کشتی نوح انجیل را به تصویر می‌کشد

این کاری است که شما هم اگر بازگشت نکرده باشید انجام می‌دهید. صورتتان را از مسیح برمی‌گردانید. او را نادیده می‌گیرید. او را به حساب نمی‌آورید. شما اینطور درباره مسیح فکر می‌کنید. عیسی را دوست دارید، ولی خودتان را گول می‌زنید. ارمیاء نبی گفت، "دل از همه چیز فریبنده‌تر است" (ارمیا ۱۷:۹). وقتی دلتان می‌گوید که شما عیسی را دوست دارید، فکر می‌کنید که دلتان پاک است. فکر می‌کنید که دلتان راست می‌گوید، ولی اشتباه می‌کنید. دلتان "از همه چیز فریبنده‌تر است." هیچ چیز فریبنده‌تر از دلتان نیست. پر از دورویی، خیال باطل و دوز و کلک است. دلتان "بالاتر از هر چیز" متقلب است. هیچ چیز متقلب‌تر از دل شما نیست.

دل خودتان را خوش می‌کنید و می‌گویید که حداقل فریبکارتر از دل دیگران که نیست. و حق هم دارید. به نوعی راست می‌گویید. ولی این حقیقت را در نظر نمی‌گیرید که شما حق دارید چون قلب هر کس بخاطر گناه اولیه فاسد شده. حدود هفتاد و پنج سال دنبال دلیل دیگری می‌گشتم. ولی مجبور شدم به همان گناه اولیه برگردم، چون دلیل دیگری پیدا نکردم که توضیح بدهد چرا تمام کسانی که در عمرم با آنها برخورد داشتم، صورتشان را باید "از او بپوشانند" همانطور که آدم صورتش را از مسیح پیش از جسم گرفتن او در باغ عدن پوشاند.

"خوار و نزد مردمان مردود و صاحب غمها و رنج دیده و مثل کسی که رویها را از او بپوشانند و خوار شده که او را به حساب نیاوردیم" (اشعیا ۵۳:۳).

شما ارزشی برای عیسی قائل نیستید. فکر نمی‌کنید که عیسی ارج و منزلتی داشته باشد.

شما با این توهم زندگی می‌کنید که این حرف غلط است – که شما واقعاً عیسی را دوست دارید و واقعاً احترام خاصی برای او قائل هستید. ولی بجای قبول کردن چیزی که دلتان به شما می‌گوید، دلی که با گناه اولیه و گناه انفرادی مسموم شده و فریب خورده – باید به چیزی که قلبتان می‌گوید شک کنید.

آیا یک ندای باطنی درباره محبت مسیح دارید؟ می‌توانید چنین چیزی را به زبان بیاورید؟ به ندای درونتان گوش کنید و در کمال صداقت (راستگویی) از خودتان بپرسید که آیا می‌توانید این جمله را بگویید – می‌توانید بگویید، "انجیلی که قبلاً اینقدر کسل کننده و بی روح بود، حالا وقتی که درباره عیسی می‌شنوم پر از شور و هیجان شده"؟ می‌توانید صادقانه این را بگویید؟ اگر نه، این مطلب ثابت می‌کند که شما عیسی را به شکلی که امی زابالاگا مورد احترام قرار می‌دهد، احترام نمی‌گذارید!

یا می‌توانید بگویید: "عیسی وقتی من دشمنش بودم بخاطر من مصلوب شد و من هنوز به او اعتراف نمی‌کردم. این فکر من را دیوانه می‌کند. مسیح زندگی‌اش را برای من داد و به این دلیل من هم همه زندگی‌ام را به او می‌بخشم... عیسی رهاننده، ملجا و نجات دهنده من است. هیچوقت نمی‌توانم کارش را جبران کنم. خدمت به عیسی باعث شادی من می‌شود"؟ می‌توانید این حرفها را صادقانه ادا کنید – همانطور که جان کیگن این حرفها را زد؟ اگر مردد هستید، آیا به این خاطر نیست که می‌دانید خودتان را از عیسی پنهان می‌کنید و احترام زیادی برای عیسی قائل نیستید؟

راه دیگر محک زدن محبت شما به عیسی همانا احساس محکومیت نسبت به گناه است. تا وقتی احساس گناه نکنید که عیسی را رد کردید، هیچوقت عیسی مسیح را مورد ارج و احترام قرار نخواهید داد! عیسی به این مطلب اشاره کرد،

"و وقتی او [روح القدس] می‌آید، جهان را در مورد گناه... متقاعد می‌سازد‌، گناه را نشان خواهد داد چون به من ایمان نیاوردند" (یوحنا ۹ ،۱۶:۸).

اگر بخاطر انکار عیسی احساس محکومیت نسبت به گناه نکنید، این یک علامت مشخص است که "او را محترم نشماردید." دکتر و. ج. ت. شط به ما گفت، "روح القدس معمولاً کسی را از نو مولود نمی‌کند مگر آن شخص احساس محکومیت نسبت به گناه کرده باشد." احساس گناه می‌تواند آن شخص را آماده کند تا اینکه خداوند او را از شر آن خلاص کند.

به ارزش و اهمیت مسیح پی نمی‌برید تا اینکه شما
   از بازی کردن دست بکشید.
      از مرگ بترسید.
         از خودتان قطع امید کنید.
            و نسبت به گناه احساس محکومیت کنید.

کسی شاید بگوید، "این نوع آماده سازی خیلی سخت است." ولی شما این نوع آمادگی را لازم دارید!

عیسی موضوع اصلی تمام کتاب مقدس است. وقتی عیسی با دو تا از شاگردان ملاقات می‌کند، به تفصیل با آنها صحبت می‌کند. لوقا ۲۷-۲۴:۲۵ را باز کنید. از کتاب اسکافیلد در صفحه ۱۱۱۲ است. لطفاً وقتی من این آیه را می‌خوانم بایستید.

"سپس عیسی به آنان فرمود: شما چقدر دیر فهم و در قبول کردن گفته‌های انبیا کند ذهن هستید‌. آیا نمی‌باید که مسیح قبل از ورود به جلال خود همین طور رنج ببیند‌؟ آن وقت از تورات موسی و نوشته‌های انبیا شروع کرد و در هر قسمت از کتاب مقدّس آیاتی را که درباره خودش بود برای آنان بیان فرمود‌" (لوقا ۲۷-۲۴:۲۵).

عیسی چند ساعت وقت صرف کرد که تمام آن آیات را تدریس کند. عهد عتیق طولانی است، نسخه ترجمه شده دست من از کینگ جیمز حدود ۹۸۴ صفحه است. وقتی عیسی به فصول ۶، ۷ و ۸ کتاب پیدایش رسید، حتما توضیح داده که چطور کشتی نوح درباره او حرف می‌زند. در حالیکه به روایات نوح، طوفان بزرگ و کشتی نوح نزدیک می‌شد، حتماً باید "آیاتی را که درباره خودش بود" (لوقا ۲۴:۲۷) به آنها نشان داده باشد. این فصول پیدایش آنقدر مهم هستند که نمی‌توانست از آنها گذشته باشد بدون اینکه توضیحی درباره آنها بدهد.

در واقع، فصول ششم، هفتم و هشتم پیدایش پر از نمونه‌ها و تصاویر و عکس‌های مسیح اند. و چون از نوشته‌های موسی شروع کرد، که نگارنده انسانی پیدایش بود، و در آنجا "در هر قسمت از کتاب مقدس آیاتی را که درباره خودش بود" توضیح داد (لوقا ۲۴:۲۷)، بدون شک به شاگردانش گفته که کشتی نوح چطور درباره او صحبت می‌کند.

بله، عیسی موضوع اصلی سرتاسر کتاب مقدس است و خیلی چیزها را می‌شود با مطالعه کشتی نوح درباره او یاد گرفت. چند نکته از انجیل که بدون شک عیسی باید به آنها اشاره کرده باشد، یعنی وقتی "آیاتی را که درباره خودش بود برای آنان بیان فرمود" (لوقا ۲۴:۲۷) را در اینجا اشاره می‌کنم.

I. اول، کشتی نوح جذاب نبودن مسیح را به تصویر می‌کشد.

همانطور که گفته‌ام، کشتی نوح یک قایق خوش رنگ قشنگ که بعضی وقتها معلم‌های نادان در مدارس یکشنبه‌ به شاگردان نشان می‌دهند نبود. نخیر! کشتی نوح یک جعبه بزرگ سیاهرنگ از جنس چوب بود. از داخل و از بیرون با قیر سیاهرنگ پوشیده شده بود. خدا گفت:

"تو برای خودت یک کشتی از چوب درخت سرو بساز که چندین اتاق داشته باشد. داخل و خارج آن را با قیر بپوشان" (پیدایش ۶:۱۴).

آن کشتی یک جعبه کاملاً سیاه با ته مسطح بود. حدود ۵۰۰ پا طول داشت. حدود ۹۰ پا پهن بود و ۶۰ پا ارتفاع داشت. آن کشتی ساخته شده بود تا فقط شناور بماند و نه اینکه دریانوردی کند. هم از داخل و هم از بیرون یک ظرف سیاهرنگ زشت بود. هیچ چیز آن قشنگ نبود. این تصویر عیسی مسیح است. کتاب مقدس همین را درباره مسیح می‌گوید،

"او را نه صورتی و نه جمالی می‌باشد. و چون او را می‌نگریم منظری ندارد که مشتاق او باشیم. خوار و نزد مردمان مردود و صاحب غمها و رنج دیده و مثل کسی که رویها را از او بپوشانند و خوار شده که او را به حساب نیاوردیم" (اشعیا ۳-۵۳:۲).

آیا این دقیقاً همان تصویری نیست که بیشتر مردم از کشتی نوح داشتند، وقتی آن را دیدند که قبل از توفان ساخته شده و روی زمین قد علم کرده بود؟ از هیچ ابهت و زیبایی برخوردار نبود. هیچکس از آن خوشش نمی‌آمد. و از طرف مردم خوار و مردود شده بود، درست مثل خود عیسی. آنها صورتشان را از آن کشتی برمی‌گرداندند، درست همانطور که صورتشان را از عیسی برگرداندند. آن کشتی منظری نداشت و آنها احترامی برای آن قائل نبودند. به این دلیل بود که از ورود به آن هم امتناع کردند، درست همانطور که از آمدن پیش مسیح خودداری کردند.

آنها باید به خودشان گفته باشند، "یک چنین وسیله زشت و بدترکیبی چطور می‌تواند ما را نجات بدهد؟" و امروز هم خیلی از مردم از آمدن پیش مسیح و نجات پیدا کردن به همان دلیل که گفته شد خودداری می‌کنند. آنها فکر می‌کنند، "چرا باید زندگی روزمره، خوشی‌ها و لذتهایمان را کنار بگذاریم و وارد یک جعبه سیاه زشت قدیمی بشویم؟" متی بیست و چهار، آیه سی و هفت تا آخر به ما می‌گوید:

"زمان ظهور پسر انسان درست مانند روزگار نوح خواهد بود‌. در روزهای قبل از توفان یعنی تا روزی که نوح به داخل کشتی رفت مردم می‌خوردند و می‌نوشیدند و ازدواج می‌کردند و چیزی نمی‌فهمیدند تا آنکه سیل آمد و همه را از بین برد‌. ظهور پسر انسان نیز همین طور خواهد بود‌" (متی ۳۹-۲۴:۳۷).

این آیه به ما نشان می‌دهد که مردم نمی‌خواستند از خوردن و نوشیدن در مهمانی‌های بزرگ دست بردارند. آنها نمی‌خواستند از رفتن به عروسی‌های پر زرق و برق که آنقدر به آن معتاد شده بودند دست بردارند. چرا باید از مهمانی‌هایشان دست می‌کشیدند، از "کلوپ" رفتن و رقصیدن و مشروب خوردنشان – و خوش گذرانی – که فقط بتوانند داخل یک قایق سیاه کهنه بشوند که اصلاً هیچ خوشی در آن پیدا نمی‌شد.

ولی البته که اشتباه می‌کردند. تنها جایی در دنیا که در طول مدت توفان می‌توان گفت در آن "خوش" می‌گذشت در همان کشتی بود. نوح و خانواده‌اش مشارکت خیلی خوبی با هم داشتند و با هم کار می‌کردند مادامی که آب تمام زمین را احاطه کرده بود، آنها به حیوانات غذا می‌دادند و از آنها مراقبت می‌کردند.

کشتی نوح در طی آن توفان وحشتناک، تنها کلیسای روی زمین بود. نوح و هفت عضو خانواده‌اش تنها کلیسای روی زمین در آن دوره بودند و یک مشارکت فوق العاده با پرستشی پر از محبت و خوشی الهی در آن کشتی داشتند.

ولی آیا افراد بازگشت نکرده به کلیسای محلی ما امروز همینطور نگاه نمی‌کنند؟ خیلی از والدین گمشده می‌گویند، "چرا این جوانها اینقدر می‌خواهند در آن کلیسا باشند؟ چه چیزی آنها را آنجا نگه می‌دارد؟ در آن کلیسا از مشروب و مواد مخدر و مهمانی‌های بی بند و بار خبری نیست. از روابط جنسی نامشروع خبری نیست. ولی انگار دوست دارند که تمام مدت آنجا باشند. چی در آن ساختمان زشت و قدیمی مرکز شهر وجود دارد که پسر و دخترم را تمام وقت آنجا می‌کشاند؟"

خب، می‌توانید به خانواده و دوستهای بی‌ایمانتان اینطور جواب بدهید: "کلیسا مثل کشتی نوح می‌ماند. ما را از این دنیای سوخته‌ی تنها که عادت داشتیم در آن زندگی کنیم نجات می‌دهد. حالا در این کلیسای محلی باپتیست وقتمان را صرف می‌کنیم. اینجا تفریحات سالم و خوبی در کلیسا داریم که هیچوقت فکرش را هم نمی‌کردیم! چرا تنها باشید؟ بیایید به خانه تان – به کلیسا! ما از این دنیای سرد و تنها به این ساختمان زشت و قدیمی کلیسا که خیلی راحت هم نیست پناه بردیم. شما نمی‌خواهید لذت و دوستی و امنیتی را که ما در این کلیسای محلی پیدا کردیم، یعنی در خانه‌ی خدای زنده، پیدا کنید؟ خواهش می‌کنیم مرتب به این کشتی نجات بیایید، به این کلیسا، جایی که همان آرامش و خوشی را کشف خواهید کرد که ما کردیم."

بله، کشتی نوح یک چیز زشت و قدیمی و سیاه بود، ولی جایی برای خوش بودن، دوستی و محبت بود. به خانه‌تان بیایید! با ما به این کشتی کهنه محقر کلیسای محلی بیایید. شما هم نجات پیدا می‌کنید و با ما یک زندگی شاد را تجربه خواهید کرد!

II. دوم، کشتی نوح خون مسیح را به تصویر می‌کشد.

لطفاً کتاب پیدایش، فصل شش، آیه چهارده را باز کنید. خدا به نوح گفت:

"تو برای خودت یک کشتی از چوب درخت سرو بساز که چندین اتاق داشته باشد. داخل و خارج آن را با قیر بپوشان" (پیدایش ۶:۱۴).

مفسر سنت گرا ه. س. لوپولد این آیه را اینطور ترجمه می‌کند، "و از درون و برون با قیر آن را آغشته کن" (Exposition of Genesis, Baker, 1976, volume 1, p. 269).

دکتر لوپولد درباره حجره‌های داخل کشتی و قیری که آن را پوشانده بود با ما صحبت می‌کند.

واژه‌ای که برای "حجره‌ها" (qinnim) بکار رفته، برای "لانه‌ها" هم استفاده می‌شود. در نتیجه، چنین اتاق‌هایی به منظور استفاده برای انواع حیوانات بوده... این کشتی نبوده بلکه یک جعبه شناور عظیم با ابعادی تقریباً نزدیک به ابعاد یک کشتی. این ظرف شناور به منظور کشتیرانی یا ناوبری از هر نوع ساخته نشده بود. فقط برای شناور ماندن طراحی شده بود. آن را با مقدار زیادی پوشش از جنس "قیر" (kopher) از داخل و خارج ضدآب کردند (رجوع به ص. ۲۷۰).

دکتر لوپولد ادامه می‌دهد و توضیح می‌دهد که واژه "kaphar" از واژه "kopher" اقتباس شده (رجوع به ماخذ بالا).

"kaphar" واژه عبری است که در کتاب مقدس به معنای "کفاره" (دیه، جبران م.) ترجمه شده. فعل واژه "kaphar" بعنوان "کفاره" هفتاد مرتبه در عهد عتیق ترجمه شده.

سفر لاویان ۱۷:۱۱ معنی این واژه را به ما می‌دهد.

"زیرا که جان جسد در خون است، و من آن را بر مذبح به شما داده‌ام تا برای جانهای شما کفاره کند، زیرا خون است که برای جان کفاره می‌کند" (لاویان ۱۷:۱۱).

در هر دو مورد، واژه "کفاره" از لغت "kaphar" ترجمه شده که به معنای "پوشش" است. خون عیسی مسیح گناهان ما را "می‌پوشاند." در عهد جدید به ما گفته می‌شود که:

"خوشا به حال آنانی که خدا خطایای ایشان را بخشیده و گناهانشان را پوشیده است‌" (رومیان ۴:۷).

کشتی نوح با قیر پوشیده شده بود تا از آب داوری توفان در امان بماند. وقتی پیش مسیح می‌آیید، با خون او پوشیده می‌شوید و داوری خدا به شما آسیبی نمی‌رساند. خدا به نوح گفت، "تو... به کشتی داخل شو" (پیدایش ۷:۱). وقتی نوح داخل شد، دیوارهای قیر اندود شده او را احاطه کرده بودند. قیر نمونه خون مسیح است. وقتی پیش مسیح می‌آیید، خون مسیح شما را به راستی احاطه می‌کند و "گناهانتان پوشیده می‌شود" (رومیان ۴:۷)!

"و خون عیسی، پسر او، ما را از همهً گناهانمان پاک می‌سازد‌" (اول یوحنا ۱:۷).

به این دلیل بود که عیسی روی صلیب مرد – تا خون او بتواند خطایای شما را پاک کند و گناهان شما را بپوشاند.

"خوشا به حال آنانی که خدا خطایای ایشان را بخشیده و گناهانشان را پوشیده است‌" (رومیان ۴:۷).

III. سوم، کشتی نوح رستاخیز را به تصویر می‌کشد.

کشتی نوح نمونه‌ای از رستاخیز یا قیام هم هست. کشتی نوح در روزی که مسیح از مردگان برخاست روی کوههای آرارات قرار گرفت.

حالا می‌خواهم که به مطلب دیگری توجه کنید. به پیدایش فصل هشت، آیه هیجده گوش کنید:

"پس نوح و پسران او و زنش و زنان پسرانش، با وی بیرون آمدند" (پیدایش ۸:۱۸).

این آیه، قیام عیسی مسیح از مردگان را به تصویر می‌کشد:

"بعد از روز سبت، در سپیده دم صبح روز یکشنبه، مریم مجدلیه و آن مریم دیگر به دیدن قبر رفتند‌. ناگاه زمین لرزه شدیدی رخ داد زیرا فرشته خداوند از آسمان نازل شده به سوی سنگ آمد و آن را به کناری غلطانیده بر روی آن نشست‌. صورت او مثل برق می‌درخشید و لباسهایش مانند برف سفید بود‌. از دیدن این منظره نگهبانان از ترس لرزیدند و مانند مرده به زمین افتادند‌. آنگاه فرشته به زنان گفت: «نترسید، می‌دانم که به دنبال عیسای مصلوب می‌گردید‌. او اینجا نیست‌. چنانکه خود او قبلا گفته بود پس از مرگ زنده گشت‌. بیایید و جایی را که او خوابیده بود ببینید" (متی ۶-۲۸:۱).

همانطور که نوح از کشتی خارج شد، مسیح نیز در صبح روز رستاخیز از قبر بیرون آمد. کلام خدا می‌گوید، "پس نوح و پسران او و زنش و زنان پسرانش، با وی بیرون آمدند." این آیه ربوده شدن مسیحیان را برای ملاقات با مسیح در هوا به تصویر می‌کشد (اول تسالونیکیان ۱۷-۴:۱۶). بیرون آمدن نوح از کشتی تصویری از مسیح است که از قبر بیرون می‌آید. بیرون آمدن خانواده‌اش از کشتی پس از او، تصویر مسیحیان در رویداد ربوده شدن است.

تمام این موارد سمبلیک و نمونه نگاری است. دکتر جان وارویک مانت گامری گفته:

عمل رستگاری نوح – تنها بواسطه فیض خدا از طریق آب و [کشتی] – کلیسای اولیه را بطور قطعی بر آن داشت تا کل این رویداد را بعنوان نشانه‌ای نمادین از نجات ببیند که در عهد جدید عطا می‌شود. خود کشتی بعنوان نماد کلیسا استنباط شد (فقط کسانی که جویای فیض در کلیسا هستند می‌توانند از توفان دنیای گناه در امان بمانند)؛ خود معماری کلیسا با این تصویر استعاره‌ای مهر و موم ابدی می‌شود (مثال، واژه "شبستان کلیسا" از واژه لاتین "navis"، به معنای "کشتی" است). در [نقاشی‌های] اولیه کلیسا – برای مثال در دخمه‌های زیرزمینی – از کشتی نوح بطور سمبلیک برای محل تدفین یا تابوت استفاده شده که از آن خدا شخص ایماندار را در روز واپسین بیدار خواهد کرد، همانطور که او نوح را از آبهای مرگبار توفان رهانید (John Warwich Montgomery, ph.D., The Quest for Noah’s Ark, Bethany, 1972, p. 284).

در نیمه اول قرن دوم، جاستین شهید گفت:

نوح پارسا با افراد دیگر بجا مانده از توفان، یعنی همسر، سه فرزند و زوجین آنها در مجموع هشت نفر را تشکیل می‌دادند که نماد آن روز را موجب شد، هشت در تعداد اما نخست در قدرتی که مسیح از آن از مردگان برخاست. اکنون مسیح، "نخست زاده آفریدگان،" در مفهومی تازه به راس یک نژاد دیگر تبدیل شده است که از آنها تولدی تازه با آب، ایمان و چوب را به ارمغان آورده که دربرگیرنده راز صلیب است، همانطور که نوح با چوب کشتی نجات پیدا کرد که با خانواده‌اش بر روی آبها شناور بود (Justin Martyr, Dialogue with Trypho, cxxxvii, 1-2).

همانطور که مسیحیان اولیه مشاهده کردند، سرتاسر انجیل در کشتی نوح به تصویر کشیده می‌شود. (۱) آن کشتی منظر زیبایی نداشت، یعنی چشم نواز یا از لحاظ عقلانی جذاب نبود. پس مسیح هم برای مردم خواستنی نبود و انجیل هم مسخره جلوه می‌کند. (۲) کشتی نوح پوشیده از لایه‌ای از قیر بود، هم از داخل و هم از بیرون. این مطلب خون مسیح را به تصویر می‌کشد که بازگشت کنندگان را محافظت می‌کند، تا خدا نتواند گناه آنها را ببیند. (۳) کشتی نوح روی کوههای آرارات قرار گرفت و نوح زنده از آن بیرون آمد. این تصویر مسیح است که از قبر خارج می‌شود، یعنی در روز رستاخیز از مردگان برخاست.

یک چیز دیگر. کشتی نوح بر قله کوه نشست. این تصویر مسیح است که بر کوه صهیون صعود کرد، یعنی شهر خدا، در آسمان سوم. مسیح اکنون در آسمان است، در دست راست خدا. پیش مسیح بیایید و نجات پیدا کنید. پیش مسیح بیایید و گناهان شما با "قیر" خون او پوشیده می‌شود. پیش مسیح بیایید و شما هم قادر خواهید بود به آسمان بروید. همانطور که نوح و خانواده‌اش از توفان جان سالم بدر بردند، شما هم از جهنم جان بدر خواهید برد. باید پیش مسیح بیایید، همانطور که نوح در کشتی آمد!

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.

آیات خوانده شده قبل از خطابه توسط آقای نواح سانگ: متی ۶-۲۸:۱.
سرود تک نفره پیش از خطابه توسط آقای بنجامین کین کید گریفیت:
“Saved by the Blood” (by S. J. Henderson, 19th century).