رسانه‌های اجتماعی، بازیهای ویدیویی و پورنوگرافی
زندگی شما را تباه خواهد کرد!

واژه عبری که در این متن "بطالت" ترجمه شده به معنای "شرارت، تباهی، تخریب اخلاقی، بی‌فایدگی" است (رجوع کنید به فهرست واژه‌های استرانگ #۷۷۲۳). مزمور نویس دعا می‌کند که خدا چشمان او را از چیزهایی که "شرارت، تباهی، تخریب اخلاقی، بی فایدگی" در آنها وجود دارد دور نگه دارد. اینها چیزهایی است که جوانها هر روز برای چند ساعت به آنها نگاه می‌کنند – چیزهایی که شرارت بار، تباه کننده، مخرب اخلاق و بی فایده هستند.

اینها چی هستند؟ چیزهایی که در کامپیوتر انجام می‌دهید! من نگفتم که هیچوقت از کامپیوتر یا آیفون استفاده نکنید. از آنها وقتی برای مدرسه یا کار لازم دارید استفاده کنید. نگفتم هیچوقت از اینترنت استفاده نکنید. استفاده کنید وقتی که لازم دارید. ولی درباره ساعتها وقت که هر روز هدر می‌دهید صحبت می‌کنم. درباره فیسبوک و رسانه‌های اجتماعی دیگر حرف می‌زنم. درباره بازیهای ویدیویی صحبت می‌کنم. درباره پورنوگرافی حرف می‌زنم. این چیزها برای شما خوب نیست. این چیزها فقط یک تفریح بی‌خطر بحساب نمی‌آیند. آنها به شما صدمه می‌زنند. همه آنها بی‌فایده هستند – وقتتان را با آن کارها تلف می‌کنید.

اول اینکه رسانه‌های اجتماعی زندگی‌تان را تباه می‌کند. رسانه‌های اجتماعی چی هستند؟ آنها برای این هستند که مردم در اینترنت معاشرت کنند. به یکدیگر پیامک می‌فرستند. عکس می‌گذارند و به همدیگر می‌فرستند. به "دوستان" الکترونیکی‌شان می‌گویند که چکار می‌کنند. همچنین نگاه می‌کنند که دیگران چکار می‌کنند. برای هم اظهار نظر یا کامنت می‌فرستند. ساعتها وقتشان را صرف اینکارها می‌کنند.

من چیزهای خوب در رسانه‌های اجتماعی ندیدم. هیچوقت ندیدم کسی مردم را به رفتن به کلیسا دعوت کند. هیچوقت ندیدم مردم درباره مسیح در آنها شهادت بدهند. هیچوقت یک آیه کتاب مقدسی آنجا ندیدم. برعکس پر از شایعات و مزخرفات هستند – حتی از طرف کسانی که به کلیسا می‌روند!

من درباره فیسبوک صحبت می‌کنم. درباره اینستاگرام و سنپ چت صحبت می‌کنم. درباره تویتر حرف می‌زنم – درباره تویت فرستادن و خواندن تویت دیگران! درباره اینکه چطور وقتتان را هدر می‌دهید صحبت می‌کنم.

یک شخص عادی بیشتر از دو ساعت در روز وقت صرف رسانه‌های اجتماعی می‌کند. این مسئله فقط مختص ایالات متحده نمی‌شود، بلکه جهانی است! (رجوع کنید به The Statistics Portal, Adweek و Social Media Today. روی این لینکها بزنید تا مقالات مربوطه را بخوانید). دو ساعت در روز حد متوسط است. بعضی از مردم پنج یا شش ساعت در روز وقت تلف می‌کنند. ولی حالا ما دو ساعت در روز در نظر می‌گیریم. در طول عمرتان، جمع آن می‌شود بیشتر از پنج سال!

شما می‌توانستید بجای اینکه وقتتان را در این رسانه‌های اجتماعی هدر کنید، با دو ساعت مطالعه در روز به مراتب نمرات بهتری بگیرید. با دو ساعت بیشتر در روز می‌توانستید در محل کارتان بهتر عمل کنید. می‌توانستید با مردم صحبت کنید و دوستان واقعی برای خودتان پیدا کنید. می‌توانستید دوباره یک انسان بشوید!

بدتر از اینها این است که رسانه‌های اجتماعی اعتیادآور هم هستند. آیا فیسبوک و رسانه‌های دیگر اجتماعی‌تان را به محض بیدار شدن نگاه می‌کنید – و همینطور در طول روز – و قبل از رفتن به تختخواب؟ می‌توانید بدون آن به زندگی‌تان ادامه بدهید؟ برای یک هفته؟ برای یکسال؟ اگر نمی‌توانید، شما معتاد شدید.

یک مقاله از شبکه فاکس نیوز (به تاریخ ۲۹ دسامبر ۲۰۱۷، اینجا را کلیک کنید) نشان می‌دهد که فیسبوک مثل کوکائین و مواد مخدر اعتیادآور است. دکتر تارا امرانی از دانشگاه نیویورک گفته، "کلید 'likes' فیسبوک و اظهار نظرات در آن، قسمتهای مشابهی را از مغز فعال می‌کند که مواد مخدر هم می‌کند... احساسات/تجربیات مغزی... مشابه آنهایی است که از کوکائین حاصل می‌شود."

شان پارکر یکی از بنیانگذاران فیسبوک است. او مدیر فیسبوک بود. پارکر گفته، "آن واقعا ارتباط شما با جامعه، با یکدیگر را تغییر می‌دهد... به احتمال زیاد به طرق عجیبی با بهره‌وری [تمام کردن کار] تداخل می‌کند... فقط خدا می‌داند که فیسبوک با مغز بچه‌های ما چکار می‌کند" (رجوع به مأخذ، فاکس نیوز). آفرینندگان رسانه‌های اجتماعی می‌دانستند چکار می‌کنند و به عمد اینکار را کردند! پارکر گفته،

جریان فکری که باعث درست کردن این اپلیکیشن‌ها شد، که فیسبوک اولین آنها بود... همهاش به این خاطر بود: 'چطور هر چه بیشتر وقت و توجه هوشیارانه شما را جلب کنیم؟' و این یعنی لازم است که ما هر چند وقت نوعی دوپامین کم به شما بدهیم [دوپامین یک ماده شیمیایی در مغز است]، چون یکنفر روی یک عکس یا گفته شخص دیگری لایک کرده یا اظهار نظر گذاشته. و این باعث می‌شود که شما چیزهای بیشتری انجام بدهید و اینکار باعث می‌شود که شما... بیشتر لایک و اظهار نظر داشته باشید... این یک حلقه بازخورد از تایید شدن اجتماعی است... درست مثل چیزی که یک هکر مثل خود من انجام می‌دادم، چون شما دارید از یک نقطه آسیبپذیر در روانشناسی انسان سوء استفاده می‌کنید... مخترعین و نوآوران... این مطلب را آگاهانه درک کردند. و ما هم بهرحال اینکار را انجام دادیم. (مقالات در وبسایت آکسیوس – برای خواندن اینجا را کلیک کنید).

چطور رسانه‌های اجتماعی را از زندگیتان بیرون کنید؟ درست همانطور که هر مواد مخدری را از زندگیتان بیرون می‌کنید! از آن دست بردارید! اگر حس می‌کنید که دوباره به طرفش می‌روید، جلوی آن بایستید! بهتر است که آدم کامپیوتر یا آیفون نداشته باشد تا اینکه دو ساعت از روزش را به این شکل هدر بدهد. اولش احساس عجیبی به شما دست می‌دهد، ولی شما به یک انسان واقعی بجای یک شخص مجازی تبدیل می‌شوید. از رسانه‌های اجتماعی قبل از اینکه شما را تباه کنند دست بردارید!

دوم اینکه بازیهای ویدیویی زندگی شما را تباه می‌کنند. هزاران بازی ویدیویی وجود دارد. بعضی از آنها ورزشی هستند. شما فوتبال یا بسکتبال بازی می‌کنید. بازیکن‌ها را کنترل می‌کنید. وقتی چند روزی این بازی‌ها را ادامه می‌دهید، مهارتتان بهتر می‌شود. بعضی بازیها تخیلی هستند. به یک دنیای خیالی وارد می‌شوید. به یک شخص تخیلی تبدیل می‌شوید. هیولا می‌بینید. قدرتهای فوقالعاده پیدا می‌کنید. بعضی از مردم دنیای تخیلی را خیلی بیشتر از دنیای واقعی دوست دارند. خیلی از بازیهای ویدیویی درباره جنگ و کشتارند. شما صدها نفر را می‌کشید. ممکن خودتان به یک قاتل تبدیل بشوید. نیکولاس کروز، که ۱۷ نفر را در دبیرستان خودش در فلوریدا کشت، تمام روز بازیهای ویدیویی خشونتآمیز بازی می‌کرد. همسایهاش گفته، "تمام روز کارش کشتن، کشتن، کشتن و منفجر کردن چیزی و دوباره کشتن بود" (روزنامه میامی هرالد، ۱۸ فوریه ۲۰۱۸).

مردم وقت زیادی را با بازیهای ویدیویی هدر می‌دهند. مطالعهای نشان داده بطور متوسط ۶.۳ ساعت در هفته هدر می‌رود (مجله تایم، ۲۷ می ۲۰۱۴، اینجا را کلیک کنید). و این بطور متوسط است. یک مقاله در ان پی دی در سال ۲۰۱۴ نشان می‌دهد که ۳۴ میلیون "بازیگر اصلی" در ایالات متحده بودند که بطور متوسط ۲۲ ساعت در هفته [بیشتر از ۳ ساعت در روز] را صرف بازیهای ویدیویی کردند (اینجا را کلیک کنید). این مقاله مربوط به چهار سال پیش بود! امروز من اغلب پسربچه‌ها و جوانهایی را می‌بینم که چهار، پنج یا شش ساعت از روزشان را صرف بازیهای ویدیویی می‌کنند.

حیف از این همه وقت! هر ساعتی که با بازی ویدیویی هدر می‌دهید می‌توانست ساعتی برای مطالعه، کار یا با دیگران بودن باشد. از بازیهای ویدیویی دست بردارید! نمراتتان بهتر می‌شود. دوستان واقعی خواهید داشت. برای بعضی از شما حتی اینکار باعث می‌شود که مغزتان بهتر کار کند، انجیل را بهتر بفهمید و نجات پیدا کنید!

بازیهای ویدیویی اعتیادآور هستند. دوباره بطرفشان می‌روید – دوباره و دوباره. هر بار بهتر بازی می‌کنید. کمی در این بازی جلو می‌افتید. کمی جلوتر برایتان جایزه گذاشتند. در نتیجه دست نمی‌کشید. نمی‌توانید دست بکشید! شما معتاد شدید. درست مثل مواد مخدر می‌ماند.

بازیهای ویدیویی طراحی شدند که اعتیادآور باشند. وبسایت PsychGuides.com می‌گوید، "یکی از دلایلی که بازیهای ویدیویی می‌تواند اینقدر اعتیادآور باشد... این است که به این شکل طراحی شدند. طراحان بازیهای ویدیویی، مثل هر کس دیگری سعی می‌کنند که سودی ببرند، همیشه دنبال راههایی هستند که افراد بیشتری با بازیهایشان مشغول بشوند. اینکار را به این شکل انجام می‌دهند که بازی درست می‌کنند که به اندازه کافی شما را به چالش بکشاند و باعث بشود برگردید و بیشتر بازی کنید ولی نه آنقدر مشکل که نهایتا از آن دست بکشید. به عبارت دیگر، موفقیت برای بازی کننده کمی دور از ذهن است. از این منظر، اعتیاد بازی ویدیویی خیلی شبیه به یک اختلال شناخته شده دیگر یعنی اعتیاد قمار است" (برای خواندن مقاله اینجا را کلیک کنید).

بازیهای ویدیویی می‌تواند زندگی شما را تباه کند. کیت بیکر، کارگردان مشاوران اعتیاد اسمیت و جونز، گفته "هر چه بیشتر به این مسئله نگاه کردیم، بیشتر متوجه شدیم که بازی ویدیویی تمام زندگی بچه‌ها را به خودش مشغول کرده." او می‌گفت که اعتیاد بازی ویدیویی می‌تواند یک زندگی را از بین ببرد. بچه‌هایی که چهار تا پنج ساعت در روز بازی می‌کنند دیگر وقتی برای معاشرت اجتماعی، انجام تکالیف یا بازیهای ورزشی ندارند. "این بازیها باعث می‌شود که بچه رشد اجتماعی عادی نداشته باشد. می‌توانید یک جوان ۲۱ ساله را ببینید که از لحاظ هوش احساسی مثل یک بچه ۱۲ ساله است. او هیچوقت یاد نگرفته که با دخترها صحبت کند. او هیچوقت یاد نگرفته یک بازی ورزشی انجام بدهد." (وبسایت WebMD، اینجا را کلیک کنید).

بازیهای ویدیویی وقتتان را هدر می‌دهند. فکرتان را منحرف می‌کنند. از آنها دست بردارید قبل از اینکه زندگیتان را از بین ببرند! بهتر است که کامپیوتر یا آیفون نداشته باشید تا وقتتان را با بازیهای ویدیویی صرف کنید. آنها را از زندگیتان بیرون بیاندازید درست مثل اینکه از هروئین دست برداشته باشید. می‌دانم که به آنها عادت کردید. ولی اینکار را نکنید. ممکن اول احساس عجیبی داشته باشید، ولی زندگیتان را بدست می‌آورید!

سوم اینکه پورنوگرافی زندگی‌تان را تباه می‌کند. هیچوقت پسربچهای را در دبیرستان یا دانشکده ندیدم که پورنوگرافی تماشا نکرده باشد – یعنی به زنهای برهنه یا کسانی که با هم رابطه جنسی ایجاد می‌کنند. همه جا پیدا می‌شود. همیشه اینطور نبود. پورن مخفی بود. غیرقانونی بود. ولی در سالی که من متولد شدم، هیو هفنر مجله پلی بوی را شروع کرد. میلیونها نفر به آن عکسها نگاه می‌کردند. انقلاب پورنوگرافی یا هرزه نگاری به سراسر کشور کشیده شد. مجله‌های کثیف در هر گوشهای پیدا می‌شد و بچه‌ها هم می‌توانستند آنها را ببینند. در هر شهری یک سینمای فیلمهای مبتذل بوجود آمد.

حالا مردم در کامپیوترهایشان به این فیلمها را نگاه می‌کنند – میلیونها نفر. چهل میلیون آمریکایی بطور مرتب وبسایتهای مبتذل تماشا می‌کنند (رجوع به وبسایت Webroot.com. اینجا را کلیک کنید). شرکت امنیت کامپیوتری اوپتنت می‌گوید که "بیش از ۳۶ درصد از کل محتوای اینترنت پورنوگرافی است." (اینجا را کلیک کنید). پورن و ابتذال همه جا هست.

نگاه کردن به پورنوگرافی یک گناه است. مسیح گفت، "هر کس به زنی نظر شهوت اندازد، همان دم در دل خود با او زنا کرده است" (متی ۵:۲۸). می‌دانم که نمی‌توانید تمام روز به زمین نگاه کنید! نمی‌شود به زنها نگاه نکرد. آنها نیمی از نسل بشر هستند. من نمی‌گویم که هر پسری افکار جنسی در سرش هیچوقت نخواهد داشت. بدن یک جوان چنین غریزهای دارد. نمی‌توانید از تمام افکار جنسی خودتان را خلاص کنید. ولی لازم نیست که به پورنوگرافی نگاه کنید! نگاه کردن به این چیزها، فکر کردن به چیزهایی که دیدید، شهوت کردن در دلتان است. و این گناه است!

داود پادشاه اینکار را کرد. یک شب داود "بر پشت بام خانه پادشاه گردش کرد و از پشت بام زنی را دید که خویشتن را شستشو می‌کند؛ و آن زن بسیار نیکو منظر بود" (دوم سموئیل ۱۱:۲). این مسئله اتفاقی نبود. داود به آن زن نگاه کرد و به او فکر کرد. سپس "درباره زن استفسار نمود" (۱۱:۳). او را صدا کرد. با او همبستر شد. اینکار زندگی او را تباه کرد! کل این جریان با تجربه پورنوگرافی او در آن شب شروع شد.

اجازه بدهید یک "سؤال بدیهی" از شما بپرسم. سؤالی که لازم نیست به آن جواب بدهید. یادتان می‌آید که چی دیدید؟ سالها بعد هم به یادتان می‌آید؟ البته که یادتان می‌آید. بهتر است که همان اول به آن نگاه نکنید. اگر به آن نگاه کردید، دوباره نگاه نکنید. نمی‌خواهید که در ذهنتان نقش ببندد!

پورنوگرافی یعنی وقت تلف کردن. می‌توانید کار دیگری انجام بدهید. ولی أوضاع بدتر از این حرفهاست. پورن هم اعتیادآور است. ”مطالعه بر روی نتایج تصاویر أعصاب افراد داوطلبی که به ویدیوهای مبتذل در اینترنت نگاه می‌کردند نشان می‌دهد که بخشهای فعال شده مغزی مشابه حالت ویار و مواد مخدر در واکنش به الکل، کوکائین و نیکوتین است... از اینرو تماشای تصاویر مبتذل، بخصوص وقتی که حالت وسواسی پیدا می‌کند، همان شبکه مغزی را فعال می‌کند که از الکل و دیگر مواد مخدر ناشی می‌شود. این مطالعات شواهد عمیقی را ارائه می‌دهند از این بابت که حالت وسواسی یا بی اختیاری و استفاده مدام از تصاویر مبتذل همان قدرت بالقوه را دارد که استعمال مواد مخدر ایجاد می‌کند“ (رجوع به thedoctorweighsin.com. اینجا را کلیک کنید). ”اعتیاد به تصاویر مبتذل و هجو اینترنتی در همان قالب اعتیاد می‌گنجد و با مکانیزمهای اصلی مشابه با اعتیاد به مواد مخدر نقطه اشتراک دارد“ (رجوع کنید به yourbrainonporn.com. اینجا را برای دیدن ۳۹ تحقیق که ثابت می‌کند پورن اینترنتی اعتیادآور است کلیک کنید).

پورن مثل مواد مخدر می‌ماند. شما یادتان می‌ماند که چی دیدید – همیشه و همیشه. درباره آن فکر می‌کنید. مثل آهنربا شما را جذب خودش می‌کند. به طرفش می‌روید. نمی‌توانید آنرا از سرتان بیرون کنید. نمی‌توانید از آن دست بردارید. دوباره به سراغش می‌روید. عمیقتر و عمیقتر اینکار را انجام می‌دهید. فکرتان را منحرف می‌کند. نظم احساسیتان را به هم می‌زند. نمی‌توانید دیگر درست فکر کنید. ازدواج عادی و طبیعی دیگر نخواهید داشت. به گناهتان و به نیازتان به خون مسیح دیگر فکر نمی‌کنید. پورن مانع از نجات پیدا کردن شما می‌شود.

قبل از اینکه پورن زندگیتان را تباه کند از آن دست بکشید! بهتر است که کامپیوتر و آیفون نداشته باشید تا اینکه به این تصاویر مبتذل نگاه کنید. مثل هروئین و کوکائین ترکش کنید. جلوتر نروید و به سمتش برنگردید! اولش یک حس عجیبی خواهید داشت. می‌خواهید که به آن نگاه کنید. به خودتان نهیب بزنید. جلوی خودتان را بگیرید. شما ماریجوانا نمی‌کشید، درست است؟ چرا نمی‌کشید؟ خب، چون فقط نمی‌کشید، حتی اگر دیگران اینکار را بکنند. شما کوکائین مصرف نمی‌کنید، درست است؟ چرا نمی‌کنید؟ چون نمی‌خواهید اینکار را بکنید. در مورد نگاه کردن به این تصاویر هم به همین شکل باید باشد. اینکار را صرفا انجام ندهید، حالا هر احساسی می‌خواهید داشته باشید. از آن دست بردارید و به طرفش دیگر نروید.

کمی وقت بگذارید و درباره روح و جانتان فکر کنید. به این خطابه‌ها به دقت گوش بدهید. متن آنها را که به شما می‌دهیم خوب بخوانید. در وبسایتمان آنها را به این آدرس پیدا کنید و بخوانید www.sermonsfortheworld.com. ویدیوی این خطابه‌ها را در وبسایتمان تماشا کنید. به گناهتان فکر کنید، بخصوص به باطن گناه آلودتان. دعا کنید و از خدا بخواهید تا شما را به سمت مسیح هدایت کند، تا گناهانتان در خون او پاک بشود. دعا می‌کنم تا هر چه زودتر به عیسی اعتماد کنید. آمین.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.