شلاق زدن، شرمساری و آب دهان انداختن

همراه با خواجه سرای اهل اتیوپی ما هم شاید بپرسیم، "نبی در اینجا دربارۀ چه کسی سخن می‌گوید، دربارۀ خودش یا کسی دیگر‌‌؟" (اعمال ۸:۳۴). با نگاه به فصل ۵۳، شکی نداریم که اشعیا در اینجا درباره خداوند عیسی مسیح حرف می زند. یقیناً این یکی از نبوتهایی بود که وقتی عیسی با شاگردانش بسوی اورشلیم می رفت به آن اشاره کرده گفت،

"عیسی دوازده شاگرد خود را به کناری برد و به آنان فرمود: ما اکنون به اورشلیم می‌رویم و آنچه انبیا درباره پسر انسان نوشته‌اند به حقیقت خواهد پیوست‌. او به دست بیگانگان تسلیم خواهد شد، او را مسخره خواهند کرد و با او بد رفتاری نموده به رویش آب دهان خواهند انداخت‌. او را تازیانه زده و خواهند کشت‌. اما در روز سوم باز زنده خواهد شد‌‌" (لوقا ۳۳-۱۸:۳۱).

عیسی به آنها گفت که امتها او را مسخره می کنند، توهین می کنند، شلاق می زنند و او را به مرگ محکوم خواهند کرد. و او گفت که همه اینها از پیش "توسط انبیا" گفته شده بود. بنابراین آیه مورد نظر ما یکی از آیاتی بوده که او به آنها اشاره کرد،

"پشتم را برای آنهایی که مرا با شلاق می‌زدند، برهنه نمودم، و وقتی به من ناسزا می‌گفتند، ریش‌های مرا می‌کندند، و به من آب دهان می‌انداختند، اعتراضی نکردم" (اشعیا ۵۰:۶).

بعد نگاه کنید که چطور آن نبوت به انجام رسید. پانتیوس پیلاطوس، فرماندار رومی، دستور داد که او را تازیانه بزنند. سپس سربازان رومی،

"... تاجی از خار بافته و روی سرش گذاشتند و به او ادای احترام کرده می‌گفتند: سلام، ای پادشاه یهود‌‌. و با چوب بر سرش می‌زدند و به رویش آب دهان می‌انداختند..." (مرقس ۱۹-۱۵:۱۷).

من به این نتیجه رسیده ام که این شخص خود عیسی ناصری، یعنی نجات دهنده ما، بود که عبارات این نبوت ها را به انجام رسانید،

"پشتم را برای آنهایی که مرا با شلاق می‌زدند، برهنه نمودم، و وقتی به من ناسزا می‌گفتند، ریش‌های مرا می‌کندند، و به من آب دهان می‌انداختند، اعتراضی نکردم" (اشعیا ۵۰:۶).

اجازه بدهید که جوزف هارت آن صحنه را توصیف کند،

بنگرید که چه صبور ایستاده عیسی،
   مورد اهانت قرار گرفته در این مکان نازیبا!
گناهکاران دستان قادر متعال را بسته اند،
   بر روی خالقشان آب دهان انداخته اند.

با خار پیشانی اش سوراخ شده و شکافته،
   خون از هر طرف جریان یافته؛
پشتش از تازیانه های بسیار کبود شده،
   ولی تازیانه های برنده تر قلب او را سفته.
(“His Passion” by Joseph Hart, 1712-1768; altered by the Pastor).

"پشتم را برای آنهایی که مرا با شلاق می‌زدند، برهنه نمودم، و وقتی به من ناسزا می‌گفتند، ریش‌های مرا می‌کندند، و به من آب دهان می‌انداختند، اعتراضی نکردم" (اشعیا ۵۰:۶).

امشب نجات دهنده رنج کشیده را به شما معرفی می کنم. و همراه با پیلاطوس می گویم، "این مرد را بنگرید." قلبتان را عوض کرده و در رنجها و آلامش به او نگاه کنید. بنگرید که او کیست، چه نمونه ای برای ما بجا گذاشته و برای نجات گناهکاران سقوط کرده از آتش ابدی چه کار کرده است.

I. اول، او را بعنوان خدای تجسم یافته ببینید.

خدا در جسم انسان نازل شد تا بر روی زمین در میان آدمیان زندگی کند. او در اشعیا ۵۰:۲ می گوید، "آمدم." خدای پسر از آسمان پایین "آمد" و در میان ما ساکن شد.

"کلمه خود خدا بود... پس کلمه انسان شد و در میان ما ساکن گردید‌. (ما شکوه و جلالش را دیدیم شکوه و جلالی شایستۀ فرزند یگانۀ پدر) و پر از فیض و راستی‌" (یوحنا ۱۴، ۱:۱).

"او به صورت انسان ظاهر شد" (اول تیموتیوس ۳:۱۶).

مسیحیان باستان حق داشتند که عیسی را چنین خطاب کنند، "خدا از خدا، نور از نور، خدای حقیقی از خدای حقیقی، مولود شده و نه آفریده شده."

در این باره فکر کنید و خواهید دید که این برجسته ترین آموزه ای است که به ذهن انسان خطور کرده. اسپارژن گفته،

اگر این موضوع به این غایت شهادت داده نمی شد، بی نهایت باورنکردنی می بود که خدای نامحدود که در همه چیز است، او که بود و هست و می آید، قادر مطلق، عالم مطلق و حاضر مطلق در واقع چنان فروتن سازد که خویش را در این جامه گلین پست بدن ما نمایان سازد. او همه چیز را آفرید و با اینحال مقدر نمود که جسم مخلوق به تن کرده با خود یکی سازد... بشریت خداوندمان وهم و خیال نبود... این تجسم یک برداشت صرفاً ظاهری به شکل انسانی نبود: بلکه بدون شک "کلمه جسم گردید و در میان ما ساکن شد." او گفت، "به من دست بزنید و ببینید، شبح مانند من گوشت و استخوان ندارد‌‌" (C. H. Spurgeon, “The Great Mystery of Godliness,” The Metropolitan Tabernacle Pulpit, Pilgrim Publications, 1979 reprint, volume 28, p.698).

عیسی خدا بود در جسم انسان، بواسطه آمیزش و یکی شدن ذات الهی و ذات انسانی. او خدای تجسم یافته است، شخص دوم تثلیث مقدس، یعنی کلمه ی جسم گرفته!

این امر نشان می دهد که متن مورد نظر ما برای ذهن بشر بسیار ژرف و عمیق است! اینجا خدایی داریم در جسم انسان که اجازه می دهد تحقیر و شکنجه بشود! از تصور انسان خارج است که خدای تجسم یافته بتواند بگوید،

"پشتم را برای آنهایی که مرا با شلاق می‌زدند، برهنه نمودم، و وقتی به من ناسزا می‌گفتند، ریش‌های مرا می‌کندند، و به من آب دهان می‌انداختند، اعتراضی نکردم" (اشعیا ۵۰:۶).

در اینجا خالق جهان هستی و هر چه در آن است، اجازه می دهد که ابنای گناهکار بشر بر پشت او شلاق بزنند و ریش او را بکنند! در اینجا خدای من اجازه می دهد که گناهکاران خبیث و پست بر روی رخسار مقدس او آب دهان بیاندازند! آنها بر صورت خدا آب دهان انداختند!

بنگرید که چه صبور ایستاده عیسی،
   مورد اهانت قرار گرفته در این مکان نازیبا!
گناهکاران دستان قادر متعال را بسته اند،
   بر روی خالقشان آب دهان انداخته اند.
(“His Passion” by Joseph Hart).

II. دوم، او را بعنوان نمونه ای برای ما ببینید.

"پشتم را برای آنهایی که مرا با شلاق می‌زدند، برهنه نمودم، و وقتی به من ناسزا می‌گفتند، ریش‌های مرا می‌کندند، و به من آب دهان می‌انداختند، اعتراضی نکردم" (اشعیا ۵۰:۶).

عیسی بعنوان خادم خدا اجازه داد که گناهکاران بر پشت او بزنند، ریش او را کندند و آب دهان بر صورتش انداختند. می توانست زمین زیر پایشان را باز کند مثل کورح یا آتشی نازل کند که آنها را در خود فرو برد همچون کاری که ایلیا کرد. ولی او "مانند بره‌ای که به کشتارگاه می‌برند، و مانند گوسفندی که در حال پشم چینی ساکت است، دهان خود را نگشود" (اشعیا ۵۳:۷). و پطرس رسول گفت،

"مگر خدا شما را برای همین برنگزیده است؟ خود مسیح با رنجهایی که به خاطر شما کشید برای شما نمونه شد تا به همان راهی که او رفت شما نیز بروید‌. شما می‌دانید که او هیچ گناهی نکرد و هرگز دروغی از دهان او شنیده نشد‌. وقتی به او دشنام می‌دادند با دشنام پاسخ نداد‌. وقتی عذاب می‌کشید، تهدید نمی‌کرد، بلکه خود را به دست آن کسی سپرد که همیشه با عدالت و انصاف داوری می‌کند‌" (اول پطرس ۲۳-۲:۲۱).

شاید حاضر باشیم که زندگی و مالمان را به خدا بدهیم، ولی وقتی مورد آزار و تهمت قرار می گیریم احساس می کنیم کاستی و ضعف داریم. ولی عیسی حاضر بود مورد تمسخر قرار بگیرد و توسط بدترین گناهکاران شیاد خطاب بشود بدون اینکه از خودش دفاع کند. وقتی دوستان و اقواممان ما را ریاکار و چاپلوس صدا می زنند و بخاطر مسیحی بودن پشت سرمان حرف می زنند، چه می گوییم؟ باید بیاد بیاوریم که عیسی "آرامش خودش را حفظ کرد،" و وقتی شاهدان دروغین در شب پیش از مصلوب شدنش او را متهم کردند چیزی نگفت (متی ۲۶:۶۳). وقتی پیلاطوس به او گفت، "آیا این شهادتهایی را که علیه تو می‌دهند نمی‌شنوی‌؟" عیسی "حتّی یک کلمه هم جواب نداد به طوری که فرماندار بسیار تعجب کرد‌" (متی ۱۴-۲۷:۱۳).

وقتی در طول تظاهراتمان علیه فیلم کفرآمیز "آخرین وسوسه های مسیح" از عیسی دفاع می کردم، این درس را با سختی یاد گرفتم. شاهدان دروغین آمدند که من را به ضد یهودی بودن و خیانت متهم کنند. این اتهام کاملاً نادرست بود. من قوم یهود و سرزمین اسراییل را از صمیم قلب و روحم دوست دارم و همیشه هم دوست داشته ام. ولی یاد گرفتم که آن آزار و اذیت را در سکوت تحمل کنم بخصوص وقتی افرادی که یک عمر با من دوست بودند بخاطر دفاع از عیسی به من پشت کردند. به مدت بیست سال در دفاع از خودم چیزی نگفتم. در همین اواخر بود که فقط مطلبی برای حفظ شهادت کلیسایمان علیه این افترا زنان کاذب عنوان کردم. عیسی گفت،

"خوشا به حال شما هر گاه به خاطر پسر انسان مردم از شما روی گردانند و شما را از بین خود بیرون کنند و به شما اهانت کنند و با به شما بد گویند‌. در آن روز شاد باشید و از خوشی پایکوبی کنید چون بدون شک پاداش سرشاری در عالم بالا خواهید داشت زیرا پدران ایشان نیز درست به همین طور با انبیا رفتار می‌کردند‌" (لوقا ۲۳-۶:۲۲).

این سخنان نجات دهنده در زمان آزمایش، آرامش خاطری برای من بوده است. فکر نمی کنم که وقتی جهان ما را بخاطر عیسی محکوم می کند باید سریع عکس العمل نشان داده و از خودمان دفاع کنیم. در طی تظاهرات "آخرین وسوسه" مردی عملاً به صورت من آب دهان انداخت. من آنجا در برابر استهزاء دوربین خبرنگاران ایستادم در حالیکه آب دهان آن شخص از صورتم جاری بود. از عیسی یاد گرفتم که نباید انتقام بگیرم، زیرا او وقتی به صورتش "آب دهان می‌انداختند، اعتراضی نکرد." خیلی سعی کردم با این مرد بعدها مهربان باشم. دوست بیچاره! چندی بعد او به قتل رسید. خدا از ناراحتی و اشکهایی که برای او و خانواده اش ریختم خبر دارد.

اسپارژن در خطابه ای در باب متن مورد نظرمان گفت، "باید پست و پست تر بشوید، حتی تحقیر و از طرف مردم رد بشوید، زیرا این است راه جلال ابدی" (“The Shame and Spitting,” The Metropolitan Tabernacle Pulpit, Pilgrim Publications, 1972 reprint, volume 25, p. 431).

همه ما باید نمونه و مثال عیسی را بخاطر بیاوریم وقتی که مردم ما را مسخره می کنند و علیه ما حرف می زنند تا در این ایام جهنمی از پیروان او قلمداد بشویم. اسپارژن گفته،

آیا بدنتان پر از درد و ناراحتی است...؟ عیسی از همه آنها با خبر است، چون او "پشتش را برای آنها که او را شلاق می زدند، برهنه کرد." آیا رنج و عذاب می کشید... از تهمت زنندگان؟ "صورت خود را از کسانی که به او آب دهان می انداختند پنهان نکرد." آیا شما را مسخره کرده اند...؟ آیا بی ادبان به خداباوری شما خندیده اند؟ عیسی با شما همدردی می کند، زیرا می دانید که چطور او را مورد خنده های نامیمون و نامبارک خود قرار دادند. با هر دردی که در قلبتان تیر می کشد، خداوندتان نیز شریک است... (رجوع به اسپارژن).

بنگرید که چه صبور ایستاده عیسی،
   مورد اهانت قرار گرفته در این مکان نازیبا!
گناهکاران دستان قادر متعال را بسته اند،
   بر روی خالقشان آب دهان انداخته اند.

III. سوم، او را بعنوان جانشین گناهکاران ببینید.

"پشتم را برای آنهایی که مرا با شلاق می‌زدند، برهنه نمودم، و وقتی به من ناسزا می‌گفتند، ریش‌های مرا می‌کندند، و به من آب دهان می‌انداختند، اعتراضی نکردم" (اشعیا ۵۰:۶).

فراموش نکنید که عیسی این دردها را بخاطر هیچکدام از گناهان خودش تحمل نکرد، چرا که او گناهی نداشت.

"و حال آنکه به سبب تقصیرهای ما مجروح و به سبب گناهان ما کوفته گردید. و تأدیب سلامتی ما بر وی آمد و از زخمهای او ما شفا یافتیم" (اشعیا ۵۳:۵).

این آیه در اشعیاء ۵۳ صراحتاً به ما می گوید که زخمها و ضربه های شلاق او، و همینطور مرگ او، لازم بود تا گناهکاران نجات پیدا کنند. عیسی گناهان ما را به خودش گرفت. و کتاب مقدس به ما می گوید که خدا او را که "کاملا بی گناه بود، ولی خدا به خاطر ما او را بی گناه نشناخت تا ما به وسیلۀ اتحاد با او مانند خود خدا کاملا نیک شویم‌" (دوم قرنتیان ۵:۲۱). وقتی عیسی رنج کشید، بخاطر گناهان ما عذاب کشید، تا مجازات آنها را بپردازد که ما بتوانیم نجات پیدا کنیم. گناه بدترین چیز ممکن است. گناه لایق شلاق خوردن است. گناه شایسته آب دهان انداختن است. گناه لایق مصلوب شدن است. و چون عیسی گناه ما را بر خودش گرفت، باید تازیانه می خورد. باید آب دهان بر روی او می انداختند. باید او را مسخره می کردند. اگر می خواهید بدانید که خدا درباره گناه چی فکر می کند، به پسر او نگاه کنید، بر پشت او شلاق زدند، ریش او را کندند، سربازان به صورتش آب دهان انداختند در حالیکه او قربانی گناه برای من و شما شد. اگر من و شما را بخاطر گناهمان شلاق می زدند و ریشمان را می کندند و آب دهان می انداختند تعجبی نداشت. ولی کسی که گناه ما را بدوش خودش کشید خدای پسر بود. عیسی بجای ما ایستاد و "امّا خداوند را پسند آمد که او را مضروب نموده، به دردها مبتلا سازد. چون جان او را قربانی گناه ساخت" (اشعیا ۵۳:۱۰). اگرچه گناه ما فقط با عمل نسبت دادن بر روی عیسی قرار گرفت، ولی عمیق ترین دردها و شرمساری ها قبل از اینکه بر روی صلیب پرداخت بشود، در حق او روا شد.

توجه کنید که متن مورد نظر می گوید، "پشتم را برای آنهایی که مرا با شلاق می‌زدند، برهنه نمودم." عیسی با میل و تمایل، خودش را به دست شلاق زنندگان سپرد، یعنی کسانی که ریش او را کندند و آب دهان به روی او انداختند. او خودش را تسلیم کرد تا بر روی صلیب بمیرد. هیچکس او را مجبور نکرد که بخاطر گناهان ما عذاب بکشد. اینکار را با اراده خودش انجام داد. پسر خدا با اراده خودش بخاطر ما مورد لعنت و نفرین قرار گرفت و بعنوان جانشینی برای ما حساب شد تا مزد گناه ما را بپردازد – تا اینکه خدا ما را ببخشد و در نظر او عادل بشویم.

آیا می توانید این چیزها را بشنوید و شگفت زده نشوید؟ می توانید تصور کنید که پسر خدا مورد ضرب و شتم قرار بگیرید، ریشش کنده بشود و آب دهان بر او انداخته بشود و در حیرت و تعجب و ستایش فرو نروید؟ کسی که آسمان را از ابرها می پوشاند، صورت خودش را از شرم و آب دهان نپوشانید. کسی که پشت کوهها را آفرید، پشت خودش را از ضربات شلاق محفوظ نداشت. کسی که جهان را با حلقه ای بهم نگه می دارد توسط کسانی که خودش آنها را آفرید به غل و زنجیر کشیده شد. وقتی فرشتگان آسمان با موجهای عظیم موسیقی در ستایش او سرود می خوانند، آیا این امر ممکن به بنظر می رسد که او را به صلیب کشیده باشند؟ فکر می کنم به همین دلیل است که اثر میخها تا ابد در دستها و پاههای او باقی خواهند ماند، تا وقتی که او را در آسمان ملاقات می کنیم، نتوانیم کاری را که برای ما انجام داد فراموش کنیم. چطور می توانم به صورت عزیز او در جلال نگاه کنم بدون اینکه بیاد بیاورم که گناهکاران دسته دسته موهای ریش او را کندند در حالیکه آب دهان از گونه های مقدس او سرازیر بود!

بنگرید که چه صبور ایستاده عیسی،
   مورد اهانت قرار گرفته در این مکان نازیبا!
گناهکاران دستان قادر متعال را بسته اند،
   بر روی خالقشان آب دهان انداخته اند.

به صورت او! چرا به روی فرشته ها آب دهان نیانداختند؟ جای دیگری جز صورت دوست داشتنی او وجود نداشت که آب دهان بیاندازید؟ به صورت او! خدا به دادمان برسد! به صورت او! به 'صورت مقدس' عیسی آب دهان انداختند! اسپارژن گفت، "آرزو می کردم که آن مرد هیچوقت آفریده نشده بود، یا اینکه... نیست و نابود می شد بجای اینکه زنده می ماند و مرتکب چنین کار وحشتناکی می شد" (رجوع به ص. ۴۲۸). خدا به دادمان برسد! آنها به صورت نجات دهنده مان آب دهان انداختند!

اگر گمشده هستید، از شما خواهش می کنم حالا به او اعتماد کنید. وقتی به او اعتماد می کنید گناه شما مختوم می شود، زیرا عیسی همه شرارت ها و روسیاهی های شما را وقتی که به صلیب کشیده شد بر خودش گرفت. مجازات شما در آنوقت برداشته شد، چرا که عیسی همه آنها را بر دوش گرفت – یعنی بر پشت خودش، بر گونه خودش، بر صورت خودش و در زخمهایی که در دستها و پاهایش ایجاد شد. به او اعتماد کنید و تمام مجازات گناهان شما پاک خواهد شد و نجات پیدا خواهید کرد و بواسطه محبت رهایی بخش او برای همیشه و تا ابد عادل شمرده خواهید شد! لطفاً بایستید و سرود شماره شش را بخوانید، "آه، چه چشمه ای!" به قلم دکتر جان ر. رایس.

روایت محبتی داریم که از هر قیاسی خارج است،
   می گوییم که چطور گناهکاران بخشوده می شوند.
بخششی رایگان وجود دارد، چون عیسی رنج کشیده،
   و بر درخت جلجتا فدیه را داده.
آه، چه چشمه ی رحمتی جاری است،
   جاری از نجات دهنده مصلوب آدمها.
چه با ارزش است خونی که او ریخت برای نجات ما،
   فیض و بخشش برای همه گناهان ما.
(“Oh, What a Fountain!” by Dr. John R. Rice, 1895-1980).

دعا می کنم که امشب به عیسی اعتماد کنید. خون پاک کننده تمام گناهان شماست. در این لحظه به او اعتماد کنید و برای همیشه و تا به ابد نجات خواهید یافت.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

متن دستنویس این خطابه ها از حق چاپ برخوردار نیست. شما می توانید بدون اجازه دکتر هایمرز از آنها استفاده
کنید. اما تمام پیامهای ویدیویی دکتر هایمرز و تمام ویدیوهای دیگر کلیسای ما، از حق چاپ برخوردارند و فقط با
گرفتن اجازه قابل استفاده هستند.

آیات خوانده شده قبل از خطابه توسط دکتر کریتون ل. چان: لوقا ۳۳-۱۸:۳۱.
سرود تک نفره پیش از خطابه توسط آقای بنجامین کین کید گریفیت:
“Lead Me to Calvary” by Jennie Evelyn Hussey, (1874-1958).