ការអធិស្ឋានសម្រាប់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ

(សេចក្ដីអធិប្បាយទី១៩ ពីការរស់ឡើងវិញ)
PRAYING FOR THE HOLY SPIRIT
(SERMON NUMBER 19 ON REVIVAL)
(Cambodian)

ដោយលោក បណ្ឌិត
Dr. R. L. Hymers, Jr.

សេចក្ដីអធិប្បាយមួយបានអធិប្បាយនៅក្រុមជំនុំថាបាណាខល ក្នុងរដ្ឋឡូសអង់ចាឡែស ថ្ងៃរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅពេលព្រឹក កញ្ញា ៤ ២០១៥
A sermon preached at the Baptist Tabernacle of Los Angeles
Friday Evening, September 4, 2015

ខ្ញុំកំពុងតែអានសៀវភៅផ្សេងទៀតពីការរស់ឡើងវិញ ហើយខ្ញុំនឹងមិនប្រាប់ឈ្មោះអ្នកនិពន្ធនោះ ទេ។ ខ្ញុំគិតថា ប្រហែលគាត់ជាមនុស្សល្អម្នាក់ តែគាត់មិនយល់ពីការរស់ឡើងវិញ។ ខ្ញុំពិតជាមិនបន្ទោស គាត់ឡើយ ដោយសារតែខ្ញុំអត់ដឹងពីការនេះអស់រយះពេលច្រើនឆ្នាំ។ ប៉ុន្ដែខ្ញុំដឹងថា បុរសនេះមិនយល់ពីការ រស់ឡើងវិញឡើយ កាលខ្ញុំបានជំពូកទី១នៃសៀវភៅរបស់គាត់ដែលមានចំណងជើងថា «រូមបន្ដនៃបញ្ហា»។ ខ្ញុំមន្ទិលសង្ស័យ កាលគាត់បង្រៀនពីគម្ពីរ២របាក្សត្រ ៧:១៤។ វាខុសតាំងពីការចាប់ផ្ដើមមក បើសៀវភៅ ឬសេចក្ដីអធិប្បាយណាផ្តោតសំខាន់លើខគម្ពីរនេះ។ សូមគ្រាន់តែសួរសំណួរខ្លួនឯងមើល «ហេតុអ្វីបានជា “រូបមន្ដ” សំរាប់ការរស់ឡើងវិញត្រូវបានប្រាប់នៅកន្លែងមិនច្បាស់មួយ ក្នុងគម្ពីរ២របាក្សត្រនៅគម្ពីរសញ្ញា ចាស់? តើនោះមិនបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះបានប្រទានសេចក្ដីសន្យាដល់ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលក្នុងគ្រាសញ្ញា ចាស់ទឬអី? ពិតប្រាកដណាស់ ទ្រង់សន្យា។ ខគម្ពីរនេះមិនត្រូវអ្វីសោះអំពីការរស់ឡើងវិញនៅគម្ពីរសញ្ញា ថ្មី។ ខគម្ពីរនេះផ្តោតសំខាន់លើអ្វីដែលមនុស្សត្រូវធ្វើនៅក្នុងប្រទេសអ៊ីសា្រអែល។ នៅពេលអ្នកទាញយកពី ការចែកចាយនេះ វាក្លាយជា «រូបមន្ដ»ដែលគេដាក់មនុស្សជាទី១ ជាជាងអំណោយទានដែលដាក់ព្រះជាទី ១។ អ្នកនិពន្ធសៀវភៅនេះបានសរសេរលើក្របសៀវភៅថា «ទីសង្ឃឹមនៃការរស់ឡើងវិញស្ថិតនៅក្នុងដៃ មនុស្សជំនាន់ក្រោយ»។ ខ្ញុំត្រូវតែនិយាយប្រឆាំងឲ្យខ្លាំងៗតាមតែអាចទៅរួចថា ទេ ទេ ទេ មិនមែនអញ្ចឹង ឡើយ។ ទីសង្ឃឹមនៃការរស់ឡើងវិញមិនស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់អ្នកនោះទេ។ ទីសង្ឃឹមនៃការរស់ឡើងវិញស្ថិត នៅក្នុងព្រះហស្ដនៃព្រះ។ អ្នកអាចអធិស្ឋានសុំឲ្យ «ព្រះធ្វើវាម្ដងទៀត» ហើយសូមប្រាកដថា អ្នកនឹងអធិស្ឋានដោយខ្លួនឯង។

ក្រុមជំនុំតាមតំបន់ធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ពីការរស់ឡើងវិញរៀងរាល់១០ឆ្នាំ ឬច្រើនជាងនេះ បើ យោងតាមលោកបណ្ឌិត ម៉ាទីន Lloyd-Jones ។ តែសព្វថ្ងៃនេះ មានក្រុមជំនុំបាទីស្ទ និងក្រុមជំនុំដែល ផ្សាយដំណឹងល្អរាប់ម៉ឺនមិនដែលមានការរស់ឡើងវិញ។ តាមពិតទៅ បើក្រុមជំនុំរបស់គេមានការរស់ឡើង វិញ នោះគ្រូគង្វាលមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចឡើយ ដោយសារតែមនុស្សរត់ចេញទាំងយំ។ ខ្ញុំដឹងថា វាជារឿងពិត ដោយសារតែនោះជាអ្វីដែលបានកើតឡើងក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើង។ យើងបានអធិស្ឋានសំរាប់ការរស់ឡើង វិញ ហើយមានមនុស្សច្រើនជាង៣០០នាក់ រួមទាំងគ្រូជំនួយក៏បានរត់ចេញពីក្រុមជំនុំយើង ដូចជាកណ្ដុរកំពុងរត់ចេញពីកប៉ាល់ដែលកំពុងតែលិច។ ទេ ការរស់ឡើងវិញពិតប្រាកដគឺជាអ្វី ដែលគ្រូគង្វាល និងសមាជិកក្រុមជំនុំចង់បានក្នុងប្រទេសអាមេរិកចង់បានជាប់នៅរហូត។ នោះគឺជាមូលហេតុមួយ ដែលពួកគេមិនដែលមានបទពិសោធន៍ពីការរស់ឡើងវិញ ហើយពួកគេនឹងមិនដែលមានឡើយ។ ខ្ញុំបានឃើញថា គ្រូគង្វាលបាទីស្ទជាច្រើនមិនជឿលើការប្រែចិត្ដទៀតឡើយ ដូច្នេះតាមធម្មតា ពួកគេភ័យខ្លាចកាលណាអ្នក និយាយពីការរស់ឡើងវិញ។ ពួកគេខ្លាចបាត់បង់សមាជិកក្រុមជំនុំ សូម្បីតែគេមិនបានសង្រ្គោះ។ ពួកគេខ្វាក់ ណាស់ ការភ័យខ្លាចបានកំបាំងភ្នែកគេ។

នៅចុងឆ្នាំ១៩៦០ ព្រឹត្ដិការណ៍របស់ «ព្រះយេស៊ូវ»បានចាប់ផ្ដើម។ កាលដើមដំបូង វាមានការរស់ ឡើងវិញពិតប្រាកដមួយ។ តែវាខុសពីផ្លូវល្អ ហើយធ្លាក់ទៅក្នុងក្រុមជំនុំដែលនិយាយភាសាដទៃរបស់លោក Kathryn Kuhlman និងលោក Benny Hinn ហេតុអ្វី? ដោយសារតែក្រុមជំនុំមិនចង់បានមនុស្សវ័យ ក្មេងទាំងនោះ។ ពួកគេបានបែរចេញ ដ្បិតលោក ជែក Hyles បានអធិប្បាយប្រឆាំងនឹង «ការទុកសក់វែង» ដែលកើតមានក្នុងក្រុមជំនុំ។ ប្រហែលក្នុងឆ្នាំ១៩៧២ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានក្នុងក្រុមជំនុំសៅថើនបាទីស្ទ២ ពេល នោះ អ្នកជឿព្រះថ្មីៗបានមកក្រុមជំនុំទាំងទុកសក់វែង។ ពួកគេមិនចង់ឆ្លងពីយើងឡើយ ពួកគេមិនចង់ឲ្យ «ក្មេងៗនៅក្រុមជំនុំ»ផ្ទាល់ខ្លួនគេមានឥទ្ធិលើពួកគេឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ក្រុមជំនុំបាទីស្ទបានបាត់បង់ពួកយូកូម(ក្មេងស្ទាវ)រាប់ម៉ឺននាក់ ហើយពួកគេក៏បាត់បង់កូនរបស់គេផងដែរ។ ខ្ញុំមិនអាចស្រមៃឃើញពីលោក George Whitefield ឬលោកយ៉ូហាន វែស្លេប្រព្រឹត្ដដូចនោះឡើយ។ ពួកគេចង់ឃើញមនុស្សបាត់បង់បាន សង្រ្គោះ ហើយមកក្រុមជំនុំ។ ជារឿយៗពួកគេអធិប្បាយទៅកាន់ហ្វូងក្រីក្រដែលស្លៀកពាក់ខោអាវរយ៉េរយ៉ៃ ហើយមនុស្សជាច្រើនទើបនឹងចេញពីអណ្ដូងរ៉ែ ទាំងមានធូលីដី និងធូលីធ្បូងប្រលាក់ក្បាលរហូតដល់ជើង។ ហើយពួកគេមានការរស់ឡើងវិញ។

នៅគ្រារស់ឡើងវិញ កូនព្រះមិនខ្លាចកៀកយកមនុស្សបាត់បង់ពីលោកីយឡើយ។ ឥឡូវនេះ ពួកគេកំពុងព្យាយាមចង់ឲ្យមាន «ចលនាដែលមនុស្សជឿលើព្រះយេស៊ូវច្រើន»ឡើងវិញ។ ពួកគេធ្វើរឿងឆ្កួតៗ គ្រប់ប្រភេទ ដើម្បីនាំមនុស្សបាត់បង់មកក្រុមជំនុំ។ គ្រូអធិប្បាយដុះក្រវាត់កចេញ ហើយព្យាយាមធ្វើ «ស្លូត» ពួកគេចាក់តន្រ្ដីញាក់ ហើយពួកគេប្រើភ្លើងពណ៌ តែវាយឺតពេលហើយ។ ចលនារបស់ព្រះបានកន្លងផុតទៅ ពួកគេមិនអាច «ច្នៃប្រឌិតឲ្យមានឡើងវិញ»ឡើយ។ ភាគច្រើនសមាជិករបស់គេមានវ័យកណ្ដាល ដ្បិតមនុស្សវ័យយល់ច្រលំ ហើយជាពួកលោកីយ។ ក្មេងក្នុងលោកីយគេគិតថា គេជាមនុស្សប្លែក។ ក្រុមជំនុំបាន បាត់បង់មនុស្សវ័យក្មេង៨៨% ហើយពួកគេកំពុងតែរកផ្លូវដើម្បីជួយគេដោយការយល់ច្រលំ។ តើកាលណា ទើបយើងដឹងថា «ទីសង្ឃឹមនៃការរស់ឡើងវិញ{មិនមែន}ស្ថិតនៅក្នុងដៃមនុស្សជំនាន់ក្រោយ? តើកាល ណាទើបយើងដឹងថា ការរស់ឡើងវិញពឹងផ្អែកលើព្រះទាំងស្រុង មិនមែនពឹងផ្អែកលើយើងឡើយ? តើកាល ណាទើបយើងដឹងថាគម្ពីរ ២របាក្សត្រ ៧:១៤ មិនមែនជា«រូបមន្ដ»មួយដែលនាំឲ្យមានការរស់ឡើងវិញ? លោកម៉ាទីន បានប្រសាសន៍ថា

បញ្ហាដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុខមិនមែនជាវិធិសាស្រ្ដ ការរៀបចំ ការកែ តម្រូវឲ្យត្រូវតាមនេះតាមនោះ ការរីកចំរើនពីរឿងខ្លះបន្ដិតទៅទៀត ហើយ មិនមែនជារក្សាវាឲ្យនៅទំនើបនោះទេ ទាំងនោះមិនមែនជាបញ្ហាឡើយ។ បញ្ហាដែលយើងកំពុងតែប្រឈមមុខគឺថា យើងខ្វះអំណាចព្រះចេស្ដានៃការ ធ្វើតាមព្រះ និងខ្វះភាពរឹងមាំគ្រប់សកម្មភាពទាំងក្នុងក្នុងក្រុមជំនុំ ដែលវា ជះឥទ្ធិពលទៅដល់លោកីយពិតប្រាកដ ហើយជួយឲ្យពួកគេមានជីវិតមាំទាំ ចំពោះនិន្ឋាការនៃការងារនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ វាជាតម្រូវការនៃជីវិត ហើយជាតម្រូវការនៃអំណាចព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់ផ្ទាល់ (Martyn Lloyd-Jones, M.D., Revival, Crossway Books, 1994 edition, p. 22). ។

តម្រូវការគឺជាជីវិត តម្រូវការគឺជាអំណាចព្រះចេស្ដា ហើយតម្រូវការគឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទ្រង់ផ្ទាល់។

មិត្ដសំឡាញ់ខ្ញុំម្នាក់បានប្រាប់ខ្ញុំពីអ្វីដែលគាត់បានលឺគ្រូអធិប្បាយបាទីស្ទចាស់ម្នាក់បានបង្រៀន។ ម្នាក់នោះបង្រៀនថា «អ្វីដែលយើងត្រូវការគឺជាអំណាចព្រះចេស្ដា ដ្បិតខ្ញុំមិនដឹងពីរបៀបដើម្បីទទួលបានវានោះទេ»។ បុរសចាស់នោះមានចិត្ដស្មោះត្រង់ តែគាត់ល្ងីល្ងើ។ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រាប់យើងពីរបៀបដើម្បីទទួល បានជីវិត និងអំណាច ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ សូមបើកគម្ពីរលូកា ១១ ខ៥។ គម្ពីរស្កោហ្វៀលនៅទំព័រ ទី១០៩០។ ចាប់តាំងពីខ៥ដល់១៣ ព្រះគ្រីស្ទបានប្រាប់ពីរឿងប្រៀបប្រដូចនៃការទទូចអង្វររបស់សំឡាញ់។ គម្ពីរស្កោហ្វៀលមានកំហុស ដោយសារបានបែងចែកទៅជារឿងប្រៀបប្រដូច២។ វាប្រាប់ថា ខ៥ទៅដល់១០ ប្រាប់ពីរឿងនៃការទទូចអង្វររបស់មិត្ដសំឡាញ់។ ក្រោយមក វាប្រាប់ថា ខ១១ ទៅដល់១៣ គឺជា «រឿងប្រៀបប្រដូចនៃភាពជាឪពុក»។ តាមគំនិតខ្ញុំ វានាំឲ្យបំផ្លាញអត្ថន័យ។ ខ៥ទៅខ១០និយាយពីបុរសម្នាក់ ដែលទៅរកអ្នកជិតខាងរបស់គាត់ ដើម្បីសុំនំប៉ុងឲ្យមិត្ដសំឡាញ់គាត់ម្នាក់ដែលមកលេងផ្ទះគាត់។ អ្នកជិត ខាងនោះប្រាប់គាត់ថា វាយឺតពេលហើយ ដោយសារពាក់កណ្ដាលអធា្រត្រ។ តែបុរសម្នាក់នោះបន្ដគោះទ្វារ រហូត ទើបនៅចុងបញ្ចប់ អ្នកជិតខាងនោះបានចេញពីគ្រែ ហើយឲ្យអ្វីដែលគាត់ត្រូវការ «ដោយព្រោះអ្នកនោះចេះតែទទូចអង្វរ»(លូកា ១១:៨)។ ពាក្យ «ការទទូចអង្វរ»តាមភាសាក្រេកគឺជាពាក្យ «អែណាដៀ» (anaidia) វាមានន័យថា «ការមានះតស៊ូវដោយមិនខ្មាស់»។ ដ្បិតព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា

«បានជាខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ចូរសូម នោះតែងនឹងឲ្យមកអ្នក ចូររក នោះតែងនឹងឃើញ ចូរគោះ នោះតែងនឹងបើកឲ្យអ្នក ដ្បិតអស់អ្នកដែលសូម នោះរមែងបាន អ្នកណាដែលរក នោះរមែងឃើញ ក៏បើកឲ្យអ្នកណាដែលគោះដែរ»(លូកា ១១:៩,១០)។

ដូច្នេះ ផ្នែកទី១នៃរឿងប្រៀបប្រដូចប្រាប់យើងឲ្យបន្ដសូម បន្ដរក ហើយបន្ដគោះ។ គំនិតនោះគឺនៅតាម ភាសាក្រេកដែលជាភាសាដើម។ តែតើពាក្យ «នំប៉ុង»ក្នុងរឿងនេះចង់និយាយអំពីអ្វី? ពាក្យ «នំប៉ុង»មិនទាន់ពន្យល់នៅឡើយទេ រហូតដល់យើងមើលពាក់កណ្ដាលនៃខ១៣ «នោះចំណង់បើព្រះវរបិតា ដែលគង់ស្ថានសួគ៌ តើទ្រង់នឹងប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មកអស់អ្នកដែលសូម ជាជាងអម្បាលម៉ានទៅទៀត»។ យើងត្រូវការ «នំប៉ុង» សំរាប់មនុស្សបាត់បង់ ហើយនំប៉ុងនោះគឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ លោកស្ពឺជិនបានអធិប្បាយពីខ១៣ គាត់ ប្រសាសន៍ថា «ចូរឲ្យយើងអធិស្ឋានសូមព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះទ្រង់អាចប្រទានមកជាបរិបូរ កាលណា ទ្រង់ឆ្លើយតបសេចក្ដីអធិស្ឋាន ក្រោយមក យើងនឹងឃើញពីបំណងប្រាថ្នាទាំងអស់នៃព្រលឹងរបស់យើង» (C.H. Spurgeon, «សិទ្ធិឆ្លើយតបទៅនឹងសិទ្ធិស្នើសុំ» “Right Replies to Right Requests,” MTP, number 959, p. 924)។

លោកយ៉ូហាន អោ រ៉ាយស៍បានបង្រៀនពីរឿងរ៉ាវសំខាន់ៗមួយចំនួន ពេលគាត់ប្រាប់នៅក្នុងសៀវ ភៅរបស់គាត់ដែលមានចំណងជើងថា «ការសុំនំប៉ុងសំរាប់មនុស្សមានបាប»។ គាត់បង្រៀនថា

ព្រះនៅតែប្រទានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលជាអំណាចនៃការផ្សាយដំណឹងល្អដល់អស់អ្នកណាដែលទទូចសុំអង្វរទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងមិនបដិសេធឆ្លើយ តបឡើយ។ ដ្បិតយើងអាចទទួលបាននំប៉ុងសំរាប់មនុស្សមានបាប បើយើង ពិតជាចង់បានពិតប្រាកដមែន តែខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នកដឹងថា មានតម្លៃដើម្បីបង់។ អ្នកអាចមាននំប៉ុង បើអ្នកសុខចិត្ដគោះទ្វារ ហើយរង់ចាំព្រះ ទាល់តែទ្រង់ ប្រទាននំប៉ុងឲ្យអ្នកតាមដែលអ្នកត្រូវការ(John R. Rice, D.D., Prayer: Asking and Receiving, Sword of the Lord Publishers, 1970 edition, pp. 97, 98)។

មានចំណុចមួយដែលខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំគួរតែបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពីប្រយោគរបស់លោករ៉ាយស៍។ ខ្ញុំយល់ ស្របទាំងអស់ តែខ្ញុំជឿថា យើងត្រូវការអំណាចនៃការផ្សាយដំណឹងល្អចំពោះមនុស្សដែលមិនបានសង្រ្គោះ ជាជាងសំរាប់អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ។ បាទ គ្រូអធិប្បាយត្រូវការអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ តែរឿងមួយដ៏ សំខាន់គឺថា យើងត្រូវការអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដើម្បីមកគង់លើមនុស្សមានបាប។ មិនថាតើ គ្រូ អធិប្បាយមានអំណាចខ្លាំងប៉ុណ្ណាក្ដី បើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនយាងមកឯមនុស្សមានបាបដោយផ្ទាល់ទេ ដើម្បីចាក់ចុចចិត្ដគេពីអំពើបាប សេចក្ដីសុចរិត និងការជំនុំជំរះ(យ៉ូហាន ១៦:៨) ហើយបើកសំដែងពី ព្រះគី្រស្ទចំពោះពួកគេទេ នោះគេនឹងមិនបានសង្រ្គោះឡើយ។ យើងកំពុងតែសូមព្រះឲ្យប្រទាន «នំប៉ុង» សំរាប់មនុស្សមានបាប មិនមែនត្រឹមតែអំណាចសំរាប់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែយើងសុំអំណាចដើម្បីឲ្យទ្រង់ ដាស់មនុស្សបាត់បង់ឲ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួនឡើង ហើយសំអាតគេជាថ្មីឡើងវិញ វាជានំប៉ុងសំរាប់មនុស្សមានបាប! យើងមានវិធីមួយសំរាប់គ្រូអធិប្បាយ ដើម្បីឲ្យគាត់មានអំណាច ហើយយើងមិនត្រឹមតែអធិស្ឋានសុំអំណាច សំរាប់មនុស្សមានបាបតែប៉ុណ្ណោះទេ ដ្បិតយើងអធិស្ឋានសុំឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចាក់ចុចចិត្ដពួកគេ ហើយ ទាញនាំពួកគេមកឯព្រះគ្រីស្ទ។ នេះជាការសំខាន់ណាស់ នៅពេលយើងអធិស្ឋានសុំឲ្យមានការរស់ឡើងវិញពិតប្រាកដ។ យើងត្រូវតែអធិស្ឋានសុំឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រទានកម្លាំងដល់គ្រូអធិប្បាយ ហើយនិងសំរាប់ មនុស្សបាត់បង់ផ្ទាល់។ ខ្ញុំស្ដាយដែលមនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់បានភ្លេចចំនុចនេះ ហើយនោះគឺជាមូលហេតុមួយ ដែលយើងមិនឃើញមានការរស់ឡើងវិញនៅសម័យរបស់យើង។

ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថា លោកស្ទេផានបាន «ពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ និងព្រះចេស្ដា»(កិច្ចការ ៦:៨)។ ហ្វូងមនុស្សមានបាបកំពុងតែ «ក៏ជាប់ភ្នែកមើលមុខគាត់ ឃើញដូចជាមុខទេវតា»(កិច្ចការ ៦:១៥)។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ម្ដងទៀតថា គាត់បាន «ពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ»(កិច្ចការ ៧:៥៥)។ តែព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធមិនបានសណ្ឌិតលើមនុស្សបាត់បង់ឡើយ។ ពួកគេមិនត្រូវបានចាក់ចុចចិត្ដឡើយ ដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនបានជឿជាក់លើព្រះគ្រីស្ទនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបាន «ចុកត្រចៀក ហើយស្ទុះចូលព្រមគ្នាទៅលើគាត់ គេកញ្ឆក់នាំគាត់ចេញទៅខាងក្រៅទីក្រុង រួចចោលនឹងថ្ម»(កិច្ចការ ៧:៥៧-៥៨)។ កន្លែងនោះ ប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា គ្រូអធិប្បាយអាចពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបាន តែមនុស្សនឹងបដិសេធពីការ អធិប្បាយ ថែមទាំងរិះគន់ទៀតផង បើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនប៉ះពាល់ចិត្ដគេ។ ខ្ញុំបានឃើញរឿងនោះកើត ឡើងពីរបីដងដោយផ្ទាល់ កាលទ្រង់បានគង់ជាមួយខ្ញុំ តែទ្រង់មិនគង់ជាមួយមនុស្សបាត់បង់ឡើយ។ នៅ គ្រាមួយ ពួកគេបានបិទការប្រជុំគ្នា ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានភស្រ្ដុតាងដែលបង្ហាញថា ព្រះកំពុងតែធ្វើការក្នុងចិត្ដគេតាមរយះសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំ។ គ្រាផ្សេងទៀត ដូចខ្ញុំបានប្រាប់ហើយថា មានមនុស្សច្រើនជាង៣០០នាក់ចេញពីក្រុមជំនុំទាំងបាក់បែកគ្នាជាខ្លាំង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធបានសណ្ធិតលើខ្ញុំជាច្រើនដងពេលខ្ញុំអធិប្បាយ ប៉ុន្ដែទ្រង់មិនបានយាងមកឯមនុស្សបាត់បង់ ហើយ នាំឲ្យគេប្រែចិត្ដឡើយ។

ខ្ញុំចាត់ទុកថា ចំណុចនេះសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ គ្រូអធិប្បាយត្រូវតែមានអំណាចនៃព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធមកសណ្ឌិតលើគាត់ ហើយយើងត្រូវតែអធិស្ឋានពីរឿងនោះ។ តែយើងក៏ត្រូវអធិស្ឋានសំរាប់ពួកជំនុំ ផងដែរ។ ដ្បិតយើងត្រូវតែអធិស្ឋានសុំឲ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាញនាំឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ រួមទាំងអ្នកដែល បានសង្រ្គោះហើយក៏ដោយ។ យើងត្រូវតែអធិស្ឋានសុំឲ្យទ្រង់ចាក់ចុចចិត្ដមនុស្សបាត់បង់។ បើគ្មានអំណាច នៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ នោះកម្មវិធីទាំងស្រុងនឹងបញ្ចប់ដោយការបះបោរ ហួតហែង ហើយត្រជាក់។ វាគឺ ជា «ការបង្រៀនរបស់លោក Finney» ដើម្បីជឿថា បើគ្រូអធិប្បាយពេញដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះ ដោយស្វ័យប្រវត្ដិ មនុស្សនឹងបានសង្រ្គោះ។ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធត្រូវតែយាងមកឯមនុស្សដែលរាថយពីព្រះ មនុស្សបាត់បង់ ថែមទាំងគ្រូអធិប្បាយផងដែរ។ លោក A.W. Tozer បានរៀបរាប់ប្រាប់យ៉ាងល្អឥតខ្ចោះពី ការអវត្ដមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្នុងពួកជំនុំ ។ គាត់បានប្រសាសន៍ថា

នៅក្នុងសម័យរបស់យើង ការអវត្ដមាននៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអាចទាញនាំឲ្យមនុស្សមិនដឹងពីព្រះពិត ដ្បិតស្ទើរតែគ្រប់ទីកន្លែង មនុស្សវិនិយោគលើសាសនា។ នៅក្នុងកម្មវិធីថ្វាយបង្គំព្រះនៅក្រុមជំនុំតាមធម្មតា អ្វីដែលពិតបំផុតគឺថា មនុស្សមិនយល់ច្បាស់ពីភាពពិតនៃអ្វីៗទាំងអស់។ អ្នកថ្វាយបង្គំ ព្រះមកក្រុមជំនុំដោយអង្គុយក្នុងសភាពមួយដែលមិនគិតអ្វីសោះ។ ពួកគេ សុបិនគិតពីអ្វីដែលរាប់មិនអស់។ គេស្ដាប់លឺពាក្យ តែពួកគេមិនយល់សោះ គេមិនអាចដឹងពីអ្វីសោះសំរាប់កំរិតនៃជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ។ គេមិនដឹងខ្លួន ពីអំណាច ពីវត្ដមាន ហើយមិនដឹងខ្លួនពីភាពពិតខាងឯវិញ្ញាណ។ គេមិន ទទួលបានអ្វីសោះ ទាក់ទងនឹងរឿងរ៉ាវដែលគេបានស្ដាប់លឺពីតុអធិប្បាយ ឬ ពីចម្រៀងដែលគេបានច្រៀង (A. W. Tozer, D.D., The Divine Conquest, Marshall, Morgan and Scott, 1964, pp. 90, 91).។

ខ្ញុំឃើញថា វាពិបាកដើម្បីពន្យល់ប្រាប់ពីអ្វីដែលកើតឡើងក្នុងការរស់ឡើងវិញ។ ប្រហែលជាវាផ្ទុយ ស្រឡះពីការរស់ឡើងវិញ ដែលលោកថូសើរបាននិយាយអំពី។ នៅពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងចុះមក នោះ «ភាពស្រពិចស្រពិលនៃភាពពិត»ត្រូវបានបាត់ទៅ។ នៅពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងចុះមក នោះ ពាក្យសំដីរបស់គ្រូអធិប្បាយ «ធ្វើឲ្យគេទទួលយកបាន»។ អ្នកដែលមកថ្វាយបង្គំព្រះគេភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីព្រះ វត្ដមាន អំណាចព្រះចេស្ដា និងភាពពិតរបស់ព្រះ។ នៅពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយាងចុះមក នោះមនុស្ស ទទួលយកសេចក្ដីអធិប្បាយ។ សេចក្ដីអធិប្បាយក្លាយជារឿងដ៏ពិតបំផុត ដែលពួកគេធ្លាប់បានលឺក្នុងជីវិត របស់ពួកគេ។ ខ្ញុំដឹងពីបទពិសោធន៍នេះ ដោយសារតែខ្ញុំមានអភ័យឯសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យ ដើម្បីស្ថិតនៅក្នុងការ រស់ឡើងវិញនៅឯក្រុមជំនុំបាទីស្ទចិន។

កាលអ្នកចេញពីឡានរបស់អ្នក នោះអ្នកអាចដឹងពីព្រះវត្ដមានរបស់ព្រះ។ កាលអ្នកជិតទៅដល់ អាគារក្រុមជំនុំ នោះព្រះវត្ដមានរបស់ព្រះកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ ហើយរឹតែជាក់ស្ដែងទៅទៀត។ កាលអ្នកចូល ក្នុងសាលប្រជុំ នោះបេះដូងអ្នកចាប់ផ្ដើមលូតញាប់ ហើយកាលពួកជំនុំក្រោកឈរឡើងដើម្បីច្រៀង នោះទឹកភ្នែកបានហូរចេញមក។ កាលណាមនុស្សចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានម្ដងម្នាក់ម្ដងម្នាក់ នោះទឹកភ្នែកយើងបានហូរចេញភ្លាមៗ។ កាលណាមនុស្សចាប់ផ្ដើមចែកចាយទីបន្ទាល់ ហើយសារភាពពីអំពើបាបនៅសាធារណះ នោះយើងអាចដឹងពីព្រះវត្ដមានរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ការអស្ចារ្យនៃការប្រែចិត្ដមនុស្សបាត់បង់បានស្ថិត នៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះយេស៊ូវ។ ក្រោយមក គេច្រៀងចម្រៀងដោយមានអំណរ។ បទចម្រៀងមួយត្រូវ បានច្រៀងម្ដងហើយម្ដងទៀត ទាល់តែចិត្ដរបស់អ្នករំកិលទៅក្នុងវត្ដមានរបស់ព្រះ។ មនុស្សបានចាប់ផ្ដើម ចាប់អារម្មណ៍ពីព្រះខ្លាំងណាស់។ សមត្ថភាពរបស់ពួកនិយាយភាសាដទៃមិនដែលឃើញដូចនេះទេ។ ពួក គេបាននៅកន្លែងខុស។ ក្រុមជំនុំបានពេញដោយវត្ដមាន និងភាពល្អត្រចង់នៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ។ ខ្ញុំបានឃើញពីការទាំងអស់នេះរយះពេលច្រើនជាង៤០មុន។ ដរាបណាខ្ញុំនៅរស់ នោះខ្ញុំមិនភ្លេចពីវាឡើយ។ ក្នុងឆ្នាំ១៩០៥ លោកយ៉ាកុប Alexander Stewart បាននិពន្ធពីការរស់ឡើងវិញនៅប្រទេសវ៉ែល។

សព្វថ្ងៃនេះ វាជាក់ស្ដែងច្បាស់ណាស់ចំពោះមនុស្សទាំងឡាយណា ដែលព្រះបានឆ្លើយតបសេចក្ដីអធិស្ឋាន ហើយបានចាត់បញ្ជូនវិញ្ញាណដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ដោយសារតែពួកគេបានអធិស្ឋានដោយស្រែកថ្ងូរ។ គេដឹងខ្លួនថា វត្ដមាននៃ ព្រះបានគង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង(James Alexander Stewart, D.D., When the Spirit Came, Revival Literature, n.d., p. 43)។

នៅពេលយើងប្រជុំនៅទីនេះ តើមានបងប្អូនណាខ្លះដែលប្រាថ្នាចង់ឲ្យព្រះចាក់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មក? បើមិនដូច្នោះ យើងអាចមានមនុស្សបាត់បង់ថ្មី១០ ឬ១២នាក់នៅជាមួយយើងនៅរដូវក្ដៅនេះ ប៉ុន្ដែ ពួកគេនឹងមិនបានសង្រ្គោះឡើយ។ លោកឆោតឡែស Simeon បានបង្រៀនត្រឹមត្រូវណាស់ កាលគាត់បានបង្រៀនថា «ការងារនៃការប្រែចិត្ដត្រូវតែមានសន្សឹមៗក្នុងចំណោមអ្នក លុះតា្រតែព្រះចាក់ព្រះវិញ្ញាណ ទ្រង់មកលើយើងរាល់គ្នា ដ្បិតវាជាការវាស់ស្ទង់ដែលប្លែកពីធម្មតាបំផុត»(Charles Simeon, Memoirs, 1843, second edition, reprinted by the Banner of Truth Trust, 1961, p. 141)។

អ្នកអាចដឹងអំពីព្រះគ្រីស្ទ តែអ្នកមិនស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទទ្រង់ផ្ទាល់។ លោកថូសើរ បានបង្រៀនថា

យើងអាចធំឡើងក្នុងក្រុមជំនុំមួយ ហើយអាចរៀនពី{ព្រះគម្ពីរ} ថែមទាំងយើងអាចធ្វើអ្វីទាំងអស់បាន។ តែបន្ទាប់ពីយើងបានធ្វើការទាំងអស់នោះរួច យើងអាចមិនស្គាល់{ព្រះគ្រីស្ទ}ទាល់តែសោះ ដោយសារតែការងារដ៏នៅអស់ កល្បទាំងនេះមិននាំឲ្យយើងស្គាល់ព្រះនោះទេ។ យើងខ្វាក់ភ្នែក យើងមិន អាចមើលឃើញបាន ដោយសារតែការងាររបស់ព្រះមិនអាចនាំឲ្យមនុស្ស ស្គាល់ព្រះបានឡើយ មានតែព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះទេដែលអាចនាំយើងឲ្យ ស្គាល់ព្រះបាន។ ពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបើកសំដែង ហើយបំភ្លឺក្នុងចិត្ដ មនុស្សតែម្ដង ទ្រង់អាចបង្រៀនអ្នកអំពីព្រះយេស៊ូវច្រើនជាងរយះពេល៥ឆ្នាំដែលអ្នករៀនពីព្រះគម្ពីរនៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យ។ តែនៅការបំភ្លឺចុងក្រោយ ដែលណែនាំចិត្ដរបស់អ្នកទៅឯព្រះយេស៊ូវ វាត្រូវតែជាការបំភ្លឺដែលមកពី ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬក៏មិនមានដូចនោះទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថា យើងត្រឹមតែអាចស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាន កាលណាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ សព្វព្រះហឬទ័យដើម្បីបើកសំដែងពីទ្រង់មកកាន់យើង ដ្បិតទ្រង់មិនអាច បើកសំដែងតាមវិធីផ្សេងឡើយ(A. W. Tozer, D.D., When He is Come, Christian Publications, 1968, pp. 26, 35)។

អំពើបាប ហើយនិងការបះបោរវារារាំងយើង ពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបើកសំដែងពីព្រះគ្រីស្ទ មកកាន់យើង។ អ្នកត្រូវតែស្ថិតនៅក្រោមការចាក់ចុចចិត្ដពីអំពើបាប។ អ្នកត្រូវតែប្រាថ្នាចង់បានព្រះគ្រីស្ទ អ្នកត្រូវតែចង់ស្គាល់ទ្រង់ ហើយអ្នកត្រូវតែស្អប់អំពើបាបក្នុងចិត្ដរបស់អ្នក ដែលរារាំងអ្នកមិនឲ្យស្គាល់ទ្រង់។

បទចម្រៀង១ដែលលោក ធីម៉ូថេ លីនបានឲ្យយើងច្រៀងដដែល វានិយាយពីការដែលព្រះចាក់វិញ្ញាណទៅក្នុងការអធិស្ឋាន ហើយវានៅក្នុងគម្ពីរទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣-២៤។ សូមក្រោកឈរឡើង ហើយសូមច្រៀងវា។

«ឱព្រះអង្គអើយ សូមពិនិត្យមើល
ឲ្យបានស្គាល់ចិត្តទូលបង្គំផង
សូមល្បងលឲ្យបានជ្រាបអស់ទាំងគំនិតនៃទូលបង្គំចុះ
សូមទតមើលបើមានអំពើអាក្រក់ណានៅក្នុងទូលបង្គំ
ហើយនាំទូលបង្គំតាមផ្លូវដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច»។
(ទំនុកដំកើង ១៣៩:២៣,២៤)។

អាម៉ែន

(ចប់សេចក្ដីអធិប្បាយ)
អ្នកអាចអាន ការអធិប្បាយរបស់ លោក ហ៊ីមើស៏ (Dr. Hymers) តាម
សប្ដាហ៏នីមួយៗ នៅតាមអ៊ីធើនេតនៅគេហទំព័រ www.realconversion.com.
ចុចលើ ”Sermon Manuscripts” សេចក្ដីអធិប្បាយក្នុងភាសាខ្មែរ (Sermons in Khmer)

You may email Dr. Hymers at rlhymersjr@sbcglobal.net, (Click Here) – or you may
write to him at P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015. Or phone him at (818)352-0452.