راز موفقیت در چین
(خطابه‌ی ارائه شده در جشنواره میان پاییزی چینی)

زندگینامه‌نویس جناب وانگ مینگادو که شبان ریش سفید مسیحی چینی است گفته،

علیرغم هر سیاستی که دولت چین اتخاذ می‌کند، کلیسای چین طی قرون آینده بطور عمیقی بر شکل مسیحیت در دنیا تاثیرگذار خواهد بود. با [حدود] هفتاد میلیون نفر [اکنون ۱۶۰ میلیون] و رشد سالیانه ۷ درصدی، شمار عظیم مسیحیان در چین تعداد مسیحیان در بیشتر کشورهای جهان را کم جلوه می‌دهد. همانند مسیحیان سرتاسر کشورهای در حال توسعه، مسیحیان چین طلایه داران [رتبه نخست] کلیسا در قرن بیست و یکم به شمار می‌آیند (Thomas Alan Harvey, Acquainted With Grief, Brazos Press, 2002, p. 159).

دیوید آیکمن در کتابش با عنوان عیسی در پکن گفته،

این امکان که مسیحیت نه تنها از نظر تعداد، بلکه از لحاظ مرکزیت تفکر و اندیشه... شاید برای همیشه از اروپا و آمریکای شمالی خارج شود درحالیکه گسترش مسیحیت در چین ادامه دارد و چین به یک ابرقدرت جهانی تبدیل می‌شود، ارزش توجه کردن داشته باشد... این روند مدتهاست که در انتظارات و کارهای رهبران کلیسای خانگی چین آغاز شده است (David Aikman, Jesus in Beijing, Regnery Publishing, 2003, pp. 291, 292).

توصیف مسیح از کلیسای اسمیرنا تصویری از نهضت "کلیسای خانگی" حال حاضر در چین به ما ارائه می‌دهد،

"اعمال و تنگی و مفلسی تو را می‌دانم، (لکن دولتمند هستی)..." (مکاشفه ۲:۹).

دکتر جیمز او. کامبز در رابطه با کلیسای اسمیرنا گفته،

اسمیرنا، در شمال افسس، جماعتی بود که پولیکارپ چندین دهه آن را شبانی می‌کرد، کسی که بعنوان یک شهید در سال ۱۵۵ میلادی در سن ۹۰ سالگی درگذشت... آنها متحمل عذابهای بسیاری شدند و اموالشان مصادره شد، اما از لحاظ روحانی همچنان غنی و دولتمند بودند (James O. Combs, D.Min., Litt.D., Rainbows From Revelation, Tribune Publishers, 1994, p. 33).

مسیحیان ایماندار کلیساهای خانگی در چین همانند کلیسا در اسمیرنا با جفاهای شدید و "تنگی" بسیار روبرو شده‌اند، با اینحال از لحاظ روحانی چنان "دولتمند" هستند که کار بشارتی آنها رشد "سالیانه ۷ درصدی" را نشان می‌دهد (Thomas Alan Harvey, ibid.). از اینرو، شمار مسیحیان در چین "باعث شده تا تعداد مسیحیان در بیشتر کشورهای جهان کم جلوه نماید." فکر می‌کنم که اکثریت ۱۶۰ میلیون مسیحی در چین را نوکیشان و بازگشت کنندگان واقعی تشکیل می‌دهند و همچنین مسیحیان حقیقی بیشتری در چین وجود دارند تا در ایالات متحده امریکا. این متحیر کننده است! باید از خودمان بپرسیم، "دلیل موفقیت آنها چیست؟ راز آنها در تبشیر انجیل چیست؟" چرا می‌شود درباره آنها چنین گفت،

"اعمال و تنگی و مفلسی تو را می‌دانم، (لکن دولتمند هستی)..."؟ (مکاشفه ۲:۹).

وقتی این حقیقت را در نظر می‌گیریم که مسیحیت کلیسای پروتستان اصلا در امریکا رشد نمی‌کند و اینکه بسیاری حتی می‌گویند مسیحیت کلیسای پروتستان در اینجا در حال از بین رفتن است، ما در امریکا باید عمیقا درباره آنچه آنها ندارند که ما داریم و آنچه آنها دارند و ما نداریم بیاندیشیم.

I. اول، آنچه آنها ندارند که ما داریم.

آنها بناهای کلیسایی ندارند! فقط کلیساهای "سه خویشتن" دارای ساختمان ویژه هستند. ولی "کلیساهای خانگی" هستند که رشد می‌کنند و آنها ساختمانهای کلیسایی زیادی در اختیار ندارند. اکثریت آنها ساختمانهای کلیسایی مثل آنچه ما در اینجا داریم ندارند!

آنها تاییدیه دولتی ندارند. دائما از طرف دولت چین مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند. آنها از آزادی مذهبی به شکلی که ما از آن برخورداریم بهره‌ای نبرده‌اند!

آنها دانشکده‌های الهیاتی برای تربیت شبانان مثل چیزی که ما اینجا داریم ندارند. تنها آموزشی که شبانان در چین می‌گیرند از طریق خانه‌هاست – و معمولا خیلی کوتاه است و به حد کافی نیست. همان چیز کمی هم که یاد می‌گیرند "در حین فرار" است.

آنها ساختمانی برای تعلیمات دینی روز یکشنبه ندارند. اتوبوس برای "خدمات کهانتی" ندارند. "تلویزیون مسیحی" ندارند. "رادیوی مسیحی" ندارند. مراکز انتشارات مسیحی ندارند. وسایل لازم برای برنامه "پاور پوینت" در اختیار ندارند. پروژکتوری که واعظ را روی یک پرده بزرگ نمایش بدهد ندارند. "گروه راک مسیحی" ندارند. ارگ برای نواختن و حتی پیانو هم ندارند. مطالب چاپ شده برای تعلیمات دینی روز یکشنبه ندارند. حتی اغلب کتاب مقدس یا سرودنامه به اندازه حضار ندارند. خیر، آنها چیزهایی را که ما داریم ندارند! در عوض، به دفعات مورد آزار و اذیت دولت قرار می‌گیرند. برخی اوقات صرفا بخاطر مسیحی بودن باید به زندان بروند. همیشه این تهدید برای کسی که بطور جدی یک مسیحی می‌شود وجود دارد! به وبسایت www.persecution.com بروید تا بتوانید درباره جفاهای مسیحیان در چین اخبار موجود را بخوانید. با اینحال مسیحیان در چین شدیدا در جذب افراد گمشده موفق هستند. شمار مسیحیان در سرتاسر چین، در بزرگترین احیای تاریخ معاصر، در حد انفجار است!

"اعمال و تنگی و مفلسی تو را می‌دانم، (لکن دولتمند هستی)"... (مکاشفه ۲:۹).

می‌ترسم که خیلی از کلیساها در امریکا شبیه توصیفی باشند که عیسی از کلیسای لائودیکیه داد،

"زیرا می‌گویی دولتمند هستم و دولت اندوخته‌ام و به هیچ چیز محتاج نیستم و نمی‌دانی که تو مستمند و مسکین هستی و فقیر و کور و عریان" (مکاشفه ۳:۱۷).

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

حالا می توانید روی تلفن همراهتان به خطابه های ما دسترسی داشته باشید.
به این آدرس مراجعه کنید WWW.SERMONSFORTHEWORLD.COM.
روی دکمه سبز رنگی که روی آن نوشته شده "APP" کلیک کنید.
دستورالعمل های بعدی را به ترتیب دنبال کنید.

+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +

II. دوم، آنچه آنها دارند که ما نداریم.

این چیزی است که آنها دارند و ما نداریم. و اینجاست که راز موفقیت آنها نهفته است – و دلیل شکست ما!

آنها عذاب می‌کشند – پس یاد می‌گیرند که متحمل صلیب باشند! بیشتر مسیحیان امریکا حاضر نیستند رنج از دست دادن یک شب در هفته را برای رفتن به جلسه دعا تحمل کنند. بیشتر مسیحیان امریکا حاضر نیستند رنج یک شب در هفته برای رفتن دنبال افراد گمشده را به خود تحمل کنند. بیشتر مسیحیان امریکا حاضر نیستند راحتی یک یکشنبه شب در کلیسا بودن را از دست بدهند! بیشتر شبانان در امریکا باید وزنشان را کم کنند. لازم است که برای کالری از دست دادن کمی رنج بکشیم. ولی در چین واعظین لاغر هستند. بنابراین می‌توانند با قدرت و حرارت موعظه کنند. لازم است که ما وزن کم کنیم، وگرنه نمی‌توانیم با شدت و حرارت موعظه کنیم. در چین آدمهای لاغری هستند که وقتی موعظه می‌کنند پر از روح القدسند. هیچوقت یک واعظ "کلیسای خانگی" در چین ندیده‌ام که اضافه وزن داشته باشد. عجیب نیست که مردم در چین شاهد احیای عظیمی هستند، در حالیکه مسیحیت اینجا در امریکا ودنیا غرب دارد خشک و کمرنگ می‌شود! تمرینات بدنی مستلزم کمی رنج و عذاب است. روی رژیم غذایی بودن و کم خوری برای کاهش وزن نیازمند رنج و زحمت است! رنج و عذاب لازم است تا به آدمی تبدیل بشوید که خدا از شما انتظار دارد! مبشر بزرگ چینی دکتر جان سونگ گفته،

رنج و عذاب زیاد باعث احیای بزرگ می‌شود... خدا کارهای زیادی در نظر دارد برای کسانی... که در شرایط خیلی سخت کارآزموده می‌شوند... رنج بیشتر مزایای بیشتری به ارمغان می‌آورد... زندگی شاگردان به زیتون تشبیه می‌شود: هر چه سختتر فشرده بشویم، روغن بیشتری از ما خارج می‌شود. فقط کسانی که درد و رنج کشیدند می‌توانند همدردی [محبت] و تسلی به دیگران از خودشان نشان بدهند (John Sung, Ph.D., The Journal Once Lost, Genesis Books, 2008, p. 534).

عیسی گفت،

"اگر کسی خواهد متابعت من کند، باید خود را انکار کرده و صلیب خود را برداشته، از عقب من آید" (متی ۱۶:۲۴).

عیسی باز هم گفت،

"اعمال و تنگی و مفلسی تو را می‌دانم، (لکن دولتمند هستی)"... (مکاشفه ۲:۹).

آنها در چین رنج و عذاب می‌کشند! بنابراین غنی‌ترین برکات خدا را در احیا بدست می‌آورند! بیایید ما هم خودمان را اینجا در کلیسا انکار کنیم و صلیبهایمان را برداریم و مسیح را متابعت کنیم – مهم نیست به چه قیمتی تمام بشود!

دوم، وقتی برای افراد گمشده دعا می‌کنند، اشک از چشمانشان سرازیر می‌شود! یک برادر ناشناسی به من گفت، "اشکهای زیادی در چین ریخته می‌شود." او کاملا حق دارد! وقتی برای افراد گمشده دعا می‌کنند به گریه می‌افتند. تعجبی ندارد اینهمه بازگشت بسوی مسیح در آنجا وجود دارد! کتاب مقدس می‌گوید،

"آنانی که با اشکها می‌کارند، با ترنّم درو خواهند نمود" (مزامیر ۱۲۶:۵).

دعا کنید تا خدا قلبی شکسته برای گمشدگان به شما عطا کند! (همه دعا می‌کنند).

سوم، آنها هر چه قدرت در توان دارند بکار می‌گیرند تا افراد گمشده را به "کلیساهای خانگی" شان بیاورند. د. ل. مودی گفته، "با محبت آنها را بیاورید." این است روشی که آنها با آن مردم را به کلیساهای خانگی در چین می‌آورند – و این کاری است که ما باید انجام بدهیم! "با محبت آنها را بیاوریم." صید جانها در وحله اول محبت کردن به مردم در آوردنشان به سمت مسیح است – و همینطور آوردن آنها به کلیسای محلی. "آنها را با محبت بیاورید." این شعار لیبرالیسم نیست! این شعار بشارت انجیل "سبک زندگی" نیست! این د. ل. مودی است! فکر می‌کنم او کاملا حق داشت. چون در چین این کار دارد جواب می‌دهد – و اینجا هم جواب خواهد داد! "با محبت آنها را بیاورید."

اگر از این خدمات روحانی پرهیز کنیم، نمی‌توانیم جان هیچ فردی را صید کنیم. فقط کسانی که می‌مانند و ادامه می‌دهند قادر به صید جانها خواهند بود. فقط کسانی که قبل و بعد از مراسم کلیسا برخورد دوستانه با افراد گمشده دارند می‌توانند جانی را صید کنند. هیچ راه دیگری برای آوردن افراد گمشده به کلیسا وجود ندارد! ما باید "با محبت آنها را بیاوریم" – همان کاری که در چین انجام می‌دهند! سرود "مرا طریق برکت ساز" بخوانید! سرود شماره ۴ از سرودنامه تان است.

مرا اکنون طریق برکت ساز،
   دعا می‌کنم، مرا طریق برکت ساز؛
ای مالک جانم، ای برکت خدمتم،
   مرا اکنون طریق برکت ساز.
(“Make Me a Channel of Blessing” by Harper G. Smyth, 1873-1945).

این مراسم را نباید بدون گفتن چند کلمه‌ای به شما که هنوز بازگشت نکرده‌اید به پایان برسانم. آمدن به کلیسا به معنی این نیست که بازگشت کرده‌اید. خواندن کتاب مقدس باعث بازگشت شما نمی‌شود. باید از گناهانتان توبه کنید. باید به عیسی مسیح روی بیاورید و پیش او بیایید. او با درد و رنج از دنیا رفت و روی صلیب خونش را ریخت تا جان شما را نجات بدهد. باید با خون او از گناهانتان پاک و شسته بشوید. پیش عیسی بیایید و از گناه، مرگ و جهنم نجات پیدا کنید. دعای من این است که چنین تجربه‌ای داشته باشد. آمین.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.

سرود تک نفره پیش از خطابه توسط آقای بنجامین کینکید گریفیت:
“Jesus Loves Me” (by Anna B. Warner, 1820-1915).