چرا آمریکا در نبوت های کتاب مقدس نیست

"از ایشان دیگر در نخواهم گذشت." دکتر س. ف. کیل گفته است که این آیه بدین معنی است، "گذشتن از کسی بدون توجه کردن به او، بدون بررسی گناهش و یا مجازات کردنش؛ یا برای گذشتن از تقصیرش" (Keil and Delitzsch). اما دکتر جان گیل مفهوم قضاوت گونه دیگری را مطرح می کند، "اکنون آنان را به کل تمام خواهم کرد" (جان گیل). دکتر چارلز جان الیکوت می افزاید، "زمانی خواهد رسید که دعا و نیایش فایده ای نخواهد داشت. تمام شفاعت ها، هرچند پر شور و اشتیاق، دیگر سودی نخواهد داشت. درب رحمت بسته می شود" (یادداشتهای الیکوت بر کل کتاب مقدس). و متیو هنری از این متن چنین برداشتی دارد، "تحمل خداوند، که بسیاری بر علیه اش گناه ورزیده اند، از گناه زدوده خواهد شد؛ و زمانی خواهد آمد تا به آنانکه اغلب امان داده شده بود دیگر امانی نخواهد بود. روح من همیشه نباید در تلاطم باشد. بعد از تاخیرهای بسیار، سرانجام روز مجازات نیز فرا خواهد رسید" (یادداشتهای متیو هنری).

عاموس گفت که یربعام پادشاه با شمشیر کشته خواهد شد و مردم اسرائیل بعنوان اسیر آشوری ها به اسارت خواهند رفت. عاموس گفت که خداوند به او گفته، "از ایشان دیگر درنخواهم گذشت." همین! دیگر تمام شد! برای توبه دیگر دیر بود! برای دعا دیگر دیر بود! برای اسرائیل که نجات یابد دیگر دیر بود! داوری و غضب خداوند قطعی و برگشت ناپذیر بود -

"و خداوند به من گفت، انتها بر قوم من اسرائیل رسیده است و از ایشان دیگر درنخواهم گذشت" (عاموس ۸:۲).

این متن دو نوع کاربرد دارد. اول، برای یک ملت به کار می آید. برای ملت اسرائیل، خداوند گفت،

"از ایشان دیگر درنخواهم گذشت."

دوم، برای یک فرد بکار می رود. خداوند به امصیا، کاهن کاذبی که با عاموس مخالفت می کرد، گفت، "تو در زمین نجس خواهی مرد و اسرائیل از زمین خود البته به اسیری خواهد رفت" (عاموس ۷:۱۷). داوری هم بر یک ملت بود – و هم بر شخص نازل شد.

"از ایشان دیگر درنخواهم گذشت."

I. اول، متن این آیه درمورد آمریکا و دنیای غرب بکار می رود.

"از ایشان دیگر درنخواهم گذشت" (عاموس ۸:۲).

کسی ممکن است بگوید، "دکتر هایمرز، آیا شما مطمئن هستید؟" بله، من مطمئنم! ما دوره فیض را از گناه گذراندیم، و خداوند دیگر از ما نخواهد گذشت. من اطمینان دارم که این اتفاق بر سر آمریکا آمده است!

وبلاگی را می خواندم که توسط یک باپتیست مستقل نوشته شده است. او آدم باهوشی است. در بسیاری از موارد حق با اوست. گاهی اوقات افکار جالب و مفیدی دارد. ولی وقتی آمریکا و غرب را با انگلستان پیش از اولین احیای بزرگ مقایسه می کند کاملاً در اشتباه محض است. به او جواب می دهم چون امید کاذبی می دهد که از افراد دیگری هم شنیده ام – و باید به او جواب داد. امید کاذبی که داده شده این است – شرایط گناه آلود در انگلستان مانع اولین احیای بزرگ نشد (the Wesley/Whitefield revival). پس (او نتیجه گیری می کند) گناه آمریکا و غرب هم مانع از این نمی شود که خداوند به ملت ما و متحدین ما احیایی را نفرستد. وبلاگ نویس باپتیست مقاله اش را با این سخن به پایان می رساند که "برای آن هدف دعا و تلاش کنیم و از خداوند بطلبیم تا آن [احیا] را بوجود آورد."

برای من این بی سروته ترین چیزی است که شنیده ام. در تمام عمرم هم این را شنیده ام. فکر نمی کنم که در این مورد او جدی باشد. می گوید دعا کنیم. آیا حاضر است که جلسه دعا داشته باشد که تمام شب طول بکشد، مثل متدیست های اولیه؟ کلیسای او اینکار را می کند؟ اصلا هیچ کلیسایی را می شناسد که اینکار را انجام بدهد؟ آیا مثل مردم زمان وایت فیلد و وسلی روزه و دعا خواهد کرد؟ آیا کلیسایش از مردم درخواست روزه می کند؟ اصلاً جایی کلیسایی را می شناسد، هر جا که باشد، که روزه بگیرد؟ آیا بر علیه "تصمیم گرایی" موعظه خواهد کرد و با کلامی روشن خواهد گفت که بیشتر باپتیست های مستقل گم شده اند، هرگز توبه نکرده اند و تولد تازه ندارند – همانطور که وایت فیلد و وسلی با اعضای کلیساهای خودشان کردند؟ آیا شبان کلیسای او اینکار را می کند؟ هیچ باپتیست مستقل، یا شبان باپتیست جنوب را می شناسد که اینکار را انجام بدهد؟ آیا شبانانی را می شناسد که مثل وسلی و وایت فیلد تمام کلیساهایشان را ببندند؟ آیا هیچ شبانی را می شناسد که چنین کاری را انجام بدهد؟ آیا خودش چنین کاری را انجام می دهد؟ این تنها نوع موعظه ای است که می توان در یک احیای واقعی امروزی استفاده کرد. هیچ واعظی را می شناسد که اینکار را انجام بدهد؟ با من راجع به پال واشر صحبت نکنید! موعظه های او نصف چیزی که باید باشد نیست!

سپس دوست وبلاگ نویسمان می گوید، "برای آن هدف دعا و تلاش کنیم" یعنی برای [احیا]. چه تلاشی را در ذهن خود می پرورد؟ جری فالول چیزی گفت که کاملاً هم درست بود. او گفت، "سقط جنین گناه ملی آمریکاست." بله، جری فالول کاملاً در این مورد حق داشت! جناب وبلاگ نویس مطمئناً این گفته شما که "برای آن هدف تلاش کنید" باید شامل تلاش برای متوقف کردن کشتار اطفال متولد نشده هم باشد! جناب وبلاگ نویس، شما هیچ "تلاشی برای آن هدف" انجام داده اید؟ هیچ شبان باپتیستی را می شناسید که "برای آن هدف تلاش" کرده باشد؟ هیچ کلیسای باپتیستی را می شناسید که درمانگاه سقط جنینی را بسته باشد؟ آیا می شناسید کلیسایی که "برای آن هدف تلاش" کرده باشد؟ من که نمی شناسم. کلیسای ما دو درمانگاه سقط جنین را در لوس آنجلس بست. ما هر دوی آنها را فقط با راهپیمایی قانونی و شعار جلوی ساختمانشان کاملاً بستیم! اگر نصف کلیساهای باپتیست در آمریکا هر کدام دو درمانگاه سقط جنین را بسته بودند، سقط جنین خیلی وقت پیش تمام شده بود. شبان یار ما، دکتر کیگن، و من با صدها کاتولیک تحصن کردیم درحالیکه پلیس های اسب سوار ما را تهدید می کردند و اطراف ما با باتون در دست می گشتند و ما هم به سقط جنین اعتراض می کردیم. جناب وبلاگ نویس، باپتیست ها کجا بودند؟ من هیچ کدمشان را ندیدم! فقط چند راهبه مسن و جوانانی از مدارس کاتولیک را دیدم. واعظین باپتیست کجا بودند؟ خانمهای باپتیستی که در مدرسه یکشنبه درس می دهند کجا بودند؟ خانمهای میانسال خشک و رسمی که کلیسای ما را می گردانند و به واعظین ما دستور می دهند، کجا بودند؟ من هیچکدامشان را ندیدم! برای آنها مهم نیست؟ نه، فکر میکنم که مهم نیست! اصلاً شبیه خانمهای زمان وسلی نیستند که این وبلاگ نویس از آنها در احیای بزرگ صحبت می کند.

آمریکا هر ساله یک میلیون طفل را به کشتن می دهد! ما از زمان رو و. وید در ژانویه ۱۹۷۳ تا حالا ۵۷ میلیون نوزاد را به قتل رسانده ایم. اکنون خون از دستان هر آمریکایی "مسیحی" انجیلی می چکد. ما اجازه دادیم که آنها ۵۷ میلیون طفل را قتل عام کنند درحالیکه ما در کلیساهای مجهز به تهویه مطبوع نشستیم و به سخنرانی های هیجان انگیز گوش دادیم! ما کجا بودیم وقتی ۵۷ میلیون طفل را قتل عام کردند؟ چنان کور و اغفال شدیم که فکر کردیم سخنرانی های انگیزه دهنده جول آستین می توانند مردم را "نجات" دهند – چون او بعد از گفتن چند داستان و خنداندن مردم با جوکهایش، یک به اصطلاح "دعای گناهکار" خیلی کوتاهی ارایه می دهد. ولی این ما هستیم که موضوع آن جوک شدیم! هیچکس نجات پیدا نکرد! هیچکس! هیچکس! هیچکس! هیچکس! هیچکس! هیچکس! این نوع موعظه نه ملت و نه مردم ما را به بازگشت بسوی خداوند تشویق نمی کند! حالا هم باعث بازگشت آنها نمی شود! دکتر آ. و. توزر گفته است، "یک نوع بیداری گسترده از مسیحیتی که ما امروز در آمریکا می شناسیم شاید بتواند یک تراژدی اخلاقی را ثابت کند که نتوانیم تا صدها سال آنرا جبران کنیم" (A. W. Tozer, D.D., Keys to the Deeper Life, Zondervan Publishing House, 1957, p 12).

"و خداوند به من گفت، انتها بر قوم من اسرائیل رسیده است و از ایشان دیگر درنخواهم گذشت" (عاموس ۸:۲).

در ضمن ملت ما اصلاً شبیه انگلستان اوایل قرن ۱۸ نیست – بهیچوجه! مردم نجات نیافته بریتانیای کبیر خیلی جدی تر از آنچه ما هستیم بودند! حتی معدنچیان زغال سنگ و کشاورزان از ما خیلی باسواد تر بودند! حتی کسانی که نمی توانستند بخوانند حداقل می توانستند موعظه های پیچیده وایت فیلد و وسلی را بشنوند و بفهمند! حالا مردم ما اصلاً می توانند در طول یک موعظه پیچیده درخصوص انحراف و فساد کامل سرجایشان مثل آنها درست بنشینند؟ آنها هر صبح ساعت ۵ توی برف می ایستادند تا موعظه ی آنها را بشنوند! آیا مردم الان اینکار را می کنند؟ خیر، نمی کنند! مردم ما از لحاظ عاطفی با بازیهای ویدیویی خشونت آمیز، پورنوگرافی، برنامه های تلویزیونی کثیف و خونین، مواد مخدر و یک روند جاری از فیلم های شیطانی و غیراخلاقی منحرف شده اند. آنها هیچ کدام اینها را در انگلستان زمان وسلی نداشتند! در انگلستان زمان وسلی هیچ طلاقی درمیان مردم عادی وجود نداشت. خانواده ها دست نخورده و استوار بودند، نه شکافته شده مثل خانواده های امروز ما. حالا به دولت ما در مقایسه با آنها نگاه کنید. کشورشان با مردانی فهیم و خردمند در مجلس اداره می شد که گرچه مسیحیان واقعی نبودند اما حداقل با اخلاقیات مسیحی متاثر شده بودند. کشور ما توسط مردانی ترسو اداره می شود که ضعیف اند و موازین اخلاقی مسیحیت را نمی شناسند. در انگلستان زمان وسلی آنها به هیچ نوع انحراف جنسی اجازه فعالیت نمی دادند. لازم است که بیشتر بگویم؟ مذهبشان چطور بود؟ بله، انگلستان زمان وسلی عمدتاً یک مذهب خدا باور داشت. درست است که تقریباً همه شبانانشان بازگشت نکرده بودند. اما – این "اما" خیلی بزرگ است – اصلاً تحت تاثیر باور "تصمیم گرایی" قرار نگرفته بودند. آنها فکر نمی کردند که بسوی خداوند بازگشت کرده باشند، نه مثل ۷۵ درصد مردم ما که فکر می کنند بازگشت کردند. آنها فکر نمی کردند که می توانند با گفتن چند کلمه زیر لبی به اصطلاح "دعای گناهکار" نجات پیدا کنند. گناهکاران می دانستند که مسیحی نبودند و مثل ما وانمود هم نمی کردند که نجات پیدا کردند. همچنین، وقتی راجع به بازگشت فکر می کردند، مثل جان بونیان فکر می کردند – که در کتابهای خیلی معروفش، "وفور فیض بر سردسته گناهکاران" و "پیشروی زائران" ذکر کرده است. ایده هایی که آنها از بازگشت و توبه داشتند مربوط به دیدگاه های پیوریتن ها می شد - محکوم شدن و پاک شدن – نه "محبت الهی سرسری"!

بعلاوه، آنها همه یک کتاب مقدس داشتند. نسخه کینگ جیمز تنها مرجع آنها بود. درنتیجه با یک دوجین از ترجمه های متفاوت که بر اساس متون یونانی فاسد تحت تاثیر عقاید اگنوستیک قرار گرفته دچار سردرگمی نمی شدند، مثل کتاب مقدس های امروز ما. در ضمن در مدارس و دانشگاههایشان برای کتاب مقدس کینگ جیمز ممنوعیتی قائل نمی شدند. گرچه هنوز بازگشت نکرده بودند ولی باور داشتند که کتاب مقدس کلام خداست. حتی شاه جورج دوم (۱۷۶۰-۱۷۲۷) خودش به شما می گفت که کتاب مقدس کلام خداست! هیچ ممنوعیتی برای کتاب مقدس در مدارس نبود. هر شخص جوانی داستان های کتاب مقدس را می شناخت. در دانشگاهها، دادگاهها یا ادارات دولتی هم کتاب مقدس ممنوع نبود، نه مثل آنچه در کشور ما وجود دارد. بجای ممنوعیت کتاب مقدس، آنرا تصدیق و تایید می کردند، گرچه مسیحیان تولد تازه یافته نبودند. بعلاوه، اعلامیه های دولتی هم وجود نداشت. همه کار می کردند و همه به وجدان کاری همانطور که کتاب مقدس تعلیم داده اعتقاد داشتند. حالا، سختکاری را خوار می شمارند و آنرا بطور تحقیرآمیزی "وجدان کاری پیوریتنی" می خوانند، انگار که چیز بدی باشد. چون آنها یا باید کار می کردند و یا گشنگی می کشیدند، هیچکس وقت برای تلف کردن و رویای چیزهای عجیب و غریب دیدن را نداشت، نه مثل مردم این دوره و زمانه. آنها وقت درخود فرو رفتن، ذن بودیسم و عرفان شرقی و از این قبیل چیزها را نداشتند. به این دلیل تعداد بسیار کمی از آنها به تسخیر شیاطین درآمده بودند – در حالیکه ناگفته پیداست که هزاران (اگر نه میلیونها) مردم این زمانه تحت کنترل ارواح شیطانی هستند.

نخیر، جناب وبلاگ نویس با مقایسه مردم این زمانه با آن زمان انگلستان پیش از بیداری بزرگ زمان وایت فیلد و وسلی کار اشتباهی انجام داده است. خیلی به حقیقت نزدیکتر بود که آمریکایی ها را با مردم زمان نوح مقایسه می کردیم! آیا این دقیقاً همان چیزی نیست که مسیح درمورد این نسل گفت؟ مسیح می گوید،

"لیکن چنانکه ایام نوح بود، ظهور پسر انسان نیز چنان خواهد بود. زیرا همچنان که در ایام قبل از طوفان می خوردند و می آشامیدند و نکاح می کردند و منکوحه می شدند تا روزی که نوح داخل کشتی گشت، و نفهمیدند تا طوفان آمده، همه را ببرد، همچنین ظهور پسر انسان نیز خواهد بود" (متی ۳۹-۲۴:۳۷).

مسیح نسل ما را با مردم انگلستان در قرن هیجدهم مقایسه نکرد! او نسل ما را با مردم ایام نوح مقایسه کرد،

"و خداوند دید که شرارت انسان در زمین بسیار است، و هر تصور از خیالهای دل وی دایماً محض شرارت است. و خداوند پشیمان شد که انسان را بر زمین ساخته بود، و در دل خود محزون گشت" (پیدایش ۶-۶:۵).

"و خدا به نوح گفت، انتهای تمامی بشر به حضورم رسیده است، زیرا که زمین بسبب ایشان پر از ظلم شده است. و اینک من ایشان را با زمین هلاک خواهم ساخت" (پیدایش ۶:۱۳).

دوست وبلاگ نویس ما گفت، "این امید وجود دارد... همانطور که خداوند انگلستان را از فروپاشی کامل روحانی و اخلاقی قریب الوقوع رهانید... از طریق بیداری روحانی جورج وایت فیلد، جان و چارلز وسلی، همچنین خداوند می تواند در زمان ما نیز چنین کند." او درست می گوید که خداوند می تواند دوباره چنین کاری انجام دهد. اما مسئله این نیست. مسئله این نیست که آیا خداوند می تواند یک بیداری ملی نازل سازد. مسئله این است که آیا خداوند بیداری ملی خواهد فرستاد؟ و من متقاعد شده ام که جواب یک "نه ی" طنین افکن است! همانطور که در متن مان می خوانیم،

"و خداوند به من گفت، انتها بر قوم من اسرائیل رسیده است و از ایشان دیگر درنخواهم گذشت. خداوند یهوه می گوید که در آن روز سرودهای هیکل به ولوله مبدل خواهد شد و لاشهای بسیار خواهد بود و آنها را در هر جا به خاموشی بیرون خواهند انداخت" (عاموس ۳-۸:۲).

فکر می کنم که بهیچوجه امیدی برای آمریکا و دنیای غرب وجود نداشته باشد. هیچ امیدی. به حرفهایی که داعش هفته پیش در اینترنت گذاشته بود گوش کنید. درست بعد از کشتن ۱۷ نفر در پاریس، این مسلمانان تروریست به آمریکا ایمیل فرستادند. در دو تا از آن ایمیل ها گفته اند،

"ما داریم می آییم. مواظب پشت سرتان باشید."

"ما نمی ایستیم. همه چیز را راجع به شما، همسران و بچه هایتان می دانیم."

آیا با ترور و وحشت ما را به تسلیم وا می دارند؟ این همان چیزی است که واژه "اسلام" معنی می دهد! معنی آن "تسلیم" است. آیا ما تسلیم آنها می شویم؟ آیا آمریکا و غرب را تسخیر می کنند؟ فقط خدا می داند، ولی اوضاع خوب بنظر نمی رسد! در این مورد مطمئنم. خداوند می گوید،

"از ایشان دیگر در نخواهم گذشت" (عاموس ۸:۲).

هیچ بیداری ملی در آمریکا و یا اروپا اتفاق نخواهد افتاد. چنین چیزی رخ نخواهد داد. دیگر برای همیشه دیر شده است. دکتر و. آ. کریسول، بزرگترین واعظ آمریکا در قرن بیستم، گفته است، "مردم ما در یک نگرانی و هراس دائمی از فردا بسر می برند چون مردمی شرور هستیم... از هر جهتی و بطور فزاینده آمریکا در حال تبدیل شدن به مملکتی ضد خدا و سکولارطلب است. روز داوری نزدیک است و آن را احساس می کنیم." دکتر کریسول بیش از پنجاه سال شبان اولین کلیسای باپتیست دالاس بود. او شبان بیلی گراهام بود. (W. A. Criswell, Ph.D., Great Doctrines of the Bible – Bibliology, Zondervan Publishing House, 1982, p. 43).

بعنوان یک ملت و یک قوم مورد داوری قرار می گیریم. برای این است که آمریکا در نبوت کتاب مقدس وجود ندارد. ما دیگر یک ملت بزرگ نخواهیم بود. دیگر شایسته توضیح و تفسیر در نبوت های آخر زمان کتاب مقدس نخواهیم بود! ولی به شما گفتم که یک کاربرد دوم متن نیز وجود دارد!

II. دوم، متن این آیه در مورد هر کس که مرتکب گناه منتهی به موت شود بکار می رود.

زمانی خواهد آمد، اگر هنوز نیامده باشد، که خداوند این را درباره شما می گوید،

"از ایشان دیگر در نخواهم گذشت" (عاموس ۸:۲).

وقتی این را درباره شما می گوید، به این معنی است که تا ابد محکوم شده اید. شاید سالهای زیادی عمر کنید. ولی از پیش به شعله های ابدی جهنم محکوم شده اید در زمانی که خداوند می گوید، "از ایشان دیگر در نخواهم گذشت." چرا این اتفاق می افتد؟ چون مرتکب گناه نابخشودنی شده اید! بسیاری از واعظین بزرگ گذشته درباره گناه نابخشودنی سخن گفته اند. دکتر مارتین لوید-جونز درباره "گناه علیه روح القدس" سخن گفته است (The Sond of God, p. 230). جوناتان ادواردز، آساهل نتلتون، مودی، توری، جورج و. تروت و تمام واعظین قدیم درباره "گناه نابخشودنی" حرف زده اند. دکتر جان ر. رایس گفته است،

گناهی وجود دارد "که نباید بر آدمیان بخشوده شود." گناهی هست که اگر کسی مرتکب شود، "نباید بر او بخشوده شود، نه در این دنیا و نه در دنیای دیگر." گناه نابخشودنی هست... گناه نابخشودنی آن [است] که وقتی کسی از مهلت تعیین شده تا وقتی زنده است بگذرد، به قلمرو محکومین گناهکار وارد می شود و ممکن است مادامی که هنوز در این دنیا زنده است تا ابد از رحمت دور بماند!... بله، گناه نابخشودنی ممکن است هر لحظه واقع شود. هر گناهکاری که انجیل را شنیده است، که عمیقا ً احساس محکومیت کرده باشد، که به گناه خویش و نیازش به نجات دهنده واقف گشته باشد، در خطر مرگبار ارتکاب گناهی است که نابخشودنی است (Dr. John R. Rice, Crossing the Deadline, Sword of the Lord, 1953, pp. 3-4).

اگر خدا می تواند از ملتی بگذرد، می تواند از شما هم بگذرد! اگر ملتی می تواند که مرتکب گناهی منجر به موت شود، پس شما هم می توانید! اول یوحنا ۵:۱۶ می گوید، "گناهی منتهی به موت هست" (اول یوحنا ۵:۱۶). قائن آن گناه را مرتکب شد و خداوند برای همیشه از او رو برگرداند. اگرچه سالها زندگی کرد، دیگر نمی توانست نجات یابد. فرعون در زمان موسی این گناه را مرتکب شد و خدا از او دست کشید. گرچه سالها زندگی کرد، دیگر نمی توانست نجات یابد. یهودا مرتکب این گناه شد و خداوند از او دست کشید – او برای چند ساعتی زندگی کرد، ولی دیگر برای او دیر بود که نجات یابد! اگر در برابر روح القدس مقاومت کنید و از ایمان به عیسی اجتناب کنید، روز و ساعتی فرا خواهد رسید که خداوند از شما هم دست خواهد کشید! پس خداوند خواهد گفت،

"از ایشان دیگر در نخواهم گذشت" (عاموس ۸:۲).

به سخنان این سرود دکتر جان ر. رایس بدقت گوش کنید،

منتظر مانده و تعلل کرده اید هنوز نجات دهنده را رد می کنید؛
همه هشدارهایش با چنان صبوری، همه خواستهایش با چنان محبتی؛
پس از میوه ممنوعه خوردید، وعده شیطان را باور کردید؛
پس قلبتان سخت گشته است؛ گناه ذهنتان را تاریک ساخته است.
چه غم انگیز است روبرو شدن با داوری، بدون رحمت شما را یاد می کنند
که شما تاخیر کرده و تعلل نمودید تا اینکه روح گذشت؛
چه نکوهشی و چه سوگواری، اگر مرگ شما را بدون امید پیدا کند،
شما تاخیر کرده و تعلل نمودید و خیلی منتظر شدید!
   (“If You Linger Too Long” by Dr. John R. Rice, 1895-1980).

من در همین صبحگاهان به شما التماس می کنم – از گناهتان برگردید و الان به عیسی ایمان بیاورید، درحالیکه هنوز وقت باقی است. حالا به عیسی مسیح ایمان بیاورید – قبل از اینکه خداوند از شما دست بکشد – همانطور که از اسرائیل دست کشید! همانطور که در ایام عاموس از امصیای کاهن دست کشید! همانطور که از قائن دست کشید! همانطور که از فرعون دست کشید! همانطور که از یهودا دست کشید! از شما هم دست خواهد کشید!!! بسوی مسیح بیایید. حالا به او ایمان آورید قبل از اینکه دیر شود! کتاب مقدس می گوید،

"به تمامی دل خود بر خداوند توکل نما و بر عقل خود تکیه مکن" (امثال ۳:۵).

به عیسی اعتماد کنید. خون او تمام گناهان شما را می پوشاند و آنها را می شوید. مرگ او بر صلیب فدیه گناهان شما خواهد شد و شما را از غضب ابدی نجات می دهد. قیام و رستاخیز او از مردگان به شما حیات و امید می بخشد! حالا به او ایمان بیاورید و او گناه شما را تا ابد خواهد بخشید! دکتر چن، لطفاً ما را در دعا هدایت کنید. آمین.

( پایان موعظه)
شما می توانید موعظه های دکتر هایمز را هر هفته در اینترنت بخوانید
به آدرس www.realconversion.com مراجعه کنید و روی
Sermon Manuscript کلیک کنید.

You may email Dr. Hymers in English at rlhymersjr@sbcglobal.net – or you may
write to him at P.O. Box 15308, Los Angeles, CA 90015. Phone him at (818)352-0452.

آیات خوانده شده پیش از موعظه توسط آقای آبل پرودام: عاموس ۸:۳-۷:۱۴.
سرود تک نفره پیش از موعظه توسط آقای بنجامین کین کید گریفین:
“If You Linger Too Long” (by Dr. John R. Rice, 1895-1980)