اشک ریختن در دعا

متن مورد نظر ما درباره عیسی صحبت می‌کند وقتی که در باغ جتسیمانی دعا می‌کرد، یعنی شب پیش از مصلوب شدنش. او بخاطر گناهان ما که در آنجا بر وی قرار گرفت تحت فشار شدیدی بود، گناهانی که می‌بایست روز بعد در بدنش تا به صلیب حمل می‌کرد. انجیل لوقا به ما می‌گوید،

”عیسی در شدت اضطراب و با حرارت بیشتری دعا کرد و عرق او مثل قطره‌های خون بر زمین می‌چکید‌“ (لوقا ۲۲:۴۴).

مسیح در آن شب ”در شدت اضطراب“ دعا کرد. متن مورد نظر ما می‌گوید که او ”با فریاد شدید و اشکها... تضرع و دعای بسیار کرد.“ دعای عیسی پر از احساسات و عواطف شدید بود، همراه با فریاد و اشکها. امشب می‌خواهم درباره احساسات و عواطف در دعا کردن با شما صحبت کنم.

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

خطابه‌های ما حالا از تلفن همراهتان قابل دسترس هستند.
به این آدرس مراجعه کنید WWW.SERMONSFORTHEWORLD.COM.
روی دکمه ی سبزی که رویش نوشته "APP" کلیک کنید.
دستورالعملهای بعدی را دنبال کنید.

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

I. اول، دعای اشتباه همراه با ابراز احساسات.

بسیاری از کلیساهای پنطیکاستی و کریزمتیک فکر می‌کنند که فریاد زدن و گریه کردن، ابراز احساسات و عواطف از جمله بخشهای اساسی در دعا کردن به حساب می‌آیند. آنها فکر می‌کنند که جیغ کشیدن و گریستن به این معنی است که روح القدس در دعا حاضر است و اگر لرزش و زوزه کشیدن نباشد، روح القدس حضور ندارد. این چیزها را نه فقط درباره دعا کردن می‌گویند، بلکه درباره نحوه سرود خواندن مردم، گوش دادن به خطابه و هر کار دیگری که در کلیسا انجام می‌دهند گفته می‌شود. ولی آنها اشتباه می‌کنند. ابراز احساسات به خودی خود هیچ معنایی ندارد. اینکار ممکن است که از قدرت دعا کم کند یا حتی شیطانی باشد.

اجازه بدهید که از کتاب مقدس مثالهایی را از ابراز احساسات اشتباه در هنگام دعا ارائه بدهم. ایلیا با انبیای بعل درگیر شد. به آنها گفت که تمام روزشان را صرف التماس کردن از بعل کنند در حالیکه او به خدای اسرائیل دعا می‌کرد. خدایی که با آتش جواب داد نشان داد که او خدای حقیقی بود. انبیای بعل در هنگام دعا کردن بسیار وحشی و هیجان زده می‌شدند. در این زمانه هم در خیلی از کلیساها این کارها جالب بنظر می‌رسد! آنها ”نام بعل را از صبح تا ظهر خواندند و می‌گفتند، ای بعل، به ما پاسخ ده و به پایکوبی در اطراف قربانگاهی که ساخته بودند، ادامه دادند. امّا پاسخی نیامد“ (اول پادشاهان ۱۸:۲۶). در بعد از ظهر ”بلندتر دعا کردند و طبق مراسم خود خویشتن را با چاقو و خنجر بریدند تا خون جاری شود“ (اول پادشاهان ۱۸:۲۸). اما ”پاسخی نیامد و هیچ صدایی شنیده نشد“ (اول پادشاهان ۱۸:۲۹). سپس ایلیا دعای ساده‌ای کرد و خدا از آسمان آتش نازل نمود. ابراز هیجانات شیطانی، پایکوبی و جست و خیز، فریاد و جیغ کشیدن و کارهای دیگر، هیچ فایده‌ای برای این انبیای دروغین به ارمغان نیاورد. ابراز احساسات به تنهایی هیچ معنایی ندارد.

من بارها شاهد ابراز احساسات شدید بوده‌ام. هیچوقت هم کاری از پیش نبردند. یکبار در اتاق استنطاق با دختری کار مشاوره انجام می‌دادم و سعی می‌کردم او را بسوی مسیح هدایت کنم. او پیوسته گریه می‌کرد و می‌لرزید. وقتی از او سوال هم می‌کردم، دست از اینکارش برنمی‌داشت. می‌گفت که بخاطر گناهانش گریه می‌کرد، ولی هیچوقت از آن گریه‌ها به سمت عیسی قدمی برنداشت. أصلا توجهش روی مسیح معطوف نشد. او نجات پیدا نکرد. بعدها کلیسا را ترک کرد و به یک زندگی پر از گناه برگشت.

بعضی افراد خیلی احساساتی هستند. برای هر چیزی احساساتی می‌شوند و زیر گریه می‌زنند. دختر دیگری را به یاد می‌آورم که همین کار را می‌کرد. اتفاقا این کارش بعد از خطابه یا موقع مشاوره برای اعتماد کردن به مسیح نبود. أصلا هیچ وقت معینی نداشت. در هر وقت و بی‌وقت به گریه می‌افتاد و اشک از چشمانش جاری می‌شد. نمی‌توانست ذهنش را بر روی مسیح، کلیسا یا کلام خدا متمرکز کند. بالاخره یکروز خیلی غمگین شد و به تبعیت از احساساتش کلیسا را ترک کرد. دیگر هیچوقت او را ندیدم.

فریاد و گریه هیچ چیزی را ”واقعی“ نمی‌کند. اینکار باعث نمی‌شود که دعا واقعی بشود. اگر خودتان را مجبور کنید که گریه کنید و فریاد بکشید، کار مفیدی انجام ندادید. وقتی دعا می‌کنید، فکر کنید که برای چی دارید دعا می‌کنید. شاید دعایتان با ریختن اشک همراه باشد، شاید هم نباشد. عیسی در باغ جتسیمانی احساسات شدیدش را ابراز کرد. او ”با فریاد شدید و اشکها“ دعا کرد. ولی برای حال خودش دعا نمی‌کرد. اشکهای او باعث نشد که دعایش مستجاب بشود. اشکهای او از دعایش ناشی شد. آن اشکها در نتیجه دعا کردنش بود. در رنج و اندوهش، در عذاب و فشارش در حالیکه گناه بشر بر روی او قرار می‌گرفت نزد خدا فریاد زد. فریادش ناشی از جدی بودنش، نگرانی‌اش، نیازش، باری که تحمل می‌کرد و عذابی که می‌کشید بود. همینطور هم باید در مورد شما باشد. سعی نکنید که گریه کنید. برای گریه کردن نقشه نریزید و خودتان را آماده نکنید. فقط دعا کنید. شاید خدا باعث بشود که اشک بریزید یا شاید نخواهد که گریه کنید، ولی به هر جهت دعایتان واقعی خواهد بود.

II. دوم، دعای اشتباه بدون ابراز احساسات.

بخش بزرگی که امروزه ”دعا“ خوانده می‌شود أصلا دعا نیست. فقط مطالبی است که یکنفر بر زبان می‌آورد و یک دعای حقیقی به پیشگاه خدا نیست. فقط کلمات خوشی هستند که گوش را نوازش می‌کنند، یا مذهبی به نظر می‌رسند، اما آنها خیلی رسمی و فاقد معنا هستند و در جهت رضای خدا و یا درخواستی از او استفاده نمی‌شوند.

من در مراسم فارغ التحصیلی زیادی شرکت کرده‌ام. در ابتدای هر مراسمی بخشی هست که آنرا ”متوسل شدن“ می‌نامند. قرار است که این بخش نوعی دعا باشد، اما نیست. آن شخص خیلی سریع یکی دو جمله ابراز می‌کند و آرزو می‌کند که مراسم به خوبی پیش برود و دانشجویان زندگی خوبی را در پیش بگیرند. ولی کسی انتظار ندارد که خدا پاسخی بدهد و در واقع کاری بکند یا چیزی را عوض کند – حتی خود آن کسی که دارد ”دعا“ می‌کند. هیچوقت یک احساس یا ابراز از صمیم قلب در چنین مراسمی وجود ندارد.

یکبار به شهر واشنگتن دی سی که پایتخت کشورمان است سفر کردم. آنجا به کلیسای اعظم ملی رفتم. رئیس جمهور ریگان تازه از دنیا رفته بود و داشتند برای مراسم ترحیمش آماده می‌شدند. آنجا شنیدم که یک کشیش کلیسای اسقفی کلماتی را بعنوان ”دعا“ ابراز کرد. اما او أصلا دعا نمی‌کرد. او داشت جملاتی را از روی کتابی می‌خواند. فقط همین بود. از خدا درخواستی نمی‌کرد. انتظار هیچ پاسخی از خدا نداشت. فقط کلماتی را عنوان کرد چون این تنها کاری بود که قرار بود انجام بدهد. هیچ نوع إحساس قلبی وجود نداشت.

عیسی درباره یک شخص فریسی صحبت کرد که برای دعا کردن به معبد رفت. اینطور دعا کرد و گفت، ”ای خدا، تو را شکر می‌کنم که مانند سایرین، حریص و نادرست و زناکار و یا مانند این باجگیر نیستم هفته‌ای دو بار روزه می‌گیرم‌. ده یک همه چیزهایی را که به دست می‌آورم می‌دهم‌“ (لوقا ۱۲ ،۱۸:۱۱). او أصلا دعا نمی‌کرد. از خدا درخواست چیزی نمی‌کرد. در عوض به خدا می‌گفت که چه آدم خوبی بود. مسیح گفت که او فقط ”با خود“ دعا کرد (لوقا ۱۸:۱۱). هیچ نوع احساسی از خودش نشان نداد. او از صمیم قلبش دعا نمی‌کرد.

مسیح این شخص فریسی را بخاطر دعاهای اشتباهش سرزنش کرد و گفت، ”وای بر شما ای ملایان و فریسیان ریاکار، شما مال بیوه زنان را می‌بلعید و حال آنکه محض خودنمایی نماز خود را طول می‌دهید“ (متی ۲۳:۱۴). آنها دعاهایشان را طولانی می‌کردند تا نشان بدهند که مقدس هستند. اما آنچه که واقعا میخواستند این بود که خانه و مال زنان سالمند را از چنگشان بیرون بکشند. به همین سادگی. هر نوع احساسی که نشان دادند فقط یک دروغ ظاهری بود تا خوب جلوه کنند. از صمیم قلبشان دعا نمی‌کردند. قلبشان پاک و نیتشان خیر نبود.

شاید بگویید، ”ما مثل آنها نیستیم.“ ولی آیا شما هم به اشتباه دعا می‌کنید و فقط چند کلمه‌ای به زبان میرانید؟ من اینکار را کرده‌ام. وقتی در خلوت خودتان دعا می‌کنید، فقط به افراد و چیزهایی که برایشان دعا می‌کنید اشاره می‌کنید، بدون آنکه به آنها فکر کنید، بدون آنکه از خدا انتظار جوابی داشته باشید؟ آیا اینکار را در جلسات دعای کلیسایی هم انجام دادید؟ من که اینکارها را انجام دادم. آیا دعا کردید چون قرار بوده که یک چیزهایی را در دعا به زبان بیاورید – چون مثلا نوبتتان بوده که دعا کنید؟ خوشحال می‌شوید وقتی که جلسه تمام می‌شود و دیگر لازم نیست که دعا کنید. اینها به معنای دعای حقیقی نبوده. فقط کاری بوده که انجامش دادید. آیا سعی کردید ”خوب دعا کنید“ تا کسی را تحت تاثیر قرار بدهید؟ کسی را می‌شناسم که از قبل دعایش را آماده می‌کرد. آن واقعا یک دعا نبود، بلکه یک نطق یا سخنرانی بود. من می‌گویم، ”دعایتان را از قبل آماده نکنید، برایشان دعا کنید!“ قبل از جلسه دعا، چند دقیقه را صرف کنید و از خدا بخواهید که در دعا کردن به شما کمک کند. و وقتی در جلسه‌ای دعا می‌کنید یا در خلوت خودتان اینکار را می‌کنید، درباره آنچه که دعا می‌کنید فکر کنید. فکر کنید که اگر خدا کمک نکند اوضاع چقدر بد می‌شود. فکر کنید که چقدر به جواب خدا به دعاهایتان نیاز دارید. روزه به دعا کردن شما کمک می‌کند، چون حواستان را جمع می‌کند و به خدا نشان می‌دهد که چقدر جدی هستید. در دعاهایتان به خدا التماس کنید تا چیزی را که از او طلب می‌کنید به شما بدهد. شاید که با اشک و گریه دعا کنید. جلوی خودتان را نگیرید. خدا باعث شده که تحریک بشوید. گاهی اوقات گریه نخواهید کرد. به خودتان فشار نیاورید که گریه کنید. دعا بخاطر گریه کردن و اشک ریختن خوب نمی‌شود – یا چون در آن گریه‌ای نیست بد نمی‌شود. دعا زمانی خوب است که خدا در آن باشد!

III. سوم، دعای درست همراه با احساسات یا بدون آنها.

متن مورد نظر ما می‌گوید که مسیح در باغ دعا کرد ”با فریاد شدید و اشکها.“ ولی گاهی أوقات دعای درستی که جواب می‌گیرد با إحساس کم یا بدون هیچ احساسی صورت می‌گیرد. به شما گفتم که چطور انبیای بعل نسبت به خدای دروغینشان دعا کردند. حالا اجازه بدهید به شما بگویم که ایلیا چطور دعا کرد، او گفت،

”خداوندا، خدای ابراهیم، اسحاق و اسرائیل، بگذار امروز آشکار گردد که تو خدای اسرائیل هستی و من خدمتگزار تو هستم و من همه این کارها را به فرمان تو بجا آورده‌ام. مرا پاسخ بده‌ای خداوند، مرا پاسخ بده تا این مردم بدانند که تو ای خداوند، خدا هستی“ (اول پادشاهان ۳۷ ،۱۸:۳۶).

در اینجا ثبت نشده که ایلیا گریه کرد. هیچ جایی ثبت نشده که او به پایکوبی مشغول شده باشد. مطمئنا خودش را با چاقو زخمی نکرد! تنها کاری که کرد این بود که دعای جدی به حضور خدا کرد. از خدا خواست تا به مردم نشان بدهد که او خدای حقیقی است. و خدا جواب آن دعا را داد و از آسمان آتش نازل کرد تا قربانی ایلیا را بسوزاند. مردم گفتند، ”خداوند، خداست! خداوند، خداست“ (اول پادشاهان ۱۸:۳۹). دعای جدی ایلیا، بدون اینکه جایی ثبت شده باشد که با احساسات همراه باشد، در تضاد با اعمال وحشیانه‌ی انبیای بعل مورد قبول واقع شد. دعای درست و حقیقی نیازی به داشتن احساسات ندارد. بلکه به حضور خدا نیاز دارد!

اما بیشتر أوقات احساسات، حتی اشکها، با یک دعای حقیقی همراه می‌شوند. اگر نیازهایتان را حس می‌کنید، این طبیعی است که چیزی را إحساس کنید. شاید با شدت وافر، نیاز شدید و فریاد نزد خدا تضرع کنید. شاید اشکتان جاری بشود و به گریه بیافتید. بارها کتاب مقدس اشکها را به دعا مرتبط کرده. مزمور نویس دعا کرد و گفت، ”خداوندا، به دعایم گوش بده، و آه و ناله‌ام را بشنو، و به اشکهایی که از چشمانم جاری است بنگر!“ (مزامیر ۳۹:۱۲).

حزقیای پادشاه در حد مرگ بیمار بود. حزقیا نزد خدا دعا کرد. او چطور دعا کرد؟ کتاب مقدس می‌گوید، ”حزقیا به تلخی گریست“ (دوم پادشاهان ۲۰:۳). البته او گریه کرد. او داشت از دنیا می‌رفت. او به شدت گریه کرد. در دعاهایش گریه کرد. پس کلام خداوند بر اشعیای نبی نازل شد. اشعیا گفت، ”بازگرد و به حزقیا رهبر قوم من بگو، خداوند خدای جدّت داوود چنین می‌گوید: من دعای تو را شنیده‌ام و اشکهای تو را دیده‌ام، من تو را شفا خواهم داد“ (دوم پادشاهان ۲۰:۵). ”اشکهای تو را دیده‌ام.“ خدا اشکهای حزقیای بیچاره را که در دعا التماس می‌کرد دید و حس کرد. و خدا جواب داد و زندگی پادشاه را نجات داد.

در عهد جدید، شخصی به نزد عیسی آمد. پسرش به تسخیر أرواح ناپاک درآمده بود. مسیح از او پرسید که آیا ایمان دارد که پسرش می‌تواند شفا یابد. و ”در ساعت پدر طفل فریاد برآورده، گریه کنان گفت، ایمان می‌آورم ای خداوند، بی ایمانی مرا امداد فرما“ (مرقس ۹:۲۴). عیسی آن روح پلید را از پسر خارج کرد. اغلب از این متن استفاده می‌شود تا نشان داده شود کسی که در ایمان ضعیف است نیز می‌تواند جوابش را بگیرد. ”بی‌ایمانی مرا امداد فرما.“ ولی این متن همچنین می‌گوید که آن پدر ”گریه کنان“ با مسیح ”در اشکها“ سخن گفت. این شخص یکی از حواریون نبود. او حتی یک شخص بازگشت کرده نبود. او فقط ”مردی از میان جمعیت“ بود (مرقس ۹:۱۷). ولی پسرش را پیش عیسی آورد و با اشکها نزد او فریاد زد.

چرا این شخص با اشکها نزد عیسی فریاد زد؟ او یک نیایشگر دلیر نبود. او حتی نجات پیدا نکرده بود. طبیعی بود که اینطور با مسیح صحبت کند، چون نیاز مبرمش به مسیح را دید و پی برد. پسرش به تسخیر ارواح ناپاک درآمده بود و راهی برای رهایی او بجز عیسی وجود نداشت. او خودش را مجبور به گریستن نکرد. بخاطر نیازش، از روی ناامیدی، اشکهای او جاری شد. نیازی که شدیدا احساس می‌شود، نوعی آگاهی از یاس و ناامیدی، اغلب باعث گریستن و اشک ریختن می‌شود. او در یک دعا و التماس حقیقی همراه با احساسات صحبت کرد.

و در اینجا به متن مورد نظرمان می‌رسیم. مسیح در باغ ”با فریاد شدید و اشکها“ دعا کرد. او یک بچه ننه‌ی نق نقو نبود. او یک دختر احساساتی نبود که برای همه چی گریه کند. او یک مرد بالغ بالای سی سال بود. چرا گریه کرد؟ چون در قلبش برانگیخته شد. گناه هر مرد و هر زنی بر او قرار گرفت. به عذاب وحشتناکی فکر کرد که باید روز بعد روی صلیب متحمل می‌شد وگرنه کسی نجات پیدا نمی‌کرد. با اینحال بار گناه بشر تقریبا او را از پای درآورد. بدون فیض خدا، او در آن شب در آن باغ مرده بود و هیچگاه به پای صلیب نمی‌رسید. مسیح در قلبش آشوبی برپا بود. پس ”با فریاد شدید و اشکها“ دعا کرد. در آن اوضاع و شرایط این عکس العمل طبیعی و عادی بود. عجیب بود اگر با چنین احساسی دعا نمی‌کرد. عیسی ”با فریاد شدید و اشکها“ دعا کرد. و متن مورد نظر ما می‌گوید که دعایش ”مستجاب شد.“ خدا به دعایش جواب داد و او را زنده نگاه داشت تا در روز بعد به سوی صلیب برود. خدا به ”فریاد شدید و اشکهای“ او جواب داد.

مسیحیان، من از شما می‌پرسم، ”آیا شما با فریاد و اشکها دعا می‌کنید؟“ من نمی‌گویم هر دعایی که می‌خوانید. ولی دوباره می‌پرسم، ”آیا هیچوقت با فریاد و اشکها دعا می‌کنید؟“ من اینکار را کرده‌ام، ولی نه به اندازه کافی. آیا گاهی أوقات از روی نیاز شدید دعا می‌کنید و به خدا التماس می‌کنید که جواب بگیرید – گاهی با فریاد و اشکها؟ اگر اینکار را نمی‌کنید، یک زندگی خوب در دعا ندارید. اگر چنین هستید، از دعا دست برندارید تا دعاهایتان بهتر بشوند. این چیزی نیست که خدا می‌خواهد. اما از خدا بخواهید که به شما محکومیت و نیازتان را بفهماند و آنوقت با إحساس دعا خواهید کرد. اگر روزه می‌گیرید، وقتی إحساس گرسنگی می‌کنید، به چیزی که برایش دعا می‌کنید فکر کنید. به خدا روی آورید و دعا کنید.

بعضی از شما گمشده هستید. هنوز به عیسی اعتماد نکرده‌اید. از شما می‌پرسم، ”آیا گناهانتان را با فریاد و اشکها حس می‌کنید – حداقل برخی أوقات؟“ إحساس محکومیت نسبت به گناه می‌کنید؟ گریستن هدف نیست – عیسی هدف است. به او اعتماد کنید چه گریه کنید یا نه. اما من می‌گویم، ”آیا بخاطر گناه قلبتان إحساس غم و اندوه می‌کنید؟“ باید چنین باشد، چرا که قلبتان ”بسیار مریض“ است (ارمیا ۱۷:۹). دعا کنید تا خدا به شما زشتی گناه قلبتان را نشان بدهد. بعد دعا کنید تا خدا شما را پیش مسیح جذب کند.

عیسی جواب نیازهای شماست. او علاج و مزد گناه شماست. او روی صلیب مرد تا مزد هر گناه، حتی گناه قلبتان را بدهد. خونش را ریخت تا گناهتان را بپوشاند و برای همیشه آن را پاک کند. از مردگان برخاست تا با حیات بر مرگ چیره بشود، نه تنها برای خودش بلکه برای شما هم. اگر به عیسی اعتماد کنید، تا به ابد نجات پیدا خواهید کرد. اگر دوست دارید که با ما درباره اعتماد کردن به مسیح صحبت کنید، لطفا جلو بیایید و در دو ردیف اول بنشینید. آمین.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.

سرود تک نفره پیش از خطابه توسط آقای جک انگان:
“Teach Me to Pray” (by Albert S. Reitz, 1879-1966).