گرویدن لوتر

بعضی ها ممکن است بپرسند که من چرا درباره مارتین لوتر (۱۵۴۶-۱۴۸۳) دارم صحبت می کنم. بگذارید از اول این مسئله را روشن کنم که من عضو کلیسای باپتیست هستم و نه عضو کلیسای لوترن. در رابطه با ماهیت کلیسا هم من یک باپتیست هستم و نه لوترن. در رابطه با تعمید هم یک باپتیست هستم و نه لوترن. در رابطه با شام خداوند من یک باپتیست هستم و نه یک لوترن. در خصوص ملت اسراییل و قوم یهود من یک باپتیست هستم و نه یک لوترن. اینها نکات مهمی است – و در هر مورد از آنها من با لوتر مخالف هستم و با باپتیسها همعقیده ام. با اینحال عمیقاً به تعلیم شفاف و مبتنی بر کتاب مقدس لوتر در باب عادل شمرده شدن تنها بوسیله ایمان به مسیح احترام می گذارم و قدردانی می کنم. درباره تمام لوترن های معاصر صحبت نمی کنم. من در مورد خود لوتر حرف می زنم. او یکی از بزرگترین مسیحیان تمام اعصار بود.

لوتر بعنوان یک چهره کاملاً انسانی در تاریخ قد علم می کند، مردی در زمان خودش که گاه گستاخ و لجوج هم بود. او همیشه چیزها را شفاف نمی دید. او به باورش به آموزه کاتولیک رم درباره "الهیات جایگزینی" ادامه داد که می گفت کلیسا کاملاً جایگزین اسراییل شده است. این آموزه کلیسای کاتولیک بعدها در زندگی اش او را بسوی ابراز سخنانی ناگوار علیه یهودیان سوق داد. اما ریچارد وورمبراند که شخصی یهودی گرویده به مسیح بود و یک شبان کلیسای لوترن شد یکبار خیلی راحت به من گفت، "من او را بخشیدم." کشیش وورمبراند می دانست که لوتر مرد زمان خودش بود همانطور که همه امروز ما هستیم. بعدها تاریخ نشان خواهد داد که ما امروز نواقص بسیاری داریم – بخصوص درباره اشتباهات شوم "تصمیم گرایی" که به اندازه فریبهای کلیسای کاتولیک قرون وسطی جهنمی هستند.

معهذا لوتر با وجود برخی "نقاط کور" عطایای اعجاب انگیزی داشت. اسپارژن بزرگترین واعظ باپتیست تمام دوران بود. او لوتر را می ستود و اغلب از او نقل قول می کرد (see two of Spurgeon’s sermons on Luther, The Metropolitan Tabernacle Pulpit, volume XXIX, pp. 613-636). اسپارژن می گفت، "مهمترین شهادت مصلح بزرگ ما عبارت بود از عادل شمرده شدن یک گناهکار بواسطه ایمان آوردن به عیسی مسیح و کافی بودن آن بود." در موارد بسیاری لوتر عمق سوالات الهیاتی را می دید - و افکار و اندیشه هایش را با اصالت و نیروی عظیمی اظهار می کرد.

عادل شمرده شدن مهمترین نکته در تمام آموزه های مربوط به نجات است. بدون عادل شمرده شدن انسان محکوم است تا به جهنم برود! شخصی ممکن است درباره کلیسا، تعمید و شام خداوند و اسراییل حق داشته باشد – ولی هنوز به جهنم محکوم شود زیرا عادل شمرده نشده است. از طرف دیگر، شخصی مانند لوتر، با وجود اشتباه در موارد بسیار ممکن است اگر توسط مسیح عادل شمرده شده باشد نجات پیدا کند. به این دلیل است که اسپارژن عادل شمرده شدن را "تاج سر اصلاحات" نامید، چرا که عادل شمرده شدن مهمترین آموزه و تعلیم است. لوتر عنوان نمود که عادل شمرده شدن تنها بواسطه ایمان "آموزه ای است که کلیسا بر مبنای آن یا استوار می گردد یا سقوط می کند." بدون عادل شمردگی کسی نمی تواند نجات پیدا کند! در این حیاتی ترین آموزه کلیسایی، من با مصلح بزرگ کاملاً موافق هستم. من درباره عادل شمرده شدن تنها بواسطه ایمان به عیسی مسیح با لوتر همعقیده هستم! این موضوع اصلی لوتر بود – و من کاملاً در این خصوص با او موافقم!

"عادل به ایمان زیست خواهد نمود" (رومیان ۱:۱۷).

لوتر چطور این آیه را درک نمود؟ اسپارژن درباره بازگشت لوتر به ما اینچنین می گوید،

     من این تعلیم را با اشاره به برخی رویدادهای مربوط به زندگی لوتر جمع بندی کرده و ترسیم می کنم. نور انجیل به آهستگی بر مصلح بزرگ تابید. او در صومعه بود وقتی که با ورق زدن کتاب مقدس کهنه ای که با زنجیر به ستونی بسته شده بود به این متن برخورد کرد – "عادل به ایمان زیست خواهد کرد." این جمله آسمانی بر او اثر گذاشت: ولی او نتوانست تمام محتویات آنرا درک کند. او نتوانست در حرفه مذهبی اش و عادات مربوط به صومعه آرامش پیدا کند. او که راه دیگری نمی شناخت آنقدر در توبه استقامت می کرد و در ریاضت کشیدن ها مشقت می دید که برخی اوقات او را از خستگی مفرط بیحال پیدا می کردند. او تا به آستانه موت رسید... و به توبه و تنبهات خود ادامه می داد، در جستجوی آرامش بود و آنرا پیدا نمی کرد... [سپس] خداوند رهایی کامل از خرافات را به او ارزانی داشت و دید که نه توسط کشیشان و یا کار کهانت و نه با توبه و کفاره و نه با هر چیز دیگری که می توانست انجام دهد، باید زندگی می کرد بلکه او می بایست بواسطه ایمانش [به مسیح] می زیست. متن این آیه [امروز صبح] توانست راهب [کاتولیک] را آزاد ساخته و روحش را شعله ور سازد.

     ["عادل به ایمان زیست خواهد نمود" (رومیان ۱:۱۷).]

وقتی لوتر عاقبت آن آیه را درک نمود تنها به مسیح اعتماد کرد. او به مادرش نوشت، "احساس کردم که دوباره متولد شدم و از دروازه های فردوس عبور کرده ام." اسپارژن گفت،

     وقتی به این باور رسید با حس فعال بودن شروع به زندگی کرد. [کشیشی] با نام تتزل به سرتاسر آلمان می رفت و با مبلغ مشخصی بخشش از گناهان را می فروخت. مهم نبود که خطای شما چه بود، به محض آنکه پولتان به ته صندوق [اعانه] برخورد می کرد گناهان شما بخشوده می شد. لوتر این را شنید و در حال برآشفته ای بانگ برآورد که، "من طبل او را سوراخ می کنم،" و اتفاقاً اینکار را انجام داد و در طبل های دیگر نیز همین کار را کرد. به میخ کشیدن رساله اش به درب کلیسا راه مطمینی بود برای ساکت کردن موسیقی عفو گناهان. لوتر اعلام کرد که بخشش گناهان تنها بواسطه ایمان به مسیح و بدون پول و بدون قیمتی میسر است و بخشش گناهان پاپ تبدیل شد به موضوع تمسخر و استهزاء. لوتر با ایمانش زندگی می کرد و بنابراین او که زمانی در سکوت بود، اشتباهات را با قدرت همچون شیری که بر طعمه اش می غرد محکوم می کرد. ایمانی که در او بود او را حیاتی آتشین پر می کرد پس با دشمن وارد جنگ شد. پس از مدتی آنها او را به آزبرگ احضار نمودند و او به آزبرگ رفت گرچه دوستانش توصیه کردند که نرود. آنها او را بعنوان بدعت گزار احضار کردند که در مجلس [دیوان سلطنتی] شهر ورمز از خود دفاع کند و همه [به او گفتند] که از آنجا دور بماند چون یقیناً [به تیرکی بسته و] او را می سوزاندند؛ ولی او احساس نیاز می کرد که شهادت باید زاده می شد، پس با یک گاری از دهکده ای به دهکده دیگر و از شهر به شهر دیگر رفت و موعظه می کرد و فقرا آمده با مردی دست می دادند که برای مسیح و انجیل با به خطر انداختن جانش قد علم کرده بود. بخاطر دارید او چگونه در مقابل آن انجمن مجلل ایستاد [در شهر ورمز] و اگرچه با تمام وجودش می دانست که دفاعش منجر به از دست دادن جانش می شود و احتمالاً مثل جان هاس [به تیرکی بسته و به آتش کشیده می شد] ولی او [مثل] مردی برای خداوند خدایش [عمل نمود]. آنروز در مجلس آلمان [دیوان] لوتر کاری کرد که ده هزار فرزند برای دهها هزار مرتبه نام او را مبارک می خوانند و بیشتر نام خداوند خدایش را تسبیه می خوانند (C. H. Spurgeon, “A Luther Sermon at the Tabernacle,” The Metropolitan Tabernacle Pulpit, Pilgrim Publications, 1973 reprint, Volume XXIX, pp. 622-623 ).

"عادل به ایمان زیست خواهد نمود" (رومیان ۱:۱۷).

اولین برخورد من با لوتر در کلیسای باپتیست در اوایل دهه ۱۹۵۰ بود. یک شب یکشنبه یک فیلم سیاه و سفید از او نشان دادند. او مثل یک شخص غریبه از گذشته های دور بنظر می رسید که چیزی برای گفتن که مورد علاقه من باشد نداشت. فیلم هم کسل کننده و طولانی بود. تعجب کرده بودم که چرا کشیش ما دکتر والتر پگ به خودش زحمت داده بود که این فیلم را به نمایش بگذارد. باید اضافه کنم که امروز من دیدگاه کاملاً متفاوتی از این فیلم بزرگ دارم. خیلی دوست دارم که الان هم آن را ببینم! اینجا را کلیک کنید تا صحنه ای از این فیلم را ببینید.

دومین برخورد من با لوتر مدتها بعد، پس از آنکه بازگشت کرده بودم روی داد. راجع به تجربه بازگشت جان وسلی می خواندم که در آن وسلی گفته بود،

شبانگاه ناخواسته به انجمنی در خیابان آلدرزگیت رفتم که کسی داشت مقدمه لوتر بر رساله به رومیان را قرائت می کرد. حدود یکربع به ساعت نه، در حالیکه او داشت تغییری را که خدا بواسطه ایمان به مسیح در قلب بوجود می آورد توصیف می کرد، احساس کردم که قلبم بطور عجیبی گرم شد. حس کردم که من به مسیح، تنها مسیح برای نجات، ایمان آوردم؛ و اطمینانی به من داده شد که او گناهان من را برداشته بود، حتی گناهان من، و مرا از قانون گناه و مرگ نجات داده بود (John Wesley, The Works of John Wesley, third edition, Baker Book House, 1979 reprint, volume I, p. 103).

این متن روی من اثر گذاشت چون می دانستم که وسلی به یکی از قدرتمندترین واعظین در طی اولین بیداری بزرگ تبدیل شد. وسلی در حالیکه داشت به سخنان لوتر در مورد عادل شمرده شدن با ایمان به مسیح گوش می داد بازگشت نمود.

حتی بعدها فهمیدم که جان بونیان از مشایخ باپتیست ما هم داشت از لوتر می خواند وقتی که چنان برجسته بازگشت نمود، "مطالعات کتاب مقدسش را با مکتوبات مارتین لوتر گسترده تر نمود" (Pilgrim’s Progress, Thomas Nelson, 1999 reprint, publisher’s introduction, p. xii). بونیان تبدیل شد به نویسنده باپتیستی که نوشته هایش بیشترین خواننده را داشته است!

جان وسلی، که متدیست بود، با شنیدن سخنان لوتر منقلب شد و بازگشت نمود. جان بونیان که باپتیست بود با خواندن نوشته های لوتر در طی کشمکش هایش هنگام بازگشت توانست نیرو بگیرد. فکر می کنم که کلاً باید چیزهای خوبی در مورد لوتر وجود داشته باشد. متوجه شدم که کتاب رومیان در واقع نقطه عطف پیام لوتر بود. لوتر گفت،

این رساله در حقیقت بخش اصلی عهد جدید و ناب ترین بخش انجیل است و ارزش آنرا دارد که نه تنها هر شخص مسیح باید آنرا کلمه به کلمه از بر بداند، بلکه هر روز مثل نان روزانه و خوراک روح مشغول آن باشد. هیچوقت نمی شود گفت که آنرا زیاد خوانده و روی آن فکر کرده اید و هر چه بیشتر مشغول آن باشید ارزش آن بیشتر شده و طعم بهتری بخود می گیرد (Martin Luther, “Preface to the Epistle to the Romans,” Works of Martin Luther, Baker Book House, 1982 reprint, volume VI, page 447).

چرا فکر می کنم که لوتر امروز هم حائز اهمیت است؟ عمدتاً به این دلیل که ما را با کتاب رومیان برمی گرداند و خیلی روشن به ما نشان می دهد که رومیان "بخش اصلی عهد جدید و ناب ترین بخش انجیل است." آن چیزی است که ما باید در این روزهای شریر "تصمیم گرایی" دوباره به آن گوش بدهیم. بیشتر از هر چیز دیگر، لازم است که به کتاب رومیان مراجعه کنیم! کاتولیکهای روزگار لوتر پیام اصلی کتاب رومیان را فراموش کرده بودند. "تصمیم گراهای" دوره ما هم همین کار را کرده اند. شاید رومیان را بخوانند ولی از آن نفعی نمی برند. به این دلیل است که "تصمیم گرایی" خیلی شبیه اعتقادات کاتولیکی است. کاتولیکها می گویند، "اینکار را بکن و نجات پیدا کن." "تصمیم گراها" می گویند، "اینکار را بکن و نجات پیدا کن." ولی رومیان ۱:۱۷ می گوید،

"مرد عادل به ایمان زیست خواهد کرد" (رومیان ۱:۱۷).

به رومیان ۳:۲۰ توجه بفرمایید.

"زیرا هیچ انسانی در نظر خدا با انجام احکام شریعت [گفتن دعای گناهکار، بلند کردن دست، جلو رفتن، طلب بخشش کردن] نیک شمرده نمی‌شود‌. کار شریعت این است که انسان گناه را بشناسد‌" (رومیان ۳:۲۰).

لوتر می گفت که نباید فکر کنید شریعت یاد می دهد چکار کنید و چکار نکنید. قوانین بشری اینچنین عمل می کنند. قوانین بشری با انجام کارهای نیک به کمال می رسند حتی اگر قلباً با آنها موافق نباشید. اما خداوند با آنچه در عمق قلب شماست قضاوت می کند و به این دلیل است که شریعت خداوند خواستار ژرفترین زوایای قلب انسان است و نمی تواند بواسطه کارهای نیکو ارضاء شود بلکه اعمالی که مخالف خواسته های قلبی است همچون ریاکاری و دروغ را محکوم می کند. به این دلیل است که همه مردم در مزامیر ۱۱۶:۱۱ دروغگو خوانده شده اند چون هیچکس نمی تواند شریعت خدا را از ته قلبش رعایت کند، و چون هر کس از آنچه نیکوست بدش می آید و از آنچه بد است لذت می برد. پس اگر لذتی خواستنی در آنچه نیکوست وجود ندارد، دیگر قلب درونتان میلی به انجام کار نیکو نخواهد داشت. قلبتان از شریعت خدا بدش خواهد آمد و در برابرش نارضایتی نشان خواهد داد. در نتیجه گناه صورت می گیرد و خشم خدا و مجازات شایسته می گردد، اگرچه ظاهراً شما کارهای خوب بسیاری دارید. شما در واقع بوسیله شریعت خدا محکوم شده اید، زیرا قلب درونتان علیه شریعت او با تمام قوتش نافرمانی می کند.

اما شریعت خدا داده نشد تا شما را عادل کند یا نجات بدهد. رومیان ۳:۲۰ را دوباره با صدای بلند بخوانید.

"زیرا هیچ انسانی در نظر خدا با انجام احکام شریعت [یا کارهای دیگر] نیک شمرده نمی‌شود‌. کار شریعت این است که انسان گناه را بشناسد‌" (رومیان ۳:۲۰).

می توانید هر قدر بخواهید خوب باشید. ولی خدا به ظاهر شما نگاه نمی کند. او به قلب شما نگاه می کند. و آنجاست که او مارهای زنگی و عنکبوتهای سمی و سرکشی ها و گناه بسیار می بیند.

"زیرا هیچ انسانی در نظر خدا با انجام احکام شریعت نیک شمرده نمی‌شود‌..." (رومیان ۳:۲۰).

هر چه بیشتر برای نجات از شریعت اطاعت کنید، وضعتان بدتر خواهد شد. این در مورد تجربه بازگشت لوتر و همچنین بونیان و وسلی هم صادق است، وقتی عاجزانه سعی می کردند که با "خوب بودن" عادل شمرده شوند. ولی شریعت خیلی بیشتر از اینها پیش می رود. شریعت باعث می شود که واقعیت وحشتناکی را ببینید که در آن شما در قلب و ذهنتان علیه خدای قدوس گناه کرده اید. به آخرین کلمات رومیان ۳:۲۰ توجه کنید،

"کار شریعت این است که انسان گناه را بشناسد" (رومیان ۳:۲۰).

شما باید از خودتان "حالتان بهم بخورد" – یعنی از گناه آلود بودن قلبتان!

ولی خدا به جانهای که سعی می کنند نجات پیدا کنند شفایی داده است. هر چه بیشتر سعی می کنند که بر گناهشان غلبه کنند، هر چه عمیقتر به درون گناه کشیده می شوند. آیا وضعیت شما اینچنین نیست؟ هر چه بیشتر سعی می کنید که گناه نکنید، ذاتاً گناهکار بدتری می شوید – یعنی نپذیرفتن شفای خارق العاده گناه توسط مسیح و تلاش در نیکو ساختن خود با "وقف مجدد" زندگی تان، "به جلو رفتن،" گفتن "دعای گناهکار،" یادگیری بیشتر درباره نجات و بسیاری کارهای دیگر شریعت. ولی هر چیزی که یاد بگیرید یا بگویید یا انجام بدهید یا احساس کنید نمی تواند به شما را با خدایی که گناه آلود بودن قلب و ذهنتان را می داند آشتی بدهد.

آنچه شریعت نمی تواند برای شما انجام بدهد، فیض بواسطه "ایمان به" خون مسیح می تواند برای شما انجام بدهد. تنها در خون مسیح می توانید خلاصی از گناهانتان و خشنود کردن خشم خدا را بدست آورید. او بجای شما مرد تا مزد گناهان شما را بپردازد و خونش بتواند شما را از همه گناه پاک کند! مسیح عیسی بر روی صلیب بهای کامل هر یک از گناهانتان را پرداخت.

پس چه کاری مانده که شما انجام بدهید؟ جواب آن در رومیان ۳:۲۶ داده شده،

"یعنی ثابت شود که خدا عادل است و کسی را که به عیسی ایمان می‌آورد نیک می‌شمارد‌" (رومیان ۳:۲۶).

ایمان داشتن به عیسی. این پاسخ کامل به درگیری های فرد گمشده است که سعی می کند با رعایت "َشریعت" و گرفتن "تصمیمات" متعدد زندگی بهتری داشته باشد. اعمال نیکو و "تصمیمات" شخصی و خود روانکاوی تان را دور بریزید و لاف زدنهای بهتر از دیگران بودن تان را ترک کنید. بدانید که به این ترتیب نمی توانید نجات پیدا کنید.

"[خدا] کسی را که به عیسی ایمان می آورد نیک می شمارد" (رومیان ۳:۲۶).

به خون مسیح که بر روی صلیب برای شما ریخته شد و اکنون در آسمان است و تازه می باشد و قادر به پاک کردن تمام گناهان است ایمان بیاورید. به آن خون، حتی به خون مسیح ایمان بیاورید و نجات پیدا خواهید کرد! دکتر چن، لطفاً در دعا ما را هدایت کنید.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمرز را هر هفته در اینترنت به این آدرس بخوانید
www.sermonsfortheworld.com
روی "موعظه ها بفارسی" کلیک کنید.

You may email Dr. Hymers in English at rlhymersjr@sbcglobal.net – or you may
write to him at P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015. Phone him at (818)352-0452.

آیات خوانده شده پیش از موعظه توسط آقای آبل پرودام: رومیان ۲۶-۳:۲۰.
سرود تک نفره پیش از موعظه توسط آقای بنجامین کینکید گریفیت:
“For All My Sin” (by Norman Clayton, 1943)