Ο σκοπός αυτού του ιστοτόπου είναι να παρέχει δωρεάν γραπτά και βιντεοσκοπημένα κηρύγματα σε ποιμένες και ιεραποστόλους σε όλον τον κόσμο, και ειδικότερα στον Τρίτο Κόσμο, όπου δεν υπάρχουν ή είναι ελάχιστα τα θεολογικά σεμινάρια και οι Βιβλικές σχολές.

Αυτά τα γραπτά και βιντεοσκοπημένα κηρύγματα καταφτάνουν τώρα σε περίπου 1.500.000 υπολογιστές σε πάνω από 221 χώρες κάθε χρόνο, διαμέσου του www.sermonsfortheworld.com . Εκατοντάδες άλλοι παρακολουθούν τα βίντεο στο YouTube, αλλά πολύ γρήγορα αφήνουν το YouTube και έρχονται στον ιστοτόπο μας. Το YouTube τούς οδηγεί στον ιστοτόπο μας. Τα γραπτά κηρύγματα προσφέρονται σε 46 γλώσσες σε περίπου 120.000 υπολογιστές κάθε μήνα. Τα γραπτά κηρύγματα δεν φέρουν προστασία δικαιωμάτων (copyright), οπότε μπορούν να χρησιμοποιηθούν από κήρυκες χωρίς την άδειά μας. Παρακαλούμε να κάνετε κλικ εδώ για να μάθετε πώς μπορείτε να κάνετε μία μηνιαία δωρεά, για να μας βοηθήσετε σε αυτό το σπουδαίο έργο της εξάπλωσης του Ευαγγελίου σε όλον τον κόσμο.

Όταν γράφετε στον Δρ Χάιμερς, πάντα να του λέτε από ποια χώρα είστε, αλλιώς δεν θα μπορεί να σας απαντήσει. Το e-mail του Δρ Χάιμερς είναι rlhymersjr@sbcglobal.net .

Πρόσφατα είδα ένα βίντεο ενός κήρυκα που φώναζε σε αμαρτωλούς έξω απ’ την εκκλησία του. Συνεχώς τους φώναζε: “Θα πάτε στην Κόλαση!” “Θα καίγεστε για πάντα στις φλόγες της Κολάσεως!” Έκλεισα το βίντεο και ένιωθα πραγματικά άρρωστος στο στομάχι μου. Δεν υπήρχε ούτε μία λέξη καλοσύνης από τον κήρυκα, ούτε μία λέξη θλίψης για τους χαμένους και συγχυσμένους ανθρώπους στους οποίους μιλούσε, ούτε μία αναφορά στην αγάπη του Ιησού για τον χαμένο κόσμο.

Δεν μπορώ να θυμηθώ κάποια περίπτωση στην οποία ο Ιησούς να κήρυξε με τέτοιο τρόπο προς τα χαμένα πλήθη. Ναι, ο Ιησούς μίλαγε με σκληρά λόγια. Ναι, έλεγε στους ανθρώπους πως θα πάνε στην Κόλαση. Αλλά χρησιμοποιούσε αυτά τα λόγια για τους γραμματείς και τους Φαρισαίους – τους ψευδοπνευματικούς ηγέτες του καιρού Του. Έχω ακούσει κήρυκες να φωνάζουν και να ωρύονται κατά των Μορμόνων, των Καθολικών, των Μουσουλμάνων, των διεστραμμένων, και ακόμη και κατά των κολλεγιόπαιδων στους χώρους των κολλεγίων τους. Αλλά όσο μεγαλώνω, τόσο νομίζω πως το κήρυγμά τους δεν ακολουθάει το παράδειγμα του Χριστού. Όσο μεγαλώνω τόσο νομίζω πως ο Ιησούς θα χρησιμοποιούσε τις πιο σκληρές επιπλήξεις Του για τους θρησκευτικούς ηγέτες του καιρού μας. Αυτούς, σαν τους Φαρισαίους, που κηρύττουν θρησκευτικότητα αντί του Ευαγγελίου, αυτούς που επιτίθονται στη Βίβλο σε θεολογικές σχολές όπως το Φούλερ (Fuller), αυτούς που κηρύττουν για τα λεφτά, αυτούς που κηρύττουν ψυχολογία αυτοβοηθείας, αυτούς που κηρύττουν πως μπορείς να έχεις ό,τι ζητήσεις, αυτούς που κηρύττουν μήνυμα πλούτων και ευημερίας, και αυτούς που κηρύττουν σωτηρία διαμέσου των λέξεων μιας λεγόμενης “προσευχής μετανοίας”. Ναι! Νομίζω πως αν ήταν εδώ σήμερα ο Ιησούς, όντως θα κήρυττε: “Θα πάτε στην Κόλαση”. Αλλά αυτό το κήρυγμα θα το χρησιμοποιούσε σε αυτούς τους κήρυκες και τους ψευδοδιδασκάλους των καιρών μας! – για ανθρώπους που σταματάνε τις βραδινές συναθροίσεις της Κυριακής, και αφήνουν τους νέους τους χωρίς μέρος κοινωνίας την Κυριακή το βράδυ, για αυτούς που κηρύττουν βαρετές Βιβλικές μελέτες εδάφιο-εδάφιο, με στόχο τους θρησκευόμενους-αλλά-χαμένους ανθρώπους που έρχονται μόνο την Κυριακή το πρωί, για αυτούς που φέρνουν ροκ μουσική μέσα – κι κλείνουν έξω τα ευαγγελιστικά κηρύγματα – από τις εκκλησίες τους, για αυτούς που λένε πως το Αίμα του Ιησού χάθηκε και δεν μπορεί πια να σώσει άντρες και γυναίκες από τις αμαρτίες τους! Νομίζω πως ο Χριστός θα αναποδογύριζε τα τραπέζια στους ναούς τους, και θα τους έλεγε:

“Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι κλείετε την βασιλείαν των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων• επειδή σεις δεν εισέρχεσθε ουδέ τους εισερχομένους αφίνετε να εισέλθωσιν” (Ματθαίον κγ΄. 14).

“Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριταί, διότι καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου, έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας” (Ματθαίον κγ΄. 25).

“Ουαί εις εσάς, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, διότι μοιάζετε με τάφους ασβεστωμένους, οίτινες έξωθεν μεν φαίνονται ωραίοι, έσωθεν όμως γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας” (Ματθαίον κγ΄. 27).

“Όφεις, γεννήματα εχιδνών• πως θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;” (Ματθαίον κγ΄. 33).

Ναι, νομίζω πως ο Χριστός θα κήρυττε έτσι στους ψευδοκήρυκες και ψευδοδιδασκάλους των καιρών μας!

Αλλά ποτέ δεν κήρυττε έτσι στα πλήθη των αμαρτωλών που έρχονταν να Τον ακούσουν. Σε αυτούς ήταν “άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας”. Μίλησε ευγενικά στη γυναίκα στην πηγή, αν και είχε παντρευτεί πέντε φορές, και ζούσε ως μοιχαλίδα όταν τη γνώρισε. Μίλησε ευγενικά σ’ αυτούς που ήταν άρρωστοι και πεθαίνανε, “και όσοι ήγγισαν (το ιμάτιό Του) ιατρεύθησαν” (Ματθαίον ιδ΄. 36). Στη γυναίκα που είχε συλληφθή επ΄αυτοφώρω διαπράττοντας μοιχεία, μίλησε ευγενικά: “Ουδέ εγώ σε καταδικάζω• ύπαγε, και εις το εξής μη αμάρτανε” (Ιωάννην η΄. 11). Στο ληστή που ήταν επάνω στο σταυρό δίπλα Του, είπε: “Σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω” (Λουκάν κγ΄. 43). Στον παραλυτικό άνθρωπο είπε: “Θάρρει τέκνον• συγκεχωρημέναι είναι εις σε αι αμαρτίαι σου” (Ματθαίον θ΄. 2). Στην αμαρτωλή γυναίκα που Του φιλούσε τα πόδια, είπε: “Συγκεχωρημέναι είναι αι αμαρτίαι σου” (Λουκάν ζ΄. 48).

Ο Ιησούς γέλασε ποτέ; Ίσως, αλλά δεν είναι κατεγραμμένο μέσα στη Βίβλο. Στις σελίδες της Γραφής μάς λέει πως ήταν “άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας” (Ησαΐας νγ΄. 3). Και στις σελίδες της Γραφής μάς λέει τρεις φορές πως δάκρυσε, και στο κείμενό μας βλέπουμε πως αυτό ήταν μέρος της προσωπικότητάς Του – και σημαντικό μέρος. Είναι δύσκολο να φανταστείς τον ασυγκίνητο Βούδα να δακρύζει – αδύνατον να φανταστείς τους απαθείς θεούς της Ρώμης, ή τον ψυχρόαιμο Αλλάχ του Ισλάμ, να δακρύζουν. Τα δάκρυα του Ιησού μάς δείχνουν τη συμπόνια της καρδιάς Του προς τον ανθρώπινο πόνο.

Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε τον μεγάλο σεβασμό που έχω για τον Ουίνστον Τσώρτσιλ (Winston Churchill). Αλλά ίσως να μην τον γνωρίζετε όπως τον γνώρισε η Αγγλία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Καθεδρικός ναός Αγίου Παύλου, Λονδίνο, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών.

Ίσως να γνωρίζετε μόνο το αυστηρό του πρόσωπο από τη γνωστή φωτογραφία του Γιουσούφ Καρς (Yousuf Karsh). Αλλά κατά τη διάρκεια των μηνών που το Λονδίνο καιγόταν από τις βόμβες του Χίτλερ, ο αγγλικός λαός τον έβλεπε συχνά με διαφορετικό τρόπο. Μετά από μια νύχτα βομβαρδισμών, θα τον έβλεπαν να περπατάει ανάμεσα στα ερείπια των σπιτιών τους κλαίγοντας.

Ο Τσώρτσιλ κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Λονδίνου.

Σταματάει έξω από ένα διαλυμένο καταφύγιο όπου σαράντα ενήλικες και παιδιά σκοτώθηκαν την προηγούμενη νύχτα. Μαζεύεται πλήθος καθώς ο Τσώρτσιλ σκουπίζει τα δάκρυα απ’ τα μάτια του. Το πλήθος φωνάζει: “Το ξέραμε πως θα ερχόσουν!” Μια γριά φωνάζει: “Βλέπετε, νοιάζεται πραγματικά, κλαίει”. Τότε ακούγεται κι άλλη φωνή από το πλήθος: “Αντέχουμε! Πες του Χίτλερ πως αντέχουμε!” Ο Χίτλερ μπορεί να καταστρέψει τα σπίτια τους και την πόλη τους με τις βόμβες του, αλλά μόνο καταστρέφοντας το πνεύμα τους θα μπορούσε να τους νικήσει. Έχει ειπωθεί πως τα δάκρυα του Τσώρτσιλ έκαναν περισσότερα απ’ οτιδήποτε άλλο για να κατανικηθεί η δύναμη της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Έκλαιγε όταν έβλεπε ανθρώπους να στέκονται στην ουρά επάνω σ’ έναν κατεστραμμένο δρόμο, περιμένοντας να αγοράσουν σπόρο για τα καναρίνια τους. Έκλαιγε όταν έβλεπε τα πτώματα νεκρών παιδιών μέσα στα ερείπια. Ποτέ δεν έκλαιγε από φόβο, αλλά πάντα για αυτά που υπέφεραν οι συμπατριώτες του.

Όχι, ο Τσώρτσιλ στη θεολογία του δεν ήταν Χριστιανός. Αλλά είχε μάθει να έχει αισθήματα σαν Χριστιανός από την νταντά του, την κυρία Έβερεστ (Mrs. Everest), που άνηκε στους Μεθοδιστές. Η φωτογραφία της υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι του μέχρι την ημέρα που πέθανε. Έτσι, είχε τα συναισθήματα Χριστιανού, περισσότερο από κάθε άλλον ηγέτη που μπορώ να σκεφτώ στους καιρούς μας. Είναι αδύνατον να φανταστώ τον Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, ή τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ή τον Μπαράκ Ομπάμα να κλαίνε από συμπόνια για τον πόνο του λαού τους. Η συμπόνια είναι μια χριστιανική αρετή – που διδάχτηκε στον ψυχρό ρωμαϊκό κόσμο του πρώτου αιώνα από τον Ιησού, τον “άνθρωπο θλίψεων και δόκιμο ασθενείας” (Ησαΐας νγ΄. 3).

“Άνθρωπος θλίψεων”, τι όνομα,
   Για τον Υιό του Θεού που ήρθε,
Κατεστραμμένους αμαρτωλούς να επαναφέρει!
   Αλληλούια! Τι Σωτήρας!
(“Hallelujah, What a Saviour!” του Philip P. Bliss, 1838-1876).

Τρεις φορές μάς λέει η Γραφή πως ο Ιησούς έκλαψε.

I. Πρώτον, ο Ιησούς κλαίει για την πόλη.

Ήρθε στην Ιερουσαλήμ ένα πρωινό καβαλώντας ένα γαϊδούρι. Ένα μεγάλο πλήθος ατόμων Τον ακολουθούσε φωνάζοντας: “Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ• ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου• Ωσαννά εν τοις υψίστοις” (Ματθαίον κα΄. 9). Αυτή είναι η “θριαμβευτική είσοδος” του Ιησού την Κυριακή των Βαΐων.

Η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού την “Κυριακή των Βαΐων”.

Αλλά συνήθως δεν μας λένε πώς τελείωσε εκείνη η μέρα,

“Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ’ αυτήν” (Λουκάν ιθ΄. 41).

Ο Δρ Ου. Α. Κρίσγουελ (Dr. W. A. Criswell) ήταν ένας απ’ τους τρεις σπουδαιότερους κήρυκες που έχω ακούσει ποτέ. Ήταν ποιμένας της Α΄ Βαπτιστικής Εκκλησίας του Ντάλας στο Τέξας για σχεδόν εξήντα χρόνια. Σε ένα από τα κηρύγματά του, ο Δρ Κρίσγουελ μίλησε για έναν κήρυκα που είχε πάει πρόσφατα να ποιμάνει μια εκκλησία σε μια μεγάλη πόλη.

     “Όταν ήρθε η ώρα για να κηρύξει δεν ήταν εκεί. Είπαν σε έναν διάκονο να βρει τον κήρυκα. Όταν τον βρήκε, ο κήρυκας ήταν στο γραφείο του, και στεκόταν δίπλα στο παράθυρο, κοιτάζοντας μία αχανή φτωχογειτονιά της τεράστιας πόλης. Καθώς κοίταγε έξω σε εκείνα τα παλιά κτίρια, ο ποιμένας έκλαιγε. Ο διάκονος τού είπε: ‘Κύριε, ο κόσμος περιμένει και έχει έρθει η ώρα να κηρύξετε’. Ο ποιμένας αποκρίθηκε: ‘Με είχαν συνεπάρει οι θλίψεις και οι πόνοι και οι στεναχώριες και οι απελπισίες του κόσμου. Κοίτα. Κοίτα’ – κάνοντας νεύμα προς την πόλη. Ο διάκονος αποκρίθηκε: ‘Ναι κύριε, το ξέρω. Αλλά θα το συνηθίσετε. Ήρθε η ώρα να κηρύξετε’”.

Και τότε ο Δρ Κρίσγουελ είπε:

“Αυτό φοβάμαι σε ‘μένα, στην εκκλησία, σε όλες τις εκκλησίες. Το συνηθίζουμε. Ο κόσμος είναι χαμένος – και τι έγινε; Δεν έχει ελπίδα – και τι έγινε; Και στο τέλος το συνηθίζουμε – και το προσπερνάμε. Σε αυτό διαφέρουμε από τον Χριστό. ‘Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ’ αυτήν.’” (W. A. Criswell, Ph.D., The Compassionate Christ, Crescendo Book Publications, 1976, p. 58).

Όταν ο Ιησούς στάθηκε επάνω στο Όρος των Ελαίων εκείνη την ημέρα και κοίταξε την πόλη της Ιερουσαλήμ, ποιος θα φανταζόταν πως μόλις σαράντα χρόνια αργότερα θα είχε καταστραφεί; Ποιος θα φανταζόταν πως μια γενιά αργότερα οι λεγεώνες του στρατηγού Τίτου θα κατεδαφίζανε τις πύλες και τα τείχη, και θα πυρπολούσαν τον ναό του Θεού; Δεν θα έμενε τίποτα παρά ένα κομμάτι ενός τοίχου που υπήρχε έξω από τον Ιερό Ναό. “Αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.” Και έκλαψε. Ο Ιησούς έκλαψε για τους χαμένους μέσα στην πόλη.

Κάποιος είπε: “Μα ποιμένα, τι μπορούμε να κάνουμε;” Δεν μπορούμε να σώσουμε όλο τον κόσμο. Δεν μπορούμε να σώσουμε καν τον περισσότερο κόσμο. Αλλά μπορούμε να σώσουμε κάποιους απ’ τον κόσμο. Μπορείτε να έρθετε τα βράδια της Τετάρτης και της Πέμπτης για ευαγγελισμό. Μπορείτε να έρθετε για ευαγγελισμό το βράδυ του Σαββάτου! Μπορείτε να πάτε το απόγευμα της Κυριακής! Αυτό μπορείτε να το κάνετε! Κάποια μέρα οι δρόμοι της πόλης μας θα γεμίσουν συντρίμμια και καπνό και αίμα και θάνατο. Κάποια μέρα θα είναι πολύ αργά για να σωθεί κανείς. Τώρα, αυτήν την ώρα, πηγαίνετε ως στρατιώτες του σταυρού και ακόλουθοι του Αμνού. Τώρα είναι η ώρα να βοηθήσουμε τους φτωχούς, χαμένους αμαρτωλούς να βρουν τον Χριστό, να βρουν συγχώρεση, και να βρουν ελπίδα! “Και ότε επλησίασεν, ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ’ αυτήν.”

II. Δεύτερον, ο Ιησούς κλαίει λόγω συμπόνιας.

Είπε στους μαθητές Του: “Λάζαρος ο φίλος ημών... απέθανε” (Ιωάννην ια΄. 11, 14). Είπε: “Υπάγω διά να εξυπνήσω αυτόν” – δηλαδή, να τον αναστήσει από τους νεκρούς. Κι έτσι πήγε στη Βηθανία, εκεί όπου έμενε ο Λάζαρος. Οι ειδωλολάτρες το αποκαλούσαν “νεκροταφείο”. Αλλά οι Χριστιανοί το αποκαλούσαν “κοιμητήριο” – επειδή εκεί βάζουμε τους νεκρούς μέχρι να έρθει ο Ιησούς να τους ξυπνήσει. Κι αυτό θα κάνει ο Ιησούς για τον Λάζαρο. Αλλά περίμενε τέσσερις ημέρες για να κάνει το θαύμα ώστε να δείξει τη θεότητά Του και τη δύναμή Του, για να πιστέψουν σ’ Αυτόν.

Τώρα ο Ιησούς πλησιάζει τον τάφο του Λαζάρου. Η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, συναντάει τον Ιησού καθώς έρχεται.

“Ο δε Ιησούς, καθώς είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους ελθόντας μετ' αυτής Ιουδαίους κλαίοντας, εστέναξεν εν τη ψυχή αυτού και εταράχθη” (Ιωάννην ια΄. 33).

Στο αρχαίο ελληνικό κείμενο λέει πως ο Ιησούς κατέρρευσε, λαχανιασμένος, κλαίγοντας, θρηνώντας, βογγώντας (εμβριμάομαι) – και βαθύτατα ταραγμένος, σαν την θάλασσα σε καταιγίδα (ταράσσω). Έχετε νιώσει ποτέ έτσι όταν κάποιο κοντινό σας πρόσωπο έχει πεθάνει; Εγώ το έχω νιώσει. Έχω καταρρεύσει κλαίγοντας, θρηνώντας και βογγώντας. Έχω ταραχθεί υπερβολικά, σαν νερό που βράζει. Έχω νιώσει τέτοιο ακραίο πόνο και βάρος λίγες φορές στη ζωή μου – αλλά φτάνανε για να καταλάβω τι ένιωθε ο Ιησούς. Ένιωσα έτσι όταν η γλυκειά μου γιαγιά, η Μαμά Φλάουερς (Mom Flowers), πέθανε. Ένιωσα έτσι όταν η ζωή μου κατέρρευσε στη φιλελεύθερη θεολογική σχολή των Σάδερν Μπάπτιστς. Ένιωσα έτσι όταν η μητέρα μου, η Σεσίλια, πέθανε. Δεν είναι κακό. Ο Ιησούς μάς δείχνει, με τη θλίψη Του, πως δεν είναι αμαρτία κάποιες φορές να νιώθουμε θλίψη. Συγκινήθηκε και ένιωσε μεγάλη συμπόνια με τη θλίψη της Μαρίας, της Μάρθας, και των φίλων του Λαζάρου, που έκλαιγαν για τον θάνατό του.

Ο Ιησούς γνωρίζει πως πρόκειται να αναστήσει τον Λάζαρο από τους νεκρούς σε μερικά λεπτά. Αλλά καταρρέει και αναστατώνεται, και μόνο με την ιδέα του θανάτου, και της θλίψης που μας προκαλεί. Και τότε, δύο εδάφια αργότερα, στο ενδέκατο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη, μας δίνεται το μικρότερο εδάφιο σε ολόκληρη τη Βίβλο. Μέσα απ’ τον πόνο και τους λυγμούς, ο Ιησούς είπε: “Πού εβάλετε αυτόν; Λέγουσι προς αυτόν• Κύριε, ελθέ και ίδε”. Τότε το μικρότερο εδάφιο:

“Εδάκρυσεν ο Ιησούς” (Ιωάννην ια΄. 35).

Μοιράστηκε τη λύπη της Μαρίας και της Μάρθας, επειδή κι Αυτός αγαπούσε τον αδελφό τους τον Λάζαρο. Ο Ιησούς μοιράζεται και τις δικές μας λύπες και θλίψεις. Λυπάμαι τους νέους της γενιάς σας. Σε πολλές εκκλησίες δεν ψάλλουν πια τους παλιούς ύμνους – αυτούς που αγγίζουν την καρδιά και παρηγορούν την ψυχή. Τα παιδιά σήμερα δεν τους γνωρίζουν, και έτσι δεν μπορούν να στραφούν σ’ αυτούς σε δύσκολους καιρούς. Αλλά οι παλιοί ύμνοι είναι αυτοί που έχουν βαστάξει την ψυχή μου μέσα στο σκοτάδι.

Τι φίλο έχουμε στον Ιησού,
   Που όλες τις αμαρτίες και τις λύπες βαστάζει!
Τι προνόμιο το να παίρνουμε
   Τα πάντα με προσευχή στον Θεό...
Μπορούμε να βρούμε φίλο τόσο πιστό,
   Που θα μοιραστεί όλες τις θλίψεις μας;
Ο Ιησούς γνωρίζει κάθε μας αδυναμία,
   Πάρτε την στον Ιησού με προσευχή.
(“What a Friend We Have in Jesus” του Joseph Scriven, 1819-1886).

“Εδάκρυσεν ο Ιησούς” (Ιωάννην ια΄. 35).

Τα πολύτιμα δάκρυα του Ιησού. Η συμπόνια του Ιησού. Δόξα τω Θεώ για τη συμπόνια του Ιησού.

Ο Δρ Χένρι Μ. Μαγκόαν (Dr. Henry M. McGowan) με πήγε με την οικογένειά του σε μια βαπτιστική εκκλησία για πρώτη φόρα όταν ήμουν μικρός. Κάποτε μου είπε πως με έβλεπε σαν γιο του. Η οικογένειά μου και ‘γώ επιστρέψαμε αρκετές φορές στο Βέρνον του Τέξας για να τον δούμε. Σε ένα από εκείνα τα ταξίδια μού έδωσε ένα μικρό ποίημα που εξηγούσε πολλά πράγματα. Το είχε γράψει ένα κορίτσι που το έλεγαν Μέρι Στίβενσον (Mary Stevenson) όταν ήταν μόλις 14 ετών:

Μια νύχτα ονειρεύτηκα ένα όνειρο.
Καθώς περπατούσα στην παραλία με τον Κύριό μου,
Στον σκοτεινό ουρανό έλαμπαν σκηνές από τη ζωή μου.
Για κάθε σκηνή, πρόσεξα δύο ζευγάρια πατημασιές στην άμμο,
Το ένα άνηκε σε εμένα και το άλλο στον Κύριό μου.

Όταν η τελευταία σκηνή από τη ζωή μου έλαμψε μπροστά μου,
Κοίταξα πίσω στις πατημασιές στην άμμο.
Πρόσεξα πως πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής μου,
Ιδιαίτερα στις πιο δύσκολες και στενάχωρες στιγμές,
Υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές.

Αυτό πραγματικά με προβλημάτισε, και ρώτησα τον Κύριο γι’ αυτό.
“Κύριε, είπες πως απ’ τη στιγμή που θα αποφάσιζα να Σε ακολουθήσω,
Θα περπατούσες μαζί μου σε όλη τη διαδρομή.
Αλλά πρόσεξα πως στις πιο θλιβερές και πολυτάραχες στιγμές της ζωής μου,
Υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές.
Δεν καταλαβαίνω, γιατί όταν εγώ Σε χρειαζόμουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, Εσύ με εγκατέλειπες;”

Εκείνος ψιθύρισε: “Ακριβό μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εκγαταλείψω.
Ποτέ, στις στιγμές που εσύ υποφέρεις και κάνεις αγώνες.
Όπου είδες μόνο ένα ζευγάρι από πατημασιές,
Τότε ήταν που εγώ σε κρατούσα στα χέρια μου”.
   (“Πατημασιές στην άμμο / Footprints in the Sand”
      της Mary Stevenson, 1922-1999; γραμμένο το 1936).

Ο Ιησούς κλαίει για τις πόλεις μας – που είναι χαμένες, χωρίς ελπίδα. Ο Ιησούς κλαίει μαζί μας με συμπόνια – όταν περνάμε στιγμές θλίψης.

III. Τρίτον, ο Ιησούς κλαίει για εμάς καθώς πληρώνει για τις αμαρτίες μας.

Στην επιστολή προς Εβραίους ε΄. 7 λέει:

“Όστις εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού, αφού μετά κραυγής δυνατής και δακρύων προσέφερε δεήσεις και ικεσίας προς τον δυνάμενον να σώζη αυτόν εκ του θανάτου, και εισηκούσθη διά την ευλάβειαν αυτού” (Εβραίους ε΄. 7).

Αυτός είναι ο Ιησούς, που κλαίει στον Κήπο της Γεσθημανής, τη νύχτα πριν Τον σταυρώσουν. Ο Δρ Κρίσγουελ είπε:

Ποιο είναι το νόημα της αγωνίας στη Γεσθημανή; Όταν υπέφερε με αγωνία ώστε καθώς προσευχόταν “έγεινε δε ο ιδρώς αυτού ως θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες εις την γην” (Λουκάν κβ΄. 44) ...Ο προφήτης Ησαΐας είπε: “Ο Θεός θα δώσει την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας”. Ο Ησαΐας είπε: “Ο Θεός θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού και θέλει χορτασθή”. Με κάποιο τρόπο, με ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, ο Θεός τον έκανε αμαρτία για εμάς. Και καθώς βάσταζε το βάρος και το φορτίο όλων των αμαρτιών του κόσμου, έκραψε με δυνατούς στεναγμούς και δάκρυα: “Πάτερ, εάν θέλης να απομακρύνης το ποτήριον τούτο απ' εμού” (ibid., p. 60).

Ο Ιησούς έκλαψε με βαριά δάκρυα, ώστε να Του χαριστεί η ζωή στη Γεσθημανή, ώστε να μπορέσει να ζήσει για να βαστάξει τις αμαρτίες μας στο σώμα Του το επόμενο πρωινό στο Σταυρό. Στο Σταυρό έκραξε: “Τετέλεσται” (Ιωάννην ιθ΄. 30) – και κατεβάζοντας το κεφάλι Του, πέθανε. Με δυνατούς στεναγμούς και δάκρυα, καρφώθηκε στο Σταυρό για πληρώσει το πλήρες τίμημα των αμαρτιών μας.

Επάνω στο λόφο του Γολγοθά, ένα φοβερό πρωινό,
   Περπάτησε ο Χριστός ο Σωτήρας μου, κουρασμένος και πονεμένος,
Αντιμέτωπος με το θάνατο του Σταυρού, για χάρη των αμαρτωλών,
   Για να μας σώσει από την αιώνια απώλεια.
Ευλογημένος Λυτρωτής! Πολύτιμος Λυτρωτής!
   Μου φαίνεται πως Τον βλέπω τώρα στο ξύλο του Γολγοθά,
Πληγωμένος και ματωμένος, για τους αμαρτωλούς παρακαλεί –
   Τυφλούς και ανίδεους – πεθαίνοντας για εμένα!
(“Blessed Redeemer” της Avis Burgeson Christiansen, 1895-1985).

Σας ζητώ να εμπιστευτείτε τον Ιησού, που έχυσε πολλά δάκρυα, και ξέχυσε το Αίμα Του επάνω στο Σταυρό για να σας σώσει από την αμαρτία και την Κρίση. Βρίσκεται τώρα στον Ουρανό, στα δεξιά του Θεού. Ελάτε με απλή πίστη και εμπιστευτείτε Τον. Το πολύτιμο Αίμα Του θα σας καθαρίσει από κάθε αμαρτία – και θα σας δώσει αιώνια ζωή. Αμήν. Δρ Τσαν (Dr. Chan), παρακαλώ προσευχηθείτε για εμάς.

Αν αυτό το κήρυγμα σας ευλόγησε, ο Δρ Χάιμερς θα ήθελε να ακούσει από σας. ΟΤΑΝ ΓΡΑΦΕΤΕ ΣΤΟΝ ΔΡ ΧΑΪΜΕΡΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΤΕ ΑΠΟ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΓΡΑΦΕΤΕ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΟ E-MAIL ΣΑΣ. Αν αυτά τα κηρύγματα σας ευλογούν, στείλτε ένα e-mail στον Δρ Χάιμερς και πείτε το του, αλλά πάντα να συμπεριλαμβάνετε τη χώρα από την οποία γράφετε. Το e-mail του Δρ Χάιμερς είναι rlhymersjr@sbcglobal.net. (κάνε κλικ στο λίνκ). Μπορείτε να γράψετε στον Δρ Χάιμερς σε οποιαδήποτε γλώσσα, αλλά γράψτε στα Αγγλικά αν μπορείτε. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε με τον Δρ Χάιμερς ταχυδρομικώς, η διεύθυνσή του είναι P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015. Μπορείτε να του τηλεφωνήσετε στο (818)352-0452.

(ΤΕΛΟΣ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ)
Μπορείτε να διαβάσετε κάθε εβδομάδα τα κηρύγματα του Δρ Χάιμερς
στο Ίντερνετ, στο www.sermonsfortheworld.com.
Κάντε κλικ στο “Κηρύγματα στα Ελληνικά.”

Μπορείτε να στείλετε email στον Δρ Χάιμερς στα Αγγλικά στο rlhymersjr@sbcglobal.net.
Μπορείτε να του γράψετε στη διεύθυνση P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015.
Τηλεφωνήστε του στο (818)352-0452.

Αυτά τα γραπτά κηρύγματα δεν φέρουν προστασία δικαιωμάτων (copyright). Μπορείτε να
τα χρησιμοποιήσετε χωρίς την άδεια του Δρ. Χάιμερς (Dr. Hymers). Ωστόσο, όλα τα
βιντεοσκοπημένα μηνύματα του Δρ. Χάιμερς (Dr. Hymers) προστατεύονται με προστασία
πνευματικών δικαιωμάτων και μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο με σχετική άδεια.

Γραφή που αναγνώστηκε πριν το κήρυγμα από τον Κο Άβελ Προύντχομ (Mr. Abel Prudhomme): Λουκάν κβ΄. 39-44.
Σόλο ύμνος πριν το κήρυγμα από τον Κο Μπέντζαμιν Κινκέιντ Γκρίφιθ
(Mr. Benjamin Kincaid Griffith): “Blessed Redeemer” (της Avis Burgeson Christiansen, 1895-1985).