangelii na całym świecie.

Pisząc do doktora Hymersa, zawsze podaj nazwę kraju, w którym mieszkasz, gdyż inaczej nie będzie w stanie odpowiedzieć. Adres mailowy doktora Hymersa: rlhymersjr@sbcglobal.net.

To właśnie Chrystus nakazał swoim uczniom w podobieństwie o uczcie weselnej. Podobnie mówił też w przypowieści o wielkim bankiecie: „Wyjdź na drogi i między opłotki i przymuszaj, by weszli, i niech będzie zapełniony dom mój.” (Ew. Łukasza 14:23). „Zaproście na wesele.” „przymuszaj, by weszli” - to słowa wyrażone w Wielkim Nakazie Misyjnym w ewangeliach: Mateusza 28:19-20; Marka 16:15; Łukasza 24:47; Jana 20:21; Dziejach Apostolskich. 1:8; jak i w innych innych fragmentach.

Jak mamy wypełnić słowa Chrystusa „przymuszaj, by weszli”? Odpowiedź znajdujemy w Dziejach Ap. 2:42, 46-47. Proszę wstańcie i przeczytajmy te wersety razem:

„I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dzieje Ap. 2:42).

„Codziennie też jednomyślnie uczęszczali do świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z weselem i w prostocie serca, chwaląc Boga i ciesząc się przychylnością całego ludu. Pan zaś codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni” (Dzieje Ap. 2:46-47).

Możecie usiąść.

Dr John R. Rice powiedział: „Wzrost kościoła w Jerozolimie stanowi model dla chrześcijan, którzy wzięli sobie do serca to, by ewangelia została zaniesiona na cały świat.” (John R. Rice, D.D., Why Our Churches Do Not Win Souls, Sword of the Lord Publishers, 1966, str. 25). W Dziejach Ap. 2:42 pokazane są cztery narzędzia używane przez ten „wzorcowy” kościół w Jerozolimie, w celu pozyskiwania nowych ludzi:

1.  Zwiastowanie doktryny apostolskiej, co we współczesnym języku oznacza zwiastowanie tego, co głosili apostołowie w Dziejach Apostolskich, a zwłaszcza głoszenie pełnej ewangelii i wszystkich doktryn.

2.  Społeczność, czyli po grecku „koinonia”. Oznacza ona partnerstwo, relacje z innymi, radowanie się ze społeczności [W. E. Vine], uczestniczenie [George Ricker Berry], dzielenie się, braterstwo, radość z bycia razem i chrześcijańską przyjaźń w lokalnym zborze.

3.  Łamanie chleba. Według Dziejów Ap. 2:46 łamanie chleba to coś więcej niż tylko Wieczerza Pańska. Oznaczało ono wspólne spożywanie wielu posiłków w prawdziwej społeczności i z radością wypływającą z bycia razem.

4.  Modlitwy. Zauważ, jak często modlono się razem w w księdze Dziejów Apostolskich. Jeśli nie będziemy się dużo modlić, niewielu ludzi zostanie dodanych do lokalnego kościoła.

Gdybyśmy mogli zastosować te cztery ważne zasady to wierzę, że zobaczyliśmy wielu ludzi nawracających się, przyjmujących chrzest i włączanych jako członkowie do zborów.

Potrzebujemy słyszeć wiele nauczań na tematy, na które ciągle głosili apostołowie: śmierci Chrystusa na krzyżu, Jego zmartwychwstania, nowego narodzenia i sądu, który ma nadejść.

W dzisiejszych czasach wielu pastorów robi drętwe studia biblijne werset po wersecie [których nie znajdujemy w Dziejach Apostolskich], albo też głosi szkoleniowe kazania lub też naucza jak sobie pomóc [tego również nie głosili apostołowie w Dziejach Apostolskich]. Dzisiaj, bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy „doktryny apostolskiej”! Zauważyłem, że jestem w stanie zwiastować na temat różnych aspektów ewangelii chrystusowej w każdy niedzielny ranek oraz wieczór, a ludzie uważnie słuchają. Pewna stara pieśń dobrze to wyraża:

Kocham opowiadać historię, dla tych, którzy słuchać pragną
   Którzy głodni i spragnieni słuchać pragną.
A gdy w przyszłości w chwale zaśpiewam nową pieśń,
   To będzie to ciągle ta sama historia, którą umiłowałem dawno już.
Kocham opowiadać tę historię, ach chlubić pragnę się
   Opowiadając tę starą historię o Jezusie i Jego miłości.
(Wolny przekład pieśni „I Love to Tell the Story”,
    autorstwa A. Catherine Hankey, 1834-1911).

Musimy też nieustannie podkreślać ważność społeczności. Jakże zasmucił mnie kilka lat temu widok pastora, który poganiał ludzi, by wyszli z kościoła, który akurat odwiedzałem. Dosłownie wypchał ich na zewnątrz, zamknął drzwi kościoła i odjechał, pozostawiając kilku samotnych ludzi rozmawiających przez minutę czy dwie na chodniku!

Pewien człowiek powiedział mi, że co niedzielę przez rok uczęszczał do znanego zboru w San Fernando Valley. Jednak nikt mu tam nie świadczył, nikt nigdy nie odwiedził go. W ciągu roku tylko raz ktoś z nim porozmawiał; jeden jedyny raz w ciągu całego roku! Ten człowiek, z którym nikt nie rozmawiał to doktor Christopher L. Cagan, starszy naszego zboru.

Społeczność w lokalnym zborze jest niezbędna do skutecznej ewangelizacji. W zborze w Jerozolimie ludzie „trwali... we wspólnocie ” (Dzieje Ap. 2:42). Nie dziwi wcale, że „cieszyli się przychylnością całego ludu. Pan zaś codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni.” (Dzieje Ap. 2:47). Jezus powiedział, że prawdziwe uczucia pomiędzy chrześcijanami w kościele pokażą zgubionemu światu, że jesteśmy Jego uczniami:

„Nowe przykazanie daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem; abyście się i wy wzajemnie miłowali. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie” (John 13:34-35).

Tak naprawdę Jezus nakazuje nam miłować jedni drugich:

„Takie jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem” (John 15:12).

Pastor zboru First Chinese Baptist church w Los Angeles, w którym byłem w przeszłości, kładł wielki nacisk na to przykazanie. Dr Timothy Lin powiedział:

      Apostołowie otrzymali to przykazanie [Ew. Jana 15:12] bezpośrednio od Pana, a później wypełniali je wiernie i trwale. W rezultacie słowa: „Zobaczcie, jak chrześcijanie miłują jedni drugich!” stały się okrzykiem podziwu i komplementem ze strony [pogan] dla chrześcijan w tamtych czasach. Dzisiaj „miłowanie jedni drugich” jest tylko sloganem kościoła wymawianym mechanicznie, ale mało co znaczącym... Kiedy kościół nie rozumie tego, jak ważna i istotna jest miłość... nie jest możliwe dla Boga, aby być z kościołem. Niech Pan okaże nam miłosierdzie! (Timothy Lin, Ph.D., The Secret of Church Growth, First Chinese Baptist Church w Los Angeles, 1992, str. 33).

Kiedy dr Lin był pastorem, nacisk kładziony był nieustannie na „koinonię” (społeczność) i miłość jedni do drugich. W rezultacie widziałem, jak kościół wzrósł w ciągu kilku lat od około stu osób do ponad dwóch tysięcy.

W kościele w Jerozolimie spożywano także razem posiłki. Nie spieszono się po nabożeństwie na obiad w domu lub restauracji. „Trwali... we wspólnocie, w łamaniu chleba” (Dzieje Ap. 2:42). „W pierwszym kościele uczty miłości połączone był z Wieczerzą Pańską, będącą wyrazem miłości świętych jednych do drugich” (William MacDonald, Believer’s Bible Commentary, Thomas Nelson Publishers, 1995, str. 1588; odnośnie Dziejów Apostolskich 2:42).

Kiedy ludzie pokazywali zainteresowanie Chrystusem, byli wprowadzani do społeczności, aby w cieple kościoła „być karmionym i czerpać zachętę” (MacDonald, jw.).

W końcu, wielki nacisk kładziony był na modlitwę. „I trwali... w modlitwach ” (Dzieje Ap. 2:42). Przebudzenie w dniu Pięćdziesiątnicy zaczęło się, gdy trwali zjednoczeni w modlitwie:

„Ci wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie wraz z niewiastami i z Marią, matką Jezusa, i z braćmi jego”
       (Dzieje Ap. 1:14).

„A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu” (Dzieje Ap. 2:1).

Zwróć uwagę na słowa: „jednomyślnie w modlitwie” w Dzieje Ap. 1:14. Dr Timothy Lin powiedział: „Biblia chińska tłumaczy słowo „jednomyślnie” jako „w jednym sercu i jednym umyśle”... Dzisiaj ludzie nie przychodzą na spotkania modlitewne. W obliczu tego żałosnego stanu wiele kościołów... anuluje zupełnie spotkania modlitewne... W dzisiejszych czasach wielu chrześcijan uwielbia telewizję bardziej niż Pana... Jest to naprawdę smutne!” (Timothy Lin, Ph.D., jw., str. 94-95).

„I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dzieje Ap. 2:42).

„Pan zaś codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni.” (Dzieje Ap. 2:47).

Nie mieli śpiewników, rzutników, budynków zborowych, traktatów ani Biblii! Dlaczego? Gdyż nie było jeszcze wtedy drukarni! Lecz pomimo tego kościół w Jerozolimie w krótkim czasie zwiększył liczbę do pięciu tysięcy członków. Było tam jednak zwiastowanie ewangelizacyjne, głęboka społeczność, dzielenie wielu szczęśliwych posiłków oraz wspaniałych spotkań modlitewnych. A Bóg błogosławił obficie te „narzędzia”. Dr Philip Schaff powiedział:

Liczba chrześcijan, czy też jak nazywali siebie najpierw uczniów... wkrótce wzrosła do pięciu tysięcy. Trwali w nauce i społeczności apostolskiej, w codziennym uwielbianiu Boga oraz Wieczerzy Pańskiej połączonej z ucztami miłości. Czuli, że są jedną Bożą rodziną, członkami jednego ciała, którego głową jest Jezus Chrystus (Philip Schaff, Ph.D., History of the Chrystusian Church, Wm. B. Eerdmans Publishing Company, wydanie wznowione z 1975 roku, tom I, str. 247).

Tak jak powiedział to dr John R. Rice: „Wzrost kościoła w Jerozolimie stanowi model dla chrześcijan, którzy wzięli sobie do serca to, by ewangelia została zaniesiona na cały świat.” (Rice, jw.).

Jezus powiedział:

„Idźcie przeto na rozstajne drogi, a kogokolwiek spotkacie, zaproście na wesele” (Ew. Mateusza 22:9).

Trwajmy w modlitwie i zapraszamy wielu na wesele! Przyprowadzajmy ludzi do lokalnego kościoła, by usłyszeli tam ewangelię, doświadczyli miłości i ciepła chrześcijańskiej społeczności, dzielili z nami posiłki, a przede wszystkim zjednoczmy się w modlitwie o ich zbawienie! Posłuchajcie pięknej pieśni doktora Rice’a:

Tak mało czasu do końca żniw!
   Żniwa zakończone, żniwiarze zabrani już do Domu,
By złożyć raport z pracy Jezusowi, Panu Żniw,
   Z nadzieją, że uśmiechnie się i pochwali ich!
Żnijmy dziś, by nie stracić wspaniałych zbiorów!
   Dzisiaj to czas, by zdobyć zgubioną duszę.
By zbawić kogoś przed piekielnym ogniem,
   Dzisiaj wyjdźmy, by przyprowadzić grzeszników.
(Wolny przekład „So Little Time” autor dr John R. Rice, 1895-1980).

Czy wyjdziesz, by przyprowadzić jakiegoś grzesznika? Modlę się, abyś tak zrobił! Niech Bóg będzie z tobą i niech ci błogosławi, gdy okazujesz posłuszeństwo Zbawicielowi w tej najważniejszej rzeczy, jaką jest zdobywanie dla Niego dusz!

Nie mogę zakończyć tego kazania nie zwiastując ci ewangelii. Bóg posłał Jezusa z nieba tu na ziemię, by umarł na krzyżu, płacąc cenę za twój grzech. Ciało Jezusa zostało złożone w grobie zapieczętowanym ogromnym kamieniem. Do odwalenia go potrzebne byłoby kilku mężczyzn. Lecz trzeciego dnia Jezus powstał w ciele, w fizyczny sposób z martwych. Potem powrócił do nieba, gdzie zasiada po prawicy Boga Ojca, wstawiając się za tobą. Jak możesz stać się chrześcijaninem? Musisz upamiętać się i wiarą przyjść do Jezus. Kiedy to zrobisz, krew Jezusa obmyje cię z każdego twego grzechu. Zachęcam cię, byś przyszedł do Niego, zaufał Mu i mógł być przez Niego zbawiony. Amen.

(KONIEC KAZANIA)
Kazania Doktora Hymers'a dostępne są przez internet pod adresem:
www.realconversion.com. Wybierz: „Kazania po Polsku”.

You may email Dr. Hymers at rlhymersjr@sbcglobal.net, (Click Here) –
or you may write to him at P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015.
Or phone him at (818)352-0452.

Pismo Święte czytane przed kazaniem przez Dr Kreightona L. Chana:
Dzieje Apostolskie 2:42-47.
Pieśń śpiewana solo przed kazaniem w wykonaniu pana Benjamina Kincaida:
„So Little Time” (autor Dr John R. Rice, 1895-1980).