ទឹកភ្នែកក្នុងការអធិស្ឋាន

អត្ថបទគម្ពីររបស់យើងនិយាយពីការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងច្បារគេតសេម៉ាណី នៅយប់មុន គេទ្រង់ត្រូវជាប់ឆ្កាង។ ទ្រង់បានទទួលរងសំពាធដ៏ធ្ងន់នៅពេលអំពើបាបរបស់យើងត្រូវបានផ្ទុកលើរូបអង្គ ទ្រង់នៅទីនោះ ដ្បិតទ្រង់ផ្ទុកអំពើបាបលើរូបអង្គទ្រង់ទៅកាន់ឈើឆ្កាងនៅថ្ងៃបន្ទាប់។ គម្ពីរលូកាប្រាប់ថា

«ហើយដោយទ្រង់កើតទុក្ខជាខ្លាំង បានជាទ្រង់អធិស្ឋានទទូចរឹតតែខ្លាំងឡើង ញើសទ្រង់ក៏ត្រឡប់ដូចជាដំណក់ឈាមដ៏ធំៗ ស្រក់ទៅដី»(លូកា ២២:៤៤)។

ព្រះគ្រិស្ដបានអធិស្ឋានដោយកើតទុក្ខជាខ្លាំងនៅយប់នោះ។ អត្ថបទយើងប្រាប់ថា ទ្រង់បាន «ពោលពាក្យ អធិស្ឋាន និងទូលអង្វរជាខ្លាំងៗ ទាំងទឹកភ្នែក»។ ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវពេញដោយអារម្មណ៍ក្ដុកក្ដួល ស្រែកខ្លាំងៗ ហើយទាំងទឹកភ្នែក។ នៅយប់នេះខ្ញុំចង់និយាយអំពីអារម្មណ៍ក្នុងការអធិស្ឋាន។

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

សេចក្ដីអធិប្បាយរបស់យើងអាចមានលើទូរស័ព្ទដៃរបស់អ្នឥឡូវ
សូមទៅ WWW.SERMONSFORTHEWORLD.COM.
សូមចុចលើប៉ុតុងពណ៌បៃតងជាមួយពាក្យ «អែប»លើវា។
សូមធ្វើតាមការណែនាំបន្ទាប់មកទៀត
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

១. ទីមួយ ការអធិស្ឋានក្លែងក្លាយជាមួយអារម្មណ៍។

ពួកផែនថីខោស្ទោល និងពួកនិយាយភាសាដទៃជាច្រើនគិតថា ការស្រែកយំ អារម្មណ៍គឺជាផ្នែក សំខាន់នៃការអធិស្ឋាន។ គេគិតថា ការស្រែក និងការយំមានន័យថា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគង់ក្នុងការអធិស្ឋាន នោះ ហើយបើគ្មានការញាក់ទេ នោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនគង់នៅទីនោះឡើយ។ គេថា នឹងមិនមែនត្រឹមតែ អំពីការអធិស្ឋាននោះទេ តែអំពីរបៀបដែលមនុស្សធ្វើសកម្មនៅពេលគេច្រៀង ស្ដាប់សេចក្ដីអធិប្បាយ ហើយ អ្វីផ្សេងៗទៀតដែលកើតឡើងក្នុងក្រុមជំនុំ។ តែគេធ្វើខុស អារម្មណ៍បែបនោះគ្មានបានការសោះឡើយ។ វា អាចមិនមែនជាការអធិស្ឋានទេ វាអាចមកពីអារក្ស។

ខ្ញុំសូមប្រាប់ឧទាហរណ៍មួយពីព្រះគម្ពីរនៃអារម្មណ៍ខុសឆ្គងក្នុងការអធិស្ឋាន។ លោកអេលីយ៉ាបាន ជួបនឹងហោរារបស់ព្រះបាល។ គាត់ប្រាប់បួកគេឲ្យចំណាយពេល១ថ្ងៃដើម្បីស្រែកទៅព្រះបាល ខណដែល គាត់នឹងអធិស្ឋានទៅព្រះនៃអ៊ីស្រាអែល។ ព្រះដែលឆ្លើយតបដោយភ្លើងនឹងបង្ហាញថា ទ្រង់ជាព្រះពិត។ ពួក ហោរារបស់ព្រះបាលជាខ្យល់ ហើយអារម្មណ៍ក្នុងការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ។ សព្វថ្ងៃនេះវាល្អមើលក្នុងក្រុម ជំនុំជាច្រើន! គេ «ស្រែកហៅឈ្មោះព្រះបាលតាំងព្រឹកដល់ល្ងាច ទាំងនិយាយថា សូមស្ដាប់យើង។ តែគ្មាន សំឡេងសោះ គ្មានការឆ្លើយសោះ។ គេបានលោតលើអាសនាដែលគេបានធ្វើ»(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:២៦)។ នៅរសៀល «គេក៏ស្រែកខ្លាំងឡើង ព្រមទាំងយកកាំបិតឆូតសាច់តាមទំលាប់របស់គេ ទាល់តែឈាមហូរប្រឡាក់កាយ»(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:២៨)។ តែ «គ្មានសំឡេង ឬការឆ្លើយតបឡើយ»»(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:២៩)។ ក្រោយមកអេលីយ៉ាបានអធិស្ឋានយ៉ាងសាមញ្ញទៅកាន់ព្រះ ហើយព្រះបញ្ជូនភ្លើងពី ស្ថានសួគ៌មក។ អារម្មណ៍ ការលោតចុះឡើង ការស្រែក និងការយំ ថែមទាំងអ្វីផ្សេងទៀតដែលហោរាក្លែង ក្លាយទាំងនោះគ្មានបានការសោះ។ អារម្មណ៍ក្នុងការអធិស្ឋាននោះគ្មានបានការសោះ។

ខ្ញុំបានឃើញអារម្មណ៍ដូចនោះច្រើនដង វាមិនដែលមានអ្វីល្អឡើយ។ ម្ដងខ្ញុំបានប្រឹក្សាទៅក្មេងស្រី ម្នាក់ក្នុងបន្ទប់សួរសំណួរ ហើយព្យាយាមឲ្យនាងស្គាល់ព្រះ។ នាងបន្ដយំ ហើយញ័រ។ នាងមិនឈប់ឡើយ ពេលខ្ញុំសួរនាង។ នាងប្រាប់ថា នាងយំអំពីបាបរបស់នាង តែនាងមិនដែលផ្លាស់ចេញពីការយំនោះទៅកាន់ ព្រះយេស៊ូវឡើយ។ នាងមិនដែលផ្ដោតចិត្ដទៅលើព្រះគ្រិស្ដឡើយ។ នាងមិនដែលបានសង្រ្គោះឡើយ ក្រោយមកនាងបានចេញពីក្រុមជំនុំ ហើយរស់នៅក្នុងបាបដ៏ជ្រៅ។

អ្នកខ្លះពូកែយំ គេយំអំពីរឿងគ្រប់យ៉ាង។ ខ្ញុំចាំ មានក្មេងស្រីម្នាក់ដែលពូកែយំ។ វាមិនមែនបន្ទាប់ពី សេចក្ដីអធិប្បាយ ឬនៅពេលនាងសុំប្រឹក្សាដើម្បីទទួលជឿព្រះនោះទេ។ នាងយំគ្រប់ពេលទាំងអស់។ នាង យំពេញដោយទឹកភ្នែក។ នាងមិនអាចដាក់ចិត្ដលើព្រះគ្រិស្ដ ក្រុមជំនុំ ឬព្រះគម្ពីរឡើយ។ ថ្ងៃមួយនាងបានពិ បាកចិត្ដ។ នាងដើរតាមអារម្មណ៍របស់នាង ហើយបានចេញពីក្រុមជំនុំ។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញនាងម្ដងទៀតទេ។

ការយំនិងការស្រែកមិនធ្វើឱ្យអ្វីៗក្លាយជាការពិតទេ។ វាមិនធ្វើឱ្យការអធិស្ឋានក្លាយជាការពិតទេ។ ព្យាយាមធ្វើឱ្យខ្លួនអ្នកយំឬស្រែកមិនធ្វើអ្វីទាំងអស់។ ពេលអ្នកអធិដ្ឋានសូមគិតអំពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងអធិដ្ឋាន អ្នកអាចអធិស្ឋានដោយទឹកភ្នែកឬអ្នកប្រហែលជាមិនបាន។ ព្រះយេស៊ូវបានបង្ហាញអារម្មណ៍នៅក្នុងសួនច្បារកេតសេម៉ាណី។ ទ្រង់បានអធិស្ឋានទាំងយំនិងទឹកភ្នែកយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ុន្តែវាមិនមែនយំដើម្បីតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ។ ទឹកភ្នែករបស់ទ្រង់មិនបានធ្វើឱ្យការអធិស្ឋានល្អទេ។ ទឹកភ្នែករបស់គាត់បានចេញពីការអធិស្ឋានរបស់គាត់។ ពួកគេក្រោកពីការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានស្រែករកព្រះនៅពេលមានទុក្ខព្រួយរបស់ទ្រង់នៅក្នុងសម្ពាធនិងការឈឺចាប់របស់ទ្រង់ដូចជាអំពើបាបនៃពូជមនុស្សបានផ្ទុកលើទ្រង់។ ការស្រែកយំរបស់ទ្រង់បានចេញពីភាពធ្ងន់ធ្ងរ ការព្រួយបារម្ភ បន្ទុក និងការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់។ ហើយវាក៏នៅជាមួយអ្នកដែរ។ កុំព្យាយាមយំ។ កុំមានគម្រោងយំឬរៀបចំដើម្បីយំ។ គ្រាន់តែអធិស្ឋាន។ ព្រះអាចនាំអ្នកឱ្យយំឬគាត់ប្រហែលជាមិនទេប៉ុន្តែតាមវិធីណាមួយវានឹងជាការអធិស្ឋានពិតប្រាកដ។

២. ទីពីរ ការអធិស្ឋានក្លែងក្លាយដោយគ្មានអារម្មណ៍

ការអធិស្ឋានមួយចំនួនធំដែលយើងហៅថា «ការអធិស្ឋាន»សព្វថ្ងៃនេះមិនមែនជាការអធិស្ឋានទេ វាត្រឹមតែជាអ្វីមួយដែលនរណាម្នាក់និយាយ មិនមែនជាការអធិស្ឋានដ៏ពិតទៅកាន់ព្រះឡើយ។ វាជាពាក្យ ពិរោះស្ដាប់ខាងសាសនា តែគេធ្វើតាមទម្រង់ដោយគ្មានន័យ គ្មានការបែរទៅរកព្រះ និងការសូមទ្រង់សំរាប់ អ្វីមួយ។ ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងកម្មវិធីទទួលសញ្ញាបត្រជាច្រើន។ នៅដើមកម្មវិធីនោះ មានអ្វីមួយដែលគេហៅ ថា «ការអធិស្ឋាន»។ វាត្រូវបានសន្មត់ជាការអធិស្ឋាន តែមិនមែនឡើយ។ មនុស្សនិយាយប្រយោគមួយចំ នួនដើម្បីឲ្យការទទួលសញ្ញាបត្រនោះដំណើរការទៅល្អ ហើយសុំឲ្យនិស្សិតរស់នៅក្នុងជីវិតល្អ។ តែគ្មានអ្នក ណាសង្ឃឹមថា ព្រះនឹងឆ្លើយតប ហើយធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរឡើយ យ៉ាងហោចណាស់គេអធិស្ឋាន។ មិនដែលមាន អារម្មណ៍ផុសចេញពីចិត្ដឡើយក្នុងការអធិស្ឋានបែបនោះ។

នៅពេលដែលខ្ញុំបានទៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោនឌីស៊ីដែលជារដ្ឋធានីនៃប្រទេសរបស់យើង។ នៅទីនោះខ្ញុំបានចូលទៅព្រះវិហារជាតិ។ ប្រធានាធិបតីរេហ្គែនទើបតែទទួលមរណភាពហើយពួកគេបានត្រៀមរៀបចំធ្វើពិធីបុណ្យសពរបស់គាត់។ នៅទីនោះខ្ញុំបានលឺសម្តេចសង្ឃខាងអេផីខូផោលនិយាយពាក្យនៃការអធិស្ឋាន។ ប៉ុន្តែគាត់មិនបានអធិស្ឋានទាល់តែសោះ។ គាត់កំពុងអានពាក្យចេញពីសៀវភៅ។ នោះជាអ្វីទាំងអស់។ គាត់មិនបានសុំអោយព្រះធ្វើអ្វីទាំងអស់។ គាត់មិនរំពឹងថានឹងមានចម្លើយទេ។ គាត់គ្រាន់តែនិយាយពាក្យពីព្រោះនោះជាអ្វីដែលគាត់ត្រូវបានគេសន្មត់ថាធ្វើ។ មិនមានអារម្មណ៍ចេញពីចិត្ដទេ។

ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលអំពីផារិស៊ីម្នាក់ដែលបានទៅព្រះវិហារដើម្បីអធិស្ឋាន។ បុរសនោះបាននិយាយថា «អ្នកផារិស៊ីក៏ឈរតាំងអធិស្ឋានតែម្នាក់ឯងដូច្នេះថា ឱព្រះអង្គអើយ ទូលបង្គំអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ ព្រោះទូលបង្គំមិនដូចជាមនុស្សឯទៀត ដែលជាមនុស្សប្លន់ ទុច្ចរិត ហើយកំផិត ឬដូចជាអ្នកយកពន្ធនេះទេ ទូលបង្គំតមក្នុង១អាទិត្យ២ដង ហើយក៏ថ្វាយ១ភាគក្នុង១០ ពីរបស់ទាំងអម្បាលម៉ានដែលទូលបង្គំបានចំណេញផង » (លូកា ១៨:១១, ១២) ។ គាត់មិនបានអធិស្ឋានទាល់តែសោះ។ គាត់មិនបានសុំអ្វីពីព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញគាត់បានប្រាប់ព្រះថាគាត់ល្អប៉ុណ្ណា។ ព្រះគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថាគាត់បានអធិស្ឋានតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ (លូកា ១៨:១១)។ គាត់មិនបានបង្ហាញអារម្មណ៍ទេ។ គាត់មិនបានអធិដ្ឋានអស់ពីចិត្ដទេ។

ព្រះគ្រីស្ទបានស្ដីបន្ទោសពួកផារិស៊ីចំពោះសេចក្ដីអធិស្ឋានមិនពិតរបស់ពួកគេ។ គាត់បាននិយាយ ថា «វេទនាដល់អ្នករាល់គ្នាពួកអាចារ្យនិងពួកផារីស៊ីដ៏មានពុតអើយ! ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាបានលេបត្របាក់ផ្ទះរបស់ពួកមេម៉ាយហើយដោយអធិស្ឋានយ៉ាងយូរ» (ម៉ាថាយ ២៣:១៤) ។ ពួកគេបានអធិស្ឋានយូរមកហើយដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេបរិសុទ្ធ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលពួកគេចង់បានគឺយកផ្ទះនិងលុយពីស្រ្ដីចាស់ៗ។ វាសាមញ្ញដូចនោះ។ អារម្មណ៍អ្វីក៏ដោយដែលពួកគេបង្ហាញគឺជាក្លែងក្លាយខាងក្រៅដូច្នេះពួកគេនឹងមើលទៅស្អាត។ ពួកគេមិនបានអធិស្ឋានចេញពីបេះដូងទេ។ ចិត្តរបស់ពួកគេមិនត្រឹមត្រូវ។

អ្នកអាចនិយាយថា «ខ្ញុំមិនដូចពួកគេទេ» ប៉ុន្តែតើអ្នកអធិស្ឋានដោយមិនពិតដោយគ្រាន់តែសូត្រតាមពាក្យទេ? ខ្ញុំបានធ្វើវាហើយ។ នៅក្នុងពេលវេលានៃការអធិស្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកតើអ្នកគ្រាន់តែនិយាយអំពីមនុស្សនិងអ្វីដែលអ្នកកំពុងអធិស្ឋានដោយមិនគិតពីពួកគេហើយមិនបានសួរព្រះអោយគេរកចម្លើយទេ? តើអ្នកបានធ្វើវានៅក្នុងការប្រជុំអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះវិហារទេ? ខ្ញុំបានធ្វើវាហើយ។ តើអ្នកបានអធិស្ឋានដោយសារតែអ្នកសន្មតអធិស្ឋានអ្វីមួយទេពីព្រោះដល់វេនរបស់អ្នកដើម្បីអធិស្ឋានបានមកដល់ហើយ? អ្នករីករាយនៅពេលដែលកិច្ចប្រជុំចប់ហើយអ្នកមិនចាំបាច់អធិស្ឋានទៀតទេ។ នោះមិនមែនជាការអធិស្ឋានពិតប្រាកដទេ។ វាគ្រាន់តែជាអ្វីដែលអ្នកបានឆ្លងកាត់ប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្នកបានព្យាយាម «អធិស្ឋានអោយបានល្អ» ដើម្បីធ្វើអោយអ្នកផ្សេងចាប់អារម្មណ៍ទេ? ខ្ញុំស្គាល់នរណាម្នាក់ដែលបានគ្រោងអធិស្ឋានមុនពេល នោះមិនមែនជាការអធិស្ឋានទេវាជាការនិយាយ។ ខ្ញុំនិយាយថា «កុំមានគម្រោងអធិស្ឋានឲ្យពួកគេ សូមអធិស្ឋានអោយពួកគេផង!» មុនពេលការប្រជុំ សូមចំណាយពេលអធិស្ឋានពីរបីនាទីសុំអោយព្រះជួយអ្នកអធិស្ឋាន។ ហើយនៅពេលអ្នកអធិស្ឋាននៅក្នុងការប្រជុំ ឬដោយខ្លួនអ្នក ចូរគិតពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងអធិស្ឋាន។ គិតអំពីស្ថានភាពដែលអាក្រក់ប្រសិនបើព្រះមិនជួយ។ គិតពីចំនួនដែលអ្នកត្រូវការចម្លើយរបស់ព្រះ។ ការតមនឹងជួយការអធិស្ឋានរបស់អ្នកព្រោះវាផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់របស់អ្នក ហើយបង្ហាញថាអ្នកចង់បានពិតប្រាកដ។ សូមបែរទៅរកព្រះតាមរយៈការអធិស្ឋានរបស់អ្នកហើយសូមអង្វរទ្រង់ដើម្បីប្រទានអ្វីដែលអ្នកសុំ។ អ្នកប្រហែលជាយំដោយអារម្មណ៍។ កុំបញ្ឈប់ខ្លួនអ្នក។ ព្រះបានផ្លាស់ប្តូរអ្នកទៅវា។ ពេលខ្លះអ្នកប្រហែលជាមិនយំ។ កុំបង្ខំខ្លួនអ្នកឱ្យយំ។ ការអធិស្ឋានមិនល្អទេព្រោះវាមានការយំហើយវាមិនល្អទេព្រោះវាគ្មានការយំ។ ការអធិស្ឋានគឺល្អនៅពេលដែលព្រះគង់នៅក្នុងវា!

៣. ទីបី ការអធិស្ឋានពិតប្រាកដដោយមានអារម្មណ៍ ឬគ្មានអារម្មណ៍។

អត្ថបទយើងប្រាប់ថា ព្រះគ្រិស្ដបានអធិស្ឋានក្នុងសួនច្បារនោះ «ដោយស្រែកយំខ្លាំងៗ ទាំងទឹក ភ្នែក»។ តែពេលខ្លះការអធិស្ឋានពិតប្រាកដដែលនាំឲ្យមានការឆ្លើយតបគ្មានអារម្មណ៍ឡើយ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ អ្នកពីរបៀបដែលហោរារបស់ព្រះបាលអធិស្ឋានទៅព្រះក្លែងក្លាយរបស់គេ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកការ ដែលអេលីយ៉ាបានអធិស្ឋាន។ គាត់បានអធិស្ឋានថា

« ឱព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃអ័ប្រាហាំ នៃអ៊ីសាក ហើយនៃអ៊ីស្រាអែល សូមឲ្យមនុស្សបានដឹងនៅថ្ងៃនេះថា ទ្រង់ជាព្រះនៃពួកអ៊ីស្រាអែល ហើយថា ទូលបង្គំជាអ្នកបំរើទ្រង់ ព្រមទាំងថា ទូលបង្គំបានធ្វើការទាំងនេះ ដោយស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ផង សូមស្តាប់ទូលបង្គំ ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមស្តាប់ទូលបង្គំ ដើម្បីឲ្យប្រជាជននេះបានដឹងថា គឺទ្រង់ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ ដែលជាព្រះ ហើយថា គឺទ្រង់ដែលនាំចិត្តគេត្រឡប់មកវិញ»(១ពង្សាវតាក្ស ត្រ ១៨:៣៦,៣៧)។

ព្រះគម្ពីរមិនប្រាប់ថា អេលីយ៉ាបានយំឡើយ ថែមទាំងមិនប្រាប់ថា គាត់លោតចុះឡើងនោះទេ។ គាត់មិន ឆូតខ្លួនឯងឡើយ។ គាត់ត្រឹមតែអធិស្ឋានមាំទាំទៅកាន់ព្រះ។ គាត់សូមព្រះឲ្យបង្ហាញមនុស្សថា ទ្រង់ជាព្រះ ពិតប្រាកដ។ ហើយព្រះបានឆ្លើយតបគាត់ដោយចាត់បញ្ជូនភ្លើងពីស្ថានសួគ៌មកដុតយញ្ញបូជារបស់អេលី យ៉ា។ មនុស្សនិយាយថា «ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះពិតហើយ»(១ពង្សាវតាក្សត្រ ១៨:៣៩)។ ការអធិស្ឋានមាំទាំរបស់អេលីយ៉ាគ្មានការប្រាប់ពីអារម្មណ៍ វាផ្ទុយពីភាពអាក្រក់របស់ហោរានៃព្រះបាល។ ការ អធិស្ឋានពិតប្រាកដមិនចាំបាច់ត្រូវការអារម្មណ៍ វាត្រូវការព្រះ!

ប៉ុន្ដែភាគច្រើនអារម្មណ៍ពេលយំជាការអធិស្ឋានពិត។ ប្រសិនបើអ្នកយល់ថា តម្រូវការរបស់អ្នកវាជារឿងធម្មតាទេដែលអ្នកមានអារម្មណ៍។ អ្នកអាចស្រែករកព្រះមានបំណងចិត្ដក្ដុក្ដួល និងយំ។ អ្នកអាចខ្ទេចខ្ទាំចិត្ដ ហើយអង្វរទ្រង់ដោយទឹកភ្នែក។ ម្ដងម្កាលព្រះគម្ពីរផ្សារភ្ជាប់ទឹកភ្នែកនិងការអធិស្ឋាន។ អ្នកតែងទំនុកតម្កើងបានអធិស្ឋានថា៖ «ឱព្រះអម្ចាស់អើយ សូមទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ពាក្យអធិស្ឋានរបស់ទូលបង្គំផង! សូមទ្រង់កុំនៅឆ្មឹងនឹងទឹកភ្នែកនៃទូលបង្គំ» (ទំនុកតម្កើង ៣៩:១២) ។

ស្តេចហេសេគាមានជំងឺរហូតដល់ស្លាប់។ ហេសេគាបានអធិស្ឋានដល់ព្រះ។ តើគាត់បានអធិស្ឋានយ៉ាងដូចម្តេច? ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថា«ហេសេគាបានយំយ៉ាងខ្លាំង» (២ពង្សាវតារក្សត្រ ២០: ៣) ។ ជាការពិតគាត់បានយំ។ គាត់នឹងត្រូវស្លាប់ គាត់យំយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់បានយំក្នុងការអធិស្ឋានរបស់គាត់។ បន្ទាប់មកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់មកដល់ហោរាអេសាយ។ អេសាយបាននិយាយថា «ចូរត្រឡប់ទៅប្រាប់ហេសេគាជាមេទ័ពរបស់យើងថា ព្រះអម្ចាស់ជាព្រះនៃដាវីឌជាឪពុករបស់អ្នកបានលឺ សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់អ្នក អញបានឃើញទឹកភ្នែករបស់អ្នកហើយមើលចុះខ្ញុំនឹងប្រោសឲ្យអ្នកជា» (២ពង្សាវតារក្សត្រ ២០: ៥) «អញបានឃើញទឹកភ្នែករបស់អ្នក»។ ព្រះបានឃើញ ហើយជ្រាបពីទឹកភ្នែករបស់ហេសេគានៃភាពអស់សង្ឃឹម និងការអធិស្ឋានដោយអង្វររបស់គាត់។ ហើយព្រះជាម្ចាស់បានឆ្លើយតបនិងសង្គ្រោះជីវិតស្តេច។

នៅក្នុងគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបុរសម្នាក់បានមករកព្រះយេស៊ូវ។ កូនប្រុសរបស់គាត់មានអារក្សចូល។ ព្រះគ្រីស្ទបានសួរគាត់ថាតើគាត់ជឿថាកូនប្រុសរបស់គាត់អាចជាបានទេ។ «ឪពុករបស់ក្មេងនោះបានស្រែកឡើង ហើយនិយាយទាំងទឹកភ្នែកថា លោកម្ចាស់ខ្ញុំជឿហើយ សូមជួយសេចក្ដីណាដែលខ្ញុំមិនជឿផង» (ម៉ាកុស ៩:២៤) ។ ព្រះយេស៊ូវបានដេញអារក្សចេញពីក្មេងប្រុស។ ជារឿយៗអត្ថបទនេះត្រូវបានប្រើដើម្បីបង្ហាញថាមនុស្សម្នាក់ដែលខ្សោយខាងជំនឿអាចទទួលបានការឆ្លើយតប «សូមជួយខ្ញុំផង! »។ ប៉ុន្ដែអត្ថបទគម្ពីរប្រាប់ថា ឪពុក «ស្រែកឡើង» ហើយនិយាយទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទ«ដោយទឹកភ្នែក»។ បុរសនេះមិនមែនជាសិស្សរបស់ទ្រង់នោះទេ។ គាត់សូម្បីតែជាមនុស្សដែលប្រែចិត្តជឿផង។ គាត់គ្រាន់តែជា «ម្នាក់ក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្ស» គ្រាន់តែជាបុរសម្នាក់នៅក្នុងហ្វូងមនុស្សប៉ុណ្ណោះ (ម៉ាកុស ៩:១៧) ។ ប៉ុន្តែគាត់បាននាំកូនប្រុសរបស់គាត់មកឯព្រះយេស៊ូវហើយស្រែករកទ្រង់ដោយទឹកភ្នែក។

ហេតុអ្វីបានជាបុរសនោះស្រែករកព្រះយេស៊ូវដោយទឹកភ្នែក? គាត់មិនមែនជាអ្នកចម្បាំងអធិស្ឋានទេ។ គាត់ក៏មិនបានសង្រ្គោះដែរ។ វាជារឿងធម្មតាទេដែលគាត់និយាយទៅកាន់ព្រះគ្រីស្ទតាមរបៀបនោះព្រោះគាត់បានឃើញសេចក្តីត្រូវការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។ កូនប្រុសរបស់គាត់មានអារក្សចូលហើយគ្មានផ្លូវណាអាចដោះលែងគាត់បាន បើគ្មានព្រះយេស៊ូវ។ បុរសនោះមិនធ្វើឱ្យខ្លួនគាត់យំទេ។ គាត់បានស្រក់ទឹកភ្នែកចេញពីភាពអស់សង្ឃឹមរបស់គាត់។ តម្រូវការចាំបាច់ការយល់ដឹងពីភាពអស់សង្ឃឹមនិងភាពអស់សង្ឃឹមដូច្នេះជារឿយៗនាំឱ្យមានការយំនិងទឹកភ្នែក។ គាត់បានអធិស្ឋានដោយអារម្មណ៍ពិត។

ហើយនោះនាំយើងត្រឡប់ទៅអត្ថបទរបស់យើងវិញ។ ព្រះគ្រីស្ទបានអធិស្ឋាននៅក្នុងសួនច្បារ«ដោយយំខ្លាំងហើយទឹកភ្នែក»។ ទ្រង់មិនមែនជាក្មេងយំនោះទេ ទ្រង់មិនមែនជាក្មេងស្រីដែលរំជួលចិត្តទេដែលយំអំពីអ្វីៗទាំងអស់។ ទ្រង់ជាមនុស្សពេញវ័យដែលមានអាយុជាងសាមសិបឆ្នាំ។ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់យំ? ដោយសារតែទ្រង់ត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងព្រះទ័យទ្រង់។ ទ្រង់មានអារម្មណ៍ពីអំពើបាបរបស់មនុស្សប្រុសស្រ្ដីគ្រប់រូបដែលបានដាក់លើទ្រង់។ ទ្រង់បានគិតអំពីការរងទុក្ខដ៏អាក្រក់ដែលទ្រង់ត្រូវតែស៊ូទ្រាំនៅលើឈើឆ្កាងនៅថ្ងៃបន្ទាប់បើមិនដូច្នោះទេគ្មាននរណាម្នាក់អាចបានសង្រ្គោះបានទេ។ ទំងន់នៃអំពើបាបរបស់មនុស្សស្ទើរតែបានសម្លាប់ទ្រង់។ បើគ្មានព្រះគុណរបស់ព្រះទេ នោះទ្រង់នឹងស្លាប់នៅក្នុងសួនច្បារនៅយប់នោះហើយមិនដែលធ្វើវានៅលើឈើឆ្កាងឡើយ។ ព្រះគ្រីស្ទមាននៅក្នុងចិត្ដរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះហើយទ្រង់បានអធិស្ឋាន«ដោយយំហើយស្រក់ទឹកភ្នែក»។ វាជារឿងធម្មតាហើយធម្មជាតិនៅក្នុងស្ថានភាពនោះ។ វាជារឿងគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលប្រសិនបើទ្រង់មិនបានអធិស្ឋានដោយអារម្មណ៍។ ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋាន«ដោយយំហើយស្រក់ទឹកភ្នែក»។ ហើយអត្ថបទរបស់យើងប្រាប់យើងថា ទ្រង់«ព្រះសណ្ដាប់»។ ព្រះបានឆ្លើយតប«ការយំយ៉ាងខ្លាំងនិងទឹកភ្នែករបស់ទ្រង់»។

គ្រីស្ទានអើយ ខ្ញុំសួរអ្នកថា «តើអ្នកអធិស្ឋានដោយយំហើយស្រក់ទឹកភ្នែកទេឬ?» ខ្ញុំមិននិយាយអំពីរាល់ការអធិស្ឋានដែលអ្នកនិយាយទេ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំសួរអ្នកម្ដងទៀតថា«តើអ្នកធ្លាប់អធិស្ឋានដោយយំហើយស្រក់ទឹកភ្នែកទេ?» ខ្ញុំធ្លាប់ មិនជាញឹកញាប់ដូចដែលខ្ញុំគួរតែទេ។ តើពេលខ្លះអ្នកអធិស្ឋានដោយបន្ទុកនៃសេចក្តីត្រូវការសូមអង្វរព្រះអោយរកឆ្លើយតប ពេលខ្លះដោយការយំនិងទឹកភ្នែក? ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្លាប់ធ្វើអ្នកមិនមានជីវិតអធិស្ឋានល្អទេ។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដូច្នេះ កុំឈប់អធិស្ឋានហើយរង់ចាំរហូតដល់សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់អ្នកបានប្រសើរ។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលព្រះចង់បានទេ។ ប៉ុន្តែសូមអធិស្ឋានសុំព្រះផ្តល់ការប៉ះពាល់ចិត្ដនៃសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នក បន្ទាប់មកអ្នកនឹងអធិស្ឋានដោយអារម្មណ៍។ ប្រសិនបើអ្នកតមអាហារ ពេលណាដែលអ្នកឃ្លានសូមគិតពីអ្វីដែលអ្នកកំពុងអធិស្ឋាន។ ងាកទៅរកព្រះហើយអធិស្ឋានចុះ។

អ្នកខ្លះនៅទីនេះនៅតែបាត់បង់ អ្នកមិនទាន់ជឿជាក់លើព្រះយេស៊ូវ។ ខ្ញុំសួរអ្នកថា «តើអ្នកមាន អារម្មណ៍ពីបាបអ្នកដោយស្រែកយំ យ៉ាងហោចណាស់ពេលខ្លះឬទេ? តើអ្នកមានការប៉ះពាល់ចិត្ដពីបាប របស់អ្នកឬទេ? ការយំមិនមែនជាគោលបំណងឡើយ ព្រះយេស៊ូវជាគោលបំណង។ សូមជឿជាក់លើទ្រង់ ទៅសូម្បីតែអ្នកយំឬក៏អត់។ តែខ្ញុំសូមប្រាប់ថា «តើអ្នកពិបាកចិត្ដដោយសារបាបក្នុងចិត្ដរបស់អ្នកឬទេ?» អ្នកគួរតែឈឺចិត្ដ ដ្បិតចិត្ដរបស់អ្នក «អាក្រក់ខ្លាំងណាស់»(យេរេមា ១៧:៩)។ សូមអធិស្ឋានឲ្យព្រះបង្ហាញ អ្នកពីចិត្ដដ៏អាក្រក់របស់អ្នក។ បន្ទាប់មកសូមអធិស្ឋានឲ្យព្រះទាញនាំអ្នកទៅរកព្រះគ្រិស្ដ។

ព្រះយេស៊ូវជាចម្លើយចំពោះតម្រូវការរបស់អ្នក។ ទ្រង់គឺជាថ្នាំបន្សាប និងការសងថ្លៃសម្រាប់បាប របស់អ្នក។ ទ្រង់បានសុគតលើឈើឆ្កាងដើម្បីសងបាបទាំងអស់ សូម្បីតែបាបក្នុងចិត្ដអ្នក។ ទ្រង់បានបង្ហូរ ព្រះលោហិតទ្រង់ដើម្បីគ្របបាំងបាបរបស់អ្នក ហើយសំអាតវាជារៀងរហូត។ ទ្រង់បានរស់ឡើងវិញដើម្បី យកឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់ មិនមែនសម្រាប់ទ្រង់នោះទេ តែសម្រាប់អ្នកវិញ។ បើអ្នកទទួលជឿព្រះយេស៊ូវ នោះអ្នកនឹងបានសង្រ្គោះជារៀងរហូត។ បើអ្នកចង់និយាយជាមួយយើងអំពីការទទួលជឿព្រះគ្រិស្ដ សូមមក អង្គុយជួរទាំង២ខាងមុខនេះ។ អាម៉ែន។

បើសិនជាសេចក្ដីអធិប្បាយនេះជាព្រះពរសំរាប់បងប្អូន នោះសូមផ្ញើរអ៊ីម៉ែលទៅកាន់លោកបណ្ឌិត ហាយមើស៏ ហើយសូមប្រាប់គាត់ផង។ នៅពេលអ្នកសរសេរផ្ញើរទៅកាន់លោក ហាយមើស៍ សូមប្រាប់ពីប្រទេសរបស់អ្នក ឬក៏គាត់មិនអាចឆ្លើយតបទៅវិញ។ សូមចុចទីនេះ rlhymersjr@sbcglobal.net(សូមចុចទីនេះ) ។ បើសេចក្ដីអធិប្បាយទាំងនេះជាព្រះពរចំពោះអ្នក នោះសូមប្រាប់គាត់ ថែមទាំងប្រាប់ពីប្រទេសរបស់អ្នកផង។ អ្នកអាចសរសេរទៅកាន់លោក ហាយមើស៏ក្នុងភាសាណា ក៏បាន ប៉ុន្ដែ សូមសរសេរជាភាសាអង់គ្លេស បើសិនជាបងប្អូនអាចធ្វើបាន។ បើអ្នកចង់សរសេរទៅ គាត់តាមប្រៃណីយ៍ សូមសរសេរទៅកាន់អាស័យដ្ឋាន P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015។ អ្នកអាចទូរស័ព្ទទៅគាត់តាមលេខ(៨១៨)៣៥២-០៤៥២។

(ចប់សេចក្ដីអធិប្បាយ)
អ្នកអាចអានសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ លោក ហាយមើស៏ (Dr. Hymers) តាម
សប្ដាហ៏នីមួយៗនៅលើអ៊ីធើណេត តាមគេហទំព័រ
www.sermonsfortheworld.com. ចុចលើ ”
សេចក្ដីអធិប្បាយក្នុងភាសាខ្មែរ”

សេចក្ដីអធិប្បាយដែលសរសេរដៃទាំងនេះមិនហាមឲ្យថតចំលងទេ។ អ្នកប្រើវាដោយគ្មានការអនុញ្ញាតពីលោក
Dr. Hymers។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រប់សេចក្ដីអធិប្បាយជាវីដីអូទាំងអស់របស់លោក
Dr. Hymers ហាមថតចំលង ហើយអាចត្រឹមតែប្រើវាបានដោយមានការអនុញ្ញាត។

ច្រៀងចំរៀងម្នាក់ឯងមុនសេចក្ដីអធិប្បាយ៖
«សូមបង្រៀនខ្ញុំឲ្យអធិស្ឋាន» (ដោយលោក Albert S. Reitz, 1879-1966)។