វិធីសាស្រ្ដទីបី– ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា

THE THIRD WAY – CRISIS CONVERSION
(Cambodian)

ដោយលោក
Dr. R. L. Hymers, Jr.

សេចក្ដីអធិប្បាយមួយបានអធិប្បាយនៅក្រុមជំនុំថាបាណាខល ក្នុងរដ្ឋឡូសអង់ចាឡែស
ថ្ងៃរបស់ព្រះអម្ចាស់ពេលលា្ងច ខែមិនា ៩, ២០១៤
A sermon preached at the Baptist Tabernacle of Los Angeles
Lord’s Day Evening, March 9, 2014

និង «ការប្រុងប្រយ័ត្នមួយសំរាប់សេចក្ដីអធិប្បាយតាមខគម្ពីរ មួយៗ» ដោយលោក

Iain H. Murray
and “A Caution For Expository Preaching” by Iain H. Murray

«រួចទ្រង់ក៏មានព្រះបន្ទូលថា មានបុរសម្នាក់មានកូនប្រុស២ កូនពៅនិយាយទៅឪពុកថា សូមលោកឪពុកប្រគល់ចំណែកមរដក ដែលត្រូវចែកដល់ខ្ញុំនោះមក គាត់ក៏ចែកទ្រព្យនោះដល់កូន ក្រោយបន្តិចមក កូនពៅប្រមូលទាំងអស់ ចេញទៅឯស្រុកឆ្ងាយ ហើយក៏បង្ហិនទ្រព្យទៅ ដោយល្បែងដ៏ហួសខ្នាត កាលបានចាយអស់រលីងហើយ នោះកើតមានអំណត់ជាខ្លាំងនៅស្រុកនោះ វាក៏មានសេចក្តីទ័លក្រ រួចទៅបំរើអ្នកស្រុកនោះម្នាក់ ហើយគេប្រើឲ្យទៅឯវាលឃ្វាលហ្វូងជ្រូក វាមានចិត្តចង់ចំអែតពោះ ដោយសំបកដែលជ្រូកស៊ីណាស់ តែគ្មានអ្នកណាឲ្យសោះ កាលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នោះក៏គិតថា ឪពុកអញមានជើងឈ្នួលប៉ុន្មានៗ សុទ្ធតែមានអាហារបរិបូរគ្រប់គ្នា តែនៅទីនេះ អញជិតដាច់ពោះស្លាប់ហើយ អញនឹងក្រោកឡើង ទៅនិយាយនឹងគាត់ថា លោកឪពុក ខ្ញុំបានធ្វើបាបនឹងព្រះ ហើយនឹងលោកឪពុកមែន ខ្ញុំនេះមិនគួរឲ្យគេហៅជាកូនលោកឪពុកទៀតទេ សូមទទួលខ្ញុំ ទុកដូចជាជើងឈ្នួលលោកឪពុកវិញចុះ»(លូកា ១៥:១១-១៩)។

នៅសព្វថ្ងៃនេះ មានវិធីសាស្រ្ដ២យ៉ាងនៃសេចក្ដីអធិប្បាយពីដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្សបាត់បង់។ វិធីសាស្រ្ដទីមួយជាធម្មតាត្រូវបានហៅថា «ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះហើយអាចធ្វើអំពើបាបតាមតែចិត្ដ»។ វិធីទីពីរត្រូវបានហៅថា «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់» ។ ជាក់ស្ដែងណាស់ មានរឿងខ្លះដែលខុសនៅក្នុងវិធីសាស្រ្ដទាំងពីរនេះ ដោយព្រោះតែគ្មានវិធីសាស្រ្ដណាមួយក្នុងចំណោមវិធីសាស្រ្ដទាំងពីរនោះដែលត្រូវបានព្រះប្រើនៅក្នុងការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនដែលមានទំហំធំមួយនៅក្នុងពិភពលោកដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេស ចាប់តាំងពីការរស់ឡើងវិញនៅឆ្នាំ១៨៥៩។

គ្រូគង្វាលដែលនាំមុខជាច្រើនបាននិយាយថា សព្វថ្ងៃនេះសមាជិកក្រុមជំនុំភាគច្រើនមិនដែលប្រែចិត្ដទេ។ នៅក្នុងសៀវភៅយើង Preaching to a Dying Nation មិត្ដភ័ក្រ្ដដ៏ជិតស្និតរបស់ខ្ញុំលោក Dr. C. L. Cagan ហើយខ្ញុំបានដកស្រង់ពីអ្នកដឹកនាំជាច្រើនដូចនោះ ដែលបានបង្ហាញថា អ្នកផ្សាយដំណឹង ល្អ និងអ្នកបង្រៀនភាគច្រើនជាមនុស្សបាត់បង់ រួមបញ្ចូលទាំងគ្រូបង្រៀនថា្នក់ថ្ងៃអាទិត្យ គ្រូជំនួញ ប្រពន្ធ របស់គ្រូគង្វាល ហើយសូម្បីតែគ្រូគង្វាលក៏ដោយ។ លោក A. W. Tozer បានប្រសាសន៍ថា «នៅក្នុងចំណោមក្រុមជំនុំដែលផ្សាយដំណឹងល្អប្រហែលជាមិនមានមនុស្សច្រើនជាង១ភាគ១០ ដែលស្គាល់បទ ពិសោធន៍ខ្លះអំពីការកើតជាថ្មី»។ លោក W. A. Criswell ដែលជាគ្រូគង្វាលដ៏ល្បីល្បាញនៅក្រុមជំនុំ សៅថើនបាទីស្ទ ដែលជាក្រុមជំនុំបាទីស្ទដ៏ធំទីមួយនៅទីក្រុង Dallas រដ្ឋតិចសះ បានប្រសាសន៍ថា «គាត់ នឹងត្រូវភ្ញាក់ផ្អើលក្នុងការជួបសមាជិករបស់គាត់២៥ភាគរយនៅស្ថានសួគ៌»។ នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៤០ លោក Billy Graham បានប្រកាសថា ៨៥ភាគរយនៃសមាជិករបស់គាត់ «មិនដែលបានកើតជាថ្មី» ទេ។ លោក Monroe “Monk” Parker ដែលបង្រៀននៅក្រុមជំនុំជាច្រើនបានប្រសាសន៍ថ «បើយើងមានសមាជិកក្រុមជំនុំពាក់ កណ្ដាលបានសង្រ្គោះ នោះយើងនឹងឃើញមានការរស់ឡើងវិញដ៏ធំមួយ។ ជាការពិត ខ្ញុំគិតថា បើយើងអាចមានគ្រូគង្វាលពាក់កណ្ដាលនៅប្រទេសអាមេរិកដែលបានប្រែចិត្ដ នោះយើងនឹងឃើញមានការរស់ឡើងដ៏ធំអស្ចារ្យមួយ»។ (Monroe “Monk” Parker, Through Sunshine and Shadows, Sword of the Lord Publishers, 1987, pp. 61, 72)។

ទាំងអស់នេះគឺជាតួលេខយោងមកពីប្រភពក្នុងសៀវភៅរបស់យើង Preaching to a Dying Nation (ទំព័រ ៤២, ៤៣)។ តួលេខទាំងនេះត្រូវបានប្រាប់ដោយលោក A. W. Tozer, លោក W. A. Criswell, លោក Billy Graham ដ៏វ័យក្មេងម្នាក់ ហើយនិងលោក “Monk” Parker ដែលគ្រាន់តែជា ការប៉ាន់ស្មានរបស់ពួកគេទាំងនេះ។ ប៉ុន្ដែពួកគេបង្ហាញថា តួលេខដ៏សំខាន់ទាំងនេះជាការជឿលើរឿងខ្លះ ដែលខុសឆ្គងជាមួយវិធីសាស្រ្ដដែលយើងប្រើដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ។ ហើយដូចខ្ញុំបានប្រាប់ថា មានវិធី សាស្រ្ដ២យ៉ាងដែលត្រូវបានប្រើក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អគឺជា «ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះហើយអាចធ្វើអំពើបាបតាមតែចិត្ដ» និង «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់» ។ គ្មានវិធីសាស្រ្ដណាមួយក្នុងចំណោមវិធីសាស្រ្ដទាំងពីរនោះដែលត្រូវបានព្រះប្រើដើម្បីបង្កើត ឲ្យមានការប្រែចិត្ដពិតប្រាកដជាច្រើន។

វិធីសាស្រ្ដទីមួយជាធម្មតាត្រូវបានហៅថា «ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះហើយអាចធ្វើអំពើបាបតាមតែចិត្ដ»នោះគឺជាវិធីសាស្រ្ដភាគច្រើន ដែលអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ និងអ្នកបង្រៀនសព្វថ្ងៃនេះប្រើប្រាស់។ វាពឹងផ្អែកទៅលើការឲ្យមនុស្សបាត់បង់ និយាយពីអ្វីដែលពួកគេហៅថា «សេចក្ដីអធិប្បាយរបស់មនុស្សមានបាប» ការសុំឲ្យព្រះយេស៊ូវ «យាងមក គង់ក្នុងចិត្ដរបស់គេ»។ បន្ទាប់មកមនុស្សដែលបាត់បង់គិតថា គេបាន «សង្រ្គោះ» ទោះបីជាពួកគេមិនមានការផ្លាស់ប្ដូរ ហើយពួកគេនៅតែបន្ដរស់នៅក្នុងអំពើបាបដ៏អាក្រក់ៗ ហើយបដិសេធមិនចូលរួមក្នុងក្រុមជំនុំទៀងទាត់ក៏ដោយ។ ពិតប្រាកដណាស់ នៅក្នុងពិភពលោកដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេសនៅសព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សរាប់លាននាក់ស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ។

វិធីសាស្រ្ដទីពីរនៃការផ្សាយដំណឹងល្អត្រូវបានហៅថា «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់» ។ វិធីសាស្រ្ដនេះបានកើតឡើងទុកជាប្រតិកម្មមួយប្រឆាំងនឹង «ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះហើយអាចធ្វើអំពើបាបតាមតែចិត្ដ» ប៉ុន្ដែ «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់» បានបរាជ័យដើម្បីកែប្រែ «ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះហើយអាចធ្វើអំពើបាបតាមតែចិត្ដ» ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនៈនេះ ជារឿយៗមានពន្លឺជាច្រើនវិធីសាស្រ្ដផ្សេងទៀត វិធីសាស្រ្ដរបស់ពួកគេមិនដែលត្រូវបានប្រើនៅក្នុងការរស់ឡើងវិញនៅសម័យបុរាណទេ ហើយក៏មិនបានត្រូវប្រើនៅក្នុងវិធីដ៏សំខាន់ខ្លះ ដើម្បីបន្ថែមឲ្យមានអ្នកប្រែ ចិត្ដពិតប្រាកដនៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់យើងផងដែរ។ គ្រូគង្វាលដែលបង្រៀនឲ្យតាំងព្រះជាលេខ១ ដើម្បីបានសង្រ្គោះប៉នប៉ងដើម្បីកែប្រែការមិនធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យ និងអំពើបាបនៃ «គោលទ្ធិអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវដែលគិតថាគេអាចធ្វើអំពើបាបដោយសេរី» ហើយពួកគេសង្កត់ធ្ងន់លើគោលទ្ធិដដែលៗ ហើយនិងអ្វីដែលពួកគេហៅថា «ការប្រែចិត្ដ»។ ជាធម្មតាលទ្ធផលនេះកើតឡើងនៅក្នុងមនុស្សបាត់បង់ដែលកាន់ខ្ជាប់បែបបទនៃ «គោលទ្ធិសែនដីមែនៀន» ហើយកាន់ខ្ជាប់នៅក្នុងបែបបទនៃការធ្វើល្អដើម្បីបានសុចរិត។ «គោលទ្ធិសែនដីមែនៀន» សំដៅលើការជឿនៅក្នុងខគម្ពីរ និងគោលទ្ធិ ច្រើនជាងជឿនៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ផ្ទាល់។ វាជាការជឿទុកចិត្ដលើខគម្ពីឬ និងគោលទ្ធិច្រើនជាងជឿទុកចិត្ដលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ផ្ទាល់។ មានគ្រូគង្វាលម្នាក់ក្នុងចំណោមគ្រូគង្វាលទាំងនេះបានបង្រៀនថា «យើងត្រូវតែជឿ ឬជឿទុកចិត្ដក្នុងអ្វីដែលព្រះបានធ្វើ»។ សូម្បីតែគាត់មិនអាចដឹងពីវាក៏ដោយ នេះគឺជានិយមន័យមួយនៃ «គោលទ្ធិសែនដីមែនៀន»។ វាប្រាប់មនុស្សមានបាបថា គេនឹងបានសង្រ្គោះដោយសារការជឿទុកចិត្ដលើអ្វីដែលព្រះគម្ពីរប្រាប់ជំនួសឲ្យការជឿទុកចិត្ដលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ ផ្ទាល់។ យើងឃើញ «គោលទ្ធិសែនដីមែនៀន» នៅក្នុងជំពូកសៀវភៅរបស់លោក Martyn Lloyd-Jones ដែលមានចំណងជើងថា The Puritans: Their Origins and Successors, Banner of Truth, 2002 edition, pp. 170-190។ ចុចកន្លែងនេះដើម្បីអានសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំអំពីគោលទ្ធិសែនដីមែនៀន។

ពួកផារ៉ស្សីនៅជំនាន់របស់ព្រះគ្រីស្ទមិនបានពឹងលើបែបបទខ្លះនៃ «ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះហើយអាចធ្វើអំពើបាបតាមតែចិត្ដ»។ ពួកគេស្អាតតែខាងក្រៅទេ ពួកគេខំរៀនបទគម្ពីរដោយខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយជឿលើខគម្ពីរទាំងនោះ។ តើអ្វីដែលពួកគេខកខាននៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ? មានតែមួយគត់គឺថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ផ្ទាល់! ព្រះយេស៊ូវបានមាបន្ទូលទៅកាន់គេថា

«អ្នករាល់គ្នាស្ទង់មើលគម្ពីរ ដោយស្មានថា បានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចអំពីគម្ពីរនោះមក គឺជាគម្ពីរនោះឯង ដែលធ្វើបន្ទាល់ពីខ្ញុំ តែអ្នករាល់គ្នាមិនសុខចិត្តមកឯខ្ញុំ ឲ្យបានជីវិតទេ»(យ៉ូហាន ៥:៣៩,៤០)។

លោក C. H. ស្ពឺជីនបានប្រសាសន៍ថា «សេចក្ដីជំនឿដែលជួយសង្រ្គោះព្រលឹងវិញ្ញាណគឺការជឿបុគ្គល មួយ ហើយពឹងលើព្រះយេស៊ូវ» («ដីកានៃសេចក្ដីជំនឿ») The Metropolitan Tabernacle Pulpit, volume 9, Pilgrim Publications, 1979, p. 530)។

នៅក្នុងសេចក្ដីដូចគ្នាដដែលលោក ស្ពឺជិនបានបង្រៀនថា «ការគ្រាន់តែដឹងពីសេចក្ដីពិតទាំងនេះ {នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ} នឹងមិនជួយសង្រ្គោះយើងទេ លុះត្រាតែយើងជឿទុកចិត្ដពិតប្រាកដថាព្រលឹងរបស់យើង នៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់អ្នកប្រោសលោះ»(ibid.)។

ដូចដែលយើងបានឃើញនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរ កូនប្រុសដែលខ្ជះខ្ជាយបានដឹងថា «ឪពុក» គាត់ មាន «នំប៉ុងល្មមដើម្បីចែកឲ្យ»(លូកា ១៥:១៧)។ ប៉ុន្ដែការគ្រាន់តែដឹងនៃហេតុការទាំងនោះមិនអាចជួយ សង្រ្គោះគាត់ពីការស្រែកឃ្លានបាននោះទេ។ គាត់ត្រូវតែមករក «ឪពុក» ដោយផ្ទាល់ ដើម្បីទទួលបាន «នំប៉ុង»។ ជំនឿនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ សូម្បីតែជំនឿពិតប្រាកដនៅក្នុងព្រះគម្ពីរក៏ដោយមិនដែលជួយសង្រ្គោះ នរណាម្នាក់ទេ។ មនុស្សអាចជឿលើព្រះគម្ពីឬ និងគោលទ្ធីដ៏អស្ចារ្យ ដូចជាលោក Westminster Catechism ដោយមិនបានសង្រ្គោះ។ សាវកប៉ុលបានប្រាប់ថា «បទគម្ពីរទាំងប៉ុន្មាន ដែលអាចនឹងនាំឲ្យអ្នកមានប្រាជ្ញាដល់ទីសង្គ្រោះ ដែលបានដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវផង»(ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៥)។ ជំនឿក្នុងព្រះគម្ពីរ និងជំនឿក្នុងគោលទ្ធិនឹងមិនជួយសង្រ្គោះអ្នកបានទេ។ ព្រះគម្ពីរចង្អុលប្រាប់ យើងទៅកាន់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ យើងបានសង្រ្គោះ «ដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ»! យើងមិនបានសង្រ្គោះដោយសារការនិយាយតាមពាក្យនៃ «សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់មនុស្សមានបាប» មួយ ទេ។ យើងមិនបានសង្រ្គោះដោយសារការជឿលើអ្វីដែលព្រះគម្ពីរប្រាប់អំពីព្រះយេស៊ូវទេ។ យើងមិនបាន សង្រ្គោះដោយសារការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាព្រះអម្ចាស់នោះទេ។ យើងអាចបានសង្រ្គោះ «ដោយសារសេចក្តីជំនឿជឿដល់ព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ» តែមួយគត់(ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៥)។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ នៅពេលប្រាប់ថា «អ្នករាល់គ្នាបានសង្រ្គោះដោយសារសេចក្ដីជំនឿ»(អេភេសូរ ២:៨)។ ហើយសេចក្ដី ជំនឿនោះត្រូវតែនៅលើព្រះយេស៊ូវតែមួយគត់។ ដូចជាសាវកប៉ុលបានប្រាប់ពីវា «ចូរជឿដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទៅ នោះនឹងបានសង្គ្រោះហើយ»(កិច្ចការ ១៦:៣១)។ មិត្ដរួមការងាររបស់ខ្ញុំឈ្មោះលោក ខាហ្គិនបានប្រសាសន៍ថា «ការពិត យើងបានសង្រ្គោះដោយសារ ការជឿទុកចិត្ដលើព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់ ដែលធំ ជាងកិច្ចការផ្សេងៗទាំងនេះ– ‍ហើយទ្រង់គង់នៅមុនទាំងអស់ ហើយរបស់ទាំងអស់ក៏ស្ថិតស្ថេរ ដោយសារទ្រង់ កូល៉ុស ១:១៧» (Preaching to a Dying Nation, p. 220)។ ការយល់ពីសេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់ នេះនឹងព្យាបាលបែបបទទាំងអស់នៃ «គោលទ្ធិនៃអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូវដែលគិតថាគេអាចធ្វើអំពើបាបដោយសេរី» ហើយនិង «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់»។

អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងបង្ហាញនេះ យើងហៅថា «វិធីសាស្រ្ដ៣– ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា»។ វិធីសាស្រ្ដីទីមួយ គឺសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការនិយាយ «សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់មនុស្សមានបាប»។ វិធីសាស្រ្ដីទីពីរគឺការ ប៉ន់ប៉ងចង់បានព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលមនុស្សមានបាបមិនអាចធ្លាប់ធ្វើទាំងស្រុង! ប៉ុន្ដែ «វិធីសាស្រ្ដទីបី– ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា» គឺជាវិធីសាស្រ្ដខាងបទគម្ពីរនៃការប្រែចិត្ដពិតប្រាកដ។ ខ្ញុំបានបង្ហាញប្រាប់ពីវគ្គនៃ «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា» ប៉ុន្ដែវាគ្រាន់តែជាឈ្មោះមួយសំរាប់ទស្សនៈតាម«សម័យបុរាណ» វាគ្រាន់តែជាឈ្មោះថ្មីមួយសំរាប់ពួកប្រូតែស្ដង់នៅសម័យមុន និងការប្រែចិត្ដរបស់ពួកបាទីស្ទ។ «វិបត្ដិនៃការប្រែចិត្ដ» គឺជាអ្វីដែល លោក លូសើរបានមានបទពិសោធន៍។ «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា» គឺជាអ្វីដែលោក យ៉ូហាន Bunyan, George Whitefield, John Wesley និងលោក C. H. ស្ពឺជិនធ្លាប់មានបទពិសោធន៍ និងមនុស្សផេ្សងៗទៀតដែល ប្រែចិត្ដពិតប្រាកដមុន «សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់មនុស្សមានបាប» និង «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់» ។ បានមានប្រជាប្រិយភាព ប៉ុន្ដែគេបានបំផ្លាញគន្លឹះនៃ «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា» របស់អ្នកបាទីស្ទរបស់យើងសម័យមុន និងជីដូនជីតារបស់ពួកប្រូតែស្ដង។ ដើម្បីដឹងពីរឿងនេះ ខ្ញុំនឹងរៀបរាប់ប្រាប់ពី «ការល្អដែលគេមិនបានទទួល» ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំនឹងរៀបរាប់ប្រាប់ពី «ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួន»។

១. ទីមួយ នេះគឺជាការពិពណ៌នាប្រាប់ពី «ការល្អដែលមនុស្សមិនបានទទួល» ដូចបាន បង្ហាញឲ្យឃើញនៅក្នុងវិធីសាស្រ្ដទី៣នៃ «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា»។

ខ្ញុំបានជ្រើសរើសយកការរៀបរាប់ពីកូនដែលខ្ជះខ្ជាយ ដើម្បីបង្ហាញពីអ្វីយើងចង់មានន័យដោយ «វិបត្ដិនៃការប្រែចិត្ដ» ពីសម័យមុន ដូចវាបានកើតឡើងរហូតដល់វាបានចាប់ផ្ដើមត្រូវជំនួសដោយ «សេចក្ដី អធិស្ឋានរបស់មនុស្សមានបាប» និង «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់» ។

កូនដែលខ្ជះខ្ជាយជាមនុស្សមានបាបម្នាក់។ គាត់បានសុំមរតករបស់គេ ហើយចេញពីផ្ទះ «ចេញទៅឯស្រុកឆ្ងាយ ហើយក៏បង្ហិនទ្រព្យទៅ ដោយល្បែងដ៏ហួសខ្នាត»(លូកា ១៥:១៣)។ នោះគឺជាអ្វី ដែលយើងទាំងអស់ធ្វើនៅក្នុងផ្លូវមួយឬផ្លូវផ្សេងទៀត។ យើងបែរខ្នងយើងដាក់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយរស់នៅ ដោយគ្មានទ្រង់នៅក្នុងភាពដ៏ពេញដោយអំពើបាបមួយ។ យើងបដិសេធព្រគ្រីស្ទ ដូចជាកូនដែលខ្ជះខ្ជាយ បានបដិសេធឪពុករបស់គាត់។ ជាការពិត នៅក្នុងភាពដែលមិនប្រែចិត្ដរបស់យើង យើងចំអកមើលងាយ ហើយបដិសេធព្រះអង្គសង្រ្គោះ ដូចជាកូនដែលខ្ជះខ្ជាយ ដោយសារសកម្មភាពរបស់គាត់បានបង្ហាញពី ការដែលគាត់ចំអកមើលងាយ ហើយការបដិសេធជាមួយឪពុករបស់គាត់ច្រើនប៉ុណ្ណា

«ទ្រង់ត្រូវគេមើលងាយ ហើយត្រូវមនុស្សបោះបង់ចោល ទ្រង់ជាមនុស្សទូទុក្ខ ហើយក៏ធ្លាប់ស្គាល់សេចក្តីឈឺចាប់ ទ្រង់ត្រូវគេមើលងាយ ដូចជាអ្នកណាដែលមនុស្សគេចមុខចេញ ហើយយើងរាល់គ្នាមិនបានរាប់អានទ្រង់សោះ» (អេសាយ ៥៣:៣)។

នៅក្នុងចិត្ដរបស់យើង យើងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់។ យើងមិនបានចុះ ចូលនឹងក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះទេ ដូចជាកូនប្រុសដែលខ្ជះខ្ជាយមិនបានចុះចូលនឹងច្បាប់របស់ឪពុកគាត់

«ព្រោះគំនិតខាងសាច់ឈាម {គំនិតមនុស្សបាត់បង់ម្នាក់} នោះរមែងទាស់ទទឹងនឹងព្រះ ដ្បិតមិនចុះចូលនឹងក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះទេ ក៏ពុំអាចនឹងចុះចូលបានផង»(រ៉ូម ៨:៧)។

ចិត្ដរបស់យើងប៉ះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ ជាការពិតយើងជាមនុស្សមានបាបដែល អាក្រក់ណាស់ សូម្បីតែមិនមានចំនុចសុចរិតសោះនៅក្នុងយើង។ សាវកប៉ុលបាននិយាយថា យើងបាន «ស្លាប់ក្នុងអំពើរលង និងអំពើបាប» ហើយយើងនៅក្រោមការត្រួត្រារបស់អារក្សសាតាំង «ព្រះរបស់ លោកីយនៃ» (អេភេសូរ ២:១)។

បើអ្នកមិនទាន់បានសង្រ្គោះ គ្មានអ្វីល្អសោះនៅក្នុងអ្នក។ សាវកប៉ុលបានប្រាប់ថា «ពួកគេសុទ្ធតែនៅក្រោមអំពើបាប ដូចមានសេចក្តីចែងទុកមកថា «គ្មានអ្នកណាសុចរិតសោះ សូម្បីតែម្នាក់ក៏គ្មានផង» (រ៉ូម ៣:៩,១០)។ ហោរាអេសាយបានពិពណ៌នាពីស្ថានភាពខាងព្រលឹងវិញ្ញាណរបស់អ្នកយ៉ាងច្បាស់ នៅពេលគាត់បាននិយាយថា

«... គ្រប់ទាំងក្បាលក៏ឈឺ គ្រប់ទាំងចិត្តបានល្វើយផងហើយ ចាប់តាំងពីបាតជើង រហូតដល់កំពូលក្បាល នោះឥតមានកន្លែងណាមាំមួនឡើយ គឺមានសុទ្ធតែរបួស និងជាំ ហើយស្នាមរំពាត់ថ្មី ឥតបានបិទភ្ជិត ឬរុំ ឬចាក់ប្រេងឲ្យធូរស្រាកទេ»(អេសាយ ១:៥,៦)។

នេះគឺជាស្ថានភាពរបស់កូនប្រុសដ៏ខ្ជះខ្ជាយ។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថា «គាត់បានចេញទៅឯស្រុកឆ្ងាយ ហើយក៏បង្ហិនទ្រព្យទៅ ដោយល្បែងដ៏ហួសខ្នាត កាលបានចាយអស់រលីងហើយ នោះកើតមានអំណត់ជាខ្លាំងនៅស្រុកនោះ វាក៏មានសេចក្តីទ័លក្រ រួចទៅបំរើអ្នកស្រុកនោះម្នាក់ ហើយគេប្រើឲ្យទៅឯវាលឃ្វាលហ្វូងជ្រូក វាមានចិត្តចង់ចំអែតពោះ ដោយសំបកដែលជ្រូកស៊ីណាស់ តែគ្មានអ្នកណាឲ្យសោះ»(លូកា ១៥:១៥,១៦)។ ហើយវាគឺជាស្ថានភាពរបស់អ្នកផងដែរ។ ប្រជាពលរដ្ឋនៃស្រុកនោះ» គឺជាអារក្សសាតាំង ដែលគ្រប់គ្រងលើគំនិតរបស់អ្នក «គឺតាមមេគ្រប់គ្រងរាជ្យលើអាកាស ជាវិញ្ញាណ ដែលសព្វថ្ងៃនេះ បណ្តាលមកក្នុងពួកមនុស្សរឹងចចេស»(អេភេសូរ ២:២)។ អ្នកត្រូវបានជាប់អន្ទាក់នៅក្នុងស្ថានភាពដ៏ អាក្រក់នេះ អ្នកជាទាសករម្នាក់របស់អារក្សសាតាំង អ្នករស់នៅក្នុងជីវិតដែលជាទាសករម្នាក់របស់អារក្ស សាតាំង «ស្លាប់ក្នុងអំពើបាប»(អេភេសូរ ២:៥)។ នេះគឺជាការអាក្រក់ទាំងស្រុង នេះគឺជាស្ថានភាពនៃកូន បុ្រសដ៏ខ្ជះខ្ជាយ។ ឪពុកគាត់បាននិយាយថា គាត់បាន «ស្លាប់» ហើយបាន «បាត់ទៅ»។ គាត់បាននិយាយាថា «ដ្បិតកូនអញនេះបានស្លាប់ ឥឡូវរស់ឡើងវិញ ក៏បាត់ទៅ ហើយបានឃើញមកវិញ...»(លូកា ១៥:២៤)។

នៅក្នុងការប៉ះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះគ្រីស្ទ អ្នកគិតថាអ្នកមានសេរីភាព។ ប៉ុន្ដែពិតប្រាកដណាស់អ្នក ជាទាសករម្នាក់ដែលបានជាប់ប្រទាក់ក្នុងអំពើបាប បានស្លាប់ខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ បានត្រួតត្រា ហើយគ្រប់គ្រងក្នុងភាពជាទាសករដោយអារក្សសាតាំង។ អ្នកត្រូវបានអារក្សគ្រប់គ្រប់ ដែលពិតប្រាកដណាស់អ្នកគិត ថាភាពជាទាសករក្នុងអំពើបាបរបស់អ្នកមានសេរីភាព» អ្នកនៅក្នុងស្ថានភាពដ៏គ្មានសង្ឃឹមមួយ ហើយពេញដោយការអាក្រក់ដូចជាកូនប្រុសដ៏ខ្ជះខ្ជាយនោះដែលបានបានកាត់បន្ថយពីជីវិតដ៏គ្មានសង្ឃឺមនៃភាព ជាទាសករក្នុងអំពើបាប។ ហើយអ្នកនឹងឈ្លោះប្រកែកជាមួយអ្នកណាម្នាក់ដែលពិពណ៌នាប្រាប់អ្នកពីស្ថាន ភាពដ៏បាត់បង់របស់អ្នក។

២. ទីពីរ នេះគឺជាការពិពណ៌ប្រាប់ពី «ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួន» របស់មនុស្សមានបាបម្នាក់ទៅ កាន់ទុក្ខវេទនារបស់គាត់ ដូចបានបង្ហាញឲ្យឃើញនៅក្នុងវិធីសាស្រ្ដទី៣នៃ «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា»។

«កាលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នោះក៏គិតថា ឪពុកអញមានជើងឈ្នួលប៉ុន្មានៗ សុទ្ធតែមានអាហារបរិបូរគ្រប់គ្នា តែនៅទីនេះ អញជិតដាច់ពោះស្លាប់ហើយ» (លូកា ១៥:១៧)។

«ការវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន»។ នោះគឺនៅពេលដែលគាត់បានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីការសន្លប់នៃអំពើបាប ភាពស្ពឹក ហើយនិងភាពគ្មានជីវិតនៃអំពើបាប។ «ការវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន» នៅពេលគាត់ត្រូវបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីការ ដេកលក់នៃសេចក្ដីស្លាប់ បន្ទាប់មកគាត់គិតថា «ខ្ញុំវិនាស»។ នេះគឺជាការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីមនុស្សបាត់បង់ម្នាក់ ដើម្បីដឹងពីភាពវេទនា ការទទួលទណ្ឌកម្ម ភាពទុក្ខព្រួយនៃការរស់នៅក្នុងអំពើបាប។ ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួននេះ អាចត្រូវកើតឡើងដោយសារព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងពន្យល់លើអត្ថបទគម្ពីរនេះ លោក ស្ពឺជិកបានប្រសាសន៍ថា

មនុស្សឆ្កួតមិនដឹងថាគាត់ជាមនុស្សឆ្កួតទេ ប៉ុន្ដែនៅពេលឆាប់ៗ គាត់មក ដោយខ្លួនឯង គាត់ដឹងពីភាពឈឺចុកចាប់ពីការដែលគាត់កំពុងតែរត់គេច។ បន្ទាប់មកបែរទៅរកមូលហេតុត្រឹមត្រូវ និងការជំនុំជំរះត្រឹមត្រូវ ដ្បិតកូនដែល ខ្ជះខ្ជាយបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួន (C.H. Spurgeon, MTP, Pilgrim Publications, 1977 reprint, volume 17, p. 385)។

ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួនេះគឺដូចជាបុរសម្នាក់ដែលបានសន្លប់ ហើយបន្ទាប់មកត្រូវបានគេធ្វើភ្ញាក់ដឹងខ្លួនម្ដងទៀត។ នៅរឿងព្រេងជាភាសាក្រិចដែលមានចំណងជើថា legend Circe ស្រ្ដីមន្ដអាគមន៍បានផ្លាស់ប្ដូរឲ្យទៅជា ជ្រូក។ ប៉ុន្ដែមនុស្សទាំងនោះបានបង្ខំឲ្យស្រ្ដីមន្ដអាគមន៍ធ្វើឲ្យមិត្ដសំឡាញ់របស់គាត់មានរូបរាងជាមនុស្ស ពីកំណើតរបស់ពួកគេវិញ។ ដូច្នេះព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះបានធ្វើឲ្យកូនដ៏ខ្ជះខ្ជាយនោះភ្ញាក់ដឹងខ្លួន។ បន្ទាប់ មកគាត់បានដឹងពីស្ថានភាពដ៏គ្មានសង្ឃឹម ហើយអាក្រក់ដែលគាត់បាននៅក្នុង។ សាវកប៉ុលបានប្រាប់ពី «ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួន» នៅពេលគាត់ប្រាប់ថា

« ឯងដែលដេកលក់អើយ ចូរភ្ញាក់ឡើង ឲ្យក្រោកពីពួកមនុស្សស្លាប់ឡើង នោះព្រះគ្រីស្ទនឹងភ្លឺមកលើឯង»(អេភេសូរ ១:១៤)។

ប៉ុន្ដែ «ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួន» របស់មនុស្សបាត់បង់ម្នាក់មិនសុខស្រួលទេ។ ហើយការកើតឡើងនៅក្នុង វិធីសាស្រ្ដទី៣នៃការប្រែចិត្ដពិតប្រាកដ។ តាំងពីយូរមកហើយ តាមវិធីសាស្រ្ដធម្មតាមនុស្សភាគច្រើនត្រូវ បានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនតាមរយះសេចក្ដីអធិប្បាយ ដូចពួកបរិសុទ្ធ Richard Baxter (១៦១៥-១៦៩១)ដែលជា រឿយៗត្រូវបានបង្ហាញពីគាត់។ គ្រូគង្វាលជាច្រើនដកស្រង់គម្ពីរ ១០:១៣ នៅពេលគេអធិប្បាយពីដំណឹង ល្អ។ ប៉ុន្ដែពួកគេកំរគិតអំពីខគម្ពីរបន្ទាប់ណាស់ ដែលខគម្ពីរនោះប្រាប់ថា «ហើយធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេឮនិយាយបាន បើគ្មានអ្នកណាប្រាប់សោះ?»

នោះគឺជាមូលហេតុដែលយើងត្រូវតែមានសេចក្ដីពីដំណឹងល្អនៅក្នុងក្រុមជំនុំ។ «ហើយធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេឮនិយាយបាន បើគ្មានអ្នកណាប្រាប់សោះ?» ហើយគ្រូគង្វាលត្រូវតែរៀនពីរបៀបដើម្បីអធិប្បាយពី ដំណឹងល្អទៅកាន់មនុស្សបាត់បង់។ សព្វថ្ងៃនេះ គ្រូគង្វាលតិចណាស់ដែលដឹងពីរបៀបដើម្បីរៀបចំសេចក្ដីអធិប្បាយបែបផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយបង្រៀនវា – តិចមែនទែន! ខ្ញុំមិនបានលឺអ្នកណាម្នាក់អធិប្បាយពី មេរៀនបែបផ្សាយដំណឹងល្អត្រឹមត្រូមមួយអស់រយះពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ! វាក្លាយជារឿងមួយនៅពេល អតីត។ នោះគឺជាមូលហេតុដ៏ធំមួយដែលមនុស្សភាគច្រើនចូលរួមក្រុមជំនុំដោយទៀងទាត់ ហើយមិនទាន់ បានសង្រ្គោះ! «ហើយធ្វើដូចម្តេចឲ្យគេឮនិយាយបាន បើគ្មានអ្នកណាប្រាប់សោះ?»

សេចក្ដីអធិប្បាយបែបផ្សាយដំណឹងល្អត្រូវតែបង្ហាញមនុស្សមានបាបថា ពួកគេកំពុងតែវិនាស លុះត្រាតែពួកគេមករកព្រះយេស៊ូវ។ វាត្រូវតែបង្ហាញគេថា អំពើបាបជាមេឬស ដ្បិតអំពើបាបធ្វើឲ្យមនុស្ស បែកចេញទ្រង់។ អំពើបាបចង្អុលបង្ហាញពីការប៉ះបោរ និងភាពអាត្មានិយម។ មនុស្សមានបាបត្រូវតែប្រឈម មុខនឹងហេតុការណ៍នោះ ដូចជាកូនដ៏ខ្ជះខ្ជាយ គាត់បានប៉ះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះយ៉ាងលើសលប់ ហើយគាត់ អាត្មានិយមយ៉ាងលើសលប់។ មនុស្សបាត់បង់ត្រូវតែស្ដាប់លឺពីរឿងពីតុអធិប្បាយ រហូតដល់គាត់ដឹងថា គាត់ត្រូវតែមានការផ្លាស់ប្ដូរដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងចិត្ដរបស់គាត់។ ការនេះត្រូវតែធ្វើរហូតដល់មនុស្សមានបាប ចាប់ផ្ដើមព្យាយាមផ្លាស់ប្ដូរចិត្ដរបស់គាត់។ ការប៉ន់ប៉ងនៃការផ្លាស់ប្ដូរចិត្ដរបស់គាត់នឹងតែងតែបរាជ័យ។ ហើយនេះគឺជាការបរាជ័យដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមានបាបភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីសេចក្ដីពិតដ៏អាក្រក់អំពីភាពបាត់បង់ របស់គាត់។ គាត់ត្រូវត្រូវតែលឺគេប្រាប់ម្ដងហើយម្ដងទៀតថា គាត់ជាមនុស្សបាត់បង់។ គាត់ត្រូវការគេប្រាប់ ឲ្យខំប្រឹងស្វែងរកព្រះគ្រីស្ទ។ គាត់ត្រូវការគេប្រាប់ដើម្បី«ខំប្រឹងចូលតាមទ្វារចង្អៀត...»(លូកា ១៣:២៤)។ ដ្បិតមនុស្សមានបាបខំប្រឹង ហើយដួល ខំប្រឹង ហើយដួល ខំប្រឹង ហើយដួលម្ដងទៀត នៅចុងបញ្ចប់គាត់ នឹងមានអារម្មណ៍ថា គាត់ជាមនុស្សបាត់បង់ដែលគ្មានសង្ឃឹម។ ពិតប្រាកដណាស់នេះគឺជាវិធីដែលគាត់ ត្រូវតែមានអារម្មណ៍ ឬក៏គាត់នឹងមិនដែលស្វែងរកការសំរាកនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។

នេះត្រូវបានហៅថា «ការអធិប្បាយតាមក្រិត្យវិន័យ» ដែលគ្រូគង្វាលពីសម័យបុរាណទាំងអស់ បានធ្វើ រហូតដល់មនុស្សមានបាបបោះបង់ចោលទីសង្ឃឹមនៃការផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនឯង! នេះគឺជាអ្វីដែលខគម្ពីរ ចង់បង្ហាញប្រាប់ «ដ្បិតក្រឹត្យវិន័យគ្រាន់តែសំដែងឲ្យស្គាល់អំពើបាបប៉ុណ្ណោះ»(រ៉ូម ៣:២០)។ ការបរាជ័យកើតមានឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀតដើម្បីក្លាយជាមនុស្សបរិសុទ្ធម្នាក់ ការបរាជ័យកើតមានឡើងម្ដងហើយ ម្ដងទៀតដើម្បីស្វែងរកមេត្រីភាពជាមួយព្រះ ហើយជាពិសេសការបរាជ័យកើតឡើងម្ដងហើយម្ដងដើម្បីមក រកព្រះយេស៊ូវ– មនុស្សមានបាបចាប់ផ្ដើមគិតថា «ពិតប្រាកដណាស់ខ្ញុំបាត់បង់មែន»! នេះគឺជាការភ្ញាក់ ដឹងខ្លួនដែលគាត់ត្រូវតែមាន!

«កាលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នោះក៏គិតថា ឪពុកអញមានជើងឈ្នួលប៉ុន្មានៗ សុទ្ធតែមានអាហារបរិបូរគ្រប់គ្នា តែនៅទីនេះ អញជិតដាច់ពោះស្លាប់ហើយ» (លូកា ១៥:១៧)។

នៅចំណុចនេះ នៅពេលមនុស្សមានបាបបានបោះបង់ចោលទីសង្ឃឹមទាំងអស់ដែលគេគិតថា «គេកំពុងធ្វើត្រូវ» ឬ «កំពុងធ្វើតាមវិធីត្រឹមត្រូវ» បន្ទាប់មកគាត់អាច «មកដោយខ្លួនឯង» គាត់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ហើយយល់ដឹងថា គាត់ត្រូវតែសំរាកនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ ដោយព្រោះតែគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីសោះដើម្បីជួយ សង្រ្គោះខ្លួនគាត់!

«កាលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន»។ កូនដ៏ខ្ជះខ្ជាយត្រូវតែមានចលាចលនៅខាងក្នុងមួយ ការអាក្រក់នៅលើ ផែនដី ដូចជាលោក Prodigal បានមានមុនពេលគាត់ «ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន» មុនពេលគំនិតរបស់គាត់ត្រូវបាន ផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងការប្រែចិត្ដពិតប្រាកដ។ ពាក្យ «ប្រែចិត្ដ» ត្រូវបានបកប្រែជាភាសាក្រិចថា «ការផ្លាស់ប្ដូរ គំនិតមួយ»។ នេះគឺជា «វិធីសាស្រ្ដទី៣» នេះគឺជា «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា»។ «ខ្ញុំមិនមែនជាអ្វី សោះ ប៉ុន្ដែខ្ញុំជាមនុស្សមានពុត ហើយជាមនុស្សមានបាបម្នាក់ដែលប៉ះបោរ!» «ខ្ញុំមិនមានទីសង្ឃឹមសោះ» «ខ្ញុំនៅក្នុងបញ្ហាមួយ! ខ្ញុំត្រូវតែផ្លាស់ប្ដូរ ប៉ុន្ដែខ្ញុំមិនអាច ខ្ញុំមិនអាច ខ្ញុំមិនអាច ខ្ញុំបានព្យាយាម ខ្ញុំបាន ព្យាយាម ពេលខ្ញុំខំព្យាយាមខ្លាំងប៉ុណ្ណា វាកាន់តែមិនអាចទៅរួចទៀត» ខ្ញុំមិនអាចប្រែចិត្ដ ខ្ញុំមិនអាចប្រែចិត្ដ ខ្ញុំមិនអាចប្រែចិត្ដ ខ្ញុំមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរចិត្ដរបស់ខ្ញុំបានទេ! ខ្ញុំបាត់បង់ ខ្ញុំបាត់បង់ខ្ញុំបាត់បង់ ពិតប្រាកដ ណាស់ តើបញ្ហានោះមិនបានកើតឡើងចំពោះលោក Luther, Bunyan, John Wesley, Whitefield, Spurgeon និងលោក John Sung និងអ្នកប្រែចិត្ដពិតប្រាកដផ្សេងទៀតដែរឬទេ? សំរាប់ការព្យាបាលដ៏ ប្រុងប្រយ័ត្នមួយនៃប្រធានបទមួយនេះគួរតែអានពីការសិក្សារបស់លោក ថូម៉ាស់ Hooker (១៥៨៦-១៦៤៧) ការរៀបចំព្រលឹងសំរាប់ព្រះគ្រីស្ទ(The Soul’s Preparation for Christ)។ សំរាប់ការព្យាបាលសម័យដ៏ខ្លីនេះយើងឃើញនូវក្នុងសៀវភៅ The Old Evangelicalism: Old Truths for a New Awakening by Iain H. Murray (The Banner of Truth Trust, 2005)។

វាសំខាន់ដើម្បីយល់ដឹងថា មនុស្សដែលប្រែចិត្ដទាំងអស់មិនដូចគ្នានោះទេ។ មនុស្សខ្លះនឹងស្ថិត នៅក្រោមការចាក់ចុចចិត្ដសំរាប់រយះពេលខ្លីជាងអ្នកផ្សេងទៀត។ អ្នកខ្លះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប៉ះពាល់ចិត្ដ គេរយះពេលខ្លី នៅខណៈពេលអ្នកផ្សេងទៀតស្ថិតនៅក្នុងការចាក់ចុចចិត្ដសំរាប់រយះពេលយូរ។ ប្រពន្ធ ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំបានប្រែចិត្ដនៅពេលមុនដំបូងដែលនាងបានស្ដាប់លឺដំណឹងល្អ។ ដូចជាអ្នកជំនួញការ របស់ខ្ញុំឈ្មោះលោក Kreighton L. Chan។ ព្រះជាស្ដេច ហើយទ្រង់ធ្វើការនៅក្នុងផ្លូវផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ នៅក្នុងការប្រែចិត្ដរបស់មនុស្សមានបាប។ មនុស្សជាច្រើនយំនៅពេលពួកគេប្រែចិត្ដ ជាការពិតមនុស្សភាគ ច្រើនធ្វើដូចនោះ។ ប៉ុន្ដែម្ដាយខ្ញុំបានប្រែចិត្ដជឿលើព្រះយេស៊ូវដោយមិនមានការបង្ហូរទឹកភ្នែកមួយដំណក់ ទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចំណុចពីរនេះសំខាន់នៅក្នុងការប្រែចិត្ដ– ការគិតអំពីអំពើបាប និងការ ធូរស្បើយពីវាដោយសារសេចក្ដីជំនឿនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ផ្ទាល់! ការទាំងពីរនោះកើតឡើងនៅក្នុង ការប្រែចិត្ដពិតប្រាកដ។ ការទាំងពីរនោះបានកើតឡើងពិតប្រាកដនៅក្នុងការប្រែចិត្ដរបស់ប្រពន្ធខ្ញុំ និង លោក ចាន់ ដូចវាបានកើតឡើងនៅក្នុងការប្រែចិត្ដរបស់លោក Luther, Bunyan, John Wesley, George Whitefield និងលោក ស្ពឺជិន ថ្វីបើចំណាយពេលខ្លីក៏ដោយ។ ដ្បិតពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានចាក់ នៅក្នុងមនៈសិការរបស់ពួកគេមុនពេលពួកគេបានជឿទុកចិត្ដលើព្រះអង្គសង្រ្គោះ។ មនុស្សដែលដោះសារ ពីអំពើបាប ឬមិនព្រួយបារម្ភពីអំពើបាបរបស់គេ មិនបានប្រែចិត្ដពិតប្រាកដនោះទេ។

ល្អណាស់ នៅចុងបញ្ចប់ខ្ញុំសប្បាយនៅពេលអ្នកប៉ះពាល់ចិត្ដពីអំពើបាប។ ឥឡូវនេះប្រហែលជា អ្នកនឹងស្វែងរកការសំរាកនៅក្នុងព្រះយេស៊ូវ។ ឥឡូវនេះប្រហែលជាអ្នកនឹងដឹងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ ទ្រង់ ដែលបាននាំទ្រង់ទៅកាន់ឈើឆ្កាងដើម្បីជួយសង្រ្គោះអ្នក ដោយព្រោះតែអ្នកមិនអាចសង្រ្គោះខ្លួនឯង! បន្ទាប់មកអ្នកនឹងដឹងគុណដល់ព្រះយេស៊ូវ សំរាប់ការសុគតនៅលើឈើឆ្កាងជំនួសអ្នក ហើយនិងអ្នកនឹងដឹងគុណដល់ទ្រង់សំរាប់ការបង្ហូរព្រះលោហិតរបស់ទ្រង់ដើម្បីលាងសំអាតអ្នកពីអំពើបាបទាំងអស់! បន្ទាប់ មកអ្នកនឹងដឹងគុណព្រះយេស៊ូវសំរាប់ជីវិតដែលអ្នករស់ ដោយព្រោះតែអ្នកបានទទួលបទពិសោធន៍នៃ ព្រះគុណរបស់ទ្រង់ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និងសេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់នៅក្នុង «ការប្រែចិត្ដដ៏ពិតប្រាកដនៅពេលមានបញ្ហា» ដែលជាវិធីតែមួយគត់ដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរចិត្ដ និងជួយសង្រ្គោះព្រលឹងពី សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះវរបិតាបាន! ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកយល់ពីការខុសគ្នានៃ «ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះហើយអាចធ្វើអំពើបាបតាមតែចិត្ដ» និង «ការទទួលសេចក្ដីសង្រ្គោះដោយសារការតាំងព្រះជាម្ចាស់ជាលេខ១លើគ្រប់អ្វីទាំងអស់» ។ ហើយខ្ញុំអធិស្ឋានឲ្យការនេះនឹងក្លាយជាបទពិសោធន៍របស់អ្នក នៅពេលអ្នកជឿ ទុកចិត្ដលើព្រះយេស៊ូវ ហើយត្រូវបានលាងសំអាតដោយព្រះលោហិតដ៏វិសេសរបស់ទ្រង់! បន្ទាប់មកខ្ញុំ អធិស្ឋានឲ្យអ្នកនឹងអាចច្រៀងជាមួយលោក Charles Wesley បាន

(ចប់សេចក្ដីអធិប្បាយ)
អ្នកអាចអាន ការអធិប្បាយរបស់ លោក ហ៊ីមើស៏ (Dr. Hymers) តាម
សប្ដាហ៏នីមួយៗ នៅតាមអ៊ីធើនេតនៅគេហទំព័រ www.realconversion.com.
ចុចលើ ”Sermon Manuscripts” សេចក្ដីអធិប្បាយក្នុងភាសាខ្មែរ (Sermons in Khmer)

You may email Dr. Hymers at rlhymersjr@sbcglobal.net, (Click Here) – or you may
write to him at P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015. Or phone him at (818)352-0452.

សេចក្ដីអធិប្បាយដែលសរសេរដៃទាំងនេះមិនហាមឲ្យថតចំលងទេ។ អ្នកប្រើវាដោយគ្មានការ អនុញ្ញាតពីលោក
Dr. Hymers។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រប់សេចក្ដីអធិប្បាយជាវីដីអូទាំងអស់របស់លោក Dr. Hymers ហាមថតចំលង ហើយអាចត្រឹមតែប្រើវាដោយមានការអនុញ្ញាត។

អានព្រះគម្ពីរមុនពេលអធិប្បាយដោយលោក Mr. Abel Prudhomme ៖ លូកា ១៥:១៤-១៩។
ច្រៀងចំរៀងដោយខ្លួនឯងមុនអធិប្បាយដោយលោក Benjamin Kincaid Griffith៖
«ព្រះយេស៊ូវទ្រង់ស្រឡាញ់ព្រះលឹងខ្ញុំ» ដោយលោក Charles Wesley, 1707-1788)។

ការប្រុងប្រយ័ត្នមួយសំរាប់សេចក្ដីអធិប្បាយតាមខគម្ពីរ

ដោយលោក Iain H. Murray
(Trustee of the Banner of Truth Trust)

នៅក្នុងតួលេខជុំវិញពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ «ការសេចក្ដីអធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ» គឺកំពុងតែពេញនិយម ហើយកំពុងតែជំរុញឲ្យគ្រូគង្វាលអធិប្បាយតាមវិធីដូចនោះ។ បើការនេះមានន័យថា តួនាទីរបស់គ្រូគង្វាលគឺដើម្បីកំណត់ព្រំដែនខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ទៅនឹងអត្ថបទគម្ពីរ និងកំណត់ការពន្យល់យ៉ាងច្បាស់ទៅកាន់អ្នកដទៃ មិនមានអ្វីទៀតសោះដើម្បីពិភាក្សា។ អ្នកដែលមិនយល់ស្របអាចជួយសង្រ្គោះអ្នកដែលមិនដឹងថា ព្រះគម្ពីរគឺជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។

ប៉ុន្ដែ «សេចក្ដីអធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ» ជារឿយៗចេញទៅន័យផ្សេងទៀត។ ឃ្លាតគ្នាដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីអធិប្បាយទៅកាន់ពួកជំនុំ គឺមានប្រជាប្រិយភាពតាមរយះពេលអត្ថបទគម្ពីរ មួយ ឬក័ណ្ឌគម្ពីរពីមួយសប្ដាហ៍ទៅមួយសប្ដាហ៍។ វិធីសាស្រ្ដនេះត្រូវបានប្រៀបជាមួយវិធីសាស្រ្ដនៃការ អធិប្បាយតាមអត្ថបទគម្ពីរមួយ ដែលមិនអាចមានមេរៀនទាក់ទងពីសេចក្ដីអធិប្បាយនៅថ្ងៃអាទិត្យមួយទៅ ថ្ងៃអាទិត្យខាងមុខ។ នៅពេលក្រោយមកមនុស្សបានធ្លាក់ទឹកចិត្ដក្នុងការចូលចិត្ដវិធីសាស្រ្ដនៃ «សេចក្ដី អធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ»។

ហេតុអ្វីបានជាគំនិតនៃ «សេចក្ដីអធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ» នេះបានមានប្រជាប្រិយភាពម្ល៉េះ? មានមូលហេតុជាច្រើន។ ទីមួយ វាត្រូវបានគេជឿថា ការអនុវត្ដន៍នឹងលើកស្ដង់ដារនៃការអធិប្បាយ។ ដោយ សារការអធិប្បាយតគ្នាមួយនៃក័ណ្ឌគម្ពីរ វាត្រូវបានគេនិយាយថា គ្រូគង្វាលអាចចេញឆ្ងាយពីការកំសាន្ដ ដូចជាសត្វសេះរត់លេង ហើយពួកជំនុំអាចចេះថែមទៀត ហើយអាចយល់ច្រើនទៀតពីបទគម្ពីរទាំងអស់។ គ្រូគង្វាលក៏អាចចែកចាយការស្រាវជ្រាវពីអត្ថបទគម្ពីរ គាត់និងមនុស្សដឹងពីអ្វីនៅមុខពួកគេ។ ហេតុផល ទាំងនេះប្រហែលជាត្រូវបានអះអាងសំរាប់គ្រូគង្វាលវ័យក្មេងនៅមហាសនិ្នបាតដ៏ធំរបស់យើង និងសិក្ខាសិលាដែលអ្នកអធិប្បាយដ៏ល្បីល្បាញជាធម្មតាបង្រៀនពីអត្ថបទគម្ពីរមួយបន្ដិចបន្ដួច ហើយនៅពេលវិធី សាស្រ្ដយកទៅផ្ដិតចេញ ពួកគេធ្វើដូចគំរូនៃវិធីសាស្រ្ដដ៏ល្អបំផុតនៃការអធិប្បាយ។ គេបោះពុម្ភសេចក្ដី អធិប្បាយប្រភេទផ្សេងទៀតដែលមិនបានបង្រៀនជាញឹកញាប់ ដ្បិតអ្នកបោះពុម្ភច្បាស់ណាស់ពួកគេចូល ចិត្ដបង្រៀន «តាមខគម្ពីរមួយៗ» ដែលជាមូលហេតុនៃប្រជាប្រិយភាពរបស់គេ។

ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងទស្សនៈរបស់យើង វាជាពេលដែលគុណវិបត្ដិនៃគំនិតនៃការ អធិប្បាយនេះយ៉ាងហោចណាស់ត្រូវពិចារណា៖

១. វាសន្មតថា គ្រូគង្វាលទាំងអស់មានសមត្ថភាពរៀបចំសេចក្ដីអធិប្បាយដែលមានប្រសិទ្ធ ភាពតាមបន្ទាត់ទាំងនេះ។ ប៉ុន្ដែមនុស្សប្រុសមានអំណោយទានខុសៗគ្នា។ លោក ស្ពឺជិន មិនមានបទពិសោធន៍ខាង «សេចក្ដីអធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ» ទេ (ស្ដាប់សេចក្ដី អធិប្បាយនៅក្នុងវ័យជាយុវជនរបស់គាត់ ពេលខ្លះគាត់សង្ឃឹមថាភាសាហេព្រើរបាន រារាំងសំបុត្ររបស់គេទៅកាន់ពួកគេផ្ទាល់) ហើយគាត់បានសំរេចចិត្ដថា វាមិនស័ក្ខសម ជាមួយអំណោយទានរបស់គាត់ទេ។ មានមូលហេតុខ្លះដើម្បីគិតថា គ្រូគង្វាលដែល បង្រៀន «តាមខគម្ពីរមួយៗ» មិនមែនជាអំណោយទានធម្មតាមួយដូចជាអ្នកខ្លះគិត នោះទេ។ សូម្បីតែលោក Lloyd-Jones គាត់បានចំនាយពេល២០ឆ្នាំនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ច របស់គាត់មុនពេលគាត់បង្កើតប្រភេទនៃការអធិប្បាយ «តាមខគម្ពីរមួយៗ» យ៉ាងយឺត។

២. ជម្លោះដែលថា វិធីសាស្រ្ដដែលអធិប្បាយ «តាមខគម្ពីរមួយ» គឺជាវិធីសាស្រ្ដល្អបំផុត ដើម្បីកាត់យកផ្នែកភាគច្រើននៃព្រះគម្ពីរដែលទាក់ទងជាមួយគំនិតនៃគោលបំណងដ៏ សំខាន់នៃសេចក្ដីអធិប្បាយដើម្បីស្វែងយល់ព្រះគម្ពីរកាន់តែច្រើនឡើង។ ប៉ុន្ដែគំនិតនោះ ត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន។ ការអធិប្បាយត្រូវតែច្រើនជាការណែនាំ។ វាត្រូវតែចុកគេឲ្យដឹងខ្លួន ហើយត្រូវតែឲ្យបុរស និងស្រ្ដីដូចនោះក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលភ្លឺ ហើយក្លាយជាកូន សិស្សដែលរៀនពីបទគម្ពីរប្រចាំថ្ងៃ។ បើគ្រូគង្វាលច្នែប្រឌិតពីការណែនាំរបស់គាត់ច្រើន ជាងការដាស់តឿនមនុស្សក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយ វាក្លាយជាប្រភេទនៃថ្នាក់ដ៏ងាយស្រួល។ ប៉ុន្ដែការអធិប្បាយពិតប្រាកដត្រូវតែដុតឲ្យមានពន្លឺក្នុងរបៀបដែលកំពុងតែដំណើរការ។

៣. សំខាន់ណាស់ ជាពិសេសក្រុមជំនុំនៅក្នុងប្រទេសស្កត់ឡែងបានធ្វើឲ្យខុសប្លែកពីគ្នា រវាង «សេចក្ដីអធិប្បាយ» និង «មេរៀន»។ ពាក្យថា «មេរៀន» មិនត្រូវប្រើក្នុងអត្ថន័យ មិនល្អខ្លះទេ ជាធម្មតាវាមានន័យពីអ្វីដែលចង់មានន័យសាមញ្ញដោយសារ «សេចក្ដី អធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ» ដែលដាក់ឈ្មោះថា ការរៀបចំមេរៀនតគ្នាពីអត្ថបទគម្ពីរ មួយ ឬសៀវភៅមួយ។ ការអត្ថាធិប្បាយពន្យល់របស់លោក យ៉ូហាន Brown of Broughton Place, Edinburgh បានបង្កើតនៅក្នុងវិធីសាស្រ្ដនេះ។ ដូចនេះលោក ការងាររបស់លោក Lloyd-Jones លើគម្ពីររ៉ូមត្រូវបានគេហៅជាមេរៀនបង្រៀនតាម ខគម្ពីរមួយៗ។ ការខុសប្លែងពីគ្នារវាងសេចក្ដីអធិប្បាយមួយ និងមេរៀនមួយនៅក្នុង ទស្សនៈរបស់គាត់ សេចក្ដីអធិប្បាយគឺជាមេរៀនដ៏ច្បាស់លាស់ ហើយពេញលេញមួយ ចំណែកឯមេរៀនលើបទគម្ពីឬគឺជាផ្នែកដែលធំជាខ្លះ និងផ្នែកដែលកំពុងកើតឡើង។ នៅក្នុងការផ្ទុយគ្នាពីគម្ពីររ៉ូមរបស់គាត់ លោក Lloyd-Jones បានច្នៃមាតិកានៃគម្ពីរ អេភេសូររបស់គាត់ជាសេចក្ដីអធិប្បាយ ហើយមនុស្សខ្លះប្រៀបធៀបវិធីសាស្រ្ដរបស់គាត់ ក្នុងក្រុមពីរ (ទីមួយបានបញ្ចប់នៅយប់ថ្ងៃសុក្រមួយ ទីពីរនៅថ្ងៃអាទិត្យពេលព្រឹកមួយ) អាចដឹងយ៉ាងលឿនពីភាពខុសប្លែកពីគ្នា។ កន្លែងនេះមិនមែនមិនឲ្យតម្លៃគម្ពីរ៉ូមរបស់ គាត់នោះ គោលបំណងគឺខុសប្លែងពីគ្នា។

៤. នៅចុងបញ្ចប់ សេចក្ដីអធិប្បាយដែលល្អបំផុតគឺជាសេចក្ដីអធិប្បាយណាដែលជួយអ្នក ស្ដាប់ភាគច្រើន ហើយនៅក្នុងទំនាក់ទំនងពីភាពជោគជ័យនៃវិធីសាស្រ្ដដែលបង្រៀន «តាខគម្ពីរមួយៗ» មិនមែនធ្វើឲ្យមនុស្សមិនចាប់អារម្មណ៍នោះទេ។ វាមិនដែលពេញ និយមនៅក្នុងវគ្គដ៏វែង ហើយនិងនៅក្នុងហេតុផលនោះទេ ខ្ញុំគិតថាច្បាស់ណាស់ សេចក្ដីអធិប្បាយត្រូវការអត្ថបទគម្ពីរមួយទុកជាសារដ៏គួរឲ្យចងចាំសំខាន់មួយ។ អត្ថបទ គម្ពីរអាចចងចាំបាននៅពេលអ្នកអធិប្បាយបញ្ជូនមកក្នុងគំនិតរបស់អ្នកស្ដាប់។ ពេលខ្លះ អត្ថបទមួយអាចជាកថាខ័ណ្ឌមួយជាជាងខគ្ពីរមួយ ឧទាហរណ៍៖ ការប្រៀបធៀបពីដំណឹងល្អមួយ ឬក៏ ជាការនិទានរឿងមួយ ហើយត្រូវកើតមានជាមួយសេចក្ដីអធិប្បាយ «តាមខគម្ពីរមួយៗ» ខគម្ពីរមួយត្រូវបានរៀបជា «អត្ថបទ» យ៉ាងទៀតទាត់ បន្ទាប់មក គំនិតទាំងស្រុងដាក់ចូលក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយ ហើយសរុបមេរៀន (ដូចសេចក្ដីមេរៀន មួយដែលឃើញនៅក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់លោក ស្ពឺជិន) ត្រូវបាត់បង់។ គ្រូគង្វាល បានក្លាយដូចជាអ្នកពន្យល់ម្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលខ្លះ គាត់រួមទាំងឈប់ពីមេរៀនមួយពីអត្ថបគម្ពីរដែលគាត់ចង់អធិប្បាយ។ ប៉ុន្ដែជាធម្មតាវាអាចជួយមនុស្សដូចតែគ្នា ហើយ ប្រហែលជាល្អជាងដោយសារការរៀបចំសៀវភៅសំរាប់បង្រៀនមួយនៅផ្នែកតែមួយ នៃ បទគម្ពីរ។ ប៉ុន្ដែវាអាចត្រូវនិយាយថា «តើវាមិនមែនជាការអធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយពី គម្ពីរអេភេសូរ និងការអធិប្បាយតាមអត្ថបទគម្ពីររបស់លោក Lloyd-Jone ឬទេអី? គាត់បង្ខំគំនិតដឹកនាំខ្លះនៅពេលមួយ ហើយវិធីដូចនោះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកផ្សេងទៀត មិនអាចធ្វើបាន?» ចំលើយគឺជាលោក Lloyd-Jone ដែលបាននាំឲ្យមានការអធិប្បាយ តាមអត្ថបទគម្ពីរ និងការអធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗនៅក្នុងគម្ពីរអេភេសូររបស់គាត់ ប៉ុន្ដែពិតប្រាកដណាស់ប្រភេទនៃការអធិប្បាយដូចនោះមិនមាននៅក្នុងអំណោយទាន របស់គ្រូគង្វាលភាគច្រើននោះទេ។ អ្នកហាត់អធិប្បាយថ្មីបានព្យាយាមអធិប្បាយតាម ខគម្ពីរមួយៗតាមរយះក័ណ្ឌគម្ពីរសំខាន់ៗនៃបទគម្ពីរមានលទ្ធិផលអាក្រក់ណាស់។ វាគឺ បញ្ហាដែលអាចឈ្លោះគ្នាបានដោយព្រោះតែនេះគឺជាមូលហេតុមួយដែលការអធិប្បាយ «បានកែប្រែ» ច្រើនជាងនោះទៀត វាត្រូវបានគេរិះគន់ជាសេចក្ដីអធិប្បាយដែល «ធ្ងន់» ឬងាយស្រួលយល់ «រាក់»។ មហិច្ជតាតូចក៏អាចបង្កើតរបៀបអធិប្បាយ «តាមខគម្ពីរ មួយៗ» ហើយមិនបាច់ប្រើខគម្ពីរទាំងអស់សំរាប់មេរៀនបានផងដែរ ហើយនោះគឺជា គ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំដែលការអធិប្បាយរត់បែរទៅក្នុងការពន្យល់វិញ។

៥. សេចក្ដីអធិប្បាយបែបផ្សាយដំណឹងល្អមិនមែនជារបៀបអធិប្បាយ «តាមខគម្ពីរមួយ» ដែលសមរម្យល្អបំផុតនោះទេ ជាការពិតសេចក្ដីអធិប្បាយបែបផ្សាយដំណឹងល្អបង្រៀន ទៅកាន់ចិត្ដ និងមនៈសិការមនុស្សដែលបាត់សូន្យ។ វាអាចត្រូវបានបង្រៀនបើបញ្ហានេះ ពិតថា វាគឺជាកំហុតរបស់មនុស្ស មិនមែនជាអត្ថបទគម្ពីរនោះទេ ដ្បិតតើបទគម្ពីរទាំង អស់មិនវិញ្ញាណរបស់ព្រះបានបណ្ដាលឲ្យតែង ហើយមានប្រយោជន៍សំរាប់បង្រៀនទេ ឬអី? ពិតប្រាកដណាស់ គ្រប់ទាំងបទគម្ពីរត្រូវបានព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះបណ្ដាលឲ្យ តែងឡើង ហើយដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សបាត់បង់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួន ហើយដើម្បីឈោងចាប់គេ។ ព្រះគម្ពីរប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា មិនមានសេចក្ដីពិតដ៏ពិសេសសោះនៅពេលយើងបង្រៀន ទៅកាន់មនុស្សដែលបាត់បង់(ទីបន្ទាល់របស់ឧទាហរណ៍របស់ព្រះអម្ចាស់របស់យើង) ហើយវាគឺជាសេចក្ដីពិតទាំងនេះ ហើយនោះក្លាយជាឧទាហរណ៍ដ៏ល្អបំផុត ដែលជា ពិសេសជាការលេចចេញនៅក្នុងព័ន្ធកិច្ចផ្សាយដំណឹងល្អដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុត។ បន្ទាប់មកមនុស្សភាគច្រើនបានប្រើវានៅក្នុងការប្រែចិត្ដរបស់មនុស្សនៅពេលអតីត ដូច បានស្គាល់ពីមនុស្សទាំងនេះ លោក Whitefield, McCheyne, Spurgeon, Lloyd-Jones និងអ្នកផ្សេងៗទៀត។ សព្វថ្ងៃនេះមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លះនៃការបំភ្លេចរបស់ពួកគេ។ តើនៅពេលណាដែលអ្នកបានស្ដាប់លឺសេចក្ដីអធិប្បាយចុងក្រោយមួយបង្រៀនពី «តើ មានប្រយោជន៍អ្វីដល់មនុស្សម្នាក់ដែលបានលោកីយទាំងមូល ហើយបាត់បង់ព្រលឹង របស់គាត់»?

នេះមិនមែនជាការឈ្លោះប្រកែកគ្នាមួយពីគំនិតទាំងមូលនៃការអធិប្បាយតគ្នាតាមរយះអត្ថបទគម្ពីរមួយទេ ជាធម្មតា វាមិនត្រូវតែអនុញ្ញាត្ដឲ្យមានអ្វីមួយដែលដាច់ដោយឡែកក្នុងព័ន្ធកិច្ចនៅកន្លែងតុអធិប្បាយទេ។ សូមឲ្យគ្រូគង្វាលគ្រប់ៗរូបស្វែងរកអ្វីដែលល្អបំផុតដែលគាត់អាចធ្វើបាន ហើយសូមឲ្យចងចាំថា វិធីសាស្រ្ដ នៃការបង្រៀនពីសេចក្ដីពិតណាក៏ដោយវាគឺជាគ្រូគង្វាលដែលពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ និងព្រះវិញ្ញាណ បរិសុទ្ធដែលគ្រូគង្វាលត្រូវការបំផុតនៅម៉ោងបង្រៀន។ ការបង្រៀនត្រឹមត្រូវពិតប្រាកដណាស់សំខាន់ យើង ត្រូវការសេចក្ដីអធិប្បាយដែលនឹងផ្លាស់ប្ដូរពួកជំនុំ ហើយសូម្បីតែបញ្ចុះបញ្ចូលសហគមន៍។

ក្រែងលោអ្នកណាម្នាក់គិតថា ការសង្កេតខាងលើជារឿងប្រលោមលោក ខ្ញុំបញ្ចប់ជាមួយគំនិត របស់គ្រូគង្វាលដ៏ល្បីល្បាញបំផុតម្នាក់នៅក្នុងចំណោមគ្រូគង្វាលផ្សេងទៀតនៅសតវត្សមុនឈ្មោះលោក R. B. Kuiper។ អ្នកនិពន្ធពីជីវប្រវិត្ដរបស់គាត់បានបង្ហាញថា គាត់បដិសេធមិនអនុញ្ញាត្ដឲ្យមានវគ្គអធិប្បាយ «តាមខគម្ពីរមួយៗ» ពីអត្ថបទគម្ពីរ ឬក៏ក័ណ្ឌគម្ពីរ។ ពាក្យដែលគួរចែកចាយទៅកាន់ការអធិប្បាយតាម ខគម្ពីរមួយៗជាឈ្មោះដែលមានតម្លៃ។ គាត់បន្ដថា៖

«ការធ្វើតាមនោះគឺជាកំហុសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ដើម្បីទទួលស្គាល់ការអធិប្បាយតាមខគម្ពីរ មួយៗទុកជាវិធីសាស្រ្ដមួយដែលអាចទទួលបានក្នុងចំណោមវិធីសាស្រ្ដផ្សេងទៀត។ វា ក៏មិនធ្វើឲ្យស្កប់ចិត្ដទាល់តែសោះ ដើម្បីសរសើរវិធីសាស្រ្ដអធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ ទុកជាដែលល្អបំផុតបន្ទាប់ពីអ្នកអភិរក្សជាច្រើនបានសរសើរ។ សេចក្ដីអធិប្បាយទាំង អស់ត្រូវតែអធិប្បាយតាមខគម្ពីរ... គ្រូគង្វាលក៏ត្រូវតែបង្រៀនសង្កត់ធ្ងន់លើការពន្យល់ ពីផ្នែកនៃបទគម្ពីរ (ជំពូកមួយ) ហើយវាប្រហែលជាអាចត្រូវហៅជាសេចក្ដីអធិប្បាយ តាមខគម្ពីរមួយៗផងដែរ។ ប្រភេទនៃការពន្យល់តាមខគម្ពីរនៅក្នុងសេចក្ដីអធិប្បាយមាន កំហុសជាក់ស្ដែងណាស់ដោយយោងទៅតាមលោក Kuiper។ ការពន្យល់ពីអត្ថបទ គម្ពីរវារាក់ៗ ដោយសារមានរឿងច្រើនពេកនៅក្នុងនោះ។ ហើយសេចក្ដីអធិប្បាយដូច នោះជារឿយៗវាខ្វះសាមគ្គីភាព ដូចនេះអ្នកស្ដាប់មិនច្បាស់លាស់ពីគំនិតដែលសេចក្ដី អធិប្បាយចង់និយាយអំពីនោះទេ»

វិធីសាស្រ្ដណាក៏ដោយដែលគ្រូគង្វាលជ្រើសរើសដើម្បីបង្រៀន ពាក្យខាងក្រោមរបស់លោក Kuiper វាជាប់ទាក់នឹងវាទាំងអស់៖

«ការបង្រៀនដ៏សាមញ្ញមួយ ហើយនិងការបង្រៀនដែលបង្ខំឲ្យមនុស្សគោរព ហើយឆ្លើយតប។ សេចក្ដីសប្បាយរីករាយខ្លាំងកើតមាន ភាពសមហេតុផលគឺច្បាស់លាស់ ភាពមិន សមហេតុផលគឺជាការយល់ច្រលំ។ ក្នុងនាមយើងជាគ្រូគង្វាល សូមឲ្យយើងមានចិត្ដ មួយ។ សូមឲ្យយើងកុំឲ្យអ្នកស្ដាប់ណាយចិត្ដឡើយ។ សូមឲ្យសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ យើងធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ជក់ចិត្ដស្ដាប់ ដែលសូម្បីតែធ្វើឲ្យកូនក្មេងចង់ស្ដាប់យើងជាជាងការ គូររូបភាព ហើយនឹងធ្វើឲ្យក្រដាស ខ្មៅដៃ និងឧបករណ៍ផ្សេងទៀតរបស់ឪពុកម្ដាយ របស់គេខ្មាស់។ ប៉ុន្ដែយើងអាចរៀបចំគំនិតរបស់យើងផងដែរ ដែលការៀបចំគំនិតច្បាស់ លាស់មួយនៃសេចក្ដីអធិប្បាយដូចនោះគឺជាការរៀបចំដ៏ផ្ចិតផ្ចង់បំផុត»។

លេខទំព័រ

១. ខ្ញុំមិនមែនកំពុងនិយាយសេចក្ដីអធិប្បាយបែបនេះអាក្រក់នោះទេ។ មានហេតុផលល្អៗនៅក្នុងការ «អធិប្បាយតាមខគម្ពីរមួយៗ» ដែលឃើញនៅលើទំព័រដែលផ្ដិចរួច ប៉ុន្ដែគ្រោះថ្នាក់ដើម្បីសម្រេចពីអ្វីដែល ល្អបំផុតសំរាប់អ្នក ហើយគ្រោះថ្នាក់ដើម្បីសម្រេចពីអ្វីគឺល្អបំផុតសំរាប់អ្នកស្ដាប់ផងដែរ។ ការអាន និងការ ស្ដាប់គឺជារឿងពីរដែលខុសប្លែកពីគ្នា។
២. Edward Heerema, R.B., A Prophet in the Land (Jordan Station, Ontario [Paideia, 1986]), ទំព័រ ១៣៨–៩។
៣. Ibid ទំព័រ ២០៤។

ចំណងជើងនៃសេចក្ដីអធិប្បាយ

វិធីសាស្រ្ដទីបី– ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា

ដោយលោក Dr. R. L. Hymers, Jr.

«រួចទ្រង់ក៏មានព្រះបន្ទូលថា មានបុរសម្នាក់មានកូនប្រុស២ កូនពៅនិយាយទៅឪពុកថា សូមលោកឪពុកប្រគល់ចំណែកមរដក ដែលត្រូវចែកដល់ខ្ញុំនោះមក គាត់ក៏ចែកទ្រព្យនោះដល់កូន ក្រោយបន្តិចមក កូនពៅប្រមូលទាំងអស់ ចេញទៅឯស្រុកឆ្ងាយ ហើយក៏បង្ហិនទ្រព្យទៅ ដោយល្បែងដ៏ហួសខ្នាត កាលបានចាយអស់រលីងហើយ នោះកើតមានអំណត់ជាខ្លាំងនៅស្រុកនោះ វាក៏មានសេចក្តីទ័លក្រ រួចទៅបំរើអ្នកស្រុកនោះម្នាក់ ហើយគេប្រើឲ្យទៅឯវាលឃ្វាលហ្វូងជ្រូក វាមានចិត្តចង់ចំអែតពោះ ដោយសំបកដែលជ្រូកស៊ីណាស់ តែគ្មានអ្នកណាឲ្យសោះ កាលវាភ្ញាក់ដឹងខ្លួន នោះក៏គិតថា ឪពុកអញមានជើងឈ្នួលប៉ុន្មានៗ សុទ្ធតែមានអាហារបរិបូរគ្រប់គ្នា តែនៅទីនេះ អញជិតដាច់ពោះស្លាប់ហើយ អញនឹងក្រោកឡើង ទៅនិយាយនឹងគាត់ថា លោកឪពុក ខ្ញុំបានធ្វើបាបនឹងព្រះ ហើយនឹងលោកឪពុកមែន ខ្ញុំនេះមិនគួរឲ្យគេហៅជាកូនលោកឪពុកទៀតទេ សូមទទួលខ្ញុំ ទុកដូចជាជើងឈ្នួលលោកឪពុកវិញចុះ»(លូកា ១៥:១១-១៩)។

(យ៉ូហាន ៥:៣៩, ៤០; លូកា ១៥:១៧; ធីម៉ូថេទី២ ៣:១៥; អេភេសូរ ២:៨;
កិច្ចការ ១៦:៣១; កូល៉ូស ១:១៧)

១. ទីមួយ នេះគឺជាការពិពណ៌នាប្រាប់ពី «ការល្អដែលមនុស្សមិនបានទទួល» ដូចបាន បង្ហាញឲ្យឃើញនៅក្នុងវិធីសាស្រ្ដទី៣នៃ «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា»។ លូកា ១៥:១៣; អេសាយ ៥៣:៣; រ៉ូម ៨:៧; អេភេសូរ ២:១; រ៉ូម ៣:៩, ១០; អេសាយ ១:៥, ៦; លូកា ១៥:១៥, ១៦; អេភេសូរ ២:២, ៥; លូកា ១៥:២៤។

២. ទីពីរ នេះគឺជាការពិពណ៌ប្រាប់ពី «ការភ្ញាក់ដឹងខ្លួន» របស់មនុស្សមានបាបម្នាក់ទៅកាន់ទុក្ខវេទនារបស់គាត់ ដូចបានបង្ហាញឲ្យឃើញនៅក្នុងវិធីសាស្រ្ដទី៣នៃ «ការប្រែចិត្ដនៅពេលមានបញ្ហា»។
លូកា ១៥:១៧; អេភេសូរ ៥:១៤; រ៉ូម ១០:១៤; លូកា ១៣:២៤; រ៉ូម ៣:២០; លូកា ១៥:១៧-១៨។